ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΦΡΟΝΙΜΟΥ

 

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΣΟΥ

Κοιμήθηκα....

Κι όταν ξύπνησα η Β. Ήπειρος ήταν Αλβανική.

Σιωπή μου είπαν.... μη μιλήσεις.... έτσι έπρεπε, να γίνει.

Κοιμήθηκα...

Κι όταν ξύπνησα η μισή Κύπρος ήταν σκλαβωμένη.

Σιωπή μου είπαν....μη μιλήσεις....κάτι έπρεπε, να θυσιαστεί...

Κοιμόμουν κι ο γείτονας μου αυτοκτόνησε.

Σιωπή! Μη μιλήσεις... είχε ψυχολογικά προβλήματα.

Κοιμόμουν κι όταν ξύπνησα το παιδί μου ήταν μίλια μακριά.

Σιωπή μου είπαν... Για το καλό του γίνεται.

Κοιμόμουν και ο φίλος μου έχασε το σπίτι του.

Σιωπή μου είπαν... Μη μιλήσεις.....ένας κακοπληρωτής ήταν....Τι τον λυπάσαι;

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα η σημαία μου είχε κατέβει, από το μπαλκόνι μου.

Σιωπή... Μη μιλάς... Μη προκαλείς.

Κοιμήθηκα και ο κολλητός μου στην Εντατική πεταμένος.

Σιωπή.... Ούτως ή άλλως θα πέθαινε.

Κοιμόμουν και παραποίησαν τα βιβλία μου, την ιστορία μου.

Σιωπή μου είπαν...στη Σμύρνη έγινε συνωστισμός.

Κοιμήθηκα κι όταν ξύπνησα δεν μπορούσα, να κυκλοφορώ Ελεύθερα, στο τόπο μου.

Σιωπή... μου είπαν.... Ρατσιστής είσαι;.... Κάνε, πως δεν καταλαβαίνεις....κοιμήσου πάλι....

Κοιμόμουν και καίγονταν ανθρώπινες ψυχές και δάση.....

Σιωπή!!! Μη τολμήσεις, να μιλήσεις.... Φταίει ο.... άνεμος.

Έβλεπα την διαφθορά και σκοτώνονταν αθώοι συνάνθρωποι μας.

Σιωπή... Μη μιλάς... Κυβερνούν οι «άριστοι» για το καλό σου.

Κοιμήθηκα και όταν ξύπνησα τίποτε δεν ήταν, όπως τα ονειρεύτηκα.

Σιωπή... Μη μιλάς... Δεν είναι καιρός για όνειρα.

 

 

Κοιμήθηκα.....κοιμήθηκα κι έχασα την αξιοπρέπεια μου,

Τα ιδανικά μου, τα πιστεύω μου, τις Αξίες μου.

Κοιμήθηκα και μου παρουσίασαν το βέλτιστο ως φαύλο...και το φαύλο, ως βέλτιστο.

Κοιμήθηκα και μου είπαν, να μη μιλώ για όλα αυτά.

Κοιμήθηκα, μα όταν, αποφασίσω, να ξυπνήσω, να ντραπώ....,

 θα αγανακτήσω και θα ουρλιάξω ....

και ποιος ξέρει και τι άλλο μπορεί να συμβεί…..

 

Δύο σύγχρονοι Έλληνες Ήρωες

 

 Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού

Συμπληρώνονται 27 χρόνια (11 & 14 Αυγούστου 1996) από τις μέρες που ο Αναστάσιος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού δολοφονήθηκαν από τις τουρκικές κατοχικές δυνάμεις της Κύπρου.

Η 11η και η 14η Αυγούστου θεωρούνται δυο ακόμα μαύρες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας και ιδιαίτερα της Ιστορίας του Ελληνισμού στην Κύπρο.

Στις 11 Αυγούστου 1996 ο Τάσος Ισαάκ μετέχοντας σε μια ειρηνική διαμαρτυρία για την συνεχιζόμενη παράνομη τουρκική κατοχή του 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας δολοφονείται βάναυσα από τον καθοδηγούμενο από τα τουρκικά στρατεύματα  κατοχής όχλο τουρκοκυπρίων και εποίκων τούρκων.

Στις 14 Αυγούστου 1996 μετά την κηδεία του Τάσου Ισαάκ, ο πρώτος εξάδελφός  του Σολωμός Σολωμού μαζί με μια ομάδα Ελλήνων της Κύπρου μεταβαίνουν στην πράσινη γραμμή για να διαμαρτυρηθούν για την βάναυση δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και για την συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή του 38% του εδάφους της Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής. Την στιγμή εκείνη ο Σολωμός Σολωμού διαφεύγοντας της προσοχής των κυανόκρανων ανεβαίνει πάνω στον ιστό που ήταν αναρτημένη η σημαία του ψευδοκράτους για την κατεβάσει. Πυροβολείτε από τον υποτιθέμενο ψευτουπουργό του ψευτοκράτους και στέλεχος των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Κενάν Ακίν και τρυματίζεται θανάσιμα.

 

Αναστάσιος Ισαάκ

 

 

Το 1996, επ' ευκαιρία της τότε συμπλήρωσης 22 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών (Κ.Ο.Μ.) διοργανώνει διεθνή πορεία διαμαρτυρίας για την συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή του 38% του εδάφους της Κύπρου. Ως σημείο αφετηρίας ορίστηκε η Πύλη του Βρανδεμβούργου στο πόλη του Βερολίνου της Γερμανίας  και ως σημείο τερματισμού η πόλη Κερύνεια στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Στην πορεία συμμετείχαν 200 μοτοσικλετιστές από 12 χώρες της Ευρώπης και ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου 1996. Στις 10 Αυγούστου 1996 οι συμμετέχοντες στην πορεία βρίσκονται στην Κύπρο. Η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών (Κ.Ο.Μ.) κατόπιν διεθνών διαβουλεύσεων και κατόπιν συναντήσεως του τότε προέδρου της κ. Γεώργιου Χατζηκώστα με το τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Γλαύκο Κληρίδη αποφασίζει την ματαίωση της πορείας και την διοργάνωση στην θέση της, αντικατοχικής εκδήλωσης στο "Μακάριο Στάδιο" στις 11 Αυγούστου 1996.

Στην απόφαση αυτή της Κ.Ο.Μ., ομάδα Ελληνοκυπρίων μοτοσικλετιστών διαφώνησε και αποφάσισε την συνέχιση της πορείας. Στην ομάδα αυτή ανήκε και ο  Αναστάσιος Ισαάκ. Στην όλη προσπάθεια συμμετείχαν στην πορεία περίπου 7.000 μοτοσικλετιστές και λοιποί διαμαρτυρόμενοι πολίτες. Η υπόψη πορεία έφθασε στα όρια της "Πράσινης Γραμμής".  Λόγου του όγκου των συμμετεχόντων η Κυπριακή αστυνομία δεν μπόρεσε να εμποδίσει την είσοδο των μοτοσικλετιστών στην νεκρή ζώνη του Ο.Η.Ε. από ένα αφύλακτο στρατιωτικό φυλάκιο. Την ίδια στιγμή στην "Γραμμή του Αττίλα" είχαν συγκεντρωθεί 1.000 και πλέον Τουρκοκύπριοι και Τούρκοι Έποικοι όπου είχαν τον ρόλο των "αντιδιαδηλωτών".  Μαζί με τους  λεγόμενους "αντιδιαδηλωτές" συμμετείχαν και μέλη των οργάνωσης των "Γκρίζων Λύκων" που είχαν φτάσει από την Τουρκία για τον σκοπό αυτό.

Με την είσοδο των Ελληνοκυπρίων  στην νεκρή ζώνη είχαμε την δημιουργία από τουρκοκυπριακής πλευράς επεισοδίων. Στο ΣΟΠΑΖ της Λευκωσίας σημειώθηκαν επεισόδια μικρής έκτασης και οι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιές με σκοπό την εκδίωξη των άοπλων διαμαρτυρόμενων Ελλήνων της Κύπρου. Η κατάσταση εκτραχύνθηκε με αποκλειστική ευθύνη της τουρκοκυπριακής πλευράς στην περιοχή της Δερύνειας. Εκεί οι άοπλοι διαμαρτυρόμενοι Ελληνοκύπριοι ήρθαν αντιμέτωποι με ένοπλους στρατιώτες των κατοχικών δυνάμεων αλλά και με  οργανωμένους ως "αντιδιαδηλωτές" Τουρκοκύπριους , Τούρκους Εποίκους καθώς και μέλη των "Γκρίζων Λύκων" που είχαν έρθει στα κατεχόμενα από την Τουρκία

 Στο οδόφραγμα της Δερύνειας σημειώθηκαν εξαιρετικής βιαιότητας επεισόδια με ευθύνη αποκλειστική της Τουρκοκυπριακής Πλευράς συνέπεια των οποίων είχαμε (εκτός της δολοφονίας του Αναστάσιου Ισαάκ) τον τραυματισμό 52 Ελληνοκυπρίων και 12 μελών της Ειρηνευτικής Δύναμης του Ο.Η.Ε.. Από Τουρκοκυπριακής πλευράς  υπήρξε  τραυματισμός  17 Τουρκοκυπρίων.

Ο Αναστάσιος Ισαάκ εν μέσω των προκληθέντων βίαιων επεισοδίων προσπάθησε να βοηθήσει έναν άλλο Ελληνοκύπριο και δέχθηκε άγρια επίθεση με αποτέλεσμα να πέσει στο έδαφος. Στην συνέχεια και ενώ βρισκόταν πεσμένος στο έδαφος  δέχθηκε τον μέχρι θανάτου άγριο ξυλοδαρμό του από Τούρκους και Τουρκοκύπριους υποτιθέμενους "αντιδιαδηλωτές" και μέλη της αστυνομίας του Ψευδοκράτους. Τα τραγικά αυτά γεγονότα έλαβαν χώρα στις 11 Αυγούστου 1996. Καθοδηγητής της άγριας δολοφονικής επίθεσης στον Αναστάσιο Ισαάκ ήταν ο τότε επικεφαλής των "Γκρίζων Λύκων" στα Κατεχόμενα Μεχμέτ Αρσλάν.

 

Σολωμός Σολωμού

 

 

Στις 14 Αυγούστου 1996 την ημέρα της κηδείας του Αναστάσιου Ισαάκ, ομάδα Ελλήνων της Κύπρου πήγαν στο οδόφραγμα της Δερύνειας με σκοπό την κατάθεση στεφανιών και λουλουδιών στον χώρο της δολοφονίας του  Αναστάσιου Ισαάκ. Ήταν, επί της ουσίας,  μια εκδήλωση απότισης φόρου τιμής στο δολοφονηθέντα Ισαάκ από άοπλους απλούς πολίτες. Στην υπόψη ομάδα συμμετείχε και ο Σολωμός Σολωμού. Κατά την διάρκεια κατάθεσης στεφανιών και λουλουδιών στο οδόφραγμα της Δερύνειας ο Σολωμός Σολωμού  διαφεύγοντας από του εκεί παρευρισκόμενους κυανόκρανους εισήλθε στην νεκρή ζώνη και παρά τις εκκλήσεις των υπολοίπων συγκεντρωθέντων Ελληνοκυπρίων κατευθύνθηκε στον ιστό τουρκοκυπριακού στρατιωτικού φυλακίου όπου ήταν αναρτημένη η σημαία του ψευδοκράτους, αναρριχήθηκε επ' αυτού, με στόχο να την κατεβάσει. Εκεί ο Σολωμός Σολωμού τραυματίζεται θανάσιμα στον λαιμό από τα πυρά των ευρισκόμενων στο  στρατιωτικό φυλάκιο τούρκων.  Μετά την δολοφονία του Σολωμού οι ευρισκόμενοι στο εν λόγω στρατιωτικό φυλάκιο Τούρκοι άνοιξαν πυρ εναντίον των υπολοίπων συγκεντρωμένων ελληνοκυπρίων με συνέπεια τον τραυματισμό αριθμού αυτών. Μετά την δολοφονία του Σολωμού Σολωμού οι αρμόδιες αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας συγκρότησαν ειδική ομάδα με στόχο την εξακρίβωση των δραστών αυτής. Η εν λόγω ομάδα πέτυχε την ταυτοποίηση των δραστών της δολοφονίας του Σολωμού Σολωμού και την έκδοση των σχετικών διεθνών ενταλμάτων σύλληψης. Μεταξύ των δραστών της δολοφονίας του Σολωμού Σολωμού ήταν και ο Κενάν Ακίν. Ο Κενάν Ακίν, στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας,  υπήρξε πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού , έποικος  και διετέλεσε και υπουργός του ψευδοκράτους. 

 

 

Για τις δολοφονίες του Αναστάσιου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο με την από 24-06-2008 Απόφασή του έκρινε ένοχη την Τουρκία για παραβίαση του άρθρου 2α της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα χωρίς ωστόσο να προβεί σε ενέργειες για την εύρεση των ενόχων. Με την υπόψη Απόφαση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επιδίκασε χρηματική αποζημίωση στις οικογένειες των θυμάτων.

Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού αποτελούν δυο σύγχρονους ήρωες του Ελληνισμού και έχουν περάσει στο πάνθεο των Ελλήνων Ηρώων. Ελπίζουμε η θυσία τους να μην πάει χαμένη.

Πηγές :

https://irsthoukydides.gr/news/119

https://irsthoukydides.gr/article/single/80

Η σύγκρουση του Κ. Κάραμανλή με το Παλάτι

 

Η σύγκρουση του Κ. Κάραμανλή με το Παλάτι

Μια αντιπαράθεση που οδήγησε στην παραίτηση του πρωθυπουργού και άσκησε καθοριστική επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας

Η σύγκρουση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή με τον βασιλέα Παύλο και, ίσως ακόμη περισσότερο στην ουσία, με τη βασίλισσα Φρειδερίκη, που οδήγησε τελικά στην παραίτηση του Κ. Καραμανλή από την πρωθυπουργία στις 11 Ιουνίου 1963, είναι ένα από τα γεγονότα που άσκησαν καθοριστική επίδραση στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας μας. Η προσωρινή αναχώρηση του Κ. Καραμανλή στο εξωτερικό στις 18 Ιουνίου 1963 έως τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, επισφραγίζεται με την πολύ πιο μακρόχρονη απομάκρυνση του από την Ελλάδα στις 9 Δεκεμβρίου 1963, μετά την ήττα της ΕΡΕ στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου της χρονιάς αυτής.  

Σάββατο, 8 Ιουνίου 1963. Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής μεταβαίνει στα ανάκτορα. Τον επόμενο μήνα οι βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη πρόκειται να μεταβούν για επίσημη επίσκεψη στο Λονδίνο, αλλά ο Κ. Καραμανλής έχει αντίθετη γνώμη. Κρίνει ότι η πολιτική συγκυρία επιβάλλει την αναβολή της επίσκεψης. Δεν είναι μόνο η πρόσφατη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη που έχει δημιουργήσει εξαιρετικά βαρύ κλίμα κατά της ελληνικής κυβέρνησης και του παλατιού, ειδικά στη Βρετανία. Είναι και τα όσα έχουν διαδραματιστεί πριν από ενάμιση μήνα, στις 20 Απριλίου 1963, όταν η βασίλισσα Φρειδερίκη και η πριγκίπισσα Ειρήνη πήγαν ανεπίσημα στο Λονδίνο για να παραστούν στους γάμους της πριγκίπισσας Αλεξάνδρας του Κεντ.

Κατά την άφιξη τους στο ξενοδοχείο «Κλάριτζ» τους περίμεναν εκατοντάδες Ελληνες και Κύπριοι διαδηλωτές, οι οποίοι με επικεφαλής την Αγγλίδα σύζυγο του Αντώνη Αμπατιέλου, στελέχους του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και πολιτικού κρατουμένου, ζητούσαν την αποφυλάκιση των εκατοντάδων πολιτικών κρατουμένων που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα. Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι διαδηλωτές αποδοκίμασαν έντονα τη βασίλισσα και την πριγκίπισσα. Όταν μάλιστα έριξαν στο έδαφος τον μοναδικό Βρετανό αστυνομικό που τις συνόδευε, η Φρειδερίκη με τη θυγατέρα της κατέφυγαν τρέχοντας σε ένα αδιέξοδο δρομάκι και πανικόβλητες ζήτησαν προστασία σε κάποιο τυχαίο σπίτι, παρ' όλο που δεν είχαν υποστεί επίθεση.

 

 

Στις 26 Απριλίου ο υπουργός  Εξωτερικών  Ευ.  Αβέρωφ έκανε έντονο διάβημα στον σύμβουλο της βρετανικής πρεσβείας Μ. Ρ. Μπαρνς, το οποίο και δημοσιοποίησε την επομένη με ανακοίνωση του. Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών λόρδος Χιουμ έστειλε μάλιστα και επιστολή προς τη Φρειδερίκη, εκφράζοντας την «ειλικρινή λύπη» του, προκαλώντας την οργή του βρετανικού Τύπου. Ο «Ομπζέρβερ» χαρακτήρισε «σκάνδαλο» την ύπαρξη πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ο «Νιου Στέιτσμαν» ζήτησε «να μη γίνουν δεκτοί οι βασιλείς της Ελλάδας στη Μ. Βρετανία αν δεν αποκατασταθεί στη χώρα η δημοκρατία», ενώ η «Ντέιλι Χέραλντ» χαρακτήρισε «ηλίθια» την επιστολή Χιουμ.

Στις 2 Μαΐου, σε συνεδρίαση της Βουλής των Κοινοτήτων, βουλευτές του Εργατικού κόμματος επέκριναν τον λόρδο Χιουμ για την επιστολή του προς τη βασίλισσα Φρειδερίκη. Ταυτόχρονα ο αρχηγός του κόμματος Χάρολντ Ουίλσον ζήτησε να γίνουν ανακρίσεις για το θέμα των πολιτικών κρατουμένων στην Ελλάδα, ενώ βουλευτές του κόμματος του πρότειναν να συζητήσει η αγγλική Βουλή το θέμα της παροχής αμνηστίας στους Έλληνες πολιτικούς κρατούμενους, ως προϋπόθεση πραγματοποίησης της ελληνικής βασιλικής επίσκεψης στη Βρετανία.

Έχοντας, λοιπόν, αυτά κατά νου, ο Κ. Καραμανλής πηγαίνει στις 8 Ιουνίου στο παλάτι για να πείσει τον Παύλο ότι η αναβολή της επίσκεψης είναι πολιτικά επιβεβλημένη, όπως διηγείται στο αρχείο του:

«Ανέπτυξα εις τον βασιλέα την κυβερνητικήν άποψιν περί αναβολής του ταξιδιού, τονίσας ότι η αναβολή επιβάλλεται   διά   δύο   λόγους. Πρώτον, διότι τα επεισόδια του Απριλίου και η έκτασις του προκληθέντος θορύβου εις βάρος του Στέμματος, της κυβερνήσεως και της χώρας εδημιούργησαν τελείως απρόσφορον κλίμα διά την επίσκεψιν. Και δεύτερον, διότι υπήρχαν πληροφορίες ότι ταύτα θα επαναληφθούν και μάλιστα κατά τρόπον οργανωμένον, κατά την επίσημον επίσκεψιν των βασιλέων».

Ο Παύλος, πάντως, δεν πείστηκε κι έτσι ο πρωθυπουργός μετέβη και πάλι στα ανάκτορα τη Δευτέρα, 10 Ιουνίου.

«Επανέλαβα εις τον βασιλέα», συνεχίζει να αφηγείται ο Κ. Καραμανλής, «ότι το θέμα δεν είναι προσωπικόν και ότι την ευθύνην της αναβολής θα την αναλάβουν από κοινού αι δύο κυβερνήσεις... Τελικώς ο βασιλεύς εφάνη πειθόμενος και συνεζήτησε μαζί μου τας εξηγήσεις που θα έδιδε εις την βασίλισσαν της Αγγλίας, διά να μη θεωρηθή ότι διά της αναβολής του ταξιδιού την προσβάλλει».

Όταν, όμως, την Τρίτη, 11 Ιουνίου, ο Κ. Καραμανλής ανεβαίνει και πάλι στα ανάκτορα Τατοΐου για να οριστικοποιήσει με τον Παύλο την απόφαση αναβολής του επίμαχου ταξιδιού, βρίσκεται προ εκπλήξεως. «Ο βασιλεύς μού εδήλωσεν εν προφανή αμηχανία ότι επανεξετάσας το θέμα, κατέληξε με λύπην του εις την απόφασιν όπως μη υιοθέτηση την εισήγησιν της κυβερνήσεως», αναφέρει στο αρχείο του ο τότε πρωθυπουργός και προσθέτει:

«Εξέφρασα την λύπην μου διότι ο βασιλεύς κατέληξε εις μίαν ατυχή, κατά την γνώμην μου, απόφασιν και τον παρεκάλεσα να δεχθή την παραίτησίν μου».

Εν συνεχεία ο Κ. Καραμανλής ζητάει τη διάλυση της Βουλής, τον διορισμό αυστηρά υπηρεσιακής κυβέρνησης και την άμεση διενέργεια εκλογών με πλειοψηφικό, αλλά ο Παύλος δεν έχει τέτοια πρόθεση. «Ο βασιλεύς επεφυλάχθη να λάβη θέσιν επί της εισηγήσεως μου και μου προσέφερε τον Μεγαλόσταυρον του Σωτήρος, τον οποίον και παλαιότερον προσφερθέντα είχον αρνηθή... Ηυχαρίστησα τον βασιλέα και τον παρεκάλεσα να μην επιμείνη διότι, όπως του είπα γελών, συνήθως προσφέρεται           Μεγαλόσταυρος προς παρηγορίαν εις τους αποπεμπομένους πρωθυπουργούς, πράγμα όμως το οποίον δεν συνέβαινε εις την περίπτωσιν μου». Και ενώ ο Κ. Καραμανλής κατεβαίνει από τα ανάκτορα και συγκαλεί εκτάκτως το υπουργικό συμβούλιο για να ανακοινώσει την παραίτηση της κυβέρνησης, κατά παράβαση του Συντάγματος ο βασιλιάς Παύλος απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό   λαό   χωρίς   να   θέσει προηγουμένως το περιεχόμενο του υπόψη του πρωθυπουργού, όπως κατά το Σύνταγμα ήταν υποχρεωμένος να κάνει, τονίζοντας μεταξύ άλλων:

 

 

«Η παραίτησης της κυβερνήσεως οφείλεται εις διαφωνίαν, προκύψασαν εκ της μη αποδοχής υπ' εμού της εισηγήσεως του κ. προέδρου της κυβερνήσεως περί μη πραγματοποιήσεως της διά την 1ην Ιουλίου 1963 ορισθείσης επισήμου επισκέψεως μου εις Μεγάλην Βρετανίαν. Κρίνων από της θέσεως μου, πιστεύω ότι, το γε νυν έχον, το συμφέρον της χώρας επιτάσσει όπως η επίσκεψις αύτη πραγματοποιηθή... Αναβολή ή ματαίωσις αυτής εξυπηρετεί τους σκοπούς των επιβουλευομένων την ασφάλειαν της Ελλάδος...»

Η είδηση της παραίτησης Καραμανλή πέφτει σαν βόμβα. Ο συμπολιτευόμενος Τύπος βρίσκεται σε δίλημμα, καθώς λόγω ιδεολογικής τοποθέτησης δεν μπορεί να επικρίνει το παλάτι ανοικτά.

Αντίθετα, ο αντιπολιτευόμενος κεντρώος Τύπος δεν δίστασε να πανηγυρίσει την παραίτηση του Κ. Καραμανλή, αδιαφορώντας για τη συνταγματικότητα ή όχι των ενεργειών του βασιλιά.

Ο Κ. Καραμανλής αισθάνεται ότι εξυφαίνεται συνωμοσία εναντίον του. «Ελέχθησαν πολλά τότε περί παρεμβάσεως της βασιλίσσης και ωρισμένων συνεργατών μου, διά τα οποία δεν δύναμαι να αναλάβω την ευθύνην», σημειώνει αργότερα στο αρχείο του. Προσθέτει όμως ότι μετά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, όπου ανακοίνωσε την απόφαση του να παραιτηθεί «νευρικότητα εξεδήλωσεν εκ των υστέρων και ο Σπ.  Θεοτόκης,  όστις  ενεθάρρυνε τον κ. Κανελλόπουλον και ωρισμένους βουλευτάς να αντιδράσουν κατά των αποφάσεων μου». 

 

Απογοητευμένος αποφασίζει να φύγει προσωρινά από την Ελλάδα, αναχωρώντας στις 18 Ιουνίου για τη Ζυρίχη, όπου θα παραμείνει έως και τον Σεπτέμβριο, αφού προηγουμένως ζητάει από τον Παύλο να ορίσει πρωθυπουργό της «υπηρεσιακής» κυβέρνησης, η οποία όμως θα εμφανιζόταν στη Βουλή για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης, τον Παναγιώτη Πιπινέλη. «Ο βασιλεύς δεν εφάνη ικανοποιημένος από την πρότασίν μου, ο δε κ. Χοϊδάς, όστις είχε κληθή εν τω μεταξύ, επεμβαίνων κατά τρόπον ανάρμοστον, εχαρακτήρισεν ακατάλληλον τον κ. Πιπινέλην», σημειώνει ο Κ. Καραμανλής και συνεχίζει: «Είναι προφανές  ότι αι  αντιδράσεις κατά του κ. Πιπινέλη δεν ωφείλοντο εις την ακαταλληλότητα του, αλλά εις το γεγονός ότι είχε ήδη παρασκευασθή λύσις με άλλους συνεργάτας μου, οι οποίοι, όπως και προηγουμένως ανέφερα, ενεθάρρυναν τον βασιλέα κατά την διαφωνίαν».

Ο Καραμανλής δεν έχει άδικο να υποπτεύεται συνωμοσία. Άλλωστε από τις αρχές του 1963 οι σχέσεις του με το παλάτι έχουν πάρει πολύ άσχημη τροπή. Όπως αποκαλύπτεται από αμερικανικά έγγραφα που ήρθαν πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας, στις 31 Ιανουαρίου η βασίλισσα Φρειδερίκη συναντάται με τον σταθμάρχη της CΙΑ στην Αθήνα Λοκ Κάμπελ. Κατά την αναφορά του τελευταίου, η Φρειδερίκη τού παραπονείται ότι «ο Καραμανλής είναι άνθρωπος με μεγάλες ικανότητες και εξ ολοκλήρου πιστός στη μοναρχία, γίνεται όμως όλο και πιο δύσκολο να συνεργαστεί κανείς μαζί του γιατί έχει πολύ κακή κρίση». Πάντα κατά την αναφορά του Λοκ Κάμπελ, η Φρειδερίκη υποστήριξε ότι «ίσως ήλθε ο καιρός για εκλογές και μια νέα κυβέρνηση», με πρωθυπουργό είτε τον Γεώργιο Ράλλη είτε τον Σπύρο Θεοτόκη και έδωσε την εντύπωση στον σταθμάρχη της CΙΑ ότι «αν αντιμετώπιζε μια κρίσιμη κατάσταση, το βασιλικό ζεύγος θα στρεφόταν στο στρατό σε μια τελευταία προσπάθεια να σωθεί ο θεσμός της μοναρχίας» *.

*. Memorandum for DCI McCone, 8 February 1963. Αναφέρεται σε πρόσφατο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας», εκδόσεις «Εστία», σ. 87.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27.7.1997