Translate -TRANSLATE -

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

Μια κρίσιμη ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου που εξαφανίστηκε

 


Μια κρίσιμη ομιλία του Ανδρέα Παπανδρέου που εξαφανίστηκε

Για το ΠΑΣΟΚ οι καλοκαιρινές νύχτες του 1996 ήταν «γκαστρωμένες». Κανείς δεν ήξερε τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα. Ο Κώστας Σημίτης είχε διαδεχθεί στην πρωθυπουργία τον Ανδρέα Παπανδρέου από τον περασμένο Ιανουάριο, αλλά οι εσωκομματικές εκκρεμότητες έμεναν ανοικτές.

Το κόμμα ήταν κομμένο στα δύο. Από τη μια, οι εκσυγχρονιστές υπό την καθοδήγηση του Θ. Τσουκάτου, συνεχίζουν να συγκεντρώνονται στις «γιάφκες» τους με στόχο να αλώσουν και το κόμμα. Από την άλλη, οι οπαδοί του Ακη Τσοχατζόπουλου θέλουν να επιβεβαιώνουν την ισχύ τους στη Χαρ. Τρικούπη και να δημιουργήσουν όρους για ρεβάνς. Αυτή ήταν η κατάσταση λίγο πριν από το συνέδριο που είχε οριστεί στις 27-30 Ιουνίου 1996.

Η ιδιαιτερότητα του συνεδρίου ήταν ότι ο νικητής δεν θα αναλάμβανε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά θα έπαιρνε τη θέση του αντιπροέδρου. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι εν ζωή, ουδείς διανοείται να τον αποκαθηλώσει. Άλλωστε, στην Εκάλη πηγαινοέρχονται στελέχη τα οποία βεβαιώνουν ότι η ανάρρωσή του - τρεις μήνες μετά την έξοδό του από το Ωνάσειο - εξελίσσεται κανονικά.

Τον επισκέπτεται το προεδρείο της ΚΟ και τα μέλη του ισχυρίζονται ότι έκαναν μαζί του κανονική πολιτική συζήτηση. Ο γραμματέας του κόμματος Κώστας Σκανδαλίδης φωτογραφίζεται μαζί του και το ποτήρι με το ουίσκι που κρατάει ο πρόεδρος είναι τεκμήριο της ετοιμότητάς του να παρέμβει στο συνέδριο.

Το ενδεχόμενο να μην εμφανιστεί καθόλου δεν εξετάζεται από κανέναν.

Προτού κριθεί όμως τι θα πει, έπρεπε να λυθεί ένα άλλο πρόβλημα: πώς θα το πει. Παρότι από το περιβάλλον του διακινούσαν ότι θα παρίσταται στην έναρξη του συνεδρίου, όσο πλησιάζουν οι ημέρες καθίσταται προφανές ότι αυτό ήταν αδύνατον. Ακόμη και αν κάποιοι ήθελαν να τον μεταφέρουν σηκωτό, όπως έγινε και άλλες φορές στο παρελθόν, ο Δημήτρης Κρεμαστινός ήταν αποφασισμένος να μην επιτρέψει αυτή τη φορά τη μετακίνησή του για κανένα λόγο και με κανένα τρόπο.

Από αυτή την άποψη, το θέμα της παρουσίας του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν ήδη λυμένο από τον γιατρό του. Απλώς οι περί τον Ανδρέα Παπανδρέου δεν το έλεγαν και αναζητούσαν τρόπους για να ρίξουν τη σκιά του, τουλάχιστον, στο συνέδριο. Ένας ήταν να εμφανιστεί σε απευθείας τηλεοπτική σύνδεση από το σπίτι του, σε γιγαντοοθόνη. Σε μια άλλη παραλλαγή, να προβληθεί ένα μαγνητοσκοπημένο μήνυμά του.

Τι θα έλεγε, όμως, ήταν επτασφράγιστο μυστικό.

Αμέσως μετά την προκήρυξη του συνεδρίου ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης είχαν αρχίσει να διαμορφώνουν ένα κείμενο. Σύμφωνα με όσα λέγονταν τότε, το δούλευαν κομμάτι - κομμάτι με τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου τα βράδια στην Εκάλη, ύστερα από το δείπνο. Υπήρχαν μόνο εικασίες για όσα θα ήθελε να πει ο ιδρυτής του Κινήματος στο πρώτο συνέδριο, που θα αποφάσιζε με κάλπη. Σε όλα τα προηγούμενα εκλεγόταν ο ίδιος, ως μόνος υποψήφιος, διά βοής.

Στις 22 Ιουνίου το βραδινό σκηνικό στην Εκάλη επαναλήφθηκε. Αυτή τη φορά, στο δείπνο ήταν παρών και ο Γιώργος Παπανδρέου με την Αντα. Ισως γι' αυτό εκείνο το βράδυ δεν έγινε καμιά συζήτηση για το κείμενο του συνεδρίου. Λίγο πριν από τα μεσάνυχτα ο Ανδρέας Παπανδρέου σηκώθηκε από το τραπέζι και βαδίζοντας προς το δωμάτιό του έκανε κάτι ασυνήθιστο: γύρισε και προσπάθησε να τους χαιρετήσει με σηκωμένα χέρια, όπως έκανε στις ομιλίες του. Το θεώρησαν κάτι σαν παιχνίδι από την πλευρά του και οι περισσότεροι άρχισαν να αποχωρούν.

Κάποια στιγμή η νοσοκόμα που ξενυχτούσε στο δωμάτιο του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε τις φωνές: «Τρέξτε, ο πρόεδρος δεν είναι καλά». Μία ώρα αργότερα όλα είχαν τελειώσει και δεν έμενε παρά το τελευταίο ανακοινωθέν:

«Περί ώραν 01.30 ο πρόεδρος Ανδρέας Παπανδρέου αιφνιδίως αισθάνθηκε δυσφορία και ανέπτυξε κοιλιακή ταχυκαρδία, η οποία εντός δύο λεπτών εξελίχθηκε σε ηλεκτρομηχανικό διαχωρισμό. Εγένετο παρατεταμένη προσπάθεια ανανήψεως. Η γενική εικόνα και τα εργαστηριακά ευρήματα είναι συμβατά με οξύ ισχαιμικό επεισόδιο, το οποίο τελικώς επέφερε και τον θάνατο, στις 02.30 το πρωί Κυριακής 23 Ιουνίου 1996».

Το ζήτημα της εμφάνισής του στο συνέδριο λύθηκε αυτομάτως με δραματικό τρόπο.

Ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου άλλαξε τα δεδομένα και στην ατζέντα του συνεδρίου μπήκε το θέμα της διαρχίας: «Πρωθυπουργός ο Σημίτης - πρόεδρος του Κινήματος ο Ακης». Υπέρ της διαρχίας τάχθηκε ο Κ. Λαλιώτης και άλλα στελέχη που είχαν ταχθεί υπέρ του Σημίτη στην ψηφοφορία για τη θέση του πρωθυπουργού. Αυτά έφεραν σε δεύτερη μοίρα το περιεχόμενο της παρέμβασης που επρόκειτο να κάνει - αν επρόκειτο - ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Το κείμενο που προετοιμαζόταν, πάντως, δεν έγινε ποτέ γνωστό. Απλώς, κοινοποιήθηκε ότι ήταν ακόμη ημιτελές και δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ως τελευταία βούληση του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ.

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης και ο Νίκος Αθανασάκης διαβεβαίωσαν ότι μια από τις πρώτες ενέργειές τους όταν διαπιστώθηκε ο θάνατος, ήταν να σπεύσουν στον υπολογιστή όπου δούλευαν και να το διαγράψουν από τον σκληρό δίσκο. Από κοινού με τον Αντώνη Λιβάνη, που επίσης φέρεται να γνώριζε το περιεχόμενό του, δήλωσαν ότι αυτό το κείμενο: «Είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ».

Πράγματι δεν ξανάγινε λόγος γι' αυτό το θέμα. Τα πρώτα χρόνια στις ενδοκομματικές παρέες ακούγονταν διάφορες εκδοχές, που δεν ήταν δυνατόν να επιβεβαιωθούν. Π.χ., κάποιοι έλεγαν ότι κείμενο δεν υπήρξε, τουλάχιστον σε γνώση και με τη βούληση του Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να μετάσχει σε κάτι τέτοιο.

Μια άλλη εκδοχή θεωρούσε ότι υπήρχε πράγματι ένα κείμενο, το οποίο όμως συνέτασσε μια ομάδα προεδρικών που αναζητούσαν τρόπο να επηρεάσουν το συνέδριο, εξ ονόματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ακόμη και αυτοί που έλεγαν ότι πράγματι ο Ανδρέας Παπανδρέου μετείχε, όσο μπορούσε, στη σύνταξη ενός κείμενου για το συνέδριο, διαφωνούσαν για το περιεχόμενο. Άλλοι έλεγαν ότι απλώς θα επιδίωκε να θεμελιώσει την υστεροφημία του και άλλοι, να σηματοδοτήσει με κάποιο τρόπο το μέλλον που ίδιος θα ήθελε για το ΠΑΣΟΚ.

Υπήρξε όμως από κάποιες πλευρές και η άποψη ότι θα μιλούσε μόνο για τα εθνικά θέματα.

Και θα σταθούμε στο σημείο αυτό, γιατί αξίζει ιδιαίτερα, αναφέροντας και κάποια γεγονότα που προηγήθηκαν

Τον Αύγουστο του 1995, ο τότε αρχηγός της ΕΥΠ, Ναύαρχος Βασιλικόπουλος, παρέδωσε στον Ανδρέα Παπανδρέου ένα πολύ σημαντικό φάκελο, που εμπεριείχε ένα χάρτη.

Ο χάρτης στηριζόταν στα ευρήματα ενός αμερικανικού δορυφόρου, ο οποίος είχε εντοπίσει μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων στο Αιγαίο.

Τα κοιτάσματα εντοπιζόταν στην περιοχή από την Κάρπαθο έως τη Γαύδο, ενώ εμπεριείχε και τις βραχονησίδες των Ιμίων.

«Προάγγελος γεγονότων, πρέπει να οργανωθούμε», δήλωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, που κατάλαβε αμέσως ότι οι Τούρκοι έχουν ήδη στην κατοχή τους τις συγκεκριμένες πληροφορίες.

Λεπτομέρεια με μεγάλη σημασία: Ο ίδιος φάκελος εμπεριείχε και έγγραφα που αφορούσαν τον τότε υπουργό Βιομηχανίας και μετέπειτα πρωθυπουργό, Κώστα Σημίτη.

Λίγες ημέρες μετά, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Κάρολος Παπούλιας συναντήθηκαν στο περιθώριο της 60ής ΔΕΘ με τον ρώσο υπουργό Εξωτερικών, Αντρέι Κόζιρεφ.

Οι τρεις άνδρες συζήτησαν για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, θέμα στο οποίο και συμφώνησαν και παρέπεμψαν στις κατασκευαστικές εταιρείες για το χρόνο έναρξης του έργου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφέρεται στην ομιλία του στη ΔΕΘ σε επικείμενο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία, αποστροφή που προκάλεσε αίσθηση, λόγω των τότε καλών σχέσεων των δύο χωρών.

Την Κυριακή, στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε, ο Ανδρέας Παπανδρέου αδειάζει τον Κ. Σημίτη, ο οποίος στις 11 Σεπτεμβρίου παραιτείται από το Εκτελεστικό Γραφείο.

Στις 15 Ιανουαρίου του 1996, ο Ανδρέας Παπανδρέου από το Ωνάσειο, όπου και νοσηλευόταν, αναγκάζεται να παραιτηθεί. Η παραίτησή του δεν ήταν τόσο εκούσια, αλλά έγινε υπό το καθεστώς πιέσεων που ασκήθηκαν στον πρώην πρωθυπουργό, και από τον γιο του, Γ. Παπανδρέου.

Τρεις μέρες μετά, στις 18 Ιανουαρίου, και μετά από μια επεισοδιακή συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος, νέος πρωθυπουργός εκλέγεται ο Κώστας Σημίτης.

Η ανάληψη της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη συμπίπτει με το θερμό επεισόδιο των Τούρκων στα Ίμια (25-31 Ιανουαρίου 1996). Οι χειρισμοί της ελληνικής πλευράς οδήγησαν στη δημιουργία «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο και συμπίπτουν με την αλησμόνητη φράση «ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ», από τον Κ. Σημίτης, εντός του Κοινοβουλίου.

Βέβαια, ο κ. Σημίτης είχε παραλείψει να αναφερθεί στην ύπαρξη του χάρτη καθώς και στο γεγονός ότι Αμερικανοί και Τούρκοι ήδη γνώριζαν για την ύπαρξη κοιτασμάτων στο Αιγαίο.

Το διάστημα που ακολούθησε, ο Ανδρέας Παπανδρέου βγήκε από το νοσοκομείο (21 Μαρτίου 1996), ενώ όλοι είχαν στραμμένη την προσοχή τους στην ομιλία που θα εκφωνούσε στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ τον Ιούνιο.

Στις 22 Ιουνίου του 1996, ο Αντώνης Λιβάνης πηγαίνει στο σπίτι της Εκάλης μαζί με τους Νίκο Αθανασάκη και Τηλέμαχο Χυτήρη.

Λίγο μετά την δακτυλογράφηση της ομιλίας από τον Ν. Αθανασάκη, ο Αντώνης Λιβάνης απεχώρησε από το σπίτι.

Οι υπόλοιποι συνέφαγαν και ο Ανδρέας Παπανδρέου απεχώρησε για το δωμάτιό του. Λίγο αργότερα, στη 1 το πρωί, η νοσοκόμα ανακοινώνει σε όσους παρευρισκόταν ότι η υγεία του πρώην πρωθυπουργού είχε πρόβλημα. Όταν ο Δημήτρης Κρεμαστινός φθάνει στο σπίτι, ο Ανδρέας είναι ήδη νεκρός.

Παρότι η ομιλία δεν εκφωνήθηκε ποτέ, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου επρόκειτο να προχωρήσει σε αποκαλύψεις για το πολιτικό κατεστημένο αλλά και για όσους επιβουλευόταν τη χώρα.

Ωστόσο, λίγο μετά την διαπίστωση του θανάτου του πρώην πρωθυπουργού, ο Νίκος Αθανασάκης, στην προσπάθειά του να περισώσει το κείμενο και να δημιουργήσει αντίγραφο, διέγραψε το αρχείο από τον σκληρό δίσκο.

Σε κάθε περίπτωση, οι τρεις - τουλάχιστον - γνώστες εκείνου του κείμενου δεν μίλησαν πότε.

Λίγους μήνες μετά, κι ενώ ο Κώστας Σημίτης είχε εκλεγεί πρωθυπουργός, η Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου προσπάθησε να βρει την ομιλία, αλλά κατέστη αδύνατον.

Ο Τηλέμαχος Χυτήρης της ξεκαθάρισε ότι τόσο ο ίδιος όσο και ο Νίκος Αθανασάκης είχαν πάρει «όρκο τιμής» να μην αποκαλύψουν ποτέ το κείμενο.

Πάντως, ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης συνέχισαν την πολιτική σταδιοδρομία τους δίπλα στον Κ. Σημίτη και αργότερα στον Γ. Παπανδρέου, ενώ ο Αντώνης Λιβάνης αποσύρθηκε. Μέχρι σήμερα το αίνιγμα του μηνύματος που δεν έφτασε ποτέ στους παραλήπτες του δεν έχει λυθεί.

Ενδεχομένως επειδή δεν χρειάστηκε. Στις 26 Ιουνίου έγινε η κηδεία του Α. Παπανδρέου και την άλλη μέρα άρχισαν οι εργασίες του συνεδρίου. Με τη βοήθεια του Γ. Παπανδρέου όπως είχε γίνει και τον Ιανουάριο του ίδιου χρόνου - η ψηφοφορία κρίθηκε υπέρ του Σημίτη, ο οποίος εξαρχής απείλησε να παραιτηθεί από πρωθυπουργός αν δεν εκλεγόταν και πρόεδρος. Έτσι παρέλαβε το κόμμα σε μια κατάμεστη αίθουσα στην Καλογρέζα για να το παραδώσει οκτώ χρόνια αργότερα σε ένα διαμέρισμα στην οδό Αναγνωστοπούλου. Ο ιδρυτής του όμως δεν πρόλαβε ποτέ να πει την τελευταία λέξη.

Τα επόμενα χρόνια, ο Κώστας Καραμανλής επιχείρησε εκ νέου το άνοιγμα προς τη Ρωσία και ενεργοποίησε το σχέδιο του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ενώ ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία, Γ. Παπανδρέου, με τις ενέργειές του «ακύρωσε» εκ νέου το πρόγραμμα.

Οι άνθρωποι του Ανδρέα Παπανδρέου παραγκωνίστηκαν, πλην του Νίκου Αθανασάκη και του Τηλέμαχου Χυτήρη, που αξιοποιήθηκαν από όλες τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ.

Ο «όρκος τιμής» δεν έσπασε ποτέ. Όμως πάνω από τον όποιο όρκο, ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχουν αυτά που γνώριζαν και τα οποία, ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου ήθελε να αποκαλύψει στον ελληνικό λαό κάτι που δεν συνέβη με αποτέλεσμα να παραμένει το μυστήριο της κρίσιμης ομιλίας του Α. Παπανδρέου που δεν έγινε ποτέ.

Πηγές :

https://www.tanea.gr/2012/06/29/greece/to-keimeno-toy-andrea-poy-den-diabastike-pote/

https://www.newsbomb.gr/ellada/ethnika/story/110593/i-krisimi-omilia-toy-a-papandreoy-poy-den-egine-pote

 

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Ο Γιάννης Τσαρούχης στον πόλεμο του 1940

 


Ο Τσώρτσιλ και η καραβάνα

 

Ο Λυκούργος Καλλέργης θυμάται μια συνομιλία του με τον Γιάννη Τσαρούχη κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-41, όταν και οι δύο υπηρετούσαν ως στρατιώτες και την μεταφέρει στο βιβλίο του "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ"κρατώντας την προφορά του Τσαρούχη:

«Ο Τσαρούχης όμως ήταν απόμακρος, δεν πίστευε τίποτε απ' όλα αυτά. Κρυφογελούσε σαρκάζοντας. Δεν πίστευε καθόλου πως η ζωή θ' αλλάξει, ότι οι άνθρωποι θα γίνουν καλύτεροι, ότι θα σταματήσουν οι πόλεμοι.

"Μα είναι δυνατό, Γιάννη", του 'λεγα εγώ, "είναι δυνατό να μην πιστεύεις ότι ο κόσμος θ' αλλάξει ύστερα απ' αυτό τον ολέθριο πόλεμο, ύστερα απ' αυτόν το χαλασμό και την κοσμογονία; Δεν πιστεύεις ότι η ζωή θα γίνει καλύτερη, ότι οι σύμμαχοι θα συνεργαστούν για ν' απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την αθλιότητα, τη δυστυχία, την κοινωνική ανισότητα και τα δεινά των πολέμων;"

"Μα για ποιους συμμάχους μου μιλάς, Λυκούγο; Ποιοι είναι αυτοί οι καλοθελητές και ομοφγονούντες σύμμαχοι, που θ' απαλλάξουν την ανθγωπότητα από τα δεινά, για τα οποία και αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι;"

"Μα είναι οι σύμμαχοί μας, Γιάννη μου", του λέω εγώ. "Οι σύμμαχοί μας ενάντια στο φασισμό!"

"Ποιοι είναι αυτοί οι σύμμαχοι; Ονόμασέ τους".

"Μα ο Τσόρτσιλ, ο Ρούζβελτ και ο Στάλιν", του απαντώ.

"Αχ, Καλλέγη, πόσο είσαι αφελής", μου λέει. "Μου μιλάς για τον Τσόγτσιλ! Μα αγαπητέ μου, αν ο Τσόγτσιλ ήτανε τώγα εδώ κοντά μας και ετούτος ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει, ξέγεις τι θα σου 'λεγε;"

"Τι θα μου 'λεγε;"

"Θα σου 'λεγε: Βγε Καλλέγη, δώσε μου την καγαβάνα σου να φάω για να μη λεγώσω τη δικιά μου. Κι ούτε καν θα σε παγακαλούσε. Και θα σου άνοιγε στα γήγογα ένα καινούγιο μέτωπο, κι εσύ θα ήσουν πάλι στην πγώτη γαμμή να πολεμάς, ενώ ο Τσόγτσιλ, αφού θα είχε ντεγλικώσει με την καγαβάνα σου, θα κάπνιζε μακάγια το πούγο του σε κάποιο παλάτι στο Λονδίνο. Κάτι ανάλογο θα μπογούσαν να σου ζητήσουν και οι άλλοι σύμμαχοι, και ο Γούζβελτ και ο Στάλιν. Όλοι αυτοί, κατά κανόνα, την καγαβάνα τους ποτέ δεν τη λεγώνουν".

Αυτός ήταν ο Τσαρούχης. Με μια αλληγορία και δυο καυτά λόγια ξόφλησε τη μεγάλη και τρανή συμμαχία των Μεγάλων, που τόσες και τόσες προσδοκίες κι ελπίδες στήριξε σ' αυτήν η ανθρωπότητα και ιδιαίτερα η χώρα μας. Αυτή είναι μια από τις πιο ζωντανές μνήμες που μου έμειναν από το έπος της Αλβανίας. Το δυστύχημα είναι ότι ο Τσαρούχης βγήκε δικαιωμένος.

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΑΛΛΕΡΓΗΣ "ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ" Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2021

Το όνειρο

 



Το όνειρο

Συνειδητοποιώ κάποια στιγμή ότι βρίσκομαι καθισμένος μόνος ανακούρκουδα σε ένα βράχο στη θάλασσα. Τα νερό γύρω μου στροβιλίζονται απειλητικά. Δεν έχω ιδέα πού βρίσκομαι και δεν βλέπω κανέναν. Μόνο μακριά διακρίνω άλλους βράχους κι από τις μικροσκοπικές φιγούρες πάνω τους καταλαβαίνω ότι υπάρχουν και άλλοι στην ίδια θέση με τη δική μου. Νιώθω ασφαλής, αλλά μόνο προσωρινά, γιατί σαν να ακούω τα νερά να ξαναφουσκώνουν.

Νιώθω ότι το έχω ξαναζήσει. Τα νερά θα φουσκώσουν και, ξαφνικά, πριν προλάβω να το καταλάβω, θα με παρασύρουν. Δεν το θυμάμαι συγκεκριμένα, αλλά τα ρούχα μου είναι βρεγμένα. Το ξέρω ότι έτσι θα γίνει. Και κάποια στιγμή, ξαφνικά και πάλι, τα νερά θα υποχωρήσουν τόσο απότομα όπως ήρθανε. Αναγνωρίζω το συναίσθημα και με πιάνει αγωνία. Η αγωνία ότι το μαρτύριο σου δεν έχει τέλος. Σαν κακός χρησμός.

Ο κόσμος σου έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί. Τα νερά θα σε παρασέρνουν αέναα. Ξαφνικά θα βρίσκεσαι μουσκεμένος και αποκαμωμένος στη μέση του πουθενά. Θα ανασηκώνεσαι με προσοχή. Θα δοκιμάζεις λίγο το έδαφος κάτω από τα πόδια σου, θα το βρίσκεις, με ανακούφιση, λασπωμένο μεν αλλά στιβαρό, και θα σκαρφαλώνεις στο βράχο μπροστά σου. Θα κάθεσαι ανακούρκουδα ελπίζοντας ότι επιτέλους μπορείς να ηρεμήσεις, αλλά η χαρά σου θα κρατάει για λίγο. 

Από μακριά μπορείς και πάλι να ακούσεις τα νερά να φουσκώνουν. Η μόνη σου ελπίδα είναι πλέον να ξυπνήσεις από αυτό τον εφιάλτη, παρακαλάς να ξυπνήσεις. Η αγωνία σε πλημμυρίζει.

Τη δεύτερη ή τρίτη φορά ξυπνάω.

Αυτό το όνειρο το βλέπω συχνά. Τυπικό όνειρο άγχους που εκφράζει την ψυχική μου κατάσταση, το καταλαβαίνω, αλλά γιατί τώρα; Τι θέλει να μου πει; Δεν άντεξα και άρχισα τα μισόλογα με τη μητέρα της εξαδέλφης που είναι Ινδουίστρια. Κατάλαβε. «Με την Καίτη θα μιλήσεις» μου λέει. «Αυτή ξέρει να διαβάζει τα όνειρα, θα σε βοηθήσει. Θα σου πει και τον καφέ, αν θέλεις».

Εκεί βρίσκομαι τώρα, στην κουζίνα της κυρίας Καίτης που ψήνει τον καφέ. Η ατμόσφαιρα θυμίζει λίγο Matrix. Είμαι ο Nio και περιμένω την Orale να ψήσει κουλουράκια. Της έχω ήδη αφηγηθεί το όνειρο, το έχει ακούσει με προσοχή και εδώ και τρία λεπτά έχει βαλθεί να κοιτάζει το μπρίκι με τον καφέ. Εγώ περιμένω σιωπηλός.

«Ο βράχος» μου λέει τελικά σηκώνοντας το μπρίκι από τη φωτιά «είναι ασαφές σύμβολο. Μπορεί να είναι και κακό και καλό. Στη δική σου περίπτωση δείχνει καλό. Πάνω στο βράχο νιώθεις ασφαλής. Πέρασες τα δύσκολα και τώρα μπορείς να ξαποστάσεις. Νιώθεις μόνος αλλά βλέπεις και άλλους μακριά καθισμένους σε άλλους βράχους και αυτό σε καθησυχάζει. Έλα, μην ντρέπεσαι, πιες τον καφέ». «Μα γιατί ακούω τα νερά να φουσκώνουν;» ρωτάω εγώ σέρνοντας προς το μέρος μου το φλιτζάνι. «Γιατί ξέρω ότι θα με ξαναπαρασύρουν και ότι το μαρτύριο δεν σταματά εκεί;»

«Άλλο ασαφές σύμβολο αυτό» μου λέει σκεπτική η κυρία  Καίτη. «Τα ορμητικά νερά, η φουρτουνιασμένη θάλασσα, οι χείμαρροι, όλα αυτά συμβολίζουν προβλήματα και στεναχώριες. Τα νερά σε παρασέρνουν, αλλά είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις. Έτσι δεν είναι η ζωή; Δεν πρέπει να ανησυχείς όμως, γιατί τελικά θα βρεθείς και πάλι πάνω στο βράχο, ασφαλής. Όπως ακριβώς και στη ζωή». Την κοίταξα σκεπτικός. «Έλα τώρα να σου διαβάσω τον καφέ» μου λέει.

Αργότερα την ίδια μέρα, ξεφυλλίζοντας άκεφα ένα περιοδικό, και σκεπτόμενος όσα είπε η κυρία Καίτη, καθώς και αυτά που μου διάβασε στον καφέ (που δεν σκοπεύω να επαναλάβω εδώ) ένιωσα σιγά σιγά λίγο πιο ήρεμος. Έχω πειστεί για την ερμηνεία που μου έδωσε για το όνειρο, αλλά νομίζω ότι το πεδίο αναφοράς του ήταν λιγότερο γενικό από όσο  μoυ είπε. Το όνειρο δεν μιλούσε τόσο για τη ζωή όσο για το χείμαρρο της ενημέρωσης. Πληροφορίες μας κατακλύζουν από παντού. Πρέπει να προσέχεις, μου λέει το όνειρο. Μην εντυπωσιάζεσαι από τα πολλά μπλα μπλα γιατί είναι απατηλά και πρόσκαιρα. Όταν όλοι φωνάζουν ενθουσιασμένοι, εσύ κρατήσου γερά από το βράχο σου. Κρατήσου γιατί ο ενθουσιασμός ξεθυμαίνει τόσο γρήγορα όσο φουσκώνει. Και θυμήσου: Στη μάχη αυτή είσαι μόνος. Δεν έχεις συμμάχους. Δεν έχεις καν εχθρούς

ΤΟΥ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟ RAM