ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΗΡΟΖΙΝΗ

 

 ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΗΡΟΖΙΝΗ

 

Γράφει ο Κώστας Γαβριλάκης

 

Καλοκαίρι 1977, 28 Ιουλίου ντάλα μεσημέρι κάνουμε αυτό που λέγαμε «κατευθείαν καύσιμα» δηλαδή υπολογισμός στον ανεφοδιασμό για τα υπερατλαντικά δρομολόγια. Δεξαμενές φουλ και στην κάτω επιφάνεια της αριστερής πτέρυγας του B707-384C  “City of Sparta” (SX-DBD), σχηματίζεται ένα συνεχόμενο «δάκρυ» από καύσιμο. Ξεκινά από μία βαλβίδα αποστράγγισης νερού (water drain valve) και φτάνει μέχρι το pylon του Νο 2 κινητήρα, κατεβαίνει προς τα κάτω, «γλύφει» τα καπό του κινητήρα και στάζει στο έδαφος. Φυσικά δεν υπάρχει πιθανότητα να φύγει έτσι το αεροσκάφος.

 

Ο Μελέτης, ο εργοδηγός, τραβά τα… μαλλιά που δεν έχει. Σε λίγο πρέπει να δώσουν επιβίβαση και έχει μαζευτεί όλο το Διευθυντήριο της Τεχνικής Διεύθυνσης. Εγώ νέος, ακόμα δεν έχω κλείσει χρόνο, παρακολουθώ αμίλητος. Ένας παλαιότερος μηχανικός, ο Γιάννης ο Τσίμας, γάτα σε κάτι τέτοια, με χτυπά στον ώμο και μου λέει: «φέρε από την αποθήκη ένα drain (τη βαλβίδα) και το allen από το εργαλειοδοτήριο». Τρέχω προς το υπόστεγο τα παίρνω και φτάνω, με τη… γλώσσα έξω, πίσω στο αεροπλάνο. Στο δρόμο έφτιαχνα στη φαντασία μου το σενάριο που θα ακολουθούσε. Δεν διαψεύστηκα..

 

Τον βρήκα τον Γιάννη εκεί κάτω από την πτέρυγα, μέσα σε μία… σακούλα σκουπιδιών ανάποδα και στα δύο του χέρια τυλιγμένα πανιά. Ένα πυροσβεστικό όχημα ήταν εκεί με τον χειριστή στο κανονάκι. Κατάλαβα. Πάμε για ντους στο καύσιμο. Μου έδωσε και εμένα μία σακούλα και δύο μεγάλα πανιά για τα χέρια, να γλυτώσουμε ότι μπορούσαμε και μου εξήγησε. «Μόλις το βγάλω εσύ θα βάλεις την παλάμη σου να κλείσεις την τρύπα. Μόλις σού πω θα τραβήξεις το χέρι σου, θα κατέβεις από τη σκάλα και θα φύγεις. Τα υπόλοιπα δικά μου. Κατάλαβες;» Είχα καταλάβει απολύτως και ήμουν έτοιμος για το ντους στην κηροζίνη. Φυσικά με το που έβαλε το allen και πίεσε τη βαλβίδα το καύσιμο άρχισε να πιτσιλά σαν ντουζιέρα. Εγώ στεκόμουν στη σκάλα λίγο μακρύτερα και με το που μου φώναξε «τώρα» έβγαλε τη βαλβίδα και εγώ όρμησα και έβαλα το χέρι στην τρύπα που πριν υπήρχε η βαλβίδα.

 

Ήδη αισθανόμουν την κηροζίνη από το μανίκι μου στο πουκάμισο, μέσα στο παντελόνι και στις κάλτσες μου. Σε λιγότερο από πέντε δευτερόλεπτα μου είπε να βγάλω το χέρι και να φύγω. Τη φορά αυτή τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Δεν βρήκε στόχο με την πρώτη και το καύσιμο μας έλουσε και τους δύο από πάνω μέχρι κάτω. Το αισθάνθηκα παντού. Στο στόμα, τα μάτια, ήμουν μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω… τα γυαλιά μου είχαν θολώσει... Φυσικά και ο Γιάννης το ίδιο. Δεν νομίζω να μπορούσε να γίνει σύγκριση ποιος είχε λουστεί περισσότερο. Παρόλα αυτά δεν το έβαλε κάτω. Με απίστευτη ψυχραιμία βρήκε το άνοιγμα και βίδωσε τη βαλβίδα όσο πήγαινε με το χέρι. Έπειτα πήρε το allen για το τελικό σφίξιμο κάτω από ένα νέο ντους καυσίμου.

 

Μου έδωσαν θυμάμαι λινές άσπρες πετσέτες από το αεροπλάνο να σκουπιστώ και όταν συνήλθα είδα ένα ποταμό από καύσιμα να ρέει προς το φράχτη της παραλιακής. Η αντλία της πυροσβεστικής ήδη είχε αναλάβει δράση και ξέπλενε την πίστα. Χωρίς να βγάλω κουβέντα έτρεξα προς το υπόστεγο στο υπόγειο στα αποδυτήρια όπου υπήρχαν ατομικά ντους πάντα διαθέσιμα με ζεστό νερό, όπου μπορούσαμε να κάνουμε το ντους μας όποτε θέλαμε και πολλοί από εμάς τα χρησιμοποιούσαμε τελειώνοντας τη βάρδια μας ειδικά το καλοκαίρι και σχολνούσαμε φρέσκοι – φρέσκοι… Μόνο που τη φορά αυτή τα πράγματα ήταν κάπως πιο διαφορετικά… Δεν ξέρω πόση ώρα μου πήρε για να… ξεβρομίσω από την κηροζίνη, όσο μπορούσε να γίνει αυτό, αφού είχε φτάσει ας μην πω μέχρι που… Φόρμες, πουκάμισο, εσώρουχα, κάλτσες και παπούτσια πήγανε στα σκουπίδια φυσικά. Ευτυχώς που είχα προβλέψει και πάντα στην ατομική μου ντουλάπα είχα μία αλλαξιά εσώρουχα ακόμη και κάλτσες για ώρα ανάγκης γιατί είχα δει συναδέλφους να γίνονται μούσκεμα στο καύσιμο ή στα υδραυλικά και είχα λάβει τα μέτρα μου. Ντύθηκα, ανέβηκα πάλι επάνω και βγήκα στην πίστα.

Ο Μελέτης, ο εργοδηγός, που με είδε με φώναξε κοντά του. «Γαβριλάκη φύγε, σχόλασες και γράφεις και 4 ώρες υπερωρία». Να φύγω; Πως; Δεν είχα αυτοκίνητο δικό μου τότε. Γύρισα στο υπόστεγο και περίμενα να περάσει το επόμενο υπηρεσιακό λεωφορείο. Το λεωφορείο μας κατέβαζε τότε στο Σύνταγμα, από όπου έπαιρνα το τρόλεϊ, κατέβαινα στην Ακαδημίας και από εκεί στο λεωφορείο για τέρμα Ιπποκράτους, όπου έμενα στην οδό Μπουκουβάλα. Στο λεωφορείο και το τρόλεϊ, με κοίταζαν περίεργα, γιατί μύριζα κηροζίνη, Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόντουσαν. Έτσι πήρα «το βάπτισμα της κηροζίνης», πράγμα που δεν μου ξανασυνέβη στην καριέρα μου τα επόμενα τριάντα χρόνια.

 

(360 aviationworld/Olympic airways)

Facebook/ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΦΙΛΩΝ/ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΟΑ