Κ. Γραικιώτης : Τώρα θα ζήσω για μένα

 

Τώρα θα ζήσω για μένα

Όταν η ψυχή αποφασίζει να ξαναγεννηθεί

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που η σιωπή μας φωνάζει πιο δυνατά απ’ όλους. Που κουραστήκαμε να είμαστε όλα για όλους και τίποτα για εμάς. Που κοιτάμε τον καθρέφτη και αναρωτιόμαστε: πότε θα ζήσω… για μένα; Αυτό το κείμενο είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια εξομολόγηση και μια κραυγή απελευθέρωσης. Αν νιώθεις πως ήρθε η ώρα να πεις «ως εδώ», τότε αυτό είναι για σένα.

Ξεφλουδίζω τις μέρες μου σαν παλιά ομόλογα. Τα κρατούσα σφιχτά για μια ζωή, προσμένοντας τόκους ευτυχίας που ποτέ δεν ήρθαν. Τα εξαργυρώνω τώρα στην τράπεζα της καρδιάς μου, που έχει πια μόνο έναν πελάτη: τη μοναξιά μου. Κι εκείνη, όσο κι αν την πλήγωσα, πάντα με περιμένει στη γωνία, σαν πιστός σκύλος που δεν ξέρει τι σημαίνει προδοσία.

Ξεγελώ τις τύψεις μου με την πρόφαση της φθοράς. Του χρόνου – αυτού του κατεργάρη χωρίς λόγο τιμής. Ξεπληρώνω με ευτυχίες περασμένες, που η μνήμη – αυτή η γλυκιά μου απατεώνισσα – τις σερβίρει ξανά και ξανά σαν να τις χρειάζομαι για να αναπνέω.

Μα δεν τις χρειάζομαι πια. Ξεπουλώ όσα κρατούσα κρυφά, ασήμαντα πράγματα που τα σκέπαζε η σκόνη της ανασφάλειας, μα μέσα τους κρυβόταν ό,τι δεν τόλμησα ποτέ να ζήσω. Σφραγίζω επιταγές συναισθημάτων χωρίς αντίκρισμα, ακυρώνω συμβόλαια του «πάντα» που υπογράφτηκαν με λόγια, κι όχι με αλήθειες.

Γκρεμίζω κάστρα από άμμο, που ’χτιζα παιδί με τα χέρια της αθωότητάς μου στην παραλία της χαράς. Τώρα, δαγκώνω το μήλο της γνώσης χωρίς ενοχή. Μιλάω κατάματα στο φίδι. Δεν ψάχνω για συκή – δεν έχω τίποτα να κρύψω πια.

Κατεβαίνω στον βυθό, εκεί που ναυάγησαν οι παλιές μου αγάπες. Κι από το ναυάγιο διαλέγω προσεκτικά τα πολύτιμα. Όχι από ανάγκη – από σεβασμό. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στη θάλασσα να τα πάρει το ρεύμα.

Ξεκλειδώνω συρτάρια ψυχής και τα πετάω όλα. Όλα. Κρατάω μόνο ένα «σ’ αγαπάω». Για τις στιγμές που νυχτώνει μέσα μου κι έχω ανάγκη να ανάψω φως.

Κλείνω κύκλους που χάραξα με τον διαβήτη του «θέλω» και, παρ’ ότι η μύτη έχει σχεδόν σπάσει, ανοίγω άλλους. Με άλλη διάμετρο, αλλά με την ίδια ψυχή. Κι αν πονάει, ας πονάει.

Τώρα ξέρω.

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή που ξυπνάς. Όχι σαν απ’ τον ύπνο. Από λήθαργο. Από χειμερία νάρκη που κράτησε όχι μόνο χειμώνες αλλά και καλοκαίρια. Και τότε λες: «Τώρα θα ζήσω για μένα».

Όχι επειδή πριν δεν ζούσες, αλλά επειδή ζούσες για όλους – εκτός από σένα. Είσαι ο τελευταίος που σκεφτόσουν κάθε βράδυ, κι ας έλεγες πως τα κάνεις όλα για σένα. Ένα έξυπνο άλλοθι για να μη σε πούνε βλάκα. Κι εσύ το πίστεψες.

Έμεινες. Σε σχέσεις, σε δουλειές, σε ρόλους που δε σου πήγαιναν, επειδή φοβόσουν. Να μη σε πουν λιποτάκτη. Να μη νομίσουν πως δεν αγάπησες. Κι ας έκλαιγε μέσα σου ο εαυτός σου. Έκλεινες τ’ αφτιά στα SOS του.

Μέχρι που έπεσε το παραβάν. Κι έμειναν γυμνές οι καρδιές. Αντικριστά. Δυο καρδιές. Που δεν μπορούσαν πια να πουν ψέματα. Ομολόγησαν – ακόμα και τα ανομολόγητα. Και πόνεσαν. Και μάτωσαν. Μα ο κύκλος έκλεισε. Για να γεννηθεί καινούριος.

Γιατί έτσι είναι οι ζωές μας: κύκλοι. Παραβολές. Ιστορίες με ηθικά διδάγματα που δεν γράφτηκαν ποτέ σε βιβλία. Μονάχα στη σιωπή των βραδινών σκέψεων.

Μάθε να φεύγεις όταν πρέπει. Όχι όταν σβήσεις. Μάθε να μην προσποιείσαι πως έχεις, όταν είσαι άδειος. Είναι κι αυτό αρετή. Και ναι: Ηθικό είναι να μη δίνεις όταν δεν έχεις. Όχι να προσποιείσαι ότι δίνεις.

Ζήσε. Για σένα. Όχι από εγωισμό. Από αλήθεια. Από δικαίωμα.

Όλοι έχουμε χάσει χρόνο. Όλοι έχουμε κρατήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν. Μα κάποια μέρα, κάποια στιγμή, φτάνεις στο τώρα. Και τότε κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και του λες:

«Τώρα θα ζήσω για μένα.»

Και το εννοείς.

Αν ένιωσες και εσύ έστω και μια φράση αυτού του κειμένου να σου μιλάει, μην την αγνοήσεις. Κάνε σήμερα ένα μικρό βήμα για σένα. Φέρε μπροστά σου τις εμπειρίες σου μιας και  απλά πες «κι εγώ… τώρα θα ζήσω για μένα».

 κ.α.γ.