Μια φορά και έναν καιρό

Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ

Πάντα ο Ιανουάριος ήταν ένας αξιοθρήνητος μήνας από πλευράς πανηγύρεων και δημοσίων εκδηλώσεων. Ο πληθωρικός Δεκέμβρης, με τις απανωτές γιορτές, τα στολίσματα, τα δώρα, τα γλέντια και τις ευωχίες, συνοδευόμενα χρόνια και χρόνια απ’ τον μακαρίτη 13ο μισθό (Θεός σχωρέσ’ τον), κληροδοτούσε στον Γενάρη μαζί με το μπούχτισμα και σχετική αφραγκία. Περιμένοντας μάλιστα τον κουτσοφλέβαρο για τα ξεφαντώματα της «τρελής Αποκριάς», οι άνθρωποι μαζεύονταν στο καβούκι τους, κάνοντας οικονομία δυνάμεων.

Έτσι, για να ταράξουν το τέλμα της καθημερινότητας και να διασκεδάσουν λιγάκι οι κάτοικοι Αθηνών - Πειραιώς και περιχώρων που έπλητταν θανάσιμα τον Ιανουάριο του 1931, μήνα κατά γενική παραδοχή άχρωμο και άγευστο, αποφασίσθηκε η διοργάνωση καλλιστείων. Στο σημείο αυτό πρέπει ένας σοβαρός ιστοριοδίφης να καταπιαστεί με το θέμα για να τεκμηριώσει επιστημονικά εάν την ιδέα πρώτοι την είχαν αθηναίοι μερακλήδες ή πρώτοι την υλοποίησαν πειραιείς δημοσιογράφοι και έσπευσαν καταϊδρωμένοι να τους μιμηθούν δόκιμοι επαΐοντες του είδους Αθηναίοι.

Εν πάση περιπτώσει, στο παρόν πόνημα για λόγους καθαρά ιδεολογικούς, καθώς Ελλάδα δεν είναι μόνον η Αθήνα, θα περιοριστούμε στα εν Πειραιεί διαδραματισθέντα, αφού περιγράψουμε εν τάχει το κλίμα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής.

– Δεν έχουν περάσει καλά καλά ούτε δέκα χρόνια από τη μικρασιατική καταστροφή, με ένα εκατομμύριο και πλέον πρόσφυγες που προσπαθούν να επιβιώσουν συνωθούμενοι στα πρόχειρα καταλύματα, στις παράγκες, που έστησε η Πολιτεία. Καινούργιοι οικισμοί ξεφυτρώνουν γύρω από την πρωτεύουσα με ονόματα που παραπέμπουν στις χαμένες πατρίδες: Νέα Σμύρνη, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Ιωνία. Πατρίδες αξέχαστες στη μνήμη των παλαιοτέρων, που αναπολούν τα περασμένα, ενώ την ψυχή τους θερμαίνει μια φωτίτσα πως «πάλιν με χρόνια με καιρούς πάλιν δικά μας θα ’ναι».

Πολιτικά, τη μικρασιατική καταστροφή ακολούθησε επανάσταση και μεταπολίτευση. Κι ύστερα κάθε τόσο κινήματα. Λόχοι ευζώνων έσπευδαν με εφ’ όπλου λόγχη να καταλάβουν το κεντρικό ταχυδρομείο - τηλεγραφείο στην τότε Πλατεία Λουδοβίκου και το Α΄ Σώμα Στρατού παρά τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Και ρωτήθηκε κάποια 25η Μαρτίου ο στρατηγός Θεόδ. Πάγκαλος στα σκαλοπάτια της Μητροπόλεως:

– Αληθεύει, Θοδωράκη, πως θα κάνεις δικτατορία;

– Θα την κάνω που να με πάρει ο διάολος… απάντησε. Και την έκανε. Μετά ήρθε η τετραετία με τον Ελευθ. Βενιζέλο, ο τόπος προχωρούσε στην ανασυγκρότησή του κούτσα κούτσα και όλοι ήσαν ευτυχείς εκτός από τον κ. Αθανασόπουλο, τον οποίον η σύζυγός του, η ερίτιμος κυρία Φούλα, φρόντισε στις αρχές του 1931 να τον κάνει κομμάτια, και μάλιστα, δυστυχώς, όχι σαν «σχήμα λόγου».

Η προκήρυξη των καλλιστείων σήμανε συναγερμό και στα δύο φύλα. Τα μεν θήλεα έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή στον διαγωνισμό, βέβαιη η καθεμία τους για την υπεροχή της, οι δε άρρενες προσήρχοντο αθρόως –πατείς με, πατώ σε– για να μετάσχουν στις επιτροπές κρίσεων. Τελικά την επιτροπή που θα εξέλεγε «τη Μις» συγκρότησαν λόγιοι –μανούλες στο μπίρι μπίρι– αρκετοί δημοσιογράφοι ειδικευμένοι στα «ντεσού» της περιπτώσεως, υπάλληλοι του δήμου –τιμής ένεκεν, αφού η εκλογή θα γινόταν στο Δημοτικό Θέατρο–, οι επίτροποι του ενοριακού ναού, διότι για λόγους δικαιοσύνης κάπως έπρεπε να «ευλογήσουν κι αυτοί τα γένια τους», ένας γλύπτης ως γλύπτης, ένας ζωγράφος κουμπάρος του προέδρου, ένας αρχιτέκτων μελετητής της γυναικείας ψυχοσυνθέσεως και, τέλος, ένας εργολάβος οικοδομών, επίσημος χορηγός της φιέστας και ανεπίσημος της νικήτριας και πάσης επιλαχούσας, εφόσον φυσικά το επιθυμούσε…

Το μήλον της Έριδος θα παρέδιδε «τη καλλίστη» ex officio ο πρόεδρος του Συνδέσμου, το δε ΔΣ για να έχει τα νώτα του καλυμμένα για παν ενδεχόμενο έχρισε τον δήμαρχο Πειραιώς «επίτιμο πρόεδρο», ο οποίος και απεδέχθη ασμένως την τιμή, παρά τη σίγουρη κρεβατομουρμούρα της συζύγου του, που δεν χαμπάριζε από δημαρχιακά καθήκοντα και υποχρεώσεις.

Και η μεγάλη στιγμή κάποτε έφτασε. Κατάμεστη η αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου από φίλους και συγγενείς των διαγωνιζομένων αλλά και από μέλη της πειραϊκής κοινωνίας που ζητούσαν λίγη ψυχαγωγία στο οπτικό αυτό ραβαΐσι. Στα παρασκήνια ο Σπύρος Μελάς, μέγας ρέκτης του ποδόγυρου, έδινε τις δέουσες σκηνοθετικές οδηγίες και όχι μόνον, ενώ με «ερυθριώσας τας παρειάς από παρθενική αιδώ» αλλά και από το «ρουζ» που τις σοβάτισαν άρχισαν να παρελαύνουν οι συμμετέχουσες, επιδεικνύοντας με συστολή στο κοινό μερικά απ’ όσα είχαν επιδείξει στα μέλη της επιτροπής κατ’ ιδίαν. Τελικά το ακαταμάχητο «μήλον της Έριδος», που δεν έχασε από τα χρόνια του Πάριδος της Τροίας καθόλου τη δύναμή του, έκανε και πάλιν το θαύμα του. Το πρώτο φαβορί, η κατά γενική ομολογία ωραιότατη Μις Κοκκινιά, παραγκωνίστηκε και τον τίτλο κατέκτησε η Μις Πειραιεύς. Και ενώ η εκλεγείσα απολάμβανε την επιτυχία της μέσα σε χειροκροτήματα, εισόρμησε ως ταύρος μαινόμενος η στοργική μητέρα της Μις Κοκκινιά και, διαμαρτυρόμενη με άναρθρες κραυγές για την αδικία, επεδείκνυε την ευγενή πρόθεση να ξεμαλλιάσει τη νικήτρια. Πήγαν να επέμβουν οι αρμόδιοι, αλλά και η Μις Πειραιεύς, που εξεμάνη, το ’ριξε στο νταηλίκι:


– Γιατί, κυρά μου, δεν σ’ αρέσουμε; είπε.

– Όχι, δεν μας αρέσετε… αποκρίθηκε η μανούλα με οργή. Η άλλη το έριξε στην ειρωνεία. «Τα παράπονά σου στον δήμαρχο», έκανε με τουπέ. Ο κ. δήμαρχος, που έβλεπε πως πάνε να τον μπλέξουνε στον γυναικοκαβγά, φρόντισε να εξαφανιστεί την ώρα που το τσούρμο της Κοκκινιάς ωρύετο: «Μας αδίκησαν». Αλλά και ο Πειραιάς δεν το βάζει κάτω. «Είμαι από τας ωραιοτέρας», φωνάζει… Λόγιος με βλέψεις επί της Κοκκινιώτισσας, ευελπιστώντας σε ανταμοιβή, παρεμβαίνει με το καλαμπούρι: «Είσαι ωραίο τέρας…». Και ενώ κανένας δεν αντιλαμβάνεται το χαριτολόγημα πλην της αδικημένης, που έπιασε το μισό, συνεχίζει: «Είσαι τέρας, τέρας, τέρας…». Ασυναίσθητα, η Μις Πειραιεύς κοιτάζει τα λευκά σκαρπινάκια της και δίνει τη δέουσα απάντηση στη Μις… «αμφισβητία» της καλλονής της: «Τι να σου κάνω; Έπρεπε να φοράω τα τσόκαρά μου και θα σου ’δειχνα εγώ…».

Για ώρα αρκετή συνεχίστηκε η φιλονικία ενώπιον του κοινού, που έδειχνε να διασκεδάζει, αλλά καθώς άρχισε ο καβγάς να «κάνει κοιλιά» ο κόσμος αραίωσε και, ενώ η φουκαριάρα Μις Κοκκινιά γύρισε άρρωστη σπίτι της, η εκλεγείσα παραχωρούσε στους αντιπροσώπους του Τύπου τις σχετικές αποκλειστικές συνεντεύξεις. Λόγω ελλείψεως χώρου, θα περιοριστούμε στις ερωταποκρίσεις γενικού ενδιαφέροντος.

Ερώτηση: «Και περί έρωτος, δεσποινίς;»

Απάντηση (θυμωμένη): «Α. Παρακαλώ…»

Ερώτηση (πονηρά, με εύγλωττο κλείσιμο ματιού): «Λίγο κόρτε;»

Απάντηση: «Ούτε. Μονάχα λίγο φλερτ, κι αυτό ελαφρό, χάριν της μόδας των κοινωνικών απαιτήσεων και των κοσμικών αναγκών…»

Ταυτόχρονα στη μακρινή Κοκκινιά ξεκίναγε κίνηση για τιμωρία της Μις Πειραιεύς. Επιστρατεύθηκαν η κονα-Λωξάντρα (μάστερ σολομωνικής), η κυρα-Παρή, διδάκτωρ σε μάγια με απολειφάδι και καρφίτσες, και η σαβανώτρα Δόμνα με τα φίλτρα της τα φτιαγμένα από πρώτη ύλη της δουλειάς της. Η Αγγέλα η επονομαζόμενη και «οχιά» προσήλθε αυθορμήτως για να συνεισφέρει στην εξόντωση της σιχαμένης…

Πηγή:
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=63280&colid=64&dt=2011-01-23%200:0:0

Καλλιστεία 1929 -1931

Ηταν 20 Ιανουαρίου του 1929, λίγους μήνες πριν από τη «μαύρη Πέμπτη» και το πρώτο παγκόσμιο κραχ όταν στο κοσμικό κέντρο «Delice» της οδού Πανεπιστημίου έλαβε χώρα ο πρώτος διαγωνισμός ομορφιάς επί ελληνικού εδάφους.

 

Η πρώτη εστεμμένη ελληνικών καλλιστείων ήταν η Ασπασία Καρατζά από την Πάτρα, η οποία λίγες μέρες αργότερα θα κατακτήσει και τον πρώτο διεθνή τίτλο ως «β Μις Ευρώπη» στο Παρίσι.

Την επόμενη χρονιά η Αλίκη Διπλαράκου ήταν η πρώτη Ελληνίδα που κατάφερε να πάρει τον πολυπόθητο τίτλο της «Μις Ευρώπη».

Τα καλλιστεία θα σταματήσουν το 1931 για να επιστρέψουν μεταπολεμικά το 1952 όταν η εφημερίδα «Εθνος» διοργανώνει τον πρώτο πανελλήνιο διαγωνισμό για την ανάδειξη της «Σταρ Ελλάς 1952».

 http://www.inout.gr/showthread.php?t=64733