ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Το «χαρακίρι»...

ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Το «χαρακίρι»...

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Ο μεγάλος «αιρετικός» του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί, όταν το 1971 αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του και να μιλήσει για τα τρωτά της ιδεολογίας του, έγραψε ένα βιβλίο που είχε τίτλο: «Η μεγάλη καμπή του Σοσιαλισμού». Το βιβλίο άρχιζε με αυτά τα λόγια: «Δεν μπορεί κανείς να σωπαίνει. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίση…».

Τα λόγια του Γκαροντί αποκτούν σήμερα άμεση επικαιρότητα. Δεν μπορούμε κι εμείς να σωπαίνουμε, διότι το αριστερό κίνημα στη χώρα μας βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης είναι η δήλωση Μουζάλα περί «Μακεδονίας», όπως απεκάλεσε τα Σκόπια. Προηγήθηκαν όμως πολλά άλλα, που μαρτυρούν την ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ, τη λανθασμένη πορεία του αλλά και την πλήρη αποτυχία του να διαδραματίσει ρόλο υπερασπιστή της «εργατικής τάξης». Και -φυσικά- σε αυτόν τον όρο περιλαμβάνονται οι φτωχοί, οι μικρομεσαίοι, όλοι οι εργαζόμενοι και η στρατιά των ανέργων. Και ίσως όλα αυτά να είναι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που συγκροτούν αυτό το κόμμα δεν έχει γνώση της ιστορικής πορείας της Αριστεράς. Την ακολούθησαν πολλοί σαν «μόδα», που θα τους εξασφάλιζε προνόμια τα οποία οι παλαιοί ποτέ δεν απέκτησαν.

Και ως «μοντέρνοι νεοφώτιστοι» είναι σε μεγάλο βαθμό ανιστόρητοι και πέφτουν σε λάθη τα οποία διέπραξε το Κομμουνιστικό Κόμμα πριν από δύο αιώνες. Και το μεν ΚΚΕ, έστω και αργά, κάτι διδάχτηκε από τα λάθη του παρελθόντος και δεν τα επανέλαβε. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, βρίσκεται ακόμα σε νοοτροπίες του 1924 ή του 1949 με την «απροσεξία» του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής. Προκειμένου να αμβλυνθούν οι δυσμενείς εντυπώσεις, η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη και άλλοι κυβερνητικοί φορείς έσπευσαν να μας διαβεβαιώσουν ότι… εκ παραδρομής συνέβη το ατόπημα. Και ο ίδιος ο υπουργός ετόνισε ότι «εν τη ρύμη του λόγου» απεκάλεσε τα Σκόπια «Δημοκρατία της Μακεδονίας»! Φυσικά, οι Σκοπιανοί γελάνε ικανοποιημένοι με όλα αυτά. Από κανέναν πατριώτη, όμως, και πολύ περισσότερο από κανέναν έλληνα πολιτικό που έχει εθνική συνείδηση «δεν θα ξέφευγε από το έρκος των οδόντων του» (κατά την ομηρική έκφραση) τέτοια φράση. Και οι νεοφώτιστοι «αριστεροί», αντί να συναισθανθούν την γκάφα που διέπραξαν, κατηγορούν τους επικριτές τους για «εθνικισμό»! Για αυτούς «διεθνισμός» σημαίνει να αποδέχεσαι τον… εθνικισμό των ξένων και να αδιαφορείς για τα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας σου! Κι επειδή ο κ. Μουζάλας δεν κατάλαβε τι εσήμαινε ιστορικά αυτό που «του ξέφυγε», θα πάμε πίσω στον χρόνο για να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα.

Για οικονομία του χώρου, δεν θα ανατρέξουμε στα προπολεμικά χρόνια, αλλά θα μεταφερθούμε μόνο στο 1949. Τότε, η περιβόητη απόφαση της Ε’ Ολομέλειας του ΚΚΕ για «εθνική αποκατάσταση του σλαβομακεδονικού λαού» έπεσε σαν μαύρη σκιά πάνω από το αριστερό κίνημα και όπλισε την Αντίδραση. Η απόφαση μιλούσε για «σλαβομακεδονικό λαό», ως τον δεύτερο μετά τον ελληνικό λαό της χώρας, ενώ σε καμία χώρα δεν υπάρχουν δύο «λαοί» αλλά ένας. Μιλούσε επίσης εκείνη η απόφαση για «εθνική αποκατάσταση» του «σλαβομακεδονικού» αυτού λαού, «έτσι όπως ο ίδιος τη θέλει», και χτυπούσε τις… «μεγαλοελλαδίτικες σοβινιστικές εκδηλώσεις»! Με αυτόν τον τρόπο, η τότε ηγεσία του ΚΚΕ απομακρυνόταν από το σύνθημα της αναγνώρισης των παγκόσμια καθιερωμένων δικαιωμάτων οποιασδήποτε μειονότητας και ξαναγύριζε στο σύνθημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης».

Οι συνεπείς αριστερές σοσιαλιστικές δυνάμεις εκείνης της εποχής, που εκφράζονταν μέσα από το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΛΔ, των Σβώλου – Τσιριμώκου, έβαλαν τα πράγματα στη σωστή βάση τους και σε ανακοίνωση της ΚΕ του κόμματος ετονίζετο μεταξύ άλλων: «Πρέπει να καταδικαστεί ρητά και ανεπιφύλακτα η θέση αυτή. Αποτελεί, άλλωστε, περιφρόνηση προς το πάγκοινο εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Και πρέπει και πάλι να διακηρυχθεί πως κανένα θεωρητικό φρασεολογικό κατασκεύασμα δεν μπορεί να δικαιολογήσει, ούτε να αμφισβητήσει, ούτε απλή σύγχυση να προκαλέσει γύρω στη στοιχειώδη αυτή αλήθεια: Πως δεν υπάρχει ζήτημα Μακεδονικό, όπως δεν υπάρχει ζήτημα Πελοποννησιακό ή Θεσσαλικό, πως με κανένα πρόσχημα κανένας δεν θα δεχθεί ποτέ την απόσπαση από την Ελλάδα ούτε μιας σπιθαμής από την ελληνική γη, πως προσβάλλει το έθνος και η απλή παραδοχή της ύπαρξης τέτοιου ζητήματος…».

Είναι χρήσιμη και στις μέρες μας εκείνη η απόφαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος ΕΛΔ διότι υπάρχουν αρκετοί που νομίζουν ότι είναι «διεθνιστές» και δηλώνουν ότι «η κάθε χώρα μπορεί να αυτοαποκαλείται όπως θέλει»! Δεν αντιλαμβάνονται ότι διεθνισμός δεν σημαίνει την εξυπηρέτηση του εθνικισμού του άλλου. Διότι περί αυτού πρόκειται στην περίπτωσή μας. Οι Σκοπιανοί, με τη θρασύτατη επιμονή τους να αποκαλούν τη χώρα τους «Μακεδονία», επιβουλεύονται προαιώνια ελληνικά εδάφη. Αυτό δεν καταλαβαίνουν εκείνοι που εθελοτυφλούν προ των ιστορικών γεγονότων και μας λένε ελαφρά τη καρδία: «Ε, δεν χάλασε ο κόσμος, βρε αδελφέ, επειδή ο Μουζάλας είπε τα Σκόπια ‘‘Μακεδονία’’! Εκεί θα σκοντάψουμε τώρα;». Δυστυχώς, το «αδικαιολόγητο φρασεολογικό κατασκεύασμα» του κ. υπουργού προκαλεί σύγχυση εντός και εκτός Ελλάδος. Ο κ. Μουζάλας έκανε «πολιτικό χαρακίρι» στο κατώφλι των Σκοπίων και όφειλε να παραιτηθεί, για να βγάλει από τη δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η αντίδραση των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Καμμένου, ο Μουζάλας θα έπρεπε μόνος του να φύγει.

Ο μεγάλος γάλλος ποιητής Πολ Ελιάρ, στρατευμένος στην Αριστερά, έγραφε σε ένα ποίημά του: «Για να με νιώσετε αύριο, πρέπει το χθες να δείτε…». Κι αυτό το «χθες» δεν το έχουν δει πολλοί από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό πέφτουν και σε άλλα βαριά ατοπήματα, όπως π.χ. στον χώρο της Παιδείας. Διότι είναι απαράδεκτο ο υπουργός Νίκος Φίλης να επιδιώκει να εξαλείψει από τα σχολεία το μάθημα των Θρησκευτικών και να το αντικαταστήσει με μάθημα… Θρησκειολογίας! Εάν αυτό μεθοδεύει η παγκοσμιοποίηση, μας είναι αδιάφορο. Ο Ελληνισμός δεν χωρίζεται από την Ορθοδοξία και το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, για την οποία η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού τρέφει μεγάλη ευαισθησία. Οι ανιστόρητοι «εκσυγχρονιστές», που θεωρούν μόδα να είναι… άθεοι, αγνοούν ότι ακόμη και ο Νίκος Ζαχαριάδης σε κύριο άρθρο του ετόνιζε, μεταξύ πολλών άλλων, ότι «η επικράτηση της Ορθοδοξίας έχει θετικά βάθρα», ότι «ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή» και ότι «εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα…». Ενώ ο Άρης Βελουχιώτης στον λόγο του της Λαμίας είχε διακηρύξει: «Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράμα αδύνατο, έστω κι αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές…». Και ο γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ Μορίς Τορέζ είχε πει στον Ροζέ Γκαροντί: «Δεν νομίζεις ότι η Ιστορία αποδείχνει πως η θρησκεία έχει πιο βαθιές ρίζες και ότι, αν δεν κάνουμε σύγχυση ανάμεσα στην πίστη και στις ιδεολογίες, η θρησκεία μπορεί να μην είναι κατ’ ανάγκην όπιο αλλά προζύμι διαμαρτυρίας και αγώνα;».

Ναι, δεν «μελέτησαν το χθες» οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν το μελετούσαν, θα έβλεπαν ότι ποτέ άλλοτε η Αριστερά δεν υπέκυψε σε αξιώσεις ξένων κατακτητών και του μεγάλου κεφαλαίου, για να εξοντώσει με παρανοϊκά φορολογικά μέτρα και με περικοπές σε μισθούς – συντάξεις τους εργαζομένους, επειδή αυτό διατάσσουν τα εκτελεστικά αποσπάσματα του «κουαρτέτου» και του ΔΝΤ. Εάν η Αριστερά δεν μπορεί να εκφράζει την Αντίσταση και την ανυπακοή σε ξένους αφεντάδες, δεν έχει νόημα υπάρξεως. Ο ινδός ηγέτης Μαχάτμα Γκάντι, με την «πολιτική ανυπακοή» που εκήρυξε έναντι των Άγγλων, επέτυχε την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας του. Ο Αλέξης Τσίπρας, με την «προσαρμογή» του στις απαιτήσεις των Βρυξελλών, επαγίωσε την εθνική μας υποδούλωση στους «εταίρους». Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβαλε μόνο ταφόπλακα στην προοπτική της Αριστεράς. Έκανε κάτι χειρότερο: Εσκότωσε την ελπίδα από την εργατική τάξη. Οι πολίτες δεν ξέρουν πια πού να πάνε ιδεολογικά και σε τι να ελπίσουν. Κι αυτό το πολιτικό αδιέξοδο έδωσε τη δυνατότητα σε χρεοκοπημένα κόμματα και σε φαιδρά κομματίδια της αντιπολίτευσης να παριστάνουν τους «σωτήρες»…

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"