Πολίτες - Κράτος - Δικαιοσύνη

Πολίτες - Κράτος - Δικαιοσύνη

Άρθρο του Τάκη Παπαδημητρίου, Δικηγόρου,  

Γεγονός, που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι ότι το μεγάλο βάρος - αναλογικά ίσως το μεγαλύτερο - σήκωσαν από τότε που η χώρα οδηγήθηκε στα προγράμματα της « Οικονομικής της σωτηρίας » οι άνθρωποι που εξαρτούσαν - και εξαρτούν - την προσωπική και οικογενειακή τους επιβίωση από την εργασία : το μηνιάτικο, το μεροκάματο, τη σύνταξη.

Και υπέμειναν, προς τιμή τους, οι άνθρωποι αυτοί, στωικά όλα αυτά τα χρόνια, το βάρος, προσδοκώντας τουλάχιστον τη μελλοντική ελάφρυνση.

Ήρθε - και πέρασε - ο χρόνος της εξόδου από τα μνημόνια και οι αχθοφόροι συνταξιούχοι, αδιαμαρτύρητα - σχεδόν σιωπηλά - περίμεναν, όχι την αναγνώριση και επιβράβευση. Τουλάχιστον την ισότιμη αντιμετώπιση τους.

Η δικαιοσύνη, με τις αποφάσεις της - που όλοι γνωρίζουν- έχει δείξει το δρόμο προς την Πολιτεία, το Κράτος.

Το δρόμο της ίσης αντιμετώπισης των πολιτών. Το δρόμο της ισότιμης δικαίωσης.

Με τις αποφάσεις της, δεν όρισε επιλεκτικά κατηγορίες και ομάδες.

Όρισε ομάδες πολιτών - των συνταξιούχων - αδιακρίτως - για την ισότιμη συνταξιοδοτική τους αποκατάσταση.

Και οι συνταξιούχοι - σιωπηλοί όπως πάντα, ανεκτικοί, όπως πάντα, με ιώβεια υπομονή - ανέμεναν την αναγνώριση, με την ισότιμη αντιμετώπιση τους από την πολιτεία.

Και η ισότιμη αναγνώριση τους -δυστυχώς - δεν ήρθε.

Οι δικαστικές αποφάσεις, παρότι ξεκάθαρες, δεν εφαρμόστηκαν για όλους.

Οι μικροσυνταξιούχοι, αυτοί οι αχθοφόροι των κοινωνικών βαρών -οι πολλοί - παραπέμφθηκαν, για τη δικαίωση τους ξανά στα Δικαστήρια.

Η κρατική - κοινωνική δικαιοσύνη, σε όλο της το μεγαλείο !!

Οι πολλοί - οι οικονομικά αδύναμοι - καλούνται να υποβάλλουν

αιτήσεις και να ασκήσουν αγωγές, ξοδεύοντας για τη δικαίωση τους.

Να ζητήσουν από τα πρωτοβάθμια δικαστήρια, αυτό που κρίθηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας, δικαστικά αδιαμφισβήτητο.

Έτσι αντί άμεσης και ισότιμης δικαίωσης, γίνεται παραπομπή τους στο μακρινό μέλλον.

Οι αγωγές θα συζητηθούν μετά τέσσερα ως πέντε χρόνια.

Και για πολλούς - όσους αποφασίσουν τη νέα δικαστική διαδρομή - η δικαίωση θα αποτελέσει ίσως αντικείμενο κληρονομιάς.

Και βέβαια.

Αν η κρατική δικαιοσύνη ακολουθήσει την ίδια τακτική, θα πρέπει, από το χρόνο της πρώτης αγωγής τους μέχρι την εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου της επικρατείας είτε από την Πολιτεία είτε με νέες δικαστικές αποφάσεις, να ασκήσουν νέες αγωγές.

Κι' αυτό γιατί ο χρόνος - και οι αξιώσεις - μέχρι την εφαρμογή των αποφάσεων αυτών, δεν καλύπτεται από την πρώτη αγωγή.

Και οι συνταξιούχοι του τέως Ι.Κ.Α. αντί να ικανοποιηθούν, καλούνται με συνεχείς αγωγές, να ξοδεύουν, αναμένοντας.

Γιατί αυτοί, επιλεκτικά;

Γιατί αυτοί καλούνται να υποβάλλουν αιτήσεις και να σύρονται σε νέα Δικαστήρια, ενώ άλλες ομάδες ικανοποιούνται;

Γιατί αυτή η κρατική διάκριση και η ανισότητα έναντι των πολιτών;

Η απάντηση ότι η ικανοποίηση των άλλων αποτελεί πολιτική απόφαση και όχι εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων δεν ικανοποιεί.

Προσβάλλει αντίθετα, αμέσως και ευθέως, την κοινωνική προσφορά των συνταξιούχων και τελικά τη νοημοσύνη τους.

Προσβάλλει γενικά τη λογική και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Αποτελεί εμπαιγμό.

Η εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων από την Πολιτεία έναντι όλων των συνταξιούχων, αποτελεί δεσμευτική υποχρέωση ίσης μεταχείρισης των πολιτών.

Ο αντίθετος δρόμος αποτελεί άσκηση εξουσίας και όχι δικαιοσύνης.

Προσβάλει ευθέως τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότητα των πολιτών.

Αυτή την ισότητα, χωρίς διακρίσεις στην εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων, αξιώνουν άμεσα και αυτή αναμένουν από την Κρατική εξουσία, οι πολίτες, οι απλοί Συνταξιούχοι του Ι.Κ.Α.