Η δυστυχία τού να είσαι... ανιστόρητος!

 

Η δυστυχία τού να είσαι... ανιστόρητος!

Εθνικοί ποιητές, αγωνιστές του 1821 και έγκυροι ιστορικοί «απαντούν» στις βέβηλες αφέλειες κατά της Ελληνικής Επανάστασης *

γραφεί ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΝΗΣ

Δεν μας φτάνουν όλα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Ελλάδα, δεν μας φτάνει το γεγονός ότι ενίοτε ξαναγινόμαστε «Ψωροκώσταινα», προσφάτως ήρθε στην αιχμή της επικαιρότητας ένα χτύπημα που θα το έλεγα «κάτω από τη ζώνη». Γιατί την ώρα που βρισκόμαστε στο βάραθρο και χρειαζόμαστε ψυχικές δυνάμεις για ν' ανέβουμε, κάποιος απ' αυτούς που ο Σκαρίμπας ονόμαζε «κουκουβαγιόπουλα», φιλόσοφος ποιητής στοχαστής «σοφολογιώτατος»(*), μας τάραξε την ημέρα της Εθνικής Εορτής, αναζητώντας ρόλο πρωταγωνιστή που λέει τις μεγάλες και άγνωστες αλήθειες...

Κορφολογώ: «Η Επανάσταση του '21 απέτυχε ολοκληρωτικά»... «Ελευθερωθήκαμε μόνο χάρη στην απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων και τη δράση τους στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου» (Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου)... «Η Επανάσταση απέτυχε γιατί οι Έλληνες πολεμούσαν μεταξύ τους»... «Εκ μέρους των Ελλήνων διαπράχθηκαν θηριωδίες στην κατάληψη της Τριπολιτσάς σφάχτηκαν 30.000 άμαχοι, ανάμεσα τους και πολλοί Εβραίοι, με στόχο το πλιάτσικο»,.. Και μια περίεργη δήλωση, ότι μερικοί από τους πιο γενναίους οπλαρχηγούς μας ήταν Αρβανίτες. Λες και δεν ξέραμε όλοι μας ότι ό Μάρκος Μπότσαρης χρησιμοποιούσε λεξικό. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Κι ο καπετάν Κώττας, ο μέγας Μακεδονομάχος δεν μιλούσε γρι ελληνικά. Αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε, στην κρίσιμη ώρα, η συνείδηση του να εκδηλωθεί υπέρ του αγώνα των Ελλήνων, στον οποίο έμεινε πιστός μέχρι τον φριχτό του θάνατο δι' απαγχονισμού, στην πλατεία του Μοναστηρίου...

Είναι της μόδας τέτοιες απόψεις. Θυμάστε για τα περί συνωστισμού... Γιατί αυτή την ώρα, όμως ένα τέτοιο κείμενο; Το εξηγεί ο ίδιος ο δημιουργός του, στο επιμύθιο της ανάλυσης του. Διότι «εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές», κατά την περίφημη ρήση του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού.

Ο Σολωμός

Αφού λοιπόν «εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές», θα ξεκινήσω με τον ίδιο τον Σολωμό. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει τα πρώτα τέσσερα τετράστιχα του Εθνικού μας Ύμνου. Αρκεί το ένα:

Από τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθέρια

Δεν βλέπω τίποτα για ξένες δυνάμεις εδώ που να τους χρωστάμε την Ελευθερία μας. Αντιθέτως στη ροή του μεγάλου εθνικού ποιήματος ο ποιητής αφειδώλευτα κατακεραυνώνει τις ξένες δυνάμεις.

Στο ημιτελές αριστούργημα του «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», που αφορά την πολιορκία του Μεσολογγίου, κάτι που δεν φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα τον «σοφολογιώτατο», ο Σολωμός προστάζει: «Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίον κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμόσφαιρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας για την υλική θέση, όπου αξίζει τόσο για εκείνους όπου θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους όπου θέλουν να την αρπάξουν». Κόλαφος! Και ο επίλογος, ακόμα πιο σαφής: «Ας φανεί καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος Κύκλος όπου την έχει κλεισμένη. Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δυνάμεις θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες».

Ο Σκαρίμπας

Αυτά ο Σολωμός. Ας έρθουμε όμως και στον Γιάννη Σκαρίμπα, από τον οποίο φαίνεται να εμπνεύστηκε αυτό το κείμενο( σ.σ. ο Ν. Δήμου). Το απολύτως αιρετικό βιβλίο έχει τον τίτλο «Το 1821 και η αλήθεια». Εκεί μέσα βούτηξε, αλλά φράκαρε στα βράχια του ο «σοφολογιώτατος». Γιατί δεν τα διάβασε όλα ή θέλει να τα ξεχνάει. Ο Σκαρίμπας χτυπάει το «κατεστημένο» παπαδαριό, την αναισθησία των Αρχών, τη φιλοχρηματία. Αλλά τα κάνει όλα αυτά αφού πρώτα πλέξει έναν ύμνο στο 182Ί με σκέψεις ομολογουμένως εξαιρετικές:

«Το 1821 ήταν ένα φαινόμενο αναπάντητο στις ιστορίες όλου του κόσμου. Ήταν η πρώτη και η τελευταία έως εδώ Επανάσταση που έδωσε αυτογνωσία και νόημα, περιέργεια και μνήμη στην Κοινότητα των ανθρώπων. Δεν έγινε ούτε θα ξανασυμβεί τέτοιο μυστήριο. Ο Πίναξ Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ωχριά μπρος στην κραυγή του '21. Η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας του Ουάσινγκτον είναι μια ειδυλλιακή νωπογραφία μπρος στον Διάκο. Η δε φωταψία του Μεσολογγίου, αυτή έκαμε να κλείσει (για να μην τυφλωθεί) τα μάτια η Ιστορία. Οι Κολοκοτρώνηδες, οι Ανδρούτσοι, οι Παπαφλέσσηδες ανέτρεψαν το Συνέδριο της Βιέννης. Ο Μέτερνιχ, ο Καποδίστριας, ο Ιγνάτιος, χάθηκαν μες στις αχλές της Ιστορίας».

Ο Σκαρίμπας θεωρούσε «γλωσσοκοπάνες» όλους αυτούς που μας ζαλίζουν με ανιστόρητες αφέλειες τέτοιες κρίσιμες εποχές όπου η Ελλάδα, μέσα στους συνήθεις πανικούς της αναζητά να ανέβει και πάλι στην επιφάνεια. Κάτι τέτοιοι τύποι «μου κεντάνε την αηδία», έλεγε το παλικαράκι της λογοτεχνίας μας ο Σκαρίμπας όταν εγώ τον γνώρισα, στα 85 του, στο Οφθαλμιατρείο της Αθήνας.

Όμως θέλω να έρθουμε τώρα στην, κατά τη γνώμη μου, πιο αποστομωτική, πιο υπεύθυνη και πιο μεγαλειώδη απάντηση, από το στόμα του καλύτερου Έλληνα πεζογράφου μετά τον Παπαδιαμάντη, που, ω του θαύματος ήταν ένας αιματοστολισμένος αρχηγός της Επανάστασης. Του στρατηγού Μακρυγιάννη.

Ο Γιώργος Σεφέρης, στο εξαίσιο δοκίμιο του «Ένας Έλληνας - Ο Μακρυγιάννης», λέει: «Απ' τα κόκαλα βγαλμένη τραγουδούσε ο Σολωμός. Η ιδέα του ήταν αληθινή. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν βγαλμένη από το μεδούλι των κοκάλων των ζωντανών Ελλήνων. Και γι' αυτό πέτυχε (σ.σ.: απάντηση στο "απέτυχε ολοκληρωτικά" του κυρίου... σοφολογιώτατου). Και γι' αυτό δεν σταμάτησε. Και γι' αυτό δεν τέλειωσε ακόμα η πραγματοποίηση της». Αλλού γράφει: «Ο αγώνας εκείνος ήταν ένα κοινωνικό, πολεμικό και πολιτικό γεγονός. Ήταν συνάμα κι ένα πνευματικό γεγονός».

Κορφολογώ αποσπάσματα από τα «Απομνημονεύματα» του Μακρυγιάννη. Περιγράφει μια μάχη:

«Με ντουφέκισαν οι Τούρκοι, τους ντουφέκισα κι εγώ στο σωρό. Μου δίνουν ένα ντουφέκι και με πληγώνουν στο λαιμό. Τότε κάνω το ποδάρι μου να κατεβώ από την τάπια. Έπεσα. Ο τόπος ήταν στενός. [...] Όρμησαν οι Τούρκοι, με ξαναπληγώσαν στο κεφάλι, στην κορφή. Γιόμοσε το σώμα μου αίμα. Γυρεύουν οι άνθρωποι να με πάρουν, να μπούμε μέσα. Τότε τους λέγω: Αδελφοί, και μέσα να μπούμε κι όξω να μείνομε, χαμένοι είμαστε, αν δεν βαστήξομε τους Τούρκους. Τότε οι γενναίοι Έλληνες βάστησαν σαν λιοντάρια».

Τι μπορεί να πει κανείς διαβάζοντας μια τέτοια συγκλονιστική μαρτυρία; Ότι δεν πολέμησαν οι Έλληνες Ότι δεν έχυσαν το αίμα τους Παρά τα όποια ελαττώματα, τις διαφωνίες τις τραγικές παρεξηγήσεις τον εμφύλιο, τη μοιρολατρία με τις ξένες δυνάμεις δεν πολέμησαν οι Ελληνες και δεν είναι δικό τους κατόρθωμα η Ανεξαρτησία;

Ο Σβορώνος

Ο Νίκος Σβορώνος στην «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας» του, φωτίζει ακόμα περισσότερο τα ζητήματα γύρω από το 1821. Κατ' αρχάς επισημαίνει ότι ο αντιστασιακός χαρακτήρας που διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία ήταν το πυρηνικό στοιχείο του μεγάλου γεγονότος: «Ο Ελληνισμός ανήκε στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεώτερου κόσμου και που η σταδιακή ανάπτυξη της συνείδησης και η συγκρότηση του σε καινούργια έθνη συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών, οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων στα νεώτερα χρόνια». Τόσο λιτά, τόσο καθαρά!

Για την Επανάσταση λέει ότι από το 1821 έως το 1824 προόδευσε θεαματικά και ότι οι άτακτοι σχηματισμοί των κλεφτών και του νησιωτικού μας στόλου κατέλαβαν πολλά φρούρια και πέτυχαν μεγάλα επιτεύγματα. Τέλος, για τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, που ο «σοφολογιώτατος» θεωρεί ότι αυτή απελευθέρωσε την Ελλάδα, και για τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις ο Σβορώνος έχει μια ιδιοφυή ερμηνεία: «Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου ήταν το προανάκρουσμα ενός ρωσσοτουρκικού πολέμου, που ξέσπασε το 1828. Η Τουρκία νικήθηκε στον πόλεμο και εξαναγκάστηκε, με τη Συνθήκη της Αδριανούπολης να αναγνωρίσει την αυτονομία της Ελλάδας το 1829. Η ρωσσική διπλωματία θριάμβευε στα Βαλκάνια, γιατί η απελευθέρωση της Ελλάδας φαινόταν να συνδέεται με τη νίκη των ρωσσικών όπλων».

Φίνλεϋ, δια χειρός Παπαδιαμάντη

Διάλεξα, τέλος, ένα-δυο αποσπάσματα από την «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως», του Γεωργίου Φίνλεϋ, όχι μόνο γιατί έζησε «εν τω γεννάσθαι»τα γεγονότα, αλλά γιατί τη μετάφραση αυτής της Ιστορίας την έκανε ένας μεγάλος Έλληνας. Ο μεγαλύτερος πεζογράφος που έχει η γλώσσα μας. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Για την έκρηξη της Επαναστάσεως γράφει: «Θα εχρειάζετο σαιξπήριος πλούτος γλώσσης, όπως δώσει την ακριβήν ιδέα της σφοδρότητος του πάθους, μεθ' ης οι νεώτεροι Ελληνες ηγέρθησαν ίνα καταστρέψωσι την δύναμιν των Οθωμανών δεσποτών των».

Ο ίδιος συγγραφέας, διά χειρός Παπαδιαμάντη, αναφέρεται στη θρυλική πολιορκία του Μεσολογγίου: «Η δευτέρα πολιορκία του Μεσολογγίου είνε η ενδοξότατη στρατιωτική επιχείρησις της Ελληνικής Επαναστάσεως είνε επίσης τα μάλιστα χαρακτηριστική της ηθικής και πολιτικής καταστάσεως του έθνους διότι αποδεικνύει την αήττητον ζωτικότητα του λαού, εν ζωηρωτάτη αντιθέσει προς την ανεπάρκειαν των στρατιωτικών αρχηγών του και την αδράνειαν και αμάθειαν των μελών της κυβερνήσεως. Ουδέποτε μεγαλείτερο θάρσος και ευστάθεια ανεπτύχθη υπό του πληθυσμού πολιορκουμένης πόλεως».

Στον επίλογο, δεν έχω παρά να θυμηθώ μια καίρια λέξη που βρήκε ο Γέρος του Ευρίπου για να περιγράψει την Επανάσταση, λέγοντας ότι έγινε «για το ξερίζωμα του τριαδικού τουρκοπαπαδοκρτσαμπασέικου καθεστώτος».

Βέβαια, προσωπικά πιστεύω ότι η Ορθοδοξία, η «ηλιόλουστη», όπως τη λέει ο Καρούζος, ήταν άλλο πράγμα. Δεν ήταν οι παπάδες. Και υπήρξε μεγάλη αρωγός αυτού του συμπαντικού για τους Έλληνες γεγονότος. Υπενθυμίζουμε στον σοφολογιώτατο ότι θα έπρεπε να θυμηθεί την τύχη του βασιλιά των Περσών Ξέρξη, που  προσπάθησε να τιμωρήσει τη θάλασσα μαστιγώνοντας τη.

Πηγή:

30.3.2014 /Realnews

* Αυτή ήταν η απάντηση-κόλαφος του Γιώργου Λιάνη στις δηλώσεις για το 1821 του Νίκου Δήμου. Ολόκληρο το σχετικό άρθρο του Ν. Δήμου εδώ : https://www.newsbomb.gr/politikh/story/423060/diloseis-salos-apo-repoysi-kai-dimoy-animera-tis-25is-martioy