Τρούμπα: Η αληθινή ιστορία της κακόφημης συνοικίας του Πειραιά

 

Τρούμπα: Η αληθινή ιστορία της κακόφημης συνοικίας του Πειραιά

Η Τρούμπα για χρόνια υπήρξε η πιο κακόφημη συνοικία του Πειραιά, γνωστή για τους οίκους ανοχής και τα καμπαρέ της  και αποτελεί το δυτικό μέρος της συνοικίας της Τερψιθέας προς τον κεντρικό λιμένα. Να διευκρινίσουμε πως λέγοντας Τρούμπα εννοούμε την περιοχή που βρίσκεται στο κεντρικό λιμάνι του Πειραιά, ανάμεσα στον Άι-Σπυρίδωνα και τον Άι-Νικόλα.

Η Σπεράντζα Βρανά στο βιβλίο της «Η Τρούμπα» γράφει πως «μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα από τα πιο όμορφα λιμάνια της Μεσογείου, τον Πειραιά, υπήρχε μια συνοικία που ήταν το καμάρι του και η… ντροπή του». «Καμάρι», γιατί ήταν η μόνη περιοχή της Αθήνας όπου το χρήμα πήγαινε κι ερχόταν, συντηρώντας τον δήμο, την αστυνομία και τους εργαζόμενους πάσης φύσεως (όλοι οι καλλιτέχνες μάλιστα που ήθελαν να βγάλουν λεφτά δούλευαν εκεί μέχρι τα τέλη του ’50), αλλά και «ντροπή», γιατί από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι τον «εξευγενισμό» της από τον χουντικό δήμαρχο Σκυλίτση ήταν το καταφύγιο των κρυφών παθών της καλής, αλλά και της όχι και τόσο καλής κοινωνίας, στα καμπαρέ, στα πορνεία και στους τεκέδες.

Η περιοχή πήρε το όνομά της από την αντλία (τρόμπα) που ήταν τοποθετημένη από το 1860 σε πηγάδι, στην περιοχή αυτή, στην αρχή της οδού Αιγέως, (σημερινής 2ας Μεραρχίας) στον Πειραιά και εφοδίαζε με νερό τα πλοία. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου ξεκίνησαν τα έργα ανάπλασης των προβλητών με συνέπεια η τρόμπα αυτή ν΄ αφαιρεθεί και δυστυχώς να καταστραφεί.

Η καρδιά της Τρούμπας ήταν οι οδοί Νοταρά, με τα μπουρδέλα, και Φίλωνος, που είχαν συγκεντρωθεί τα καμπαρέ. Για να καταλάβουν και οι φίλοι μας από Σαλονίκη, είναι σαν να λέμε οι οδοί Τσιμισκή και Μητροπόλεως. Στην Τρούμπα άρχισαν να ξεφυτρώνουν τα πρώτα πορνεία και κέντρα διασκέδασης επί Κατοχής.  

Στην Τρούμπα δεν διασκέδαζε τότε όποιος κι όποιος. Μόνο οι Γερμανοί αξιωματικοί και κάποιοι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών. “Δοτήδες”, τους έλεγαν στον Περαία. Οι απλοί Γερμανοί στρατιώτες έβρισκαν γυναίκες λίγο πιο μακριά, στο Φάληρο…

Λίγο μετά την Κατοχή οι οίκοι ανοχής πολλαπλασιάστηκαν, μιας και το περιβάλλον προσφερόταν, λόγω της συχνής διέλευσης των ναυτικών.

Αν και τα «Κόκκινα Φανάρια» καταλάμβαναν ένα μεγάλο τετράγωνο που περικλειόταν από την Ακτή Μιαούλη, τη Φιλελλήνων, την Κολοκοτρώνη και τη Σωτήρος Διος και είχε ως επίκεντρο τους δρόμους Φίλωνος και Νοταρά, όπως προαναφέραμε, στην περιοχή υπήρχαν και σπίτια ανθρώπων που ζούσαν χρόνια εκεί και προκειμένου να μην έχουν «περίεργες» επισκέψεις είχαν κολλήσει στις πόρτες τους ταμπέλες που έγραφαν «εδώ μένουν οικογένειες».

 

 

 Στη Τρούμπα λειτουργούσαν επίσης και τρεις κινηματογράφοι (Φως, Ηλύσια και Ολύμπικ), που προέβαλλαν από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ σε καθημερινή βάση δύο ταινίες πολεμικού αλλά και ακατάλληλου και για ανηλίκους περιεχομένου. Γενικά την εποχή εκείνη όλη η περιοχή ήταν υποβαθμισμένη και χαρακτηριζόταν κακόφημη. Σήμερα από εκείνη την περίοδο λειτουργεί σε καθημερινή βάση μόνο ο κινηματογράφος Ολύμπικ και κάποια ελάχιστα χαρακτηριστικά μπαρ.   

Η Τρούμπα ήταν στις δόξες της τη δεκαετία του '50 – '60 και η «χρυσή εποχή» της κράτησε περίπου 20 χρόνια, ενώ στους δρόμους της βρίσκονταν τα πιο διάσημα «κακόφημα» καμπαρέ που άφησαν εποχή, όπως το «Τζων Μπουλ» και το « Μπλακ Κατ» που με στριπτιζ και κονσομασιόν προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν τους απαιτητικούς πελάτες.

Πίσω από τον χορό, τη μουσική και τα φώτα όμως, τα ωράρια των γυναικών αυτών ήταν πραγματικά απάνθρωπα: Τα κορίτσια δούλευαν δέκα το πρωί με δέκα το βράδυ και δέχονταν 100 με 120 βίζιτες την ημέρα, ενώ όσες δεν συμμορφώνονταν αποκτούσαν μια χαρακιά στο μάγουλο από τους νταβατζήδες τους, «προς γνώσιν και συμμόρφωσιν».  Χαρακτηριστικά λέγεται ότι  όταν ερχόταν καμία κοπελιά  από επαρχία κι έλεγε στη μαντάμα πως έκανε “δεκαπέντε με είκοσι βίζιτες τη μέρα”, εκείνη της απαντούσε “άει πάγαινε κοπέλα μου να κάνεις προπόνηση, κι όταν περάσεις τις 100 ξανάλα”…

Όταν ο 6ος Αμερικανικός Στόλος έπιανε Πειραιά, η Τρούμπα είχε πανηγύρι. Ήταν η “ανάσταση της πουτάνας”! Η βίζιτα έφτανε τις 55 δραχμές στα “σπίτια”, ενώ στα ξενοδοχεία και στα καμπαρέ το διπλάσιο. Κι επειδή οι 500 περίπου πόρνες της Τρούμπας δεν έφταναν ούτε για ζήτω, πλάκωναν και οι “περιστασιακές”. Τις μέρες εκείνες ο αριθμός των “γυναικών” ξεπερνούσε τις 2000…

Τα νέα πως “έρχονται οι Αμερικάνοι” διαδίδονταν αστραπιαία σε όλη της Αττική. Πολλά κορίτσια που είχαν έρθει από χωριά και δούλευαν υπηρέτριες σε πλουσιόσπιτα, ζητούσαν άδεια απ’ τις κυρίες τους και κατέβαιναν στο λιμάνι. Εκεί μπορούσαν να βγάλουν 3000 δρχ. σε ένα εικοσιτετράωρο. Δηλαδή δύο μηνιάτικα!

 

 

Όταν οι μπουκαπόρτες των καραβιών άνοιγαν και τα ναυτάκια ξεχύνονταν στο λιμάνι, οι “κράχτες” τους την έπεφταν σαν κοράκια. Πρώτος στόχος να τους μαντρώσουν στην Τρούμπα. Ούτε ένας να μην ξεφύγει για Αθήνα. Δεύτερος στόχος να οδηγήσουν όσους περισσότερους μπορούσαν στο καμπαρέ που τους πλέρωνε…

Στα καμπαρέ, τα ποτά και οι σαμπάνιες άνοιγαν το ένα μετά το άλλο. Τα “κορίτσια” έκαναν πως έπιναν, αλλά έχυναν πίσω από την καρέκλα το ποτό τους. Και όλοι νόμιζαν πως δούλευαν τα χαζοαμερικανάκια. Στην Τρούμπα πρωτοκυκλοφόρησε και η φράση “Τι με πέρασες, για αμερικανάκι;”…

Βέβαια, οι Αμερικάνοι δεν ήταν καθόλου χαζοί. Οι περισσότεροι από δαύτους κουβαλούσαν μαζί τους διάφορα είδη, όπως τραντζίστορ, ρολόγια, αφορολόγητα τσιγάρα κλπ. Τα μοσχοπουλούσαν σε Έλληνες μαυραγορίτες  και  τα κονομούσαν χοντρά!

Με την ισοτιμία των νομισμάτων, τους έπεφτε το “πήδημα” λιγότερο από δύο δολάρια. Έτρωγαν, έπιναν και επέστρεφαν στα καράβια τους με γεμάτες τις τσέπες…

Οι ιστορίες των γυναικών της Τρούμπας  ήταν συνήθως ιστορίες καταπίεσης, μοναξιάς ή απελπισμένου έρωτα. Συνήθως την κοπέλα την πρότρεπαν και καθοδηγούσαν, οι  νταβατζήδες -με την υπόσχεση ότι μόλις εξοικονομήσουν χρήματα θα την παντρευτούν-, ή κάποια έμπιστη φίλη που ήταν ήδη στο «κουρμπέτι». Οι ίδιες πάντως λέγανε  ότι όλα ήταν «για λίγο καιρό να βγουν χρήματα και μετά το κόβουμε», αλλά ο «λίγος καιρός» δε τέλειωνε ποτέ.

Χαρακτηριστικό ήταν επίσης ότι ιερόδουλες της εποχής ήταν συνήθως και πολύ θρήσκες. Στο διπλανό καμαράκι από αυτό της «αμαρτίας», είχαν ένα εικόνισμα και ένα καντηλάκι πάντα αναμμένο και προσεύχονταν για ένα καλύτερο αύριο.

Μερικές από τις πιο γνωστές πόρνες από την ιστορία της Τρούμπας ήταν η Στέλλα από τη Λαμία που εκμεταλλεύτηκε κάποιος Αντώνης και την έκανε πόρνη στην Τρούμπα και μία μέρα η Στέλλα τον πυροβόλησε στο πόδι και η Δέσποινα πρώην ιερόδουλη και ερωμένη του νταβατζή και ιδιοκτήτη του Puerto Rico Bar ο οποίος όμως αν και την έβγαλε από την πορνεία, την απατούσε συστηματικά και εκείνη τυφλωμένη από ζήλια τον περιέλουσε με βιτριόλι.

Αξίζει εδώ να αναφερθεί ότι ο φόβος και ο τρόμος της Τρούμπας ήταν μια καθηγήτρια. Πιο συγκεκριμένα στην Τρούμπα ήταν και το Τμήμα Μεταγωγών. Αλλά πιο πάνω ήταν και το Δεύτερο Γυμνάσιο. Όπου δίδασκε Γαλλικά η κα Αρχοντάκη. Μία σωματώδης γυναίκα της οποίας ο άντρας ήταν αστυνομικός διευθυντής Πειραιά και η οποία όταν δεν δίδασκε έφερνε βόλτα την Τρούμπα και μάζευε, σαν το «μεικτό» των στρατιωτών, τους μαθητές της. Σε όσους δεν είχαν πάρε-δώσε με την Τρούμπα ήταν ιδιαιτέρως αγαπητή. Διέθετε ένα μοναδικό κράμα καλοσύνης και αγάπης προς τους μαθητές της, συγχρόνως με μία απίστευτη σκληρότητα σ’ όσους πήγαιναν στους οίκους ανοχής (τους πλάκωνε κυριολεκτικά στο ξύλο και μιλάμε για μαθητές που ήταν 1. 85 και 22 χρονών αφού ήταν σύνηθες φαινόμενο κάποιος να διακόπτει το σχολείο, να πηγαίνει να μπαρκάρει και μετά από μερικά χρόνια να το ξαναπιάνει) γεγονός που την είχε κάνει φόβο και τρόμο της Τρούμπας. Αν κανείς, μικρός σε ηλικία, εμφανιζόταν εκεί τον ρωτούσαν “Σε ποιό γυμνάσιο πας ;”. Αν έλεγε “δεύτερο” όλες οι πόρτες έκλειναν», λέει ο αφηγητής μας.

Εκτός από τα 57 σπίτια τα οποία αναφέρονταν στα αρχεία της Αστυνομίας Πειραιώς, υπήρχαν κι' άλλα 40 στην γύρω περιοχή με ιερόδουλες, οι οποίες όμως δεν ήταν «δηλωμένες» στο Τμήμα Ηθών και δούλευαν παράνομα με το φόβο των εφόδων της αστυνομίας.

Η ζωή στην περιοχή ήταν σκληρή, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Νίκος Μάθεσης οι φόνοι ήταν καθημερινό φαινόμενο. Σε εφημερίδες τις δεκαετίας του '60 υπάρχουν πολλά δημοσιεύματα για ανεξιχνίαστες δολοφονίες στην Τρούμπα λόγω των καθημερινών συμπλοκών που είχαν οι «προστάτες» για τις ιερόδουλές ή εξαιτίας διαφωνιών με πελάτες. Επίσης στην περιοχή λειτουργούσαν και πολλές «λέσχες» που μέσα έβρισκες κάθε καρυδιάς καρύδι: μπράβοι, αβανταδόροι και «σκυλόμαγκες» έτοιμοι να βγάλουν μαχαίρι για λίγα λεφτά ή για μία κουβέντα παραπάνω.

Παράλληλα στην Τρούμπα μεγαλούργησαν και πολλοί γνωστοί ρεμπέτες ο Μάρκος Βαμβακάρης ο Παπαϊωάννου, ο Κερομύτης και ο Νίκος ο Πουνέντης. Μέρα και βράδυ από όποιο καφενείο πέρναγες, άκουγες μπουζούκι και μπαγλαμά και ένιωθες την μυρωδιά του χασίς από ναργιλέ και από τσιγαριλίκι. Όσοι έπαιζαν μπουζούκι, συνήθως ήταν άνθρωποι της τούφας και το είχαν μάθει στη φυλακή, ενώ για τα παιδιά κάτω των 20 χρόνων και τους «ανώμαλους» απαγορευότανε η είσοδος «δια καρπαζιάς, σβουριχτής και κλοτσιάς».

Το 1967 ο τότε δήμαρχος Πειραιά Αριστείδης Σκυλίτσης αποφασίζει την απαγόρευση όλων των δραστηριοτήτων στην περιοχή, αφού πέραν των συνθηκών που είχαν δημιουργήσει γκέτο για τους Πειραιώτες, η εγκατάσταση ναυτιλιακών εταιρειών στην Ακτή Μιαούλη ήταν μία καλή ευκαιρία για αναδόμηση, εκκαθάριση και ανάπτυξη της περιοχής. Μέχρι το 1970 το λιμενικό είχε πλέον τον πλήρη έλεγχο, ενώ τα περισσότερα νυχτερινά κέντρα και τα καταγώγια της εποχής κατεδαφίστηκαν. Υπεύθυνη για την αστυνόμευση της Τρούμπας ήταν η Αστυνομική Διεύθυνσις Πειραιώς της τότε Αστυνομίας Πόλεων. Ανάμεσα στους αστυνομικούς που κατά τη διάρκεια της καριέρας τους είχαν σημαντική εμπλοκή με υποθέσεις της Τρούμπας ήταν ο Σπύρος Μιχελής (αργότερα αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων επί χούντας Ιωαννίδη) και ο πολύ γνωστός Νίκων Αρκουδέας (αργότερα αρχηγός της Ελληνικής Αστυνομίας επί Ανδρέα Παπανδρέου). Στις 12 Σεπτεμβρίου του 1967, το χουντικό καθεστώς απαγόρευσε τη συνέχιση λειτουργίας όλων των παραπάνω κέντρων θέλοντας να δείξει την αφοσίωσή του στα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη», αλλά βασικά λόγω της άμεσης γειτνίασης τους με τα καινούρια γραφεία ναυτιλιακών εταιρειών που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή.

Σήμερα στην περιοχή της Τρούμπας βρίσκονται κυρίως ναυτιλιακές εταιρείες, ναυτικά πρακτορεία, ελάχιστα καμπαρέ, ξενοδοχεία, καταστήματα παντός είδους που απευθύνονται κυρίως σε μετανάστες ασιατικής καταγωγής, σε ναυτικούς και σε τουρίστες. Επίσης στην ίδια περιοχή βρίσκονται τα Δικαστήρια του Πειραιά, το ΙΚΑ, η υπηρεσία Ναυτικών Μητρώων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας και μια μονάδα αποκατάστασης τοξικομανών με μεθαδόνη του ΟΚΑΝΑ. Παλαιότερα υπήρχε επίσης και υπηρεσία Μεταγωγών της Ελληνικής Αστυνομίας.

Η παλιά Τρούμπα  όμως δεν ξεχάστηκε καθώς παραμένει ζωντανή από τους στίχους πολλών λαϊκών τραγουδιών που εξυμνούν ή αναπολούν τις αλλοτινές "δόξες" της περιοχής όπως:

 

                    "Χρόνια μες΄ τη Τρούμπα / μαγκίτης κι αλανιάρης

                    ρώτησε να μάθεις / κι υστέρα να με πάρεις".

 

(Στίχοι και μουσική του Μάρκου Βαμβακάρη, που τραγούδησαν ο ίδιος, η Ρόζα Εσκενάζυ και ο Σ. Ζαγοραίος).

 

                    "Τα όνειρά σου τα παλιά / σ΄ ένα μαντήλι δέστα

                    η Τρούμπα δεν υπάρχει πια / και μη γυρεύεις ρέστα".

 

(Στίχοι και μουσική του Γ. Μητσάκη, που τραγούδησε η Καίτη Αμπάβη)

 

                    "Η Τρούμπα τώρα έρημη / χωρίς παλικαράκια

                    οι δρόμοι της ρημάξανε / χαθήκαν τα βλαμάκια".

 

(Στίχοι και μουσική του Μπαγιαντέρα που τραγούδησε ο ίδιος).

Κατά τα τελευταία έτη νέας μορφής νυχτερινή διασκέδαση έχει επανακάμψει στους δρόμους της Τρούμπας, ενώ χρησιμοποιείται εκ νέου και το όνομα «Τρούμπα».

Πηγή :

https://el.wikipedia.org/wiki/Τρούμπα

http://boraeinai.blogspot.com/2013/10/blog-post_2394.html

https://www.briefingnews.gr/

http://poikilotropos.blogspot.gr/2013/10/blog-post_5029.html

http://www.koutouzis.gr/troumpa.htm/

https://www.perfectreader.net/κορίτσια-ο-στόλος-η-ιστορία-της-τρούμ/

https://ellinikoskinimatografos.gr/i-trouba/