ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΕΣ

 

ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΛΕΜΟΝΟΚΟΥΠΕΣ

Αγανακτώ και ξανα-αγανακτώ σφόδρα γιατί οι πολιτικοί μας ενώ ζητούν την ψήφο μας την ημέρα των εκλογών αποφεύγουν επιμελώς να σκύψουν πάνω στα προβλήματα των συνταξιούχων  λες και δεν είναι αυτοί που υπέστησαν τα χειρότερα δεινά από την οικονομική κρίση.

Οι συνταξιούχοι είδαν τις συντάξεις τους να πετσοκόβονται, είδαν τις οικονομίες τους να εξαφανίζονται από την οικονομική κρίση και την υψηλή φορολογία.

Σήμερα υποτίθεται ότι πηγαίνουμε οικονομικά καλύτερα αλλά καμιά από τις εξαγγελίες τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ  δεν κάνει αναφορά στους συνταξιούχους.

Τα «περήφανα γηρατειά», όπως πολιτικάντικα και υποκριτικά χαρακτηρίστηκαν κάποτε από τον Γεώργιο και τον Ανδρέα Παπανδρέου κατάντησαν σήμερα να είναι οι στημένες λεμονόκουπες της Πολιτείας. Γιατί το σημερινό ανάλγητο κράτος -με ανάλγητους πολιτικούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η κυβερνησιμότητα και το πώς να επανεκλεγούν στο βουλευτιλίκη τους-  δεν μπορεί να χαρίσει στους συνταξιούχους τη ανθρώπινη ζεστασιά και φροντίδα και δεν σκύβει στα προβλήματά τους για να αποκαταστήσει , έστω και στο μέτρο του δυνατού, την ζημιά που υπέστησαν τα χρόνια που πέρασαν.

Δυστυχώς σήμερα γηρατειά και φτώχεια συνυπάρχουν. Πολλοί γέροντες είναι εγκλωβισμένοι στις δύο αυτές κατάρες με μια πενιχρή σύνταξη, που δεν επαρκεί ούτε για τις βασικότερες ανάγκες τους. Βλέπετε, πως και η ίδια η Πολιτεία μένει αδιάφορη μπροστά στα γεράματα. Σήμερα ζούμε στην εποχή που κάποιοι πολιτικοί θεωρούν τα γηρατειά σαν στημένες λεμονόκουπες και  άλλοι μιλάνε μόνο με λόγια παχιά για «Περήφανα γηρατειά». Ποιος ξεχνάει εκείνο τον αξιότιμο κ. Σπράο, που πριν κάμποσα χρόνια, με το ασφαλιστικό του Γιαννίτση έλεγε με δυσφορία: «Μα τι να κάνουμε; Η Ελλάδα έγινε μια κοινωνία υπερηλίκων». Τον στενοχωρούσε η μακροβιότητα των συνταξιούχων, γιατί τάχα αυτοί του χαλούσαν την οικονομική σούπα. Σαν να έλεγε, πως οι γέροντες πρέπει να μειωθούν. Πώς όμως; Με φόλα ή με ευθανασία;

Αντί λοιπόν οι πολιτικοί μας να βοηθήσουν οικονομικά τους απόμαχους της ζωής, αντί να τους απλώσουν ένα χέρι βοήθειας, τους έχουν βάλει στο περιθώριο με ανεκπλήρωτες υποσχέσεις αποβλέποντας στα ψηφουλάκια τους και ασκώντας αναιρέσεις όταν κάποιος δικαστής ή ειρηνοδίκης τους δικαιώνει.

 

Και ναι μεν είναι γεγονός ότι τα σωματεία των συνταξιούχων αγωνίζονται και κάνουν συγκεντρώσεις και πορείες αλλά ποιος τους ακούει; Άοπλοι, ανίκανοι και αδύναμοι. Πώς να διεκδικήσουν;

 

Δεν είναι νέοι να πιάσουν τα καδρόνια και να κυνηγήσουν αυτούς που κοροϊδεύουν. Δεν είναι εργάτες ή υπάλληλοι για να απεργούν και να ακινητοποιούν αστικές συγκοινωνίες, τρένα, πλοία αεροπλάνα και ΔΕΗ. Η μόνη τους απαντοχή είναι η πετσοκομμένη σύνταξή τους. Κι αν καμιά φορά, σέρνοντας τα πόδια τους φθάνουν έξω από τα υπουργεία για να υψώσουν φωνή διαμαρτυρίας, ε ... τότε .... το κράτος ξεσπά σε ξυλοδαρμούς στις κυρτωμένες πλάτες των ξεχασμένων περήφανων γηρατειών στέλνοντάς τους τις κλούβες και τα ΜΑΤ.

 

Σήμερα οι συνταξιούχοι αποτελούν πρόβλημα για το επίσημο κράτος και πονοκέφαλο για τα οικονομικά επιτελεία.

 

Δυσκολεύονται να δώσουν στους απόμαχους, ακόμα και τα δεδουλευμένα τους. Εκείνα, που σπυρί - σπυρί κατέθεσαν για απαντοχή στο τέλος της ζωής τους. Κι ακόμα χειρότερο. Χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά τους ταμεία. Αφαίμαξαν τους κόπους των ασφαλισμένων. Τα καταλήστευσαν. Και χωρίς ντροπή ομολογούν πως η φάμπρικα αυτή, από χρόνια καλά κρατεί.

 

«Η υψίστη αρετή, ο σεβασμός προς το γήρας, την αρχή της αιωνιότητος» λέει ο Αριστοτέλης.

 

Η περίοδος της Τρίτης Ηλικίας, θα μπορούσε να γίνει μια ζωή με τα δικά της ενδιαφέροντα, με τις δικές της διαπροσωπικές σχέσεις, με τις αναμνήσεις της, αλλά και με τις ελπίδες της, για ένα ανώδυνο τέλος και θα μπορούσαν οι περισσότεροι συνταξιούχοι να υιοθετήσουν αυτό που δήλωνε ο Καθηγητής και παλιός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων. Τσάτσος: «Είμαι 85 χρόνων, μα δεν στρέφομαι προς τα πίσω. Δεν μηρυκάζω τα περασμένα, ούτε χάνομαι σε συγκινητικές αναμνήσεις. Στρέφομαι προς τα εμπρός, (...) το ζω με την σκέψη μου, σαν να επρόκειτο να το ζήσω με το κορμί μου». Δηλ. τα γηρατειά δεν είναι μια άνευ όρου παράδοση στο τέρμα της ζωής. Έχουν κι αυτά τη χάρη τους, αρκεί να έχουν τα βασικά, για μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή.

 

Κύριοι της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και των λοιπών κομμάτων : Να μπροστά σας ένα  πεδίον δόξης λαμπρό για να αποδείξετε ότι δεν είστε ψηφοδεείς και ανάλγητοι αλλά πιστεύεται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στα ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ και σέβεστε τους απόμαχους της ζωής. Τους πατεράδες σας.

 

Κων/νος Γραικιώτης