Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΦΕΥΡΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 2000

 

Ο «Θάνατος του Λεονάρντο ντα Βίντσι», ένας ελαιογραφικός πίνακας του 1818 του Γάλλου καλλιτέχνη Ζαν-Ωγκύστ-Ντομινίκ Ενγκρ , απεικονίζει τον Λεονάρντο ντα Βίντσι στην επιθανάτια κλίνη του στο Κλος Λυσέ στις 2 Μαΐου 1519 με τον Φραγκίσκο Α΄ της Γαλλίας να κρατάει το κεφάλι του.

 

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΦΕΥΡΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 2000

Υπάρχουν άνθρωποι που γεννιούνται σε μια εποχή, αλλά ανήκουν σε πολλές. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν ένας τέτοιος άνθρωπος· ένα πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό, που διέσχισε τα όρια της τέχνης, της επιστήμης και της φαντασίας. Στην καρδιά της Αναγέννησης, εκεί όπου η Ευρώπη ανακάλυπτε ξανά τον εαυτό της, ο Λεονάρντο ύψωσε το βλέμμα του πιο πέρα από τους αιώνες, χαρίζοντάς μας σχέδια και οράματα που έμοιαζαν να ανήκουν στο μακρινό μέλλον. Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί τον ονόμασαν «τον άνθρωπο που εφηύρε το έτος 2000».

Η σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία δεν θα εξέπληττε τον Λεονάρδο ντα Βίντσι.   Όπως ανακαλύπτουν οι επισκέπτες τον Μουσείου Κλο-Λυσέ, πολλά πράγματα, που η έλλειψη τους θα μας ήταν αδιανόητη, βασίζονται σε μηχανές που εφεύρε εκείνος πριν από πέντε σχεδόν αιώνες

Ξέρετε ποιος εφεύρε το γαλλικό κλειδί; Το κοντέρ; Ποιος είχε  πρώτος την ιδέα για ένα μηχάνημα προβολής φωτεινών εικόνων, που υπήρξε ο πρόγονος της κινηματογραφικής μηχανής προβολής; Ποιος ήταν ο πατέρας του ανεμόμετρου; Και ποιος οραματίστηκε τον λεβιέ των ταχυτήτων; Για όλα αυτά τα ερωτήματα - κι αρκετά άλλα που θα μπορούσαν να συντηρήσουν επί μήνες μιαν εκπομπή με κουΐζ - υπάρχει η ίδια απάντηση: Ο Λεονάρδος ντα Βίντσι, ο μεγάλος Φλωρεντινός ζωγράφος της Αναγέννησης, ο δημιουργός της Μόνα Λίζα, ο οποίος ήταν επίσης ένας από τους εκπληκτικότερους επιστήμονες-μηχανικούς όλων των εποχών.

 

Μπορείτε να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια το πόσο αυτό είν' αλήθεια, αν γίνετε κι εσείς ένας από τους 70.000 ανθρώπους που επισκέπτονται κάθε χρόνο το Μουσείο Κλο-Λυσέ στην Αμπουάζ. Σ' αυτό το ανακαινισμένο αρχοντικό, με τα ρόδινα τούβλα και την άσπρη πέτρα, ο Λεονάρδος πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του και εκεί πέθανε, στις 2 Μαΐου του 1519.

«Στο Κλο-Λυσέ, ο Λεονάρδος ντα Βίντσι επινόησε το έτος 2.000» γράφει μια αφίσα που στολίζει πολλούς τοίχους της Αμπουάζ. Για να διαπιστώσει κανείς ότι αυτό δεν είναι ένα κενό διαφημιστικό σύνθημα το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνει μια βόλτα στα χαμηλοτάβανα δωμάτια του ισογείου, με τα ηλικίας 500 ετών δοκάρια στα ταβάνια τους. Εδώ, μπορεί να μελετήσει τα μοντέλα τα οποία έχουν γίνει με βάση τα σχέδια που έκανε στα σημειωματάρια του ο Ντα Βίντσι.

Τα μοντέλα αυτά κατασκευάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '60, με υλικά που θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος ο Λεονάρδος, από μηχανικούς της IBM Γαλλίας. Ήταν υπερβολικά λεπτή δουλειά, αλλά σχετικά εύκολη, χάρη στον πλούτο των λεπτομερειών που παρείχαν τα σχέδια του Ντα Βίντσι. Αφού περιόδευσαν την Γαλλία και τις περισσότερες από τις μεγάλες πόλεις του κόσμου, τα σαράντα μοντέλα βρήκαν τελικά μια μόνιμη στέγη στο Κλο-Λυσέ. Το μουσείο, με εξαίρεση τον Ιανουάριο, είναι ανοιχτό όλον το χρόνο. Κι εκτός από τα μοντέλα, οι επισκέπτες μπορούν να δουν το δωμάτιο στο οποίο δούλευε ο Ντα Βίντσι, την κουζίνα του καθώς και το παρεκκλήσι στο οποίο, υπό την καθοδήγηση του, οι μαθητές του ζωγράφισαν τρεις τοιχογραφίες: έναν Ευαγγελισμό, μια Κοίμηση της Θεοτόκου και μια Πλατυτέρα.

 

Από τα μοντέλα που εκτίθενται εκεί, ο πρόγονος των σημερινών ελικοπτέρων είναι ίσως εκείνο που περισσότερο από κάθε άλλο μας δίνει να καταλάβουμε πιο συγκεκριμένα την εφευρετική δύναμη αυτού του ανθρώπου ο οποίος, στις σκέψεις του, έζησε πάνω από τετρακόσια χρόνια μπροστά απ' την εποχή του. Το ελικόπτερο, ύψους μισού μέτρου, είναι φτιαγμένο από ξύλο και καραβόπανο. Το βασικό του στοιχείο ένα είδος κοχλία που «βιδώνεται στον αέρα», και κινείται με στρόφαλους ή μοχλούς που τους χειρίζεται ο «πιλότος» και οι οποίοι, μέσω μιας σειράς γραναζιών, κάνουν τον «έλικα» να γυρίζει καθέτως. Θεωρητικά, η «βίδα» αυτή, στριφογυρίζοντας με ταχύτητα, θα ανέπτυσσε επαρκή ισχύ ώστε να ανυψώσει το «μηχάνημα» -μαζί με την ξύλινη πλατφόρμα των επιβατών - κάθετα στον αέρα.

Απ' όσα ξέρουμε, ο ίδιος ο Ντα Βίντσι ποτέ δεν προχώρησε πέρα από τον λεπτομερή σχεδιασμό της συσκευής του. Το 1901 όμως, ένα δωδεκάχρονο αγόρι από το Κίεβο κατασκεύασε ένα μοντέλο που κινείτο χάρη σ' ένα λαστιχάκι (όπως μερικά σημερινά παιχνίδια). Ο πιτσιρίκος συνέλαβε την ιδέα όταν η μητέρα του, που ήταν φυσικός, του έδειξε ένα παράξενο σχέδιο σ" ένα βιβλίο. Το βιβλίο αυτό ήταν μια πανομοιότυπη έκδοση των σημειωματάριου του Ντα Βίντσι. Με τη βοήθεια του λάστιχου, το μοντέλο του πράγματι υψωνόταν μερικά εκατοστά πάνω απ' το έδαφος κι ύστερα έπεφτε κάτω. Το αγόρι αυτό λεγόταν Ιγκόρ Σικόρσκυ. Τριανταοχτώ χρόνια αργότερα, ο Σικόρσκυ, που τώρα ήταν μηχανικός και Αμερικανός πολίτης, κατασκεύασε το VS-300, που αποτελεί τον πρόδρομο όλων των ελικοπτέρων που πετούν σήμερα.

Ο Ντα Βίντσι ονειρεύτηκε ν’ απελευθερώσει πλήρως τον άνθρωπο από την προσκόλληση του στη γη. Ένα άλλο μοντέλο απ' αυτά που βρίσκονται στο Κλο-Λυσέ, μήκους ενός μέτρου, αναπαριστά με πιστότητα τα σχέδια του Ντα Βίντσι για τη δημιουργία ενός αεροπλάνου - με κινητήρια δύναμη τους ανθρώπινους μυς. Στο σχέδιο φαίνεται ο πιλότος ξαπλωμένος μπρούμυτα, με τα πόδια του περασμένα σε αναβολείς. Χρησιμοποιώντας τα χέρια και τα πόδια του, υποτίθεται ότι ανεβοκατεβάζει τα φτερά, τα οποία επανέρχονται στην αρχική τους θέση με ελατήρια. Παρά το γεγονός ότι χρειάστηκε να προηγηθεί η εφεύρεση της μηχανής εσωτερικής καύσεως, πριν ακολουθήσει η γέννηση του αεροπλάνου, εν τούτοις ο Ντα Βίντσι υπήρξε ο πρώτος που φαντάστηκε τον άνθρωπο να πετάει - με τη βοήθεια της επιστήμης.

 

Τα σκίτσα του με θέμα το αεροπλάνο ήταν προϊόν μακρόχρονης μελέτης του μηχανισμού των πτερύγων των πουλιών. Άραγε, δοκίμασε ποτέ ο ίδιος ο Ντα Βίντσι να κατασκευάσει ένα λειτουργικό μοντέλο με βάση τα σχέδια του; Πιθανότατα όχι. Θα ήταν αυθάδεια εκ μέρους μας να υποθέσουμε ότι δεν είχε επίγνωση του πόσο απέχει η θεωρία απ1 την πράξη.

Σ' ένα γειτονικό δωμάτιο του μουσείου, βλέπουμε τον προπάππο του αλεξίπτωτου, φτιαγμένο από ξύλο και ύφασμα, να κρέμεται απ' το ταβάνι. Το σχήμα του είναι κωνικό και παρόλο που τα μοντέρνα αλεξίπτωτα μοιάζουν περισσότερο με ομπρέλες, παρά με κώνους, η βασική αρχή είναι η ίδια. Εμείς, απλώς έχουμε προσθέσει στο σχέδιο του Ντα Βίντσι ένα άνοιγμα στην κορυφή και εξαρτισμό ώστε να ελέγχεται η τροχιά του.

Και οι ναυπηγοί μας, επίσης, ακολούθησαν στα βήματα του Ντα Βίντσι. Εκείνος ήταν που επινόησε την καμπυλωτή πλώρη, που κάνει τα σύγχρονα πλοία να σκίζουν πιο εύκολα το νερό. Κάτω από το ξύλινο μοντέλο της εγκάρσιας τομής ενός σκαριού ύψους 40 εκατοστών, που είναι σχέδιο του Ντα Βίντσι, βρίσκεται η φωτογραφία ενός ιταλικού υπερωκειάνειου - με τ' όνομα Λεονάρντο ντα Βίντσι - που καθελκύστηκε το 1960, και το σχέδιο της πλώρης του πλησιάζει πολύ την αρχική σύλληψη του καλλιτέχνη.

Ο Ντα -Βίντσι ήταν επίσης ικανός να προβλέψει τα όργανα διεξαγωγής του μοντέρνου πολέμου. Στα 1482, έγραφε στον Δούκα Λουδοβίκο Σφόρτσα του  Μιλάνου,  ο  οποίος έμελλε να γίνει πάτρωνας του: «Θα κατασκευάσω κλειστά αμάξια που θα είναι τόσο ασφαλή και άτρωτα, ώστε όσο μεγάλο πλήθος στρατού κι αν βρεθεί απέναντι τους, θα τρομάξει και θα τραπεί σε άτακτη φυγή.» Η προσφορά του απερρίφθη, αλλά μόνο επειδή μόλις είχε γίνει ειρήνη στην Λομβαρδία.

 

Το «αμάξι» που επινόησε, του οποίου ένα μοντέλο υπάρχει στο Κλο-Λυσέ, είναι κάτι αντίστοιχο με το σύγχρονο άρμα μάχης: Πρόκειται για έναν κυλινδρικό ξύλινο κώνο, επενδυμένο με μεταλλική θωράκιση, που στο πάνω του μέρος έχει έναν πυργίσκο παρατηρήσεως. Όπως δείχνει το μοντέλο αυτό, που το ύψος του δεν ξεπερνάει το μισό μέτρο, ο Ντα Βίντσι είχε σχεδιάσει ένα σύστημα κυλίνδρων και γραναζιών, το οποίο κινούσε τους τροχούς.

Στα σημειωματάρια του υπάρχει επίσης το σχέδιο ενός βλήματος εφοδιασμένου με πτερύγια ευσταθείας και σχεδιασμένου να εκρήγνυται με την πρόσκρουση - ο σύγχρονος όλμος. Ο Ντα Βίντσι έλεγε ακόμα πως θα έφτιαχνε ένα υποβρύχιο, αλλά δεν κατέγραψε τον τρόπο κατασκευής του στα σημειωματάρια του.

Ήταν άραγε η θεώρηση του για το μέλλον τόσο ζοφερή, ώστε το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν πολεμικές μηχανές; Κάθε άλλο. Υπάρχουν σχέδια του για γέφυρες πάνω σε ρόδες, οι οποίες μπορούσαν να μεταφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο. Σχέδια για ένα αυτόματο όχημα που θα κινείτο με τη βοήθεια ελατηρίων, τα οποία θα τεντώνονταν και θα λασκάριζαν εναλλάξ κι έτσι θα έστρεφαν δυο μεγάλους κινητήριους τροχούς μέσω ενός περίπλοκου συστήματος γραναζιών. Και κάτι απίστευτο. Το όχημα αυτό έχει ακόμη κι ένα διαφορικό, το οποίο επιτρέπει στους τροχούς να κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες στις στροφές. Για να γίνουν τέτοιου είδους βελτιώσεις στα αυτοκίνητα, χρειάστηκε να φτάσουμε στα τέλη του 19ου αιώνα.

 

Οι περισσότερες εφευρέσεις του Ντα Βίντσι δεν χρειάζονται μοντέλα για ν’ αποδείξουν ότι λειτουργούν. Υπάρχουν σχέδια μιας βάρκας με τροχό προώσεως τον οποίο στρέφει μια μανιβέλλα, που είναι σχεδόν πιστό αντίγραφο των σκαφών με τα πεντάλ, που αφθονούν σήμερα στις παραλίες της Ευρώπης. Υπάρχει ακόμη μια απίθανη συσκευή, της οποίας τις λεπτομέρειες κατασκευής μετέφερε στα σημειωματάρια του Ντα Βίντσι ένας απ' τους μαθητές του (το σχέδιο δεν έχει το αντιπροσωπευτικά προσεγμένο στυλ του μεγάλου δάσκαλου). Αποτελείται από δυο ρόδες με ακτίνες, οι οποίες ενώνονται με μια αλυσίδα κινήσεως με κάτι πεντάλια, έχει δυο καμπυλωτές λαβές ενωμένες στη μέση και μια σέλλα - με λίγα λόγια, ένα ποδήλατο!

Στην παγκοσμιότητα της μεγαλοφυΐας του, ο Ντα Βίντσι υπήρξε ο πρώτος από τους μεγάλους προφήτες της βιομηχανικής εποχής. Τα σχέδια από τα σημειωματάρια του που εκτίθενται στους τοίχους του μουσείου, δείχνουν τις προτάσεις του για την ανέγερση δέκα πόλεων στην Ιταλία: Κάθε μια θα είχε 10.000 σπίτια (αριθμός εκπληκτικός για την εποχή εκείνη) και θα χτιζόταν στην παραλία ή σε όχθες ποταμιών, ώστε οι (άγνωστοι τότε) αποχετευτικοί αγωγοί να ρίχνουν στη θάλασσα ή στο ποτάμι τα λήμματα, τα οποία αποτελούσαν μάστιγα για τις πόλεις εκείνης της εποχής. Συνέλαβε στη φαντασία του δρόμους που θα διασταυρώνονταν καθέτως σε διαφορετικά επίπεδα (κάτι που χρησιμοποιούν συχνά οι σημερινοί αρχιτέκτονες-πολεοδόμοι όταν σχεδιάζουν μελλοντικές πόλεις), καθώς και συστήματα απαγωγής καπνού. Η αποξήρανση του ανθυγιεινού έλους Ποντίνε, κοντά στην Ρώμη, ήταν άλλο ένα από τα σχέδια του Ντα Βίντσι, που δεν υλοποιήθηκε παρά μόνον όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Μουσσολίνι.

Επειδή τα σημειωματάριά του Ντα Βίντσι δεν είχαν δημοσιευτεί μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε οι επιστήμονες είχαν ήδη επανεφεύρει κάθε γνήσια επαναστατική επινόηση που περιλάμβαναν, ο Ντα Βίντσι ελάχιστα επηρέασε την ιστορία της τεχνολογίας. Καθώς, όμως, ο επισκέπτης εγκαταλείπει τις θαυμάσιες αίθουσες του Κλο-Λυσέ, μπορεί να διερωτάται πώς ο εφευρέτης έβρισκε καιρό να ζωγραφίζει.

 

 Το Κλος Λουσέ και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι

Το Château du Clos Lucé ή απλά Clos Lucé, είναι ένα μεγάλο κάστρο που βρίσκεται στο κέντρο του Amboise , στο διαμέρισμα Indre-et-Loire , στην περιοχή Centre-Val de Loire της Γαλλίας . Χτισμένο από τον Hugues d'Amboise το 1471, το παλάτι γνώρισε αρκετούς διάσημους ιδιοκτήτες, όπως ο Γάλλος βασιλιάς Κάρολος Η΄ και ο Λεονάρντο ντα Βίντσι .

O Φραγκίσκος Α΄ το έδωσε στον Λεονάρντο ντα Βίντσι όταν τον προσκάλεσε να ζήσει στη Γαλλία το 1516. Ο ηλικιωμένος πολυμαθής έζησε τα τελευταία του χρόνια σε αυτό το σπίτι μέχρι τον θάνατό του στις 2 Μαΐου 1519.

Χάρη στους διάσημους ιδιοκτήτες του, αυτό το σπίτι σήμερα θεωρείται « ιστορικό μνημείο » και ως εκ τούτου προστατεύεται από κατεδάφιση ή ανακατασκευή. Μετά το 1855 έγινε ένα γνωστό μουσείο για τη ζωή, το έργο και τη μνήμη του Λεονάρντο ντα Βίντσι, το οποίο δημιουργήθηκε και διηύθυνε η οικογένεια Saint-Bris, οι σημερινοί ιδιοκτήτες του ακινήτου.

 

Λεονάρντο ντα Βίντσι - αυτοπροσωπογραφία - Βασιλική Βιβλιοθήκη του Τορίνο.

Το 1516, σε ηλικία 64 ετών, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι έφυγε από τη Ρώμη και ταξίδεψε στην Ιταλία, οπλισμένος με τα μπλοκ σχεδίασης και τρεις από τους πιο διάσημους πίνακές του:  Μόνα Λίζα , Η Παναγία και το Βρέφος , με την Αγία Άννα και τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή. Σήμερα οι πίνακες φυλάσσονται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Στο ταξίδι αυτό τον ακολούθησαν οι μαθητές του, Φραντσέσκο Μέλτσι και Σαλάι, όπως και ο υπηρέτης του, Μπατίστα του Βιλανίς.

Ο Μπενβενούτο Τσελίνι έγραψε ότι ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α΄ έδωσε στον Λεονάρντο ντα Βίντσι σύνταξη 700 χρυσών Ecu , καθώς και αγόρασε τα έργα τέχνης του, επιτρέποντάς του να ζήσει και να εργαστεί στο Clos Lucé. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι διορίστηκε «ο πρώτος ζωγράφος, μηχανικός και αρχιτέκτονας του βασιλιά».

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήταν ενθουσιώδης και παραγωγικός κατά τη διάρκεια των χρόνων του στο Clos Lucé. Εργάστηκε σε πολλά έργα, οργάνωσε γιορτές για την αυλή του Αμπουάζ και σχεδίασε ακόμη και τη διάσημη «Διπλή Σπειροειδή Σκάλα» του Château de Chambord . Αφιέρωσε επίσης χρόνο σε άλλα έργα, ένα από τα οποία συνίστατο στο σχεδιασμό της τέλειας πόλης Romorantin . Σε αυτό, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι ήθελε να σκάψει ένα κανάλι για να συνδέσει δύο ποτάμια, επιτρέποντας ευκολότερο εμπόριο.  

Ο Λεονάρντο οργάνωσε μια γιορτή στο Château du Clos Lucé στις 19 Ιουνίου 1518, για να ευχαριστήσει τον Γάλλο βασιλιά Φραγκίσκο Α΄ για τα πολλαπλά του δώρα και τη γενναιοδωρία του. Υπήρχαν πολλές ομοιότητες με τη γιορτή που οργάνωσε ο Λεονάρντο στο Μιλάνο στις 13 Ιανουαρίου 1490 ( Festa del paradisio, έργο του Μπερνάρντο Μπελιντσιόνι ): υπήρχαν πολύπλοκοι μηχανισμοί για να εντυπωσιάσουν τους καλεσμένους, οι οποίοι αναφέρονταν στις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων χάρη σε έναν μπλε καμβά που συμβόλιζε τους ουρανούς όπου έτρεχαν πλανήτες, αστέρια, τον Ήλιο, τη Σελήνη και τα δώδεκα ζώδια .

Παρά τις φήμες ότι θα πέθαινε στην αγκαλιά του βασιλιά, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι απεβίωσε στο δωμάτιό του στο Clos Lucé στις 2 Μαΐου 1519.  Άφησε τα βιβλία, τα σχέδια, τα σκίτσα και τα χειρόγραφά του στον αγαπημένο του μαθητευόμενο, Φραντσέσκο Μέλτσι .

Το κάστρο έγινε ιδιοκτησία της οικογένειας Saint-Bris στις 30 Ιουλίου 1855, 

Σύμφωνα με το Smithsonian , η αποκατάσταση του κάστρου με την πάροδο των ετών ήταν εκτεταμένη: «Το αρχοντικό έχει αναστηλωθεί στην κατάσταση που ήταν κατά τη διάρκεια της διαμονής του Λεονάρντο εκεί, συμπεριλαμβανομένου του υπνοδωματίου του, του στούντιό του στο υπόγειο, των αυθεντικών τοιχογραφιών στους τοίχους και της ψηλής πέτρινης εστίας στην κουζίνα».

Στο υπόγειο, υπάρχουν 40 μοντέλα που έφτιαξε η IBM με βάση τα σκίτσα και τα σχέδια του Λεονάρντο, συμπεριλαμβανομένου ενός ελικοπτέρου,  καθώς και μερικά τρισδιάστατα κινούμενα σχέδια σχετικά με τις εφευρέσεις του Ιταλού δασκάλου, επιτρέποντας στο κοινό να τις δει να λειτουργούν. Στο πάρκο υπάρχει ένας περιστερώνας από τα μέσα του 15ου αιώνα, χτισμένος από τον Ετιέν λε Λου, τον αρχηγό του Αμπουάζ , που μπορεί να φιλοξενήσει έως και χίλια πουλιά. Το 2003, ο Ζαν Σεν-Μπρις δημιούργησε ένα εκπαιδευτικό και πολιτιστικό μάθημα στο πάρκο του Κλος Λυσέ με πολλά ηχοσυστήματα και εντυπωσιακά μηχανήματα εμπνευσμένα από το μυαλό του Λεονάρντο. Το υπαίθριο μουσείο στον κήπο, με τους σαράντα ημιδιαφανείς καμβάδες του, φιλοξενεί μοντέλα σε φυσικό μέγεθος ορισμένων εφευρέσεων του Ντα Βίντσι, όπως ένα άρμα, ένα πολυκάνιο πυροβόλο, έναν εναέριο κοχλία και μια περιστρεφόμενη γέφυρα..

Κατά τη διάρκεια του 2019, στην 500ή επέτειο από τον θάνατό του, ο Amboise διοργάνωσε πολλές εκδηλώσεις για τον εορτασμό της ζωής του Da Vinci, μερικές στο Clos Lucé.  Ο αριθμός των επισκεπτών στο κάστρο το 2019 εκτιμήθηκε σε 500.000, αύξηση 30% σε σχέση με τον τυπικό ετήσιο αριθμό. Ο Da Vinci είναι ξεχωριστός για τους Γάλλους, σύμφωνα με τον François Saint Bris. «Έζησε πολύ καιρό στη Γαλλία και πέθανε εδώ... Και η «La Joconde» [Μόνα Λίζα] βρίσκεται στη Γαλλία. Έτσι... για εμάς, είναι λίγο Γάλλος».

Περπατώντας κανείς στα δωμάτια του Κλο-Λυσέ, εκεί όπου ο Λεονάρντο πέρασε τα τελευταία του χρόνια, δεν βλέπει μόνο εκθέματα αλλά και το αποτύπωμα ενός νου που χώρεσε μέσα του αιώνες προόδου. Ίσως αυτό να είναι και το σπουδαιότερο κληροδότημα του Ντα Βίντσι: η υπενθύμιση ότι η φαντασία και η γνώση, όταν ενωθούν, μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια του χρόνου. Ο άνθρωπος που «εφεύρε το έτος 2000» δεν προφήτεψε απλώς το μέλλον· το διαμόρφωσε.

Καθώς αφήνει κανείς πίσω του τις αίθουσες του Κλο-Λυσέ, μένει με την αίσθηση ότι ο Λεονάρντο δεν έφυγε ποτέ στ’ αλήθεια. Σαν να πλανιέται ακόμη ανάμεσα στους τοίχους με τα ρόδινα τούβλα, σκιτσάροντας στοχαστικά με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό. Η κληρονομιά του δεν είναι μόνο οι μηχανές και τα σχέδια, αλλά η υπόσχεση ότι η ανθρώπινη φαντασία μπορεί να διαρρήξει τα δεσμά του χρόνου και να ανοίξει δρόμους για κόσμους που ακόμη δεν υπάρχουν. Ο Ντα Βίντσι δεν υπήρξε μόνο ένας καλλιτέχνης ή ένας εφευρέτης· υπήρξε ένας ποιητής του μέλλοντος.

 

Πηγές :

Αρθρο της Jean-Marie Javron από τις ΕΠΙΛΟΓΕΣ

https://en.wikipedia.org/wiki/ Clos_Lucé