ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΚΑΤΟΧΗ
 | Στοιχεία αντίστασης στα «γκρίζα κοστούμια» |
Ο χαλαρός μήνας Αύγουστος εξελίσσεται ως είθισται. Άδειες οι μεγάλες πόλεις και κυρίως η Αθήνα, απάντηση στην εξωθεσμική και εξωελλαδική εισβολή των περιοριστικών μέτρων, απάντηση των πολιτών που επλήγησαν αλλά ξέρουν ότι αν δεν αποδράσουν με οποιονδήποτε τρόπο θα υποφέρουν χειρότερα στη συνέχεια.
«Τα μπάνια του λαού» κατά την ιστορική πλέον έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου και το γέμισμα των μπαταριών όπως λέει συχνά ο κόσμος, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία μπροστά σε έναν χειμώνα με άγνωστο περιεχόμενο και τρομοκρατικούς υπαινιγμούς.
Ίσως βέβαια ακόμα κι αυτές οι αποδράσεις ενοχλούν τους ανθρώπους της «τρόικας» που επιβεβαιώνουν την άποψή τους ότι οι Έλληνες είναι τουρίστες, «αραχτοί» και τεμπέληδες και ότι η Ελλάδα δεν κάνει για κάτι άλλο παρά μόνο για διακοπές.
Η ευρύτερη αντίληψη των κύκλων αυτών είναι ότι η χώρα μας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το κοντινότερο (σε σχέση με τις Σεϋχέλλες, τα Γκαλαπάγκος, το Μπαλί και άλλα μακρινά διάσημα τουριστικά μέρη) εκτεταμένο ξενοδοχείο που θα μπορούσε να φιλοξενεί τους πολιτισμένους, εργατικούς ξανθομάλληδες του βορρά και της κεντρικής Ευρώπης.
Κάτι σαν μεγαλύτερη Μαγιόρκα που θα υποδεχόταν την πολιτισμένη Ευρώπη, τη γνωστή Δύση, για να ξεκουράσει αυτή τα στελέχη και τους κατοίκους της στα υπέροχα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου.
Ότι η Ελλάδα δεν είναι έτσι και δεν προτίθεται να γίνει έτσι αντιβαίνει στις επιθυμίες και τις εικόνες που έχουν στο μυαλό τους, με αποτέλεσμα να σκληραίνουν τη στάση τους απέναντί μας και να ζητούν διά των τοποτηρητών εκπροσώπων τους όλο και περισσότερα πράγματα, που από ένα σημείο και μετά άπτονται της ίδιας της εθνικής μας κυριαρχίας. Κάτι που είχε θίξει από νωρίς ο πρωθυπουργός, όταν μίλησε για «περιορισμένη κυριαρχία» θέλοντας προφανώς να καταδείξει τον βαθμό του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Όμως «οι άνθρωποι με τα γκρίζα κοστούμια» κατά την παλαιά έκφραση του Κώστα Λαλιώτη είναι πια εδώ, έχουν μπει στην καθημερινότητά μας και περπατούν τους δρόμους της πλατείας Συντάγματος τρώγοντας κουλούρια και ελέγχοντας τα πάντα. Δεν είναι πλέον ενδεχόμενο ούτε πιθανότητα. Είναι γεγονός που εκπροσωπεί το βάθος του προβλήματος και την έκταση της εξάρτησης που έχει σήμερα η χώρα από ξένα κέντρα αποφάσεων. Ό,τι σιχαινόταν και φοβόταν ο πατέρας τού σημερινού πρωθυπουργού, και πάλεψε για να μη συμβεί, είναι σήμερα εδώ, πραγματικό και απεχθές. Φαίνεται μάλιστα να αποκτά και διάρκεια, μια και οι έλεγχοι εκτός από συχνοί (θα) είναι και μακρόχρονοι.
Ποιος αφελής πιστεύει ότι όλα αυτά θα έχουν λήξει σε δύο, τρία ή πέντε χρόνια; Ελπίζουμε κανείς. Η εξάλειψη του χρέους και η αποπληρωμή (;) των δανείων θα πάρει πολλά χρόνια και έχει ήδη υποθηκεύσει το μέλλον και τις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας.
Οι δυσάρεστες αυτές σκέψεις και διαπιστώσεις γίνονται σε εποχή που δεν χωράνε. Όμως η περιφορά των γκρίζων ανθρώπων της «τρόικας» και η θλίψη που γεννά το πέρασμά τους από τις πόρτες των υπουργείων, ο λόγος τους, οι απαιτήσεις τους, τα άρθρα του Μνημονίου, δεν γίνεται παρά να δημιουργούν το ανάλογο κλίμα.
Κλίμα που δεν έχει σχέση με διακοπές και ανεμελιά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα εκποιήσουμε το δικαίωμα σε όλα αυτά, αλλά και στις διακοπές, τα μπάνια, τα σινεμά, τις βόλτες, τις αυλές με τα γιασεμιά, τις καρέκλες στα πεζοδρόμια των γειτονιών στη δροσιά του απογεύματος, τις ανάσες. Υπάρχουν και μερικά που δεν μπορούμε να τα δώσουμε, να τα χαρίσουμε.
Αλλά και να θέλαμε να τα χαρίσουμε στους γκρίζους ανθρώπους, θα τους ήταν άχρηστα. Γιατί δεν θα ήξεραν τι να τα κάνουν. Ούτε αυτοί ούτε οι χώρες τους.
Πηγή;
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57308&colid=29&dt=2010-08-08
«Τα μπάνια του λαού» κατά την ιστορική πλέον έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου και το γέμισμα των μπαταριών όπως λέει συχνά ο κόσμος, είναι περισσότερο παρά ποτέ αναγκαία μπροστά σε έναν χειμώνα με άγνωστο περιεχόμενο και τρομοκρατικούς υπαινιγμούς.
Ίσως βέβαια ακόμα κι αυτές οι αποδράσεις ενοχλούν τους ανθρώπους της «τρόικας» που επιβεβαιώνουν την άποψή τους ότι οι Έλληνες είναι τουρίστες, «αραχτοί» και τεμπέληδες και ότι η Ελλάδα δεν κάνει για κάτι άλλο παρά μόνο για διακοπές.
Η ευρύτερη αντίληψη των κύκλων αυτών είναι ότι η χώρα μας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το κοντινότερο (σε σχέση με τις Σεϋχέλλες, τα Γκαλαπάγκος, το Μπαλί και άλλα μακρινά διάσημα τουριστικά μέρη) εκτεταμένο ξενοδοχείο που θα μπορούσε να φιλοξενεί τους πολιτισμένους, εργατικούς ξανθομάλληδες του βορρά και της κεντρικής Ευρώπης.
Κάτι σαν μεγαλύτερη Μαγιόρκα που θα υποδεχόταν την πολιτισμένη Ευρώπη, τη γνωστή Δύση, για να ξεκουράσει αυτή τα στελέχη και τους κατοίκους της στα υπέροχα νερά του Αιγαίου και του Ιονίου.
Ότι η Ελλάδα δεν είναι έτσι και δεν προτίθεται να γίνει έτσι αντιβαίνει στις επιθυμίες και τις εικόνες που έχουν στο μυαλό τους, με αποτέλεσμα να σκληραίνουν τη στάση τους απέναντί μας και να ζητούν διά των τοποτηρητών εκπροσώπων τους όλο και περισσότερα πράγματα, που από ένα σημείο και μετά άπτονται της ίδιας της εθνικής μας κυριαρχίας. Κάτι που είχε θίξει από νωρίς ο πρωθυπουργός, όταν μίλησε για «περιορισμένη κυριαρχία» θέλοντας προφανώς να καταδείξει τον βαθμό του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Όμως «οι άνθρωποι με τα γκρίζα κοστούμια» κατά την παλαιά έκφραση του Κώστα Λαλιώτη είναι πια εδώ, έχουν μπει στην καθημερινότητά μας και περπατούν τους δρόμους της πλατείας Συντάγματος τρώγοντας κουλούρια και ελέγχοντας τα πάντα. Δεν είναι πλέον ενδεχόμενο ούτε πιθανότητα. Είναι γεγονός που εκπροσωπεί το βάθος του προβλήματος και την έκταση της εξάρτησης που έχει σήμερα η χώρα από ξένα κέντρα αποφάσεων. Ό,τι σιχαινόταν και φοβόταν ο πατέρας τού σημερινού πρωθυπουργού, και πάλεψε για να μη συμβεί, είναι σήμερα εδώ, πραγματικό και απεχθές. Φαίνεται μάλιστα να αποκτά και διάρκεια, μια και οι έλεγχοι εκτός από συχνοί (θα) είναι και μακρόχρονοι.
Ποιος αφελής πιστεύει ότι όλα αυτά θα έχουν λήξει σε δύο, τρία ή πέντε χρόνια; Ελπίζουμε κανείς. Η εξάλειψη του χρέους και η αποπληρωμή (;) των δανείων θα πάρει πολλά χρόνια και έχει ήδη υποθηκεύσει το μέλλον και τις ζωές των παιδιών και των εγγονών μας.
Οι δυσάρεστες αυτές σκέψεις και διαπιστώσεις γίνονται σε εποχή που δεν χωράνε. Όμως η περιφορά των γκρίζων ανθρώπων της «τρόικας» και η θλίψη που γεννά το πέρασμά τους από τις πόρτες των υπουργείων, ο λόγος τους, οι απαιτήσεις τους, τα άρθρα του Μνημονίου, δεν γίνεται παρά να δημιουργούν το ανάλογο κλίμα.
Κλίμα που δεν έχει σχέση με διακοπές και ανεμελιά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα εκποιήσουμε το δικαίωμα σε όλα αυτά, αλλά και στις διακοπές, τα μπάνια, τα σινεμά, τις βόλτες, τις αυλές με τα γιασεμιά, τις καρέκλες στα πεζοδρόμια των γειτονιών στη δροσιά του απογεύματος, τις ανάσες. Υπάρχουν και μερικά που δεν μπορούμε να τα δώσουμε, να τα χαρίσουμε.
Αλλά και να θέλαμε να τα χαρίσουμε στους γκρίζους ανθρώπους, θα τους ήταν άχρηστα. Γιατί δεν θα ήξεραν τι να τα κάνουν. Ούτε αυτοί ούτε οι χώρες τους.
Πηγή;
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57308&colid=29&dt=2010-08-08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου