Όσοι «υιοθέτησαν», είτε ακουσίως είτε εκουσίως, την «ιστορική αναγκαιότητα» της εφαρμογής του Μνημονίου, υπό την υψηλή εποπτεία του ΔΝΤ και της «τρόικας», ίσως δεν φαντάσθηκαν τις κρίσιμες πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις τις οποίες περιέκλειε η απόφαση αυτή της ελληνικής κυβέρνησης.
«Να σώσουμε την οικονομία, να αποφύγουμε τη χρεοκοπία», «να καλύψουμε τα ελλείμματα και να περιστείλουμε τις κρατικές σπατάλες», «να ορθολογικοποιήσουμε την παραγωγική μας δομή» και πολλές παρόμοιες ρήσεις-συνθήματα έμοιαζαν ως αυτονόητες επιλογές για μια χώρα την οποία πρώτος φρόντισε να απαξιώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της διεθνώς, πριν ακόμα οδηγηθούμε στα αδιέξοδα του Απριλίου του 2010.
Η χώρα μας όντως έχει μετατραπεί σε «πειραματόζωο». Μέχρι τώρα όμως έχει γίνει φανερή η οικονομική πλευρά του «εργαστηρίου» στο οποίο δοκιμάζεται η ελληνική κοινωνία. Η ραγδαία πτώση του εισοδήματος, η διάλυση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, η ακρίβεια και ο υψηλός πληθωρισμός, η ύφεση και η ανεργία αποτελούν ήδη τα πρώτα απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα του διεξαγόμενου «πειράματος».
Όμως παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολιτικό και ιδεολογικό «πείραμα» το οποίο τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι «εποπτεύοντες μηχανισμοί» δείχνουν να το αγνοούν.
Το ιστορικό αυτό «πείραμα» επιχειρεί να αποδείξει ότι η εκτελεστική εξουσία, το πολιτικό σύστημα, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί μιας ευρωπαϊκής χώρας –που ανήκει μάλιστα στον «σκληρό πυρήνα» της ΟΝΕ– μπορούν να «υποβαθμιστούν», ή και να παραμεριστούν, προκειμένου να προωθηθούν και να εφαρμοστούν τα ακραία νεοφιλελεύθερα προγράμματα.
Η «δημοκρατία» της ελεύθερης αγοράς και του ακραίου ανταγωνισμού όχι μόνο μπορεί να αντικαταστήσει την κλασική πολιτική δημοκρατία και τους φορείς της, αλλά λειτουργεί τελικώς πιο αποτελεσματικά και επωφελέστερα για τους πολίτες.
Αυτό είναι το δόγμα, ο ιδεολογικός πυρήνας, των όσων εξελίσσονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας.
«Να απελευθερωθούν τα κλειστά επαγγέλματα», «να γίνει ανταγωνιστικός ο τομέας της ενέργειας με την πώληση του 40% των μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες», «να προωθηθεί ο ανταγωνισμός σε κάθε θύλακα της παραγωγικής - οικονομικής διαδικασίας»...
Αυτά όμως είναι «συνθήματα», αποτελούν ιδεολογικούς στόχους και προτάγματα τα οποία μπορεί ο καθένας μας να υιοθετήσει ή να απορρίψει.
Το ουσιαστικό βεβαίως ερώτημα για την ορθολογικοποίηση και την ανάπτυξη της παραγωγικής μας δομής και την κοινωνική πρόοδο είναι εάν ο ανταγωνισμός και η απελευθέρωση θα έχουν θετικά αποτελέσματα.
Σ' αυτό το πεδίο οι κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού μόνο θεωρητικές απαντήσεις μπορούν να διατυπώσουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, να αναφερθούν σε οικονομετρικά μοντέλα, των οποίων όμως οι παράμετροι και οι μεταβλητές μικρή μόνο σχέση μπορούν να έχουν με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα της χώρας μας.
Στην πράξη, ελάχιστα ενδιαφέρει το ΔΝΤ και το χρηματιστικό κεφάλαιο εάν π.χ. η πώληση της ΔΕΗ σε ιδιώτες επιφέρει αύξηση της τιμής του ρεύματος για τους καταναλωτές. Γιατί εάν τελικώς η ενέργεια ελέγχεται από έναν μικρό αριθμό ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι προφανές ότι ο «ανταγωνισμός» θα μετατραπεί σε «συνεννόηση» για τον καθορισμό υψηλών τιμολογίων που θα επιφέρουν άκοπα κέρδη στους δήθεν «ανταγωνιζόμενους»...
Πρόκειται λοιπόν για ένα ευρύτερο –ιστορικής σημασίας όπως εξελίσσεται– «πολιτικό πείραμα», στο οποίο, όπως φαίνεται, συμμετέχει ασμένως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Είναι προφανές ότι μέσα σ' ένα πρωθυπουργικό περιβάλλον το οποίο κατακλύζεται από συμβούλους, εμπειρογνώμονες και διεθνείς προσωπικότητες για τα οικονομικά, ο ρόλος του νεοπροσληφθέντος «οικονομικού συμβούλου» του πρωθυπουργού κ. Σκιόπα φαντάζει μάλλον περιττός ή καλύτερα περίεργος...
Πολύ περισσότερο μάλιστα εάν κάποιος διακρίνει, μέσα στο πράγματι πλούσιο και αξιόλογο βιογραφικό του, μια επιμελώς «συγκεκαλυμμένη» δραστηριότητά του: Ότι διετέλεσε πρόεδρος της υπουργικής Επιτροπής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου... Όπως φαίνεται το ΔΝΤ χρειάζεται έναν «δικό του» άνθρωπο κοντά στον πρωθυπουργό ώστε να αποτρέπει «εισηγήσεις» και «σκέψεις» που αποκλίνουν από τους στόχους –πολιτικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς– του νεοφιλελεύθερου προτύπου...
Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη του πολιτικού αυτού πειράματος. Η κυβέρνηση έχει παραχωρήσει το κύριο τμήμα των αποφάσεων στο ΔΝΤ και την «τρόικα», έχει εξαπολύσει μια οικονομική τρομοκρατία που έχει εξουθενώσει την κοινωνία και έχει ενσπείρει παντού ανασφάλεια και φόβο, ενώ κάθε τρεις μήνες «επικαιροποιεί» το Μνημόνιο υιοθετώντας συνεχώς επαχθέστερους όρους προκειμένου να λάβει την επόμενη δόση...
Το πόσο θα ανεχθεί, το πόσο θα αντέξει, ο ελληνικός λαός αυτήν την πορεία είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα απαντήσει ο ίδιος και όχι βέβαια τα κόμματα και οι πολιτικοί.
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης
του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή:
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57313&colid=50&dt=2010-08-08
«Να σώσουμε την οικονομία, να αποφύγουμε τη χρεοκοπία», «να καλύψουμε τα ελλείμματα και να περιστείλουμε τις κρατικές σπατάλες», «να ορθολογικοποιήσουμε την παραγωγική μας δομή» και πολλές παρόμοιες ρήσεις-συνθήματα έμοιαζαν ως αυτονόητες επιλογές για μια χώρα την οποία πρώτος φρόντισε να απαξιώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός της διεθνώς, πριν ακόμα οδηγηθούμε στα αδιέξοδα του Απριλίου του 2010.
Η χώρα μας όντως έχει μετατραπεί σε «πειραματόζωο». Μέχρι τώρα όμως έχει γίνει φανερή η οικονομική πλευρά του «εργαστηρίου» στο οποίο δοκιμάζεται η ελληνική κοινωνία. Η ραγδαία πτώση του εισοδήματος, η διάλυση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, η ακρίβεια και ο υψηλός πληθωρισμός, η ύφεση και η ανεργία αποτελούν ήδη τα πρώτα απτά και μετρήσιμα αποτελέσματα του διεξαγόμενου «πειράματος».
Όμως παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη ένα πολιτικό και ιδεολογικό «πείραμα» το οποίο τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι «εποπτεύοντες μηχανισμοί» δείχνουν να το αγνοούν.
Το ιστορικό αυτό «πείραμα» επιχειρεί να αποδείξει ότι η εκτελεστική εξουσία, το πολιτικό σύστημα, οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί μιας ευρωπαϊκής χώρας –που ανήκει μάλιστα στον «σκληρό πυρήνα» της ΟΝΕ– μπορούν να «υποβαθμιστούν», ή και να παραμεριστούν, προκειμένου να προωθηθούν και να εφαρμοστούν τα ακραία νεοφιλελεύθερα προγράμματα.
Η «δημοκρατία» της ελεύθερης αγοράς και του ακραίου ανταγωνισμού όχι μόνο μπορεί να αντικαταστήσει την κλασική πολιτική δημοκρατία και τους φορείς της, αλλά λειτουργεί τελικώς πιο αποτελεσματικά και επωφελέστερα για τους πολίτες.
Αυτό είναι το δόγμα, ο ιδεολογικός πυρήνας, των όσων εξελίσσονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας.
«Να απελευθερωθούν τα κλειστά επαγγέλματα», «να γίνει ανταγωνιστικός ο τομέας της ενέργειας με την πώληση του 40% των μονάδων της ΔΕΗ σε ιδιώτες», «να προωθηθεί ο ανταγωνισμός σε κάθε θύλακα της παραγωγικής - οικονομικής διαδικασίας»...
Αυτά όμως είναι «συνθήματα», αποτελούν ιδεολογικούς στόχους και προτάγματα τα οποία μπορεί ο καθένας μας να υιοθετήσει ή να απορρίψει.
Το ουσιαστικό βεβαίως ερώτημα για την ορθολογικοποίηση και την ανάπτυξη της παραγωγικής μας δομής και την κοινωνική πρόοδο είναι εάν ο ανταγωνισμός και η απελευθέρωση θα έχουν θετικά αποτελέσματα.
Σ' αυτό το πεδίο οι κήνσορες του νεοφιλελευθερισμού μόνο θεωρητικές απαντήσεις μπορούν να διατυπώσουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, να αναφερθούν σε οικονομετρικά μοντέλα, των οποίων όμως οι παράμετροι και οι μεταβλητές μικρή μόνο σχέση μπορούν να έχουν με τη συγκεκριμένη πραγματικότητα της χώρας μας.
Στην πράξη, ελάχιστα ενδιαφέρει το ΔΝΤ και το χρηματιστικό κεφάλαιο εάν π.χ. η πώληση της ΔΕΗ σε ιδιώτες επιφέρει αύξηση της τιμής του ρεύματος για τους καταναλωτές. Γιατί εάν τελικώς η ενέργεια ελέγχεται από έναν μικρό αριθμό ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι προφανές ότι ο «ανταγωνισμός» θα μετατραπεί σε «συνεννόηση» για τον καθορισμό υψηλών τιμολογίων που θα επιφέρουν άκοπα κέρδη στους δήθεν «ανταγωνιζόμενους»...
Πρόκειται λοιπόν για ένα ευρύτερο –ιστορικής σημασίας όπως εξελίσσεται– «πολιτικό πείραμα», στο οποίο, όπως φαίνεται, συμμετέχει ασμένως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Είναι προφανές ότι μέσα σ' ένα πρωθυπουργικό περιβάλλον το οποίο κατακλύζεται από συμβούλους, εμπειρογνώμονες και διεθνείς προσωπικότητες για τα οικονομικά, ο ρόλος του νεοπροσληφθέντος «οικονομικού συμβούλου» του πρωθυπουργού κ. Σκιόπα φαντάζει μάλλον περιττός ή καλύτερα περίεργος...
Πολύ περισσότερο μάλιστα εάν κάποιος διακρίνει, μέσα στο πράγματι πλούσιο και αξιόλογο βιογραφικό του, μια επιμελώς «συγκεκαλυμμένη» δραστηριότητά του: Ότι διετέλεσε πρόεδρος της υπουργικής Επιτροπής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου... Όπως φαίνεται το ΔΝΤ χρειάζεται έναν «δικό του» άνθρωπο κοντά στον πρωθυπουργό ώστε να αποτρέπει «εισηγήσεις» και «σκέψεις» που αποκλίνουν από τους στόχους –πολιτικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς– του νεοφιλελεύθερου προτύπου...
Δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη του πολιτικού αυτού πειράματος. Η κυβέρνηση έχει παραχωρήσει το κύριο τμήμα των αποφάσεων στο ΔΝΤ και την «τρόικα», έχει εξαπολύσει μια οικονομική τρομοκρατία που έχει εξουθενώσει την κοινωνία και έχει ενσπείρει παντού ανασφάλεια και φόβο, ενώ κάθε τρεις μήνες «επικαιροποιεί» το Μνημόνιο υιοθετώντας συνεχώς επαχθέστερους όρους προκειμένου να λάβει την επόμενη δόση...
Το πόσο θα ανεχθεί, το πόσο θα αντέξει, ο ελληνικός λαός αυτήν την πορεία είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα απαντήσει ο ίδιος και όχι βέβαια τα κόμματα και οι πολιτικοί.
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης
του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή:
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57313&colid=50&dt=2010-08-08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου