Γ. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ : Έως πότε η ξένη ακρίδα;

Έως πότε η ξένη ακρίδα;

«Έως  πότε η ξένη ακρίδα;»... Το  λαϊκό εκείνο στιχούργημα της οθωνικής περιόδου, που απέδιδε την αγανάκτηση των Ελλήνων κατά της βαυαροκρατίας, έρχεται στον νου καθώς αναμένουμε την «κάθοδο των κατακτητών», που «ρημάζουν τη δόλια πατρίδα»...

Ίσως την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές η κατοχική «τρόικα» να έχει επιστρέψει -μετά την απουσία των διακοπών- προκειμένου να ξεκινήσει τον έλεγχο του παρανοϊκού φορολογικού νομοσχεδίου και των εξοντωτικών μέτρων που αποβλέπουν στην εξαθλίωση, ενώ το νέο όργανο των αρχών κατοχής, ο ανάλγητος Στουρνάρας, σφίγγει τη θηλιά στον λαιμό των πολιτών με τις «μνημονιακές δεσμεύσεις». Αρμαγεδδώνας μέτρων για το 2013: Ασφυκτική εποπτεία σε όλους τους τομείς της οικονομίας από το νέο δημοσιονομικό σύμφωνο. Νέος κύκλος απολύσεων στο Δημόσιο, ενώ ο κ. Σαμαράς  οραματίζεται ανύπαρκτες θέσεις εργασίας.  Αυξήσεις-φωτιά στα τιμολόγια της ΔΕΗ. Άγριες περικοπές στις δαπάνες κατακρεουργημένα μισθολόγια, κουτσουρεμένες συντάξεις. Να συνεχίσουμε;

Αλλά δεν θα μας έφτανε η σελίδα για την καταγραφή των «ρυθμίσεων», όπως πολύ... κομψά αποκαλούν τους «θαλάμους αερίων» οι γερμανοί κατακτητές και οι «γερμανόδουλοι», προκειμένου να μας αφανίσουν. Τα δεινά είναι σε όλους γνωστά. Το ζήτημα που μας απασχολεί είναι πώς θα αποτινάξουμε τον ξένο ζυγό και τους θιασώτες του.

Τον Ιούνιο του 1792 ο Αδαμάντιος Κοραής έγραφε στον Πρωτοψάλτη: «Όχι, φίλε μου, μήτε η Γαλλία μήτε όσοι κατοικούν την δυστυχή ταύτην  βασιλείαν, δεν ηλευθερώθημεν από τα δεινά. Δεν ηξεύρω πού, πώς και πότε θέλει λάβουσι τέλος αι δυστυχίαι. Φοβούμαι ότι θέλει γενώμεν θεαταί φρικτών συμβεβηκότων και περιστάσεων...». Μέσα από την ιλιγγιώδη απόσταση του χρόνου, τα ίδια ερωτήματα του σοφού εκείνου δασκάλου αναβιώνουν όχι για την Γαλλία, αλλά για την Ελλάδα. Διότι όσοι κατοικούμε σ' αυτήν την ταλαίπωρη χώρα δεν «ηλευθερώθημεν από τα δεινά», δεν γνωρίζουμε «πότε θα λάβουσι τέλος αι δυστυχίαι» μας, ενώ είναι βέβαιον ότι «θέλει γενώμεν θεαταί φρικτών συμβεβηκότων και περιστάσεων».

Την εποχή εκείνη που βίωνε ο Κοραής, η Γαλλική Επανάσταση και οι τεράστιες επιπτώσεις της στην Ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν απλώς ένα γεγονός που συνέβη μια ημερομηνία συμβατική, όπως η 14η Ιουλίου, ημέρα της άλωσης της Βαστίλης. Αντίθετα, ήταν αποτέλεσμα μιας μακράς κοινωνικής διεργασίας, που το νόημα της ήταν η ανατροπή των φεουδαρχικών θεσμίων στη γαλλική και περαιτέρω στην ευρωπαϊκή κοινωνία, και η πάλη για την επικράτηση καινούργιων σχέσεων παραγωγής και ανταλλαγής - των αστικών σχέσεων.

Η αστική τάξη, που εισέβαλε με ορμή στο ιστορικό προσκήνιο, προετοίμαζε με επαναστατικά μέσα την κυριαρχία της, απομακρύνοντας με δυναμικό τρόπο τον παλιό κόσμο της φεουδαρχίας. Σήμερα, λοιπόν, η αστική τάξη, την όποια οι «φεουδάρχες» των καιρών μας θέλουν να εξοντώσουν, χρειάζεται «διεργασία» για να ανατρέψει τους δυνάστες και να επιβάλει καινούργιες σχέσεις παραγωγής. Στην ουσία, δηλαδή, απαιτείται μια επανάσταση -όποια μορφή κι αν έχει- αφού οι κυβερνώντες, όπως έλεγε ο Καποδίστριας, «υποκύπτουν εις τας εισηγήσεις ξένης πολιτικής εις την δυστυχή ταύτην χώραν»...

Το κακό είναι ότι τα κόμματα είναι ανίκανα για μια τέτοια «διεργασία». Εδώ και χρόνια είχαμε πιστέψει ότι ο σοσιαλισμός μέσα από τη δημοκρατία ήταν ο δρόμος που θα μας έφερνε στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην οικονομική ευημερία. Οι σκοτεινές δυνάμεις του άκρατου καπιταλισμού φρόντισαν να ανατινάξουν αυτόν τον δρόμο. Ο λαός δεν αντελήφθη:

α) Τον κίνδυνο για τον οποίο μας είχε προειδοποιήσει εγκαίρου ο παλιός ιταλός σοσιαλιστής  ηγέτης Λέλιο Μπάσο:

«Οι οποιεσδήποτε θεμελιώδεις μεταρρυθμίσει, οσοδήποτε τολμηρές κι αν είναι, δεν οδηγούν στον σοσιαλισμό εάν γίνονται από ένα κράτος που κυβερνάται από την καπιταλιστική τάξη και τα μονοπώλια της».

β) Ότι η δημοκρατία δεν ζει δίχως αρετή. Μεταπολιτευτικά, με την πάροδο του χρόνου μέχρι σήμερα, διαπιστώσαμε ότι η αρετή απουσιάζει από το πολίτευμα εξαιτίας αργυρώνητων πολιτικών και φορέων. Στη θέση της αρετής  εγκαταστάθηκε η διαφθορά.

Ένας άγγλος πολιτικός στοχαστής έλεγε: «Η άσκηση της εξουσίας διαφθείρει πάντοτε. Η άσκηση απόλυτης εξουσίας διαφθείρει απόλυτα». Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η άσκηση της εξουσίας από τον δικομματισμό αυτό το αποτέλεσμα είχε.

γ) Ότι το μεγάλο ξένο κεφάλαιο, που μεθόδευσε το «δόγμα του σοκ», επιδιώκει να αντικατασταθεί η δημοκρατία από την τεχνοκρατία. Η επιδίωξη αυτή έχει απόλυτα νεοαπολυταρχική, φασιστικής κατεύθυνσης.

δ) Ότι διαψεύστηκε πλήρως ο Κάουτσκι, που πίστευε πως «η αστική επανάσταση έγινε ΓΙΑ τη δημοκρατία. Η σοσιαλιστική θα γίνει ΜΕ τη δημοκρατία». Στο δεύτερο σκέλος απεδείχθη ότι μεταπολιτευτικά ο σοσιαλισμός παραμορφώθηκε και αχρηστεύθηκε με «δημοκρατία». Κι αυτό διότι τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς πολιτικοί τυχοδιώκτες, πράκτορες τραπεζιτών και της γερμανοκρατούμενης ευρωπαϊκής απάτης, έπαιξαν τον επονείδιστο ρόλο τους με τη σοσιαλιστική μάσκα. Όταν ο κόσμος σήμερα ακούει τη λέξη «σοσιαλισμός», κουμπώνεται, διότι έγινε συνώνυμη με την κομπίνα και τον άνομο πλουτισμό. Πρωτοφανής παραχάραξη και παραμόρφωση μιας ιερής έννοιας, που ασέλγησαν επάνω της διάφοροι απατεώνες καιροσκόποι. Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύτηκε εύκολα αυτόν τον χώρο για να περάσει τα σχέδια του.

 Όταν άνοιξε η αυλαία μιας καινούργιας εποχής το 1974, οι παλιοί, γνήσιοι και φτωχοί σοσιαλιστές είχαν φύγει από τη ζωή. Ελάχιστοι απέμειναν σε μεγάλη ηλικία, αλλά οι μάζες δεν τους έδωσαν σημασία, παρασυρμένες από τις σειρήνες νεόκοπων της πολιτικής. Ο Στρατής Σωμερίτης ήταν μια γνήσια φωνή που κινήθηκε μέσα στον χώρο του καταρρέοντος Κέντρου. Ο Σταύρος Κανελλόπουλος, μεταξύ κατεδαφιζόμενου Κέντρου και «φιλοξενούμενος» του ΚΚΕ, αποτελούσε την ανάμνηση της ΕΑΜικής εποχής. Μόνον ο Σταύρος Ηλιόπουλος και ο Ηλίας Ηλιού προσπάθησαν να στήσουν έναν αριστερό-σοσιαλιστικό φορέα με σωστό προσανατολισμό. Επρόκειτο για την ανασύσταση της ΕΔΑ, που αυτήν τη φορά ήταν πλέον αυτόνομη, απαλλαγμένη από τις δεσμεύσεις του παρελθόντος, που νόθευαν τις πρωτοβουλίες της. Οι δύο εκείνοι ηγέτες τόνισαν από την πρώτη στιγμή ότι έπρεπε «να απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από τον έλεγχο των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων και των πολυεθνικών επιχειρήσεων». Ο ελληνικός λαός όμως, «ο πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», αντί να δώσει με την ψήφο του τη δύναμη σε γνήσιους σοσιαλιστές, σαγηνεύτηκε από «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» μιας θολής σουρεαλιστικής ομάδας, που με την ενίσχυση του Ιδρύματος Ροκφέλερ μπουκάρισε στην πολιτική σκηνή. Και φθάσαμε σήμερα αυτοί που υποδύονται τους «σοσιαλιστές» να κολυμπούν μέσα στα λασπόνερα της περιβόητης λίστας Λαγκάρντ...

Οι τελευταίοι ιππότες, ευπατρίδες του σοσιαλισμού, σε λίγα χρόνια διάβηκαν κι αυτοί τον Αχέροντα. Κι έτσι, οι κάπηλοι, οι Μινχάουζεν, πολιτικοί νάνοι, μπορούν να διαβεβαιώνουν ανερυθρίαστα από το ύψος της οικονομικής των ευμάρειας, ότι: «Λεφτά υπάρχουν»! Ποιος, λοιπόν, θα αναλάβει τη «διεργασία», που λέγαμε προηγουμένως, για ν' ανατρέψουμε τις δυνάμεις κατοχής και αυτούς πού υπακούουν στις εντολές τους; Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης, σιωπούν, εφαρμόζουν όσα τους διέταξαν, προκειμένου να δοθούν οι δόσεις Φεβρουαρίου-Μαρτίου. Διότι, έκτος του φορολογικού, των απολύσεων, κ.λπ., η «τρόικα» έχει κι άλλες απαιτήσεις: Ενίσχυση της γερμανικής εποπτείας για την εφαρμογή του προϋπολογισμού, θέσπιση αυτόματων περικοπών δαπανών, τιμωρία σε περίπτωση αποκλίσεων και πολλά άλλα. Το κυβερνητικό «τρίο» παπαγαλίζει διάφορες αοριστολογίες, χωρίς ποτέ να θίγεται η ουσία: Ότι έχουμε παραδώσει τη διακυβέρνηση της χώρας στην «τρόικα». Και δεν μπορούν να πουν τίποτα για το μέλλον της Ελ λάδας. Θα είμαστε συνέχεια δούλοι στην Ευρωζώνη.

Για τους τρεις της συγκυβέρνησης, ισχύει αυτό πού είχε πει ο Ιονέσκο: «Ο λόγος δεν μπορεί να εκφράσει τις σκέψεις, επειδή σκέψεις δεν υπάρχουν». Θυμάμαι τον αείμνηστο Ηλία Τσιριμώκο, πού επεσήμαινε ότι: «Ο κόσμος είχε δει την περιφρόνηση προς τ' ανθρώπινα δικαιώματα, πού είχε επιδειχθεί σε πολλά μέρη της Γης κατά τον Μεσοπόλεμο και είχε δοκιμάσει το αίσθημα της φρίκης για τα εγκλήματα πολέμου του ναζισμού, ο όποιος ποδοπάτησε τις στοιχειώδεις αρχές του ανθρωπισμού. Εξάλλου, μέσα στη φωτιά του πολέμου, μια βαθιά συνείδηση εσχηματίσθη, ότι οι λαοί θέλουν ν' απαλλαγούν από τα δεινά πού υπέστησαν και να βαδίσουν προς τα εμπρός...». Δυστυχώς, ελέω γερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενώσεως, τα ανθρώπινα δικαιώματα πάλι καταπατούνται και περιφρονούνται, οι λαοί βιώνουν νέα δεινά, κι όχι μόνον δεν βαδίζουν προς τα εμπρός, άλλα πισωγύρισαν στον εργασιακό Μεσαίωνα.

Γι’ αυτό, στόχος των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας δεν πρέπει να είναι μόνον τα υπουργεία ή το Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και η έδρα της «τρόικας». Να καταλάβουν οι «ελεγκτές» Τόμσεν, Ρεν, Ράιχενμπαχ και η παρέα τους, ότι είναι ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα.

Για να σπάσει η συνοχή της Ευρωζώνης, οι λαοί του πολύπαθου Νότου οφείλουν να ξεσηκωθούν, να φωνάξουν. Να μην εγκαταλειφθούμε σε απαισιοδοξία, ότι δεν μας ακούει κανείς. Ο Ράινερ-Μαρία Ρίλκε εξέφραζε την αγωνία του στον περίφημο στίχο:

«Ποιος, αν φώναζα, ποιος θα μ' άκουγε απ' τις στρατιές των αγγέλων;». Αλλά ο Ρίλκε ήταν γερμανός ποιητής και η απόγνωση του δεν μας ταιριάζει. Διότι οι φωνές των αγανακτισμένων πολιτών θ' ακουσθούν κι απ' τις στρατιές των αγγέλων κι απ' τις φάλαγγες των δαιμόνων της Ευρωζώνης...

Εφημερίδα "ΤΟ ΠΑΡΟΝ"