Τα παιδιά των καμινάδων
Για δύο ολόκληρους αιώνες, από το 1700 έως το 1900, είχε ξεσπάσει στην Αγγλία μια φοβερή αντιπαράθεση ανάμεσα στους εργολάβους οικοδομών και σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, επιστήμονες και διαπρεπείς νομικούς. Η αιτία ήταν οι περίφημοι καπνοδοχοκαθαριστές. Τα τζάκια σε όλα τα αρχοντόσπιτα ήταν το σήμα κατατεθέν της Αγγλίας και ειδικά του Λονδίνου. Όμως εδώ πρόκειται για μια ιστορία ανθρώπινης φρίκης.
Εκατοντάδες χιλιάδες τζάκια έκαιγαν τους χειμώνες στις πολυκατοικίες και οι καπνοδόχοι τους έπρεπε να καθαρίζονται κάθε χρόνο υποχρεωτικά. Οι εργολάβοι όμως, για να γλιτώνουν χώρο, χρησιμοποιούσαν εξαιρετικά στενούς σωλήνες για να περνά ο καπνός. Οι σωλήνες αυτοί είχαν μήκος πολλές δεκάδες μέτρα και διακλαδίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις, κάθετα, οριζόντια και λοξά, μέχρι να βγουν στην ταράτσα. Άλλος τρόπος να καθαριστούν δεν υπήρχε, παρά μόνο να μπει μέσα στο σωλήνα ένας εξαιρετικά μικρόσωμος άνθρωπος και να τον καθαρίσει από την αιθάλη, ειδικά στις γωνίες που κατακαθόταν. Ήταν μία δουλειά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δύστυχων παιδιών.
Στις καμινάδες από 5 ετών!
Χιλιάδες παιδιά χρησιμοποιήθηκαν σαν σκλαβάκια από τους εργολάβους για να χώνονται στις στενές καμινάδες, να σέρνονται για ώρες στο σκοτεινό στενό λαγούμι, μέσα σε συνθήκες ουσιαστικής ασφυξίας και να βγαίνουν τελικά στις ταράτσες, αφού είχαν καθαρίσει εκατοντάδες μέτρα καμινάδας. Οι ηλικίες που προτιμούσαν οι εργολάβοι ήταν ανάμεσα στα πέντε και τα δέκα χρόνια, ενώ άφηναν τα παιδιά χωρίς τροφή για να μην παχαίνουν, οπότε δεν θα χωρούσαν στα στενά ανοίγματα!
Εκατοντάδες παιδιά έπαθαν ασφυξία και πέθαναν μέσα στα βρόμικα λαγούμια, ενώ άλλα σφήνωσαν στις στροφές κι έμειναν εκεί αβοήθητα μέχρι να σβήσουν. Αν κάποιο παιδί λιποθυμούσε μέσα στην καπνοδόχο, δεν είχαν άλλο τρόπο για να το συνεφέρουν παρά μόνο ανάβοντας το τζάκι κι ελπίζοντας ότι, αν δεν πέθαινε από τον καπνό, η φωτιά και η θερμότητα θα το ξυπνούσε. Επρόκειτο για ένα καθεστώς πολύ χειρότερο από οποιαδήποτε σκλαβιά. Οι εργολάβοι είχαν μεταβληθεί σε κανονικούς δουλεμπόρους.
Τα χαμίνια που κυκλοφορούσαν στις φτωχογειτονιές, συλλαμβάνονταν και με το ζόρι γίνονταν καπνοδοκαθαριστές, ενώ φτωχοί άγγλοι αγρότες πωλούσαν τα παιδιά τους στους δουλεμπόρους για να τα ρίξουν στα σκοτεινά λαγούμια. Φυσικό ήταν αυτή η δυστυχία και εκμετάλλευση, επειδή δεν ήταν κρυμμένη κάπου, αλλά μπαινόβγαινε σε όλα τα λονδρέζικα σπίτια, να εξεγείρει ορισμένους ευαίσθητους ανθρώπους. Αυτοί άρχισαν να πιέζουν τις κυβερνήσεις προκειμένου να απαγορευθεί η εργασία των παιδιών στον καθαρισμό των καπνοδόχων. Και τότε όμως οι εργολάβοι είχαν μεγαλύτερη επιρροή στο κοινοβούλιο και στην εξουσία από τους φιλάνθρωπους και τους διανοούμενους.
Ο καρκίνος των όρχεων θεωρούνταν αφροδίσιο νόσημα
Χρειάστηκε να περάσουν δύο αιώνες για να ψηφιστούν τρεις νόμοι που απαγόρευσαν την παιδική αυτή εργασία και ακόμα πενήντα χρόνια μέχρι να εφαρμοστούν.
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20.000 παιδιά πέθαναν μέσα στους σωλήνες, ενώ 200.000 παιδιά υπέστησαν μεγάλες βλάβες στην υγεία τους. Το βρετανικό κοινοβούλιο, δέσμιο των πάμπλουτων και πανίσχυρων εργολάβων, αρνιόταν να νομοθετήσει, παρά το γεγονός ότι από το 1775 ο διάσημος Λονδρέζος χειρουργός Πέρσιβαλ Ποτ είχε κάνει μια συγκλονιστική αποκάλυψη. Σχεδόν ένας στους τρεις καπνοδοχοκαθαριστές πέθαινε από καρκίνο των όρχεων, όταν έφτανε σε ώριμη ηλικία. Αν και ο Ποτ έχαιρε απεριόριστης εκτίμησης, αμφισβητήθηκε σφοδρά για τη συγκεκριμένη γνωμάτευση, διότι αυτή δεν συνέφερε το σύστημα. Ο καρκίνος των όρχεων εξακολουθούσε να θεωρείται αφροδίσιο νόσημα, με αποτέλεσμα οι μολυσμένοι να αντιμετωπίζουν και τον κοινωνικό χλευασμό, μέχρι το 1919, οπότε έγινε γνωστό ότι η αιθάλη περιέχει μόρια από την απόσταξη του γαιάνθρακα που είναι εξαιρετικά καρκινογόνα.
Ιταλία: «Ζωντανές σκούπες» που αποκαλούνταν «Σπαζακαμίνι»
Καθαριστής καμινάδας και το μαθητευόμενο αγόρι του αντίστοιχα που το ονόμαζαν (Spazzacamino στην ιταλική γλώσσα, που σημαίνει - η σκούπα της καμινάδας) στην Ιταλία στα τέλη του 19ου αιώνα.
Τα περισσότερα από τα αγόρια, συνήθως 8 έως 12 ετών, ήταν από το καντόνι του Τιτσίνο, επειδή ήταν μικροί και λεπτοί και επομένως σε θέση να ανέβουν τις στενές καμινάδες και να τις καθαρίσουν.
Όταν τα αγόρια είχαν φτάσει στην κορυφή των καμινάδων, έπρεπε να φωνάξουν «Σπαζακαμίνι» για να αποδείξουν ότι όντως είχαν σκαρφαλώσει στα σκοτεινά, βουλωμένα τζάκια.
Οι συνθήκες εργασίας ήταν δύσκολες, απάνθρωπες και επικίνδυνες. Για μεσημεριανό γεύμα, τα παιδιά συχνά δεν είχαν τίποτα να φάνε και έπρεπε να πάνε να ζητούν ψωμί, και συχνά έπρεπε να κοιμούνται στους στάβλους.
Τα μικρά αγόρια μισθωνόντουσαν όλο τον χειμώνα από τους εργολάβους - δουλέμπορους καθαρισμού των τζακιών βοηθώντας επί πλέον με την πενιχρή αμοιβή τους την οικογένειά τους, γιατί εκείνη την εποχή, η πικρή φτώχεια και η πείνα ήταν ευρέως διαδεδομένη στο Ticino κατά τους χειμερινούς μήνες.
Πολλά παιδιά και κυρίως ορφανά προέρχονταν επίσης από την Valle Verzasca , την Cento Valli και από τις ιταλικές κοιλάδες Val Vigezzo και εργαζόντουσαν συχνά στη βόρεια Ιταλία.
Στην Ελβετία οι μικροί καθαριστές με την επωνυμία «ζωντανές σκούπες», ονομαζόντουσαν στη γερμανική γλώσσα «Kaminfegerkinder».
Η εκμετάλλευση των παιδιών στις καμινάδες δείχνει ότι εκείνη την περίοδο ο δυτικός πολιτισμός δεν σκλάβωνε μόνο τους ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο, αλλά και τα περιθωριακά στρώματα μέσα στη «πολιτισμένη» Ευρώπη....
Πηγές:
https://athamastos.blogspot.com/2017/11/blog-post_2.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου