ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΕΓΙΟΥ: Η γυναίκα που παραβίασε το άβατον του Αγίου Όρους

 

ΕΥΓΕΝΙΑ ΠΕΓΙΟΥ: Η γυναίκα που παραβίασε το άβατον του Αγίου Όρους

Όλα συνέβησαν τυχαία όταν στα 17 της χρόνια με μια ομάδα ανταρτών βρέθηκε στο Άγιον Όρος.  «Φοβόμουν πολύ» λέει. «Είχα ακούσει ότι απαγορεύονταν να μπούνε γυναίκες στο Άγιον Όρος. Η διμοιρία μου όμως έφτασε στη Μονή Ιβήρων»

Μια συγκλονιστική ιστορία για το Άγιο Όρος και για μια γυναίκα, αντάρτισσα που παραβίασε το άβατο, παρουσίασαν τα ΝΕΑ το 1999. Το ρεπορτάζ ήταν του Πάνου Μπαΐλης και περιγράφει την ιστορία της Ευγενίας που έκανε… αμαρτία μπαίνοντας στη μονή Ιβήρων και κρατώντας ένα βαρύ Μάουζερ στα χέρια της.

Το άρθρο που δημοσιεύθηκε στις  23 Σεπτεμβρίου 1999 έχει ως εξής:

Οκτώβριος του 1948. Οι αντάρτες της Χαλκιδικής μπαίνουν στο Άγιον Όρος. Ανάμεσά τους και γυναίκες. Το άβατον για πρώτη φορά καταργείτε. Μεταξύ αυτών των γυναικών και η Ευγενία Πέγιου που σήμερα ζει στο χωριό Μεγάλη Παναγιά κοντά στην Ιερισσό. Τότε ήταν 17 χρόνων και σήμερα πενήντα χρόνια μετά, θυμάται για κείνη την περιπέτεια που κράτησε δύο ημέρες. «Έκανα αμαρτία», λέει.

Οι μοναχοί και αυτοί θυμούνται την είσοδο γυναικών στα μοναστήρια. Δεν αναφέρονται σ' αυτό. Άλλωστε αυτή ήταν και η μοναδική εξαίρεση. Από τότε υπεραμύνθηκαν του άβατου με σθένος και μέχρι σήμερα, παρά το γεγονός ότι πολλές γυναίκες ζητούν να επισκεφτούν το Άγιον Όρος, αρνούνται κάθε συζήτηση.

Η βροχή έφτανε ως το κόκαλο. Το Μάουζερ την κούραζε ακόμη πιο πολύ. Πεινούσε και κρύωνε. Μα πιο πολύ, έτσι όπως στεκόταν έξω από την πόρτα της Μονής Ιβήρων, την τρόμαζε η ιδέα ότι ήταν μια γυναίκα μόνη στο Άγιον Όρος.

Ήταν Οκτώβρης του 1948. Τοτε η Ευγενία Πέγιου ήταν μόλις 17 χρόνων. Περνώντας από το χωριό της, τη Μεγάλη Παναγιά Χαλκιδικής, οι άνδρες του Δημοκρατικού Στρατού την πήραν μαζί τους. Μέσα στις επιχειρήσεις που γίνονταν τότε ήταν και αυτή του Αγίου Όρους, για να πάρουν τρόφιμα.

Η Ευγενία τους ακολούθησε. Περπάτησε ώρες και παρά τον φόβο της βρέθηκε έξω από τη Μονή Ιβήρων με το όπλο στο χέρι.

 

 

«Φοβόμουν πολύ. Είχα ακούσει ότι απαγορεύονταν να μπούνε γυναίκες στο Άγιον Όρος. Η διμοιρία μου όμως έφτασε στη Μονή Ιβήρων. Οι καλόγεροι δεν άνοιγαν την πόρτα. Εγώ δεν πυροβολούσα. Δεν κυκλοφορούσε κανείς. Τότε θυμάμαι ότι ένας αντάρτης, Αλβανό, τον φώναζαν, πήδηξε πάνω από την πόρτα και την άνοιξε. Εγώ δεν μπήκα μέσα. Περίμενα με το όπλο στο χέρι. Ήμουν μόνη. Πρέπει να ήταν και άλλες γυναίκες εκεί κοντά».

Ακόμη και σήμερα δεν έχει συνειδητοποιήσει πώς έσπασε το άβατο. Αποφεύγει να μιλάει γι' αυτό. Όμως τότε δεν είχε και πολλά περιθώρια. Ο καπετάνιος της Κώστας Παπαγεωργίου την χρειαζότανε. «Το όπλο ήταν πιο ψηλό από μένα. Θυμάμαι σαν τώρα κάτι βρύσες με κεφάλι φιδιού έξω απ το μοναστήρι. Οι αντάρτες πήραν μουλάρια και φόρτωσαν ρούχα και τρόφιμα. Το αστείο είναι ότι πήραν και αυτά που είχε ο πατέρας μου, ο οποίος δούλευε στο Όρος. Εγώ το έμαθα μετά».

Τότε δεκάδες αντάρτες είχαν σκορπιστεί στο Άγιον Όρος και συγκέντρωναν τρόφιμα. Τριακόσια πενήντα μουλάρια είχαν φορτώσει. Δύο μέρες έμεινε η Ευγενία στη Μονή.

Άλλοτε για να διώξει τον φόβο της τραγουδούσε το «Πολεμάμε, τραγουδάμε τους φασίστες κυνηγάμε» και καμιά φορά έκανε και τον σταυρό της.

«Έγινε ό,τι έγινε, όμως πρέπει να πω ότι κανένας αντάρτης δεν προκάλεσε την παραμικρή ζημιά στα μοναστήρια. Είχαμε ανάγκη από τρόφιμα και ρούχα. Μέρες ζούσαμε τρώγοντας κάστανα. Εγώ φορούσα κάτι παπούτσια μεγαλύτερα από το νούμερό μου. Μέσα είχαν μπει λάσπες. Πονούσα πολύ. Παρακαλούσα να φύγουμε. Στις Καρυές γίνονταν μάχες με τους χωροφύλακες. Οι μοναχοί είχαν κρυφτεί. Δεν κυκλοφορούσε κανείς. Είχαν φοβηθεί».

Οι μοναχοί, άλλωστε, είχαν δεχτεί επιθέσεις και το 1947, δεν προέβαλαν καμία αντίσταση και ούτε ήθελαν να μπλέξουν. Οι χωροφύλακες προσπάθησαν να εμποδίσουν τους αντάρτες. Όμως δεν κατάφεραν και πολλά. Έτσι οι μοναχοί, μην έχοντας άλλο τρόπο, προσέφεραν ό,τι μπορούσαν για να γλιτώσουν μια ώρα γρηγορότερα. Ο χρόνος αργούσε για όλους και πιο πολύ για τη νεαρή αντάρτισσα που ένιωθε ότι είχε διαπράξει μεγάλη αμαρτία.

Ο Κώστας Παπαγεωργίου (με την τραγιάσκα, στη μέση) ήταν ο άνθρωπος ο οποίος ηγήθηκε των ανταρτών που μπήκαν στο Άγιον Όρος με σκοπό να πάρουν τρόφιμα και ρούχα.

«Αφού οι αντάρτες πήραν ό,τι πήραν, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Καθήσαμε σε ένα ξέφωτο στο Γομάτι. Μας εντόπισαν τα αεροπλάνα. Εκεί κοντά στα Νέα Ρόδα άρχισαν να μας κτυπούν. Θυμάμαι μια νέα κοπέλα, Πόντια ήταν, που είχε τραυματιστεί. Την μετέφεραν μέσα από ένα μονοπάτι στο βουνό. Στον δρόμο όλο φώναζε "ωχ μανούλα μου λελέβω". Καποια στιγμή πέθανε».

Οι καλόγεροι μόλις έμαθαν για τον θάνατο είπαν ότι την τιμώρησε η Παναγία γιατί μπήκε στο Άγιον Όρος. Πολλοί το πίστευαν, δεν ήταν όμως λίγοι και εκείνοι που βρήκαν την ευκαιρία, σε συνεργασία με τους χωροφύλακες, να διαδίδουν παντού το περιστατικό. Και η ίδια είχε πάντα μέσα της ένα φόβο. Άλλωστε ήταν από αυτούς που επί δυόμισι χρόνια στην ομάδα Παπαγεωργίου δεν πυροβόλησε.

«Δεν ήθελα να το κάνω. Δεν ήθελα να σκοτώσω. Τι ήμουν, ένα παιδί».

Ο στρατος είχε φέρει σε δύσκολη θέση τις μονάδες του Δημοκρατικού Στρατού και στη Χαλκιδική. Η Ευγενία παραδόθηκε στη Γαλάτιστα. Πέρασε στρατοδικείο. Αθωώθηκε. Γύρισε στο χωριό της.

Ήταν δύσκολα χρόνια για όλους. Η μικρή αντάρτισσα παντρεύτηκε τον γείτονά της Κώστα. Η ειρωνεία: τότε που μπήκε στο Άγιον Όρος αυτός εργαζόταν στο δάσος μαζί με τον πατέρα του. Με τους πρώτους πυροβολισμούς κρύφτηκε. Όταν σταμάτησε το κακό, διαπίστωσε ότι του είχαν πάρει τα μουλάρια.

«Θυμάμαι σαν τώρα τη μάχη που έγινε στο Βατοπεδινό κονάκι. Εκεί ένα χωροφύλακας σκότωσε έναν αντάρτη. Τον έθαψαν λίγο πιο κάτω», λέει ο κ. Πέγιος που δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η γυναίκα του ήταν με τους αντάρτες...

Τώρα στη Μεγάλη Παναγιά, ένα από τα πλέον όμορφα χωριά, πολλοί έχουν ξεχάσει την ιστορία. Θυμούνται απλώς τον Παπαγεωργίου. Διηγούνται τις περιπέτειές του, τον θάνατό του αλλά για την Ευγενία, που πέρασε στο Άγιον Όρος, κουβέντα. Και η ίδια δεν θέλει να τα θυμάται. Παντρεύτηκε, έκανε δυο παιδιά και η ζωή της κύλησε ήρεμα. Ε, κάπου – κάπου όταν μένει μόνη στην αυλή της, ο νους της γυρνάει και σ' εκείνη την εποχή.

Όπως λέει «τους αγαπούσε τους αντάρτες». Θα ήθελε να πήγαινε και στο Άγιον Όρος, όμως απαγορεύεται.

Η αντιπαλότητα ανταρτών και Αγίου Όρους στην ουσία άρχισε το 1945. Τότε, μπροστά στον κίνδυνο, εστάλησαν εκεί 36 χωροφύλακες, οι οποίοι ανέλαβαν την προστασία του Όρους.

Το 1947 μια ομάδα ανταρτών, με επικεφαλής τον Παπαγεωργίου, χτυπήθηκε στη Δάφνη με τη δύναμη της Χωροφυλακής. Κατέλαβε τον Αστυνομικό Σταθμό, το Τελωνείο και καταστήματα, για να αναχωρήσει την επομένη με ρούχα και τρόφιμα. Όμως, η ομάδα δεν στάθηκε τυχερή, καθώς από πλοιάρια οι χωροφύλακες τους αιφνιδίασαν.

Το 1948, οι αντάρτες επανήλθαν με δύναμη 400 ανδρών. Ανάμεσά τους και γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Ευγενία και η φίλη και συγχωριανή της Μαριάνθη. Οκτώ ώρες κράτησε η μάχη.

Σήμερα οι μοναχοί θυμούνται τον διοικητή της Χωροφυλακής Παναγιώτη Παναγιωτάκο να γυρίζει μόνος του με το πιστόλι στο χέρι για να βρει αντάρτες. Ένας αντάρτης σκοτώθηκε όταν επιχείρησε να κάψει μια εκκλησία στο κέντρο των Καρυών.

Όπως λένε όσοι έζησαν τα γεγονότα τότε, οι αντάρτες πήραν τρόφιμα και ρούχα από τις Μονές Χιλιανδρίου, Εσφιγμένου, Ιβήρων (στην οποία σκοπό είχαν βάλει την Ευγενία), Καρακάλου, Φιλοθέου και Ζωγράφου. Τότε το Γενικό Επιτελείο Στρατού αποφάσισε να πάρει μέτρα και έδωσε εντολή στους χωροφύλακες για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Στη μάχη κατά των ανταρτών μπήκαν επίσης και τα πλοία, τα οποία περιπολούσαν, αλλά και η Αεροπορία.

Πάντως, οι αντάρτες είχαν και μέσα στο Άγιον Όρος υποστηρικτές μοναχούς, κυρίως κελιώτες, που είχαν ενταχθεί στο ΕΑΜ, όπως και πολλούς που ζούσαν σε μοναστήρια, αλλά δεν είχαν λόγο στη διοίκηση του Αγίου Όρους και στην εκλογή ηγουμένων.

Ήταν εκεί. Την ώρα που η Ευγενία Πέγιου φυλούσε σκοπιά έξω από τη Μονή Ιβήρων, ο σύζυγός της ήταν και αυτός στο Άγιον Όρος ως εργάτης. Η ομάδα Παπαγεωργίου του πήρε τα ζώα

Ήταν καλοκαίρι του 1948. Η 17χρονη τότε Ευγενία καθόταν στο παράθυρο και θαύμαζε τους αντάρτες που περνούσαν. Από το χωριό της καταγόταν ο Παπαγεωργίου.

Ένα βράδυ ένοπλοι πέρασαν και από το σπίτι της και την πήραν μαζί τους με άλλα 12 κορίτσια. Έμαθε να τραγουδάει «όλοι στ' άρματα παιδιά για να 'ρθει η λευτεριά».

Αν και στην αρχή ενθουσιάστηκε, στη συνέχεια προβληματίστηκε για πολλά και κυρίως για τις κακουχίες.

«Την πρώτη ημέρα μας έριξαν λίγα κομμάτια κρέας πάνω σε κάτι τσουβάλια. Δεν μπόρεσα να φάω. Τα πόδια μου είχαν γεμίσει πληγές. Στην αρχή μάς έβαζαν σκοπούς. Στήναμε ενέδρες. Εγώ όμως δεν χρησιμοποίησα ποτέ το Μάουζερ. Ήμουν παιδί, ήθελα να γυρίσω σπίτι μου. Δεν με άφηναν».

Ήταν παραμονές της γιορτής του Διονυσίου Αρεοπαγίτου όταν η ομάδα Παπαγεωργίου κινήθηκε προς το Άγιον Όρος.

«Ξεκινήσαμε νύχτα. Έβρεχε. Θέλαμε τρόφιμα και ο μόνος χώρος, όπως έλεγαν οι παλιότεροι, ήταν τα μοναστήρια. Είχαν τα πάντα. Πεινούσαμε και υποφέραμε. Οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούσαν να μας δώσουν ούτε ψωμί. Περάσαμε μέσα από το δάσος. Η πορεία ήταν μαρτύριο. Εμείς κινηθήκαμε προς την Μονή Ιβήρων. Ένιωθα ότι θα έπεφτα κάτω. Τρώγαμε κάστανα και αυτό μας στήριζε. Σκεφτόμουν ότι έκανα μεγάλη αμαρτία. Οι δικοί μου ήταν θεοσεβούμενοι. Ο πατέρας μου δούλευε στο Άγιον Όρος. Είναι αλήθεια ότι φοβήθηκα, όπως φοβόμουν και μετά, μήπως μου συμβεί κάτι κακό. Άκουγες τότε τόσα πολλά. Για τιμωρίες της Παναγίας, για θαύματα και όλα αυτά με επηρέαζαν», λέει.

 Δεν αντέδρασε. Ο μοναχός Ευθύμιος ήταν τσαγκάρης. Οι αντάρτες, μεταξύ αυτών και γυναίκες, πήραν παπούτσια και δέρματα. Δεν λυπήθηκε. «Τα είχαν ανάγκη»

Ο μοναχός Κοσμάς, 70 χρόνια στο Άγιον Όρος, ήταν ένα από τα «θύματα» των ανταρτών. «Εγώ είχα το τσαγκάρικο στις Καρυές. Μπήκαν μέσα και μας τα πήραν όλα. Παπούτσια, δέρματα και φύγανε. Τα είχαν ανάγκη. Δεν γινόταν διαφορετικά. Κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Ήταν δύσκολες εποχές».

Κοντά στη Μονή Κουτλουμουσίου ο μοναχός Ευθύμιος ήταν τότε καμπανάρης (υπεύθυνος για ό,τι γινόταν στην εκκλησία) στο Πρωτάτο. Εκείνη την ημέρα ήταν του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Ήταν Σάββατο και, όπως γίνεται, κάναμε τη Θεία Λειτουργία στο εκκλησάκι, στο κοιμητήρι. Τότε άρχισαν οι πυροβολισμοί. Κάηκε ο τόπος. Προσπαθήσαμε και κρύψαμε έναν χωροφύλακα μέσα στα ξύλα. Σώθηκε».

Ο μοναχός θυμάται τους αντάρτες στις Καρυές. Κάποιοι έστησαν χορό στην πλατεία. Είναι, όπως λέει, σαν να έχει μπροστά την εικόνα μιας γυναίκας που έκανε βόλτες με το πιστόλι στο χέρι. Οι αντάρτες πέρασαν και από το κελί του. Ο γέροντάς τους κέρασε τσίπουρο. Στο υπόγειο είχαν αλεύρι, δεν το πήραν. Τώρα καθισμένος στο ξύλινο μπαλκόνι γελάει σαν τα θυμάται. Του φαίνονται όλα τόσο μακρινά. Όσο για τις γυναίκες που αγνόησαν το άβατο δεν είχε πρόβλημα. «Δεν ήθελαν. Τότε πολλά έγιναν με το ζόρι. Οι καταστάσεις ήταν ανώμαλες. Τι να κάνουμε».

Γεγονός είναι πάντως ότι στο Άγιον Όρος αμέσως μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού, οι μοναχοί φρόντισαν να ξεχάσουν και να εξαφανίσουν χαρτιά και φωτογραφίες. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν φροντίσει να μην έρθουν σε σύγκρουση με τους αντάρτες. Είχαν στις τάξεις τους και μοναχούς, οι οποίοι ήταν μέλη της Επιμελητείας Του Αντάρτη, της ΕΤΑ, και συχνά τους έδιναν τρόφιμα και ρούχα. «Ο μόνος λόγος που γίνονταν αυτά ήταν για να προστατέψουν τα κειμήλια. Και με τους Γερμανούς τα ίδια γίνονταν. Κανείς δεν θέλει την κατοχή, όμως έπρεπε να προστατευθεί και η παράδοση αιώνων», λέει ο πατέρας Ιωαννίκιος. Όσο για την είσοδο των γυναικών στο Όρος, ήταν κάτι που δεν μπορούσε κανείς να αποτρέψει, από τη στιγμή που οι χωροφύλακες εγκλωβίστηκαν από τους αντάρτες. Ήταν η μοναδική φορά, τουλάχιστον έτσι είναι γνωστό, που γυναίκες μπήκαν μέσα περπατώντας από την Ουρανούπολη. Όμως κατά καιρούς κυκλοφορούν διάφορα για γυναίκες που ντύθηκαν άνδρες ή που  επιχείρησαν να φθάσουν έως εκεί κολυμπώντας. Οι κανόνες είναι αυστηροί ακόμη και σήμερα, ενώ και αυτοί που εμφανίζονται ως εκσυγχρονιστές συμφωνούν με τη διατήρηση του άβατου.

«Είμαστε μια ομάδα ιδιόρρυθμων ανθρώπων, ας το πάρουμε και έτσι. Για ποιο λόγο να χαλάσει μια παράδοση αιώνων. Το Άγιον Όρος είναι σύμβολο του μοναχισμού. Μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο και έτσι πρέπει να παραμείνει», λέει ο πατέρας Ιωαννίκιος.

https://www.tanea.gr/1999/09/23/greece/i-gynaika-poy-parabiase-to-abaton/

 

Το μυστικό της σπηλιάς του Νταβέλη

 

Το μυστικό της σπηλιάς του Νταβέλη

«Μόνο ο στρατός που μπήκε ξέρει την αλήθεια» έτσι το μυστικό της σπηλιάς του Νταβέλη παραμένει άκρως απόρρητο

Ο λήσταρχος Νταβέλης είναι ένα από τα πιο θρυλικά πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας μετά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μόλις στα 22 του, ο Νταβέλης ήταν ένας ληστής που προκαλούσε πανικό στις επίσημες αρχές του ελληνικού κράτους καθώς ήταν εκείνος που είχε ηγηθεί της απαγωγής του Γάλλου λοχαγού Μπερτό, γεγονός αυτό προκάλεσε διπλωματικό επεισόδιο και έκανε τον Χρήστο Νταβέλη πλουσιότερο κατά 30.000 δραχμές, όσο ήταν δηλαδή τα λύτρα, ποσό υπέρογκο εκείνη την εποχή.

Το 1856, ο Νταβέλης έπεφτε νεκρός έπειτα από ένοπλη συμπλοκή του με την χωροφυλακή. Ήταν μόλις 26 χρονών και ο θρύλος λέει πως τον σκότωσε ο Ιωάννης Μέγας, πάλαι ποτέ αδελφικός του φίλος και πρωτοπαλίκαρό του που εντάχθηκε στην χωροφυλακή κάνοντας σκοπό της ζωής του να τον σκοτώσει αφού οι δυο τους έγιναν εχθροί για μάτια της Ιταλίδας κόμισσας Λουίζας Μπανκόλι!

Ο Νταβέλης κρυβόταν σε μια σπηλιά κάπου στην Πεντέλη, που έτσι κι αλλιώς ήταν φημισμένη. Αφού συνδέθηκε και με αυτόν, η φήμη της απλά εκτοξεύτηκε: πήρε μάλιστα και το όνομά της από αυτόν. Το θρυλικό σπήλαιο του Νταβέλη υπήρξε, κατά την περίοδο της αρχαιότητας, το ιερό του θεού Πάνα και κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων ένα ερημητήριο ασκητών, στο οποίο πολλοί εξ΄αυτών έζησαν μέχρι το τέλος της ζωής τους. Το πραγματικό σούσουρο ωστόσο αναφορικά με το σπήλαιο του Νταβέλη προέκυψε στα πρώτα χρόνια της χούντας.

Οι δικτάτορες θεωρούσαν πως ο συγκεκριμένος χώρος ήταν ένα εξαιρετικό στρατηγικό σημείο και προσπάθησαν να το διαμορφώσουν και να το κάνουν αρχηγείο τους. Οι φήμες πως οι χουντικοί, στην πραγματικότητα έψαχναν τον χαμένο θησαυρό του Νταβέλη έδιναν και έπαιρναν στα πηγαδάκια της Αθήνας της εποχής. Η πτώση της Χούντας άφησε τις εργασίες -και τις φήμες- στη μέση αλλά το 1977, για αδιευκρίνιστους λόγους, το ελληνικό κράτος τις ξεκίνησε εκ νέου. Και μάλιστα σε καθεστώς πλήρους μυστικότητας.

Οι εργασίες γινόντουσαν υπό την επίβλεψη του στρατού και 24 ώρες το 24ωρο στο σημείο υπήρχαν σκοπιές από φαντάρους. Ένα αποκαλυπτικό δημοσίευμα του «Ταχυδρόμου» που έβγαζε στη φόρα τις εργασίες στο σπήλαιο ανάγκασε τον στρατό να παραδεχθεί δημόσια τις εργασίες αλλά όχι και τον σκοπό τους! Αντίθετα, το ΓΕΣ τόνισε πως ο λόγος για τις εργασίες ήταν άκρως απόρρητος.

Οι φήμες, όπως ήταν λογικό, άρχισαν να δίνουν και να παίρνουν. Η συνωμοσιολογία, αντίθετα με τις φήμες που είχαν προκύψει δέκα χρόνια πριν και που έκαναν λόγο για φιλαργυρία των δικτατόρων, πήρε μορφή… γεωπολιτικής ανάλυσης.

 

 

Το ΝΑΤΟ και οι Αμερικάνοι, αγαπημένα θέματα για κάθε συνωμοσιολόγο εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα, βρισκόντουσαν -σύμφωνα με τις θεωρίες της εποχής- πίσω από τις εργασίες. Λεγόταν μάλιστα πως είχαν «παραγγείλει» από το ελληνικό κράτος μια μυστική βάση για την (μυστική πάντα) εκκίνηση διάφορων αποστολών.

Τα έργα κράτησαν μέχρι το 1983 και στα έξι χρόνια διάρκειάς τους ποτέ δεν έγινε γνωστή η ακριβής στοχοθεσία τους. Σε όλο αυτό το διάστημα, η μια θεωρία ξεπηδούσε μετά την άλλη και κάθε μία από αυτές θα μπορούσε να είναι και ένα διαφορετικό επεισόδιο για το X-Files.

Άλλοι έλεγαν πως το σημείο γύρω από το σπήλαιο ήταν ξεχωριστό και πρόσφερε υπεράνθρωπες δυνατότητες σε όσους μπορούσαν να εγκλωβίσουν την ουσία που «κυκλοφορούσε» στον αέρα. Άλλοι έλεγαν πως στην περιοχή έχει βρεθεί ένα UFO και γίνονται πειράματα πάνω του. Παραπλεύρως αυτών των φημών είχαν αρχίσει να ακούγονται και διάφορα τρελά και παλαβά πράγματα όπως ότι από την σπηλιά έβγαιναν άγγελοι, διάβολοι και άλλα τέτοια.

Γενικότερα, στους κλειστούς κύκλους όσων ασχολούνται με τα μυστηριώδη και ανεξήγητα φαινόμενα το σπήλαιο της Πεντέλης είναι ένα αληθινό τοτέμ: τόσες μαζεμένες αλλόκοτες ιστορίες ούτε η Ζώνη του Λυκόφωτος να ήταν. Μάλιστα για τα μυστήρια της σπηλιάς του Νταβέλη έφτιαξαν βίντεο και οι πιο γνωστοί Έλληνες… κυνηγοί μεταφυσικών φαινομένων, οι Greek Paranormal Seekers που μπορείτε να το δείτε εδώ: https://youtu.be/ZgLbwbzigQ4

Πηγή: www.ethnos.gr

http://www.akioe.gr/default.asp?node=page&id=38634

Περισσότερες πληροφορίες για τον Νταβέλη και την ζωή του μπορείτε να τις βρείτε εδώ:

• ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΦΙΛΙΠΠΑΣ : Οι γυναίκες που αγάπησε ο Νταβέλης

http://boraeinai.blogspot.com/2017/11/blog-post_80.html

και

• Ο λήσταρχος Νταβέλης

http://boraeinai.blogspot.com/2016/04/blog-post_69.html

 

10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τους ξηρούς καρπούς

 

 

10 πράγματα που δεν γνωρίζατε για τους ξηρούς καρπούς

 

Γράφει η  Ευαγγελία Αναστασάκη

Οι ειδικοί συμβουλεύουν την κατανάλωσή τους και στις περισσότερες δίαιτες έχουν τη δική τους θέση κάπου ανάμεσα στα γεύματα. Παρ’ όλο, όμως, που τους καταναλώνουμε, πολλές φορές δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί, όπως επίσης δεν γνωρίζουμε την «κακή» τους πλευρά, όταν υπάρχει. Θέλετε να μάθουμε;

Τα φιστίκια δεν είναι ξηροί καρποί

Στην πραγματικότητα ανήκουν στα όσπρια και είναι ιδιαιτέρως αλλεργιογόνα, κάτι που σημαίνει ότι η κατανάλωσή τους από αλλεργικό άτομο μπορεί να οδηγήσει και στο θάνατο -ο αριθμός, μάλιστα, των ανθρώπων με αλλεργία στα φιστίκια έχει τριπλασιαστεί τα τελευταία 15 χρόνια. Η αφλατοξίνη Β1 είναι η πιο τοξική μυκοτοξίνη που σχετίζεται με τα φιστίκια.

Βραζιλιάνικα φιστίκια

Τα βραζιλιάνικα φιστίκια είναι ίσως ο καλύτερος ξηρός καρπός που δεν καταναλώνετε όσο θα έπρεπε

Εκτός του ότι έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε σελήνιο (30 γραμμάρια φιστικιών ξεπερνούν κατά πολύ τη συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη), το οποίο βοηθάει το θυρεοειδή και συμβάλλει στην πρόληψη καρκίνου του προστάτη, τα βραζιλιάνικα φιστίκια αποτελούν εξαιρετική πηγή μαγνησίου και φυτικών ινών. Όλα αυτά σημαίνουν ότι χρειάζεστε πολύ μικρή ποσότητα για να λάβετε τη θρεπτική τους αξία.

Τα κάσιους έχουν επικίνδυνο τσόφλι

Μπορεί η λέξη «επικίνδυνο» να μην ταιριάζει σε καμία περίπτωση στα κάσιους, με το τσόφλι τους, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το διπλό τσόφλι που τα περικλείει περιέχει ουρουσιόλη, μια ουσία που είναι τοξική όταν περνάει στο πεπτικό, ίδια με αυτή που βρίσκεται στο δηλητήριο. Τα κάσιους, όμως, που αγοράζουμε έχουν ήδη καθαριστεί και περάσει από επεξεργασία και ατμό, οπότε δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε.

Τα αμύγδαλα επηρεάζουν θετικά τα καλά βακτήρια

Όλα αυτά τα αμύγδαλα που τρώτε σαν σνακ ή προσθέτετε στη σαλάτα βοηθούν στην ισορροπία των καλών βακτηρίων στο έντερο. Μελέτες, μάλιστα, έχουν αποδείξει επανειλημμένως τις ιδιότητες της φλούδας του αμυγδάλου και τις πρεβιοτικές επιδράσεις του.

Τα μακαντέμια είναι οι βασιλιάδες των ξηρών καρπών

Εκτός του ότι έχουν την τέλεια αναλογία ωμέγα-3 και ωμέγα-6, η οποία βοηθάει στην καταπολέμηση της φλεγμονής, τα μακαντέμια έχουν και την υψηλότερη περιεκτικότητα μονοακόρεστων λιπαρών οξέων σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο ξηρό καρπό. Η τακτική κατανάλωσή τους μπορεί να ρίξει τα επίπεδα τριγλυκεριδίων, την ολική χοληστερόλη και την LDL.

Προσοχή όμως τα μακαντέμια είναι τοξικά για τα σκυλιά. Αν έχετε λοιπόν σκύλο, προσέξτε μην σας πέσουν μακαντέμια στο πάτωμα και καταλήξουν στο στομάχι του, γιατί μπορεί να του προκαλέσουν παράλυση. Για εσάς, από την άλλη, είναι πολύ θρεπτικά και υγιεινά.

Τα καρύδια είναι τα πιο πλούσια σε ωμέγα-3

Παρ’ όλο που η καλή αναλογία ωμέγα-3 και ωμέγα-6 είναι ιδανική, οι περισσότεροι ξηροί καρποί δεν περιέχουν αρκετά ωμέγα-3. Αυτό, όμως, δεν ισχύει με τα καρύδια, τα οποία ξεπερνούν τη συνιστώμενη ημερήσια δόση σε μία μόλις μερίδα.

Τα κάστανα είναι οι μοναδικοί ξηροί καρποί με βιταμίνη C

Άλλη μια επιλογή που (δυστυχώς) δεν είναι τόσο συχνή στη διατροφή μας, τα κάστανα, είναι πλούσια σε βιταμίνη C, παρέχοντας 44% της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης στα 100 γραμμάρια.

Τα φιστίκια Αιγίνης είναι πράσινα λόγω των αντιοξειδωτικών

Το υπέροχο πράσινο και μοβ χρώμα που βρίσκουμε στα φιστίκια Αιγίνης οφείλεται στα αντιοξειδωτικά τους, στα οποία είναι πλούσια, δίνοντάς σας άλλον ένα λόγο να τα καταναλώσετε.

Το 40% των αμυγδάλων του κόσμου αγοράζεται από κατασκευαστές σοκολάτας

Ακούγεται τρελό για να είναι αληθινό, αλλά πράγματι οι κατασκευαστές σοκολάτας, στην προσπάθειά τους να δώσουν μια πιο υγιεινή χροιά στη σοκολάτα, αγοράζουν το μεγαλύτερο μερίδιο αμυγδάλων. Παρ’ όλ’ αυτά, προτιμήστε να τα καταναλώνετε σκέτα, για να λαμβάνετε τα οφέλη τους, χωρίς την έξτρα ζάχαρη της σοκολάτας.

 

πηγή:

clickatlife.gr

https://perierga.gr/2015/10/agnosta-pragmata-gia-xirous-karpous/