Ο άνθρωπος που ταχυδρόμησε τον εαυτό του για να σωθεί
Το παράτολμο σχέδιο και το ταξίδι των 27 ωρών
Ο Henry Brown είναι ο άνθρωπος, ο οποίος ελευθερώθηκε μέσω ενός ξύλινου κουτιού. Πρόκειται για τον Αφροαμερικανό σκλάβο της Βιρτζίνια. Ήταν απεγνωσμένος να σπάσει τα δεσμά της δουλείας. Γι’ αυτό ταχυδρόμησε τον εαυτό του στην Πενσιλβάνια. Μπορεί να πήρε ρίσκο, αλλά όλα πήγαν καλά…
Πέρασε στα χέρια του γιου του ιδιοκτήτη του
Γεννήθηκε το 1815 στη Βιρτζίνια. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του ως δούλος μαζί με τους γονείς του, τους τέσσερις αδερφούς και τις τρεις αδερφές του στη φυτεία του John Barret, του πρώην δημάρχου του Ρίτσμοντ, που ήταν ασυνήθιστα ευγενικός για ιδιοκτήτης δούλων. Στην αυτοβιογραφία του «Narrative of the Life of Henry Box Brown» περιγράφει τον Barret ως «ασυνήθιστα ευγενή». «Ακόμα και ένας ιδιοκτήτης σκλάβων μπορεί να είναι καλός. Φαινόταν σαν θεός σε εμάς» έγραφε χαρακτηριστικά.
Όταν ο Barret ήταν ετοιμοθάνατος ο Henry πίστεψε ότι είχε έρθει η στιγμή να ζήσει ελεύθερος με την αγαπημένη του οικογένεια. Εξάλλου και ο γιος του αφέντη του William είχε απελευθερώσει 40 δούλους του. Με «τρεμάμενες καρδιές και όμορφα συναισθήματα» όπως έγραφε στο βιβλίο του. Εκείνοι, πήγαν στο αφεντικό τους που τελικά τους ενημέρωσε ότι τους μεταβίβαζε στην ιδιοκτησία του γιου του. Έτσι, θα έπρεπε να τον υπακούουν σε ό,τι τους πρόσταζε.
Φαίνεται ότι ο John Barret πίστευε ότι ο γιος του θα είχε την ίδια ευγενική μεταχείριση με τον ίδιο στους σκλάβους του. Όμως, το πρώτο πράγμα που έκανε ο William ήταν να χωρίσει την οικογένεια του Henry. Μοίρασε τελικά τα μέλη της στα αδέρφια του.
Ο έρωτας και ο χωρισμός
Έχοντας στη βαλίτσα του μόνο πόνο ο 15χρονος Henry στάλθηκε σαν σκλάβος να δουλέψει σε ένα εργοστάσιο καπνού στο Ρίτσμοντ. Πέντε χρόνια αργότερα, θα έβλεπε ξανά τη ζωή να του χαμογελά. Στα μάτια της Nancy, μιας σκλάβας που ανήκε στον Mr. Leigh. Μέσα από εκείνη γνώρισε τον έρωτα. Θέλησε να την παντρευτεί. Όμως, αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με την άδεια του αφέντη της. Το ζευγάρι παντρεύτηκε το 1836 αφού πρώτα ο Henry ζήτησε από τον ιδιοκτήτη της αγαπημένης του διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τους χώριζε ποτέ. Και τις πήρε. Απέκτησαν τρία παιδιά. Απέκτησαν μια άνετη ζωή, καθώς η δουλειά στο εργοστάσιο του απέφερε αρκετά χρήματα.
Όμως, τον Αύγουστο του 1848 ο Henry θα βίωνε μια δεύτερη τραγωδία στη ζωή του. Ο αφέντης της συζύγου του αθέτησε την υπόσχεσή του. Έστειλε, τη σύζυγό του, μαζί με τα τρία παιδιά τους, σκλάβους στη βόρεια Καρολίνα. Όμως, ο Henry το έμαθε αργά. Δηλαδή, όταν πια η οικογένεια του ήταν χιλιόμετρα μακριά. «Δεν ήμουν πολλές ώρες στη δουλειά μου, όταν έμαθα ότι η γυναίκα και τα παιδιά μου είχαν απομακρυνθεί από το σπίτι μας. Είχαν πουληθεί σε δημοπρασία. Είχαν κλειστεί σε φυλακή. Περίμεναν να αρχίσουν τη ζωή τους δίπλα σε έναν νέο ιδιοκτήτη. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματά μου» έλεγε ο Brown στην αυτοβιογραφία του. Η εγκυμονούσα Nancy και τα τρία παιδιά ανήκαν σε ένα γκρουπ 350 ατόμων που είχαν πουληθεί στον ίδιο άνθρωπο. Ο Henry ζήτησε από τον αφέντη του βοήθεια. «Μπορείς να βρεις άλλη γυναίκα» ήταν η ψυχρή του απάντηση. Από τότε δεν είδε ποτέ ξανά ούτε τη γυναίκα ούτε τα παιδιά του.
Το σχέδιο απόδρασης
Μετά από πολλούς μήνες θρήνου για το χωρισμό του από τους αγαπημένους του ο Henry πήρε την απόφαση να αλλάξει ριζικά τη ζωή του. Άρχισε να καταστρώνει ένα σχέδιο απόδρασης από τα δεσμά του. Και ο τρόπος που σκέφτηκε ήταν ευφάνταστος. Θα έκλεινε τον εαυτό του σε ένα ξύλινο κουτί. Έπειτα, θα τον ταχυδρομούσε στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια. Δηλαδή, την πολιτεία που είχε απαλλαγεί από την σκλαβιά. «Η ιδέα διαπέρασε σαν φλας το μυαλό μου. Θα με έκλεινα σε ένα κουτί. Θα με έστελνα σαν εμπόρευμα σε ένα ελεύθερο κράτος» έγραφε στην αυτοβιογραφία του.
Για την ολοκλήρωση του σχεδίου του ζήτησε βοήθεια από ένα μέλος της ενορίας στην οποία ανήκε, αλλά και από έναν σαπουνοποιό ονόματι Samuel Smith, που αν και ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης σκλάβων, δέχτηκε να τον βοηθήσει έναντι μιας αμοιβής 252 δολαρίων. Στην συνέχεια ο Μπράουν ταξίδεψε για να συντονίσει την παράδοση του Μπράουν, μέσω ταχυδρομείου, στους φίλους του στη Φιλαδέλφεια.
Τώρα ήταν η σειρά του Μπράουν να ενεργήσει. Ο Henry προσέλαβε έναν ξυλουργό για να κατασκευάσει ένα κιβώτιο, το οποίο επενδύθηκε με ένα μάλλινο ύφασμα. Είχε τρεις οπές κοντά στο σημείο που θα ήταν το πρόσωπό του, οι οποίες θα του επέτρεπαν να ανασαίνει. Μέσα στο κιβώτιο έβαλε τρία πράγματα: μια «πάπια» ούρησης, λίγα μπισκότα και ένα μικρό τρυπάνι, αν χρειαστεί να κάνει περισσότερες τρύπες από τις τρεις που είχαν ήδη προβλεφθεί. Πάνω είχε τοποθετηθεί μια ετικέτα που έγραφε: «Προσοχή, εύθραυστο». Η ειδοποίηση αγνοήθηκε πλήρως. Καθ 'όλη τη σκοτεινή, ζεστή και άβολη διαμονή του στο κιβώτιο, ο Χένρι Μπράουν τράβηξε τα πάνδεινα. Στη δική του αυτοβιογραφία, παρέχει στον αναγνώστη σκηνές που θυμίζουν μια διεστραμμένη κωμωδία.
Η εφαρμογή του σχεδίου για την ελευθερία
Στις 23 Μαρτίου 1849 ο Brown φορτώθηκε στο κουτί και έμεινε κλεισμένος 27 ώρες, όσο διήρκεσε το ταξίδι προς την ελευθερία. Ταξίδεψε σε μια απόσταση 350 μιλίων και αντιμετώπισε μια τραχιά και επώδυνη μεταφορά με πολλά ατμόπλοια, τρένα και βαγόνια.. Αξιόλογη η διήγηση της περιπέτειάς του στην αυτοβιογραφία του.
Σε ένα σημείο της διήγησης του λέει ότι άκουσε με εύλογη ανησυχία τους μεταφορείς που αποφάσιζαν να αφήσουν το κουτί του στην αποθήκη για μια νύχτα. Ευτυχώς και για καλή του τύχη ένας άλλος εργαζόμενος τους φώναξε ότι ως ασαφές πακέτο, έπρεπε να φύγει αμέσως εκείνη την ημέρα. Σε ένα άλλο σημείο λέει, ότι το κουτί του συσκευάζεται μεταξύ φορτίων αναποδογυρισμένο έτσι ώστε το κεφάλι και ο λαιμός του να φέρουν το βάρος του σώματός του. «Ένιωσα τα μάτια μου να πρήζονται, σαν να ήταν έτοιμα να βγουν. Κρύος ιδρώτας έτρεχε» περιέγραφε. Δεν είχε λοιπόν άλλη επιλογή από το να παραιτηθεί από αυτόν τον πόνο γιατί αν έριχνε το κουτί σε καλύτερη θέση, κινδύνευε να αποκαλύψει την διαφυγή του. Υπέμεινε αυτήν την επώδυνη θέση για μιάμιση ώρα, προτού ακούσει δύο επιβάτες να μιλούν για την επιθυμία τους να καθίσουν πάνω στο κιβώτιο. Το γύρισαν λοιπόν προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν σαν προσωρινό πάγκο τους, απαλλάσσοντας έτσι τον Χένρι Μπράουν από το μαρτύριο του. Τους ακούει μάλιστα να αναρωτιούνται τι μπορεί να είναι μέσα στο κουτί κάτω από αυτά. Κάποιος λέει τότε: «το ταχυδρομείο».
Στο τέλος του 27ωρου ταξιδιού του το κουτί έφτασε στον προορισμό του στα γραφεία της κοινότητας κατά του εμπορίου ανθρώπων στη Φιλαδέλφεια. Ο Brown προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά έχασε τις αισθήσεις του. Όταν συνήλθε είπε έναν ψαλμό. «Υπέμενα για σένα Κύριε μου. Και εσύ ενδιαφέρθηκες και άκουσες το κάλεσμα μου».
Όντας ελεύθερος ο Brown έκανε περιοδεία στη Βοστόνη θέλοντας να μοιραστεί με τον κόσμο όσα είχε ζήσει. Δυστυχώς όμως δεν πέρασε πολύς χρόνος και αποσταθεροποιήθηκε και η νέα του ζωή. Οι συνεργάτες του στη διαφυγή, ο Samuel και ο John CA Smith, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν και για άλλες προσπάθειες τους απελευθέρωσης σκλάβων που τους φυγάδευαν στο βορρά. Φοβούμενος τον νόμο περί φυγάδων σκλάβων του 1850, ο οποίος απαιτούσε από τις κυβερνήσεις και τους πολίτες των Βόρειων πολιτειών να βοηθήσουν στο να επιστρέψουν οι σκλάβοι που διέφυγαν στους ιδιοκτήτες τους, ο Μπράουν αναγκάστηκε να ταξιδέψει στη Βρετανία ζητώντας άσυλο.
Έζησε εκεί για 25 χρόνια, και παντρεύτηκε μια Αγγλίδα. Στην Αγγλία δούλεψε σαν ηθοποιός και σαν ταχυδακτυλουργός. Μέρος του σόου του ήταν και το κουτί με το οποίο ταξίδεψε και τελικά απελευθερώθηκε.
Ο Μπράουν επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1875, και έφερε τη ταχυδακτυλουργία στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Πέθανε στο Τορόντο το 1897.
https://timeline.com/this-ingenious-slave-literally-mailed-himself-to-freedom-31737577232f
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου