Στα αποκαΪδια µιας διαδήλωσης
Της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΑ "ΝΕΑ": 11 Δεκεμβρίου 2010
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΌ που ακολουθεί µου το έστειλε η νεαρή και εξαιρετικά ταλαντούχα συνάδελφος Κατερίνα Τζουµερκιώτη. Καταγράφει µια προσωπική εµπειρία που έκρινα ότι αξίζει να τη µοιραστεί µαζί µας.
Γράφει, λοιπόν, η κυρία Τζουµερκιώτη:
∆ευτέρα βράδυ! Ηµέρα κινητοποιήσεων για τη συµπλήρωση δύο χρόνων από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου! Το κέντρο της Αθήνας ζωσµένο στους αστυνοµικούς! Ακριβώς εκείνο το βράδυ έτυχε να αργήσω πολύ στη δουλειά µου.
Όταν τα κατάφερα να φύγω επιτέλους, στη βιασύνη µου να γυρίσω σπίτι, ξέχασα να κλειδώσω το αυτοκίνητό µου.
Την αµέλειά µου αυτή θα την πλήρωνα πολύ ακριβά… Λίγη ώρα µετά, βρέθηκα σταµατηµένη σε ένα κόκκινο φανάρι της οδού Μάρνη, λίγο πριν από την Πατησίων. Τότε, κάποιος µου ανοίγει ξαφνικά την πόρτα του οδηγού και αρχίζει να ψαχουλεύει µε το χέρι του, αναζητώντας την τσάντα µου. Από ένα τυχαίο θόρυβο που προκάλεσα πάνω στον πανικό µου, ο κλέφτης καταλαβαίνει ότι κάποιος είναι µέσα στο αµάξι! Αιφνιδιάζεται κι αποτραβιέται, χωρίς να έχει εντοπίσει αυτό που ψάχνει. Οµως, πριν καν προλάβω να κλείσω την πόρτα και να φύγω, ένας άλλος τύπος ανοίγει απότοµα την πόρτα του συνοδηγού, µου αρπάζει το κινητό κι εξαφανίζονται κι οι δυο τους µες στη νύχτα!
Ένα τετράγωνο πιο πέρα, λίγο πριν από το Πολυτεχνείο, ήταν σταµατηµένοι άνδρες της φοβερής και τροµερής οµάδας ∆ΙΑΣ οι οποίοι, εκείνη την ώρα, κάθε άλλο παρά απασχοληµένοι ήταν. Για την ακρίβεια κάθονταν αµέριµνοι. Σταµάτησα πολύ ταραγµένη για να τους πω τι µου είχε µόλις συµβεί. Ισως και για να νιώσω λίγο ασφαλής.
Αυτοί, πολύ απλά, µε άνεση εθελοντή των Ολυµπιακών Αγώνων που δίνει πληροφορίες αγογγύστως στο χαρούµενο κοινό, µου υπέδειξαν να πάρω τηλέφωνο το 100. Λες κι αυτοί δεν ήταν αστυνοµικοί αλλά καυστηρατζήδες. ∆εν βρέθηκε µάλιστα ένας να µε ρωτήσει αν είµαι καλά, αν έπαθα κάτι!
Κανένας που να έχει έστω την περιέργεια για το εάν εκείνη την ώρα είχε µπροστά του µια τρελή που δεν είχε πάρει τα χάπια της.
Η πλήρης απάθεια!
ΗΜΟΥΝΑ πολύ ταραγµένη όταν έφτασα σπίτι! Το πρώτο που έκανα φυσικά ήταν να ακυρώσω την κάρτα του κινητού µου! Αµέσως µετά τηλεφώνησα στο 100. Στο οποίο βρήκα πολύ µεγάλη κατανόηση. Ο αστυνοµικός στον οποίο µίλησα, πριν καν µε ρωτήσει τα βασικά, µε συνοπτικές διαδικασίες µε διαβεβαίωσε ότι εφόσον βρεθεί το κινητό θα µε ενηµερώσει. Έκανα µια απεγνωσµένη προσπάθεια να του εξηγήσω ότι:
1. Ξέρω πως το κινητό µου δεν πρόκειται να βρεθεί.
Όταν τα κατάφερα να φύγω επιτέλους, στη βιασύνη µου να γυρίσω σπίτι, ξέχασα να κλειδώσω το αυτοκίνητό µου.
Την αµέλειά µου αυτή θα την πλήρωνα πολύ ακριβά… Λίγη ώρα µετά, βρέθηκα σταµατηµένη σε ένα κόκκινο φανάρι της οδού Μάρνη, λίγο πριν από την Πατησίων. Τότε, κάποιος µου ανοίγει ξαφνικά την πόρτα του οδηγού και αρχίζει να ψαχουλεύει µε το χέρι του, αναζητώντας την τσάντα µου. Από ένα τυχαίο θόρυβο που προκάλεσα πάνω στον πανικό µου, ο κλέφτης καταλαβαίνει ότι κάποιος είναι µέσα στο αµάξι! Αιφνιδιάζεται κι αποτραβιέται, χωρίς να έχει εντοπίσει αυτό που ψάχνει. Οµως, πριν καν προλάβω να κλείσω την πόρτα και να φύγω, ένας άλλος τύπος ανοίγει απότοµα την πόρτα του συνοδηγού, µου αρπάζει το κινητό κι εξαφανίζονται κι οι δυο τους µες στη νύχτα!
Ένα τετράγωνο πιο πέρα, λίγο πριν από το Πολυτεχνείο, ήταν σταµατηµένοι άνδρες της φοβερής και τροµερής οµάδας ∆ΙΑΣ οι οποίοι, εκείνη την ώρα, κάθε άλλο παρά απασχοληµένοι ήταν. Για την ακρίβεια κάθονταν αµέριµνοι. Σταµάτησα πολύ ταραγµένη για να τους πω τι µου είχε µόλις συµβεί. Ισως και για να νιώσω λίγο ασφαλής.
Αυτοί, πολύ απλά, µε άνεση εθελοντή των Ολυµπιακών Αγώνων που δίνει πληροφορίες αγογγύστως στο χαρούµενο κοινό, µου υπέδειξαν να πάρω τηλέφωνο το 100. Λες κι αυτοί δεν ήταν αστυνοµικοί αλλά καυστηρατζήδες. ∆εν βρέθηκε µάλιστα ένας να µε ρωτήσει αν είµαι καλά, αν έπαθα κάτι!
Κανένας που να έχει έστω την περιέργεια για το εάν εκείνη την ώρα είχε µπροστά του µια τρελή που δεν είχε πάρει τα χάπια της.
Η πλήρης απάθεια!
ΗΜΟΥΝΑ πολύ ταραγµένη όταν έφτασα σπίτι! Το πρώτο που έκανα φυσικά ήταν να ακυρώσω την κάρτα του κινητού µου! Αµέσως µετά τηλεφώνησα στο 100. Στο οποίο βρήκα πολύ µεγάλη κατανόηση. Ο αστυνοµικός στον οποίο µίλησα, πριν καν µε ρωτήσει τα βασικά, µε συνοπτικές διαδικασίες µε διαβεβαίωσε ότι εφόσον βρεθεί το κινητό θα µε ενηµερώσει. Έκανα µια απεγνωσµένη προσπάθεια να του εξηγήσω ότι:
1. Ξέρω πως το κινητό µου δεν πρόκειται να βρεθεί.
2. ∆εν ψάχνω ψύλλους στ’ άχυρα.
3. Σκοπός που καταγγέλλω το περιστατικό ήταν µήπως στη συγκεκριµένη περιοχή καταγράφονται συνεχώς τέτοιου είδους κλοπές.
Η απάντησή του ήταν ότι εάν θέλω θα πρέπει να πάω στο αστυνοµικό τµήµα της περιοχής στην οποία έγινε το περιστατικό και να το καταγγείλω επίσηµα. Πέραν αυτού, λυπόταν αλλά δεν µπορούσε να κάνει τίποτα.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ; ∆ιότι, πολύ απλά, η Αµεση ∆ράση δεν συνεργάζεται µε τα υπόλοιπα αστυνοµικά τµήµατα. Οι άνδρες της οµάδας ∆ΙΑΣ – άµεσης επέµβασης κατά τα άλλα – δεν συνεργάζονται µε την Αµεση ∆ράση και την Αστυνοµία. Τα αστυνοµικά τµήµατα δεν συνεργάζονται µεταξύ τους – ώστε να µπορώ να καταγγείλω το περιστατικό κάπου αλλού. Και δεν το βρίσκει και κανένας λογικό να συνεργάζονται όλοι αυτοί.
Κι όλα αυτά σε µια νύχτα που, κατά τα άλλα, η Αστυνοµία ήταν σε πλήρη επιφυλακή στο κέντρο της Αθήνας. Σε µια νύχτα που η Αστυνοµία προχώρησε σε 96 προσαγωγές εκ των οποίων οι 42 µετατράπηκαν σε συλλήψεις. Πάντως ο αστυνοµικός του 100, δεν έχω παράπονο, ήταν ευγενέστατος. Προσπάθησε µε κάθε τρόπο να µε διαβεβαιώσει ότι εφόσον η Αστυνοµία βρει το κινητό θα µε ειδοποιήσει.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ του διέφυγε µια µικρή λεπτοµέρεια: δεν µου ζήτησε ποτέ ένα τηλέφωνο επικοινωνίας...
Η απάντησή του ήταν ότι εάν θέλω θα πρέπει να πάω στο αστυνοµικό τµήµα της περιοχής στην οποία έγινε το περιστατικό και να το καταγγείλω επίσηµα. Πέραν αυτού, λυπόταν αλλά δεν µπορούσε να κάνει τίποτα.
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ; ∆ιότι, πολύ απλά, η Αµεση ∆ράση δεν συνεργάζεται µε τα υπόλοιπα αστυνοµικά τµήµατα. Οι άνδρες της οµάδας ∆ΙΑΣ – άµεσης επέµβασης κατά τα άλλα – δεν συνεργάζονται µε την Αµεση ∆ράση και την Αστυνοµία. Τα αστυνοµικά τµήµατα δεν συνεργάζονται µεταξύ τους – ώστε να µπορώ να καταγγείλω το περιστατικό κάπου αλλού. Και δεν το βρίσκει και κανένας λογικό να συνεργάζονται όλοι αυτοί.
Κι όλα αυτά σε µια νύχτα που, κατά τα άλλα, η Αστυνοµία ήταν σε πλήρη επιφυλακή στο κέντρο της Αθήνας. Σε µια νύχτα που η Αστυνοµία προχώρησε σε 96 προσαγωγές εκ των οποίων οι 42 µετατράπηκαν σε συλλήψεις. Πάντως ο αστυνοµικός του 100, δεν έχω παράπονο, ήταν ευγενέστατος. Προσπάθησε µε κάθε τρόπο να µε διαβεβαιώσει ότι εφόσον η Αστυνοµία βρει το κινητό θα µε ειδοποιήσει.
ΜΟΝΟ ΠΟΥ του διέφυγε µια µικρή λεπτοµέρεια: δεν µου ζήτησε ποτέ ένα τηλέφωνο επικοινωνίας...
Κατερίνα Τζουµερκιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου