ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ : “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”

Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και  κατασυκοφαντείται. 

Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.   Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον   πολιτισμό της. Όποια  εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει   στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο  όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς.

Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!

Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν   λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.

Τώρα βιώνουμε  μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια πολύ μεγάλη  περιουσία, ένα μεγάλο πολιτισμό και ζωντανούς πατριώτες έτοιμους να την υπερασπιστούν.  Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν, την ζηλεύουν  και  επιζητούν να την κατασπαράξουν.

Ευτυχώς ακόμα η Ελλάδα ζει γιατί στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους και ΟΛΟΙ θα επιβιώσουμε γιατί έχουμε μάθει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο σε δύσκολες στιγμές.

Είμαστε υπερήφανοι γατί  η μικρή μας  και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία και την δημοκρατία και  έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα και την επιθυμία να πολεμήσουν υπέρ πατρίδος.

Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.

Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα  και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε!

Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό και  μας ….νεκρολογούσαν!  Είναι επηρεασμένοι από τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει  στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και  βιάζονται να πεθάνουμε σαν κράτος, σαν έθνος, σαν λαός! 

Δεν θα τους κάνουμε το χατίρι  γιατί γνωρίζουμε ότι στον καλό αγώνα που δίνουμε για την σωτηρία της χώρας μας, από την φτώχια και την δυστυχία στην οποία θέλουν να μας οδηγήσουν τα κοράκια της παγκοσμιοποίησης και της πλουτοκρατίας,  έχουμε να προβάλουμε το δικό μας δίκιο, την δική μας προαιώνια διάθεση για αγώνα γνωρίζοντας συγχρόνως ότι έχουμε  και την αποδεδειγμένη συμπαράσταση των λαών όλου του κόσμου.

Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους  έστειλα το κείμενο που ακολουθεί….

“Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν  ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ   πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς  ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα   χάσµα.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν   ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ   φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …».

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα   πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ   προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.

Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει  καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν  ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.

Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ  γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε;

Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας   δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. Παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ   ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ  ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ  ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης  χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς  ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ   ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ,  τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου   ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς  καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους  τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ  βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Αυτή ήταν η ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου  Νόμπελ Λογοτεχνίας, στις 11 Δεκεμβρίου 1963.Δεν σας φαίνεται ότι είναι σαν να τα είπε χθες για όσα ζει σήμερα ο Λαός μας και ο κόσμος ολόκληρος !

  ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΩΣΙΛΟΓΟΣ.

 ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΜΟΥ
- ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ -
ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΞΕΠΕΡΑΣΑΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
 - ΠΡΕΠΕΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΜΠΟΤΑ ΠΟΥ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ
- ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ  ΔΥΝΑΤΟΣ ΛΑΟΣ  -
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ
- ΣΗΜΕΡΑ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ και ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ.

 ΕΤΣΙ

 Πριν Μιλήσεις, Άκου.

Πριν Γράψεις, Σκέψου.
Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.
Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.
Πριν  τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.
Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

 

Από τον δίσκο του Πάνου Τζαβέλλα "Τραγούδια από το Αντάρτικο Λημέρι". Πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση στη Λήδρα που κυκλοφόρησε το 1995.
Συμμετέχουν η Χ. Αλεξίου, ο Κ. Μαντζόπουλος, η Ν. Παπαδοπούλου και Χορωδία.

 

Τι έχουν τα ματάκια σου και είναι δακρυσμένα
ο φασισμός εσκέπασε τη χώρα μας μια μέρα
Αχ πατρίδα μας γλυκιά αγαπημένη Ελλάδα
αχ πατρίδα μας γλυκιά πόσο σ' αγαπώ πιστά

Τη χώρα μας αρχίσανε να την λεηλατούνε
άντρες γυναίκες και παιδιά όλους να μας χτυπούνε
Αχ πατρίδα...

Μα το κακό δεν βάσταξε και ξέσπασε μια μέρα
εμείς τα ελληνόπουλα σηκώσαμε παντιέρα
Αχ πατρίδα...

Τον φασισμό να διώξουμε Χίτλερ και Μουσολίνι
στη χώρα μας να φέρουμε παντοτινά ειρήνη
Αχ πατρίδα...  

Ευχαριστούμε για τα στοιχεία που πήραμε από το 

http://greeksurnames.blogspot.com/2012/02/blog-post_2605.html