Ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του San Antonio, Texas, κ. Nikos A. Salingaros, σε άρθρο του με τίτλο «Αρχιτεκτονικός κανιβαλισμός στην Αθήνα» (Architectural Cannibalism in Athens -
http://www.orthodoxytoday.org/articles7/SalingarosAthens.php) γράφει σχετικά:
«Όπως σε τόσες άλλες χώρες στον κόσμο, η Ελλάδα αντιμετωπίζει αρχιτεκτονικό κανιβαλισμό παρασυρόμενη από τη βίαιη επίθεση μιας νέας κοσμοθεώρησης. Αυτή η κοσμοθεώρηση δεν είναι ανεκτική, υποκαθιστώντας την παράδοση του έθνους, τον πολιτισμό του, ακόμη και τη θρησκεία του. Όμως δεν έχει επιβληθεί από κάποια εισβολή ξένης στρατιωτικής δύναμης (εκτός αν προσδιορίζεις την παγκοσμιοποίηση και τα διεθνή ΜΜΕ, όπως πολλοί κάνουν, ως δυνάμεις κατοχής) ο αρχιτεκτονικός κανιβαλισμός είναι ένα είδος εμφυλίου πολέμου.Μερικοί Έλληνες έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου να καταστρέψουν την κληρονομιά τους. Θέλουν απεγνωσμένα να συμμορφωθούν με το cult του μοντερνισμού. (…)
Κι ενώ ο υπόλοιπος κόσμος αρχίζει να απορρίπτει την εφιαλτική περίοδο της απάνθρωπης αρχιτεκτονικής και του ουρμπανισμού, μερικά άτομα είναι υπερήφανα να την προάγουν. Πάντοτε λίγο πίσω από τους καιρούς, αυτή η ομάδα παρ’ όλα αυτά αναπληρώνει την καθυστέρηση δείχνοντας κανονικό φανατισμό και επιθυμία να τιμήσει το cult.
Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης αποπερατώθηκε εν τέλει, ένα τρανταχτό παράδειγμα της cult αρχιτεκτονικής. (…) Παρά τις ακράτητες εγκωμιαστικές δηλώσεις από τους υποστηρικτές του, το κτίριο του Μουσείου έχει αμελητέα αρχιτεκτονική αξία. Δεν έχει συνεκτικότητα, δεν έχει λογική, και σχεδόν μηδενικού βαθμού αρχιτεκτονική ζωή. Είναι ένα τυπικό προϊόν της ντεκονστρουκτιβιστικής μόδας, μολονότι δεν είναι περισπειρωμένο και συστρεμμένο όπως τα πιο ακραία παραδείγματα αυτού του στυλ. (…)
«Προσπαθώντας να εξηγήσω ένα πολιτιστικό μυστήριο – γιατί ο κόσμος αποκήρυξε κτίρια που τρέφουν τα συναισθήματα, κι αντί γι’ αυτά αγκάλιασε κτίρια που στην κυριολεξία μας αρρωσταίνουν – βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με πολλά εμπόδια. Δεν είναι ότι οι μέθοδοι για την παραγωγή ανθρώπινων κτιρίων είναι άγνωστες, ή ότι δεν υπάρχουν αρχιτέκτονες για να τα κτίσουν η κοινωνία έχει κάνει μια συνειδητή επιλογή να χτίσει αυτά που χτίζει. Επιπλέον, τεράστια ενέργεια δαπανάται για να πείσει τους ανθρώπους ότι τα σύγχρονα κτίρια που μας περιβάλλουν είναι καλά, παρόλο που σχεδόν όλοι νιώθουν το αντίθετο. Υπάρχει μια βασική αποσύνδεση μεταξύ αυτού που νιώθουμε, κι αυτού που μας λένε πως πρέπει να νιώθουμε – ή ν’ αναγκαστούμε να αποδεχτούμε.»
Κλείνοντας αυτό το άρθρο, θα πω ότι ο βαρβαρισμός και στην αρχιτεκτονική είναι αναμενόμενος και αναπόφευκτος στο πλαίσιο της πνευματικής και πολιτιστικής παρακμής που έχει πλήξει τον κόσμο και ειδικότερα τη χώρα μας. Είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα της γενικευμένης έκπτωσης αρχών και αξιών που προσβάλλει και τις τέχνες. Εάν, λοιπόν, δούμε τα πράγματα ρεαλιστικά, το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, αν κ αι ξένο προς το χώρο και υβριστικό του Παρθενώνα και των πολύτιμων θησαυρών που στεγάζει, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να καταφέρει η πολιτιστικά, πολιτικά και ηθικά παρηκμασμένη Ελλάδα. Αυτό μπόρεσαν οι άνθρωποι, αυτό έκαναν. Σαφώς καλύτερο από το τίποτα. Παραθέτω μια συμβολική εικόνα γλυπτού που δείχνει την αποκοπή της κεφαλής (το αρχαίο πνεύμα αθάνατο, του ωραίου του μεγάλου και τ’ αληθινού) από το χωρίς ιδανικά, αρχές και αξίες κουφάρι της σημερινής Ελλάδας. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…
Όμως, για να μην είμαι μικρόψυχoς, θα πω μπράβο και ευχαριστώ σε όλους όσους εργάστηκαν για την υλοποίηση αυτού του φιλόδοξου στόχου, έστω με την απαράδεκτη μορφή που πήρε το κτίριο. Απομένει τώρα να επαναπατριστούν τα κλεμμένα γλυπτά που βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο για να ολοκληρωθεί το όνειρο της αξέχαστης Μελίνας Μερκούρη.
Ευχαριστώ Κώστα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου