«Πολεμάμε και τραγουδάμε»! Κανένας λαός δεν έχει συνδέσει,
όπως ο δικός μας ,τους αγώνες του με τη μουσική, το στίχο και την ποίηση.
Παγκόσμια ημέρα της ποίησης σήμερα. Και βρίσκει τον απανταχού ελληνισμό σε
γενναία αντίσταση κατά της γερμανικής
επιδρομής, με πρωτοπόρους τους Κύπριους…
Πολεμάμε , γράφουμε ποιήματα και τραγουδάμε! Την ποίηση τη
δίδαξαν και την ύμνησαν πρώτοι οι
Ελληνες με τον Ομηρο, τον Ορφέα , τον
Πίνδαρο, τον Τυρταίο , τον Αισχύλο, τη Σαπφώ και πρώτες-πρώτες τις πέντε από τις εννέα μούσες, με δάσκαλο
τους τον Απόλλωνα.
«Πολεμάμε και τραγουδάμε»! Ποιητές ήσαν μεγάλοι εθνικοί
αγωνιστές όπως ο Κοραής, ο Ρήγας, ο Υψηλάντης, αργότερα ο Σολωμός, ο
Βαλαωρίτης, ακόμη αργότερα ο Παλαμάς, ο Βάρναλης, ο Καβάφης, ο Σουρής, ο Σικελιανός ,ο Καρυωτάκης, ο
Κάλβος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης , ο Ρίτσος, ο Ουράνης, ο Βρετάκος, εκατοντάδες
άλλοι, αφού όποια πέτρα και αν σηκώσεις κάποιον ποιητή θα βρεις ,κάποια Σοφία
Μαυροειδή-Παπαδάκη με το «βροντάει ο Ολυμπος», κάποιο ταλαντούχο στιχουργό
σαν το Λευτέρη Παπαδόπουλο με την «Απονη
ζωή»!…
«Πολεμάμε και τραγουδάμε»! Αυτό κάνουμε και σήμερα, με στόχο
τη Γερμανία της Μέρτελ και του Σόϊμπλε,
μόνο που δεν γράφτηκαν ακόμη αντιστασιακοί στίχοι όπως του Ρήγα («Ως
πότε παλικάρια…») .Αναρωτιέμαι πότε κάποιος από τους φίλους μας εδώ, θα γράψει τους πρώτους επαναστατικούς στίχους για τη δόλια Ελλάδα
της γερμανικής σκλαβιάς!…
Ch.Passalaris@hotmail.com
ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ
Αυτά τα κόκκινα σημάδια - 1975
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους
τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι
αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα,
που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν
πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω
απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το
σφύριγμα του τρένου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν
κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα
παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα
πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του
συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει
από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος,
βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης,
χαμογελάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου