Δυστυχώς τα τρία χρόνια που η Ελλάδα βρίσκεται υπό τον ουσιαστικό έλεγχο των δανειστών το μόνο που φαίνεται να μην έχει αγγίξει κανείς είναι ακριβώς αυτές οι δομές και αυτό το Δημόσιο, το οποίο συνεχίζει, έστω και ασθμαίνοντας, να προχωρά στο ίδιο δρομολόγιο. Για λόγους που συνδέονται με το πελατειακό σύστημα εξουσίας, κανείς δεν ακούμπησε το ιερό Τοτέμ που λέγεται Δημόσιο. Οι τομές και μεταρρυθμίσεις εξαντλήθηκαν στο κόψιμο μισθών, στην περικοπή επιδομάτων ή έστω στην αύξηση των ωρών διδασκαλίας κάποιων εκπαιδευτικών.
Εάν η ευφορία της προηγούμενης δεκαετίας δικαιολογούσε τις προεκλογικές εξαγγελίες για «εκσυγχρονισμό» ή «επανίδρυση» του κράτους, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις κυβερνήσεις της εποχής του Μνημονίου που πολιτεύονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κρατώντας τον δημόσιο τομέα στην προστατευτική γυάλα.
Η φτωχοποίηση του Δημοσίου Υπαλλήλου δεν σημαίνει ότι τον κάνει καλύτερο, αποδοτικότερο και εντιμότερο, υπάλληλο. Πολύ περισσότερο αυτή η πρακτική δεν έχει σχέση με τη μεταρρύθμιση του κράτους.
Φυσικά και δεν είναι μόνο το πολιτικό σύστημα που απλώνει την ομπρέλα ασφαλείας πάνω από το Δημόσιο.
Από δίπλα ήταν ο κρατικός συνδικαλισμός που εκτράφηκε σε αυτό το σύστημα, με την ασφάλεια της μονιμότητας και των καθιερωμένων ανέξοδων για τους ίδιους απεργιακών κινητοποιήσεων.
Και έτσι ο καιρός περνούσε. Και όλο και περισσότεροι Ελληνες έμεναν άνεργοι, όλο και περισσότερες μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έκλειναν, και στο Δημόσιο απλώς είχαν περικοπές.
Και τότε ήρθε η ώρα της ΕΡΤ. Από τη Μεσογείων 432, όμως, το μήνυμα που στάλθηκε ήταν λάθος (σ.σ.: και αυτό δεν έχει σχέση με την προσωπική πορεια του υπογράφοντος στη δημόσια ραδιοτηλεόραση). Με το κλείσιμο μιας δημόσιας επιχείρησης δεν σημαίνει ότι επέρχεται αυτομάτως η αναδιάρθρωσή της.
Εάν ο πολίτης μπορεί με το πάτημα του τηλεκοντρόλ να βρει κάποιο άλλο κανάλι για την ενημέρωση ή την ψυχαγωγία του, δεν θα συμβεί το ίδιο εάν επιχειρηθεί η «μεταρρύθμιση» με το «μοντέλο ΕΡΤ» της π.χ. εφορίας Μυκόνου, της Πολεοδομίας Κυκλάδων ή του Νοσοκομείου Ιωαννίνων.
Το λάθος της ΕΡΤ λοιπόν, πέραν του μαύρου στις οθόνες, έχει έναν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο: να αποτελέσει το άλλοθι για να μην αλλάξει τίποτα...
http://www.ethnos.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου