Από την έρευνα του σκανδάλου
Με αλχημείες
φούσκωσαν το έλλειμμα του 2009
Φως στο παιχνίδι που παίχθηκε κατά της Ελλάδας για να μπει στα Μνημόνια
Από το τελευταίο τρίμηνο του 2009 και μετά, όταν η εξουσία ήταν στους
«λεφτά υπάρχουν», έγιναν σημεία και τέρατα. Πολιτικά στελέχη του
υπουργείου Οικονομικών φώναζαν στους διαδρόμους «ποιος θέλει και άλλα
χρήματα», απευθυνόμενοι ιδιαίτερα προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό έγινε
για να φουσκώσει το έλλειμμα του 2009 με δαπάνες που αναλογούσαν στο
2010, ώστε να υπάρξει μείωση των δαπανών την επόμενη χρονιά και να
αποδειχθεί ο άθλος του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, κατά το
πρώτο έτος της διακυβέρνησής του.
Το άθλημα όμως της παραποίησης των βιβλίων του κράτους δεν είναι και τόσο εύκολο, κυρίως γιατί ο σχεδιασμός των τότε κυβερνητικών ήταν να εμφανιστεί το έλλειμμα της Ελλάδας μεγαλύτερο από όλα τα άλλα των χωρών της ΕΕ. Μας έπαιρνε, όμως, την… πρωτιά η Ιρλανδία, της οποίας το έλλειμμα του 2009 ήταν 13,5%, ενώ της Ελλάδας είχε αρχικά εκτιμηθεί στο 12,7% τον Οκτώβριο του 2009 με το προσχέδιο του προϋπολογισμού.
Με τη βοήθεια όμως της καλοσχεδιασμένης υστέρησης των εσόδων και της μετάθεσης, επίσης, μερικών δισ. εσόδων στο επόμενο έτος, το θέμα… τακτοποιήθηκε. Τον Απρίλιο του 2010 η κυβέρνηση κοινοποίησε στη Eurostat ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 13,6% του ΑΕΠ. Αυτό συνέβαλε σε πρώτη φάση το σχέδιο να εμφανιστεί η Ελλάδα ως «ειδική περίπτωση» στα μάτια των Ευρωπαίων και επομένως να ληφθούν ειδικά μέτρα για τη διάσωσή της, τα οποία ξεκίνησαν με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου της 6ης Μαΐου 2010. Έπρεπε όμως να εμπεδωθεί η παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να ισχυρίζεται ότι δεν ήταν αυτός ο αρχιτέκτονας των σκληρών μέτρων.
Σημασία έχει το τι έγινε. Αρχικά το έλλειμμα εκτιμήθηκε στο 12,7% και με λίγη αλχημεία το αναθεώρησαν στο 13,6%.
Αυτό ήταν δυνατό γιατί δεν υπήρχε κανένας επικεφαλής στη Στατιστική Υπηρεσία, που υποτίθεται ότι είναι αμερόληπτη και καθ' ύλην αρμόδια να στέλνει τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας στη Eurostat.
Τον τότε πρόεδρο της Στατιστικής Υπηρεσίας επί ΝΔ (Κ. Κοντοπυράκη) τον έδιωξαν κακήν κακώς από την πρώτη ημέρα. Κράτησαν την υπηρεσία ακέφαλη και το κουμάντο των αριθμών έγινε κάτω από την επιστασία του περίφημου, με τα «στικάκια» και τη λίστα Λαγκάρντ, υπουργού Οικονομικών Γιώργου Γ. Παπακωνσταντίνου.
Έπρεπε όμως το έλλειμμα να φουσκώσει και άλλο προκειμένου τα σκληρά μέτρα να περάσουν ως επιτακτική πολιτική! Έπρεπε, επίσης, να προλειανθεί το έδαφος ώστε να εφαρμόσουμε αργότερα το PSI και το κούρεμα του χρέους, που τότε θεωρείτο η μοντέρνα «θεραπεία» στην καταπολέμηση του χρέους.
Προκειμένου να… επιτευχθεί το παραπάνω φούσκωμα, στρατολογήθηκε ένας τεχνοκράτης Έλληνας του ΔΝΤ, που θα αναφερόταν όπου αυτός ήθελε, εφόσον η Στατιστική Υπηρεσία μετονομάστηκε σε ανεξάρτητη αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Πρώτο θέμα στην ατζέντα του νέου προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ ήταν να αυξηθεί το έλλειμμα του 2009 τουλάχιστον κατά δύο επιπλέον μονάδες του ΑΕΠ, ώστε η ψωροκώσταινα να αποκτήσει και άλλες ψώρες, να γίνει πιο ειδική περίπτωση και να εφαρμοστούν όλα τα πειραματικά μέτρα που ήθελε πλέον η «τρόικα» για να εμπλουτίσει το δικό της οπλοστάσιο απέναντι στους απείθαρχους Έλληνες και όποιους άλλους της έφερνε η κρίση.
Με την τρίτη και φαρμακερή, στο τέλος του 2010, η Ελλάδα αποκτά ένα νέο αναθεωρημένο έλλειμμα για το 2009, που ήταν λίγο κάτω από το 16%. Πώς έγινε αυτό; Ο νέος γκουρού και πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ άλλαξε εν μία νυκτί τους ορισμούς και τα λογιστικά πρότυπα βάσει των οποίων καταγράφονται τα έσοδα και τα έξοδα των ΔΕΚΟ, που αποτελούν το ευρύτερο Δημόσιο. Στόχος, να είναι δυνατόν να εμφανιστούν μεγαλύτερα ποσά ελλείμματος, τα οποία να προστεθούν σε αυτό της κεντρικής κυβέρνησης.
Για παράδειγμα, το εισιτήριο που ισχύει στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας, όπου αυτό που πληρώνουμε είναι μόνο ένα κλάσμα του κόστους εφόσον το κράτος το πριμοδοτεί.
Αν το χρήμα που δίνει το Δημόσιο στον ΟΑΣΑ για να έρχεται στον επιβάτη το εισιτήριο φτηνότερο θεωρηθεί αγορά προνοιακής υπηρεσίας του Δημοσίου και προσφορά προς τον πολίτη, τότε το εισρέον χρήμα στο ταμείο του ΟΑΣΑ καταγράφεται ως έσοδο το οποίο βελτιώνει το οικονομικό του αποτέλεσμα.
Αν, αντίθετα, το χρήμα του Δημοσίου θεωρηθεί ότι είναι μια επιδότηση προς τον ΟΑΣΑ, τότε παύει να είναι έσοδο, αποτελεί χρέος και έξοδο που αυξάνει το έλλειμμα του ΟΑΣΑ. Με τη δεύτερη μέθοδο λοιπόν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ προστέθηκαν στο έλλειμμα της κυβέρνησης και το αύξησαν ανάλογα. Δημιουργείται όμως το ακατανόητο, ο αντίστοιχος ΟΑΣΑ στο Παρίσι (και άλλες χώρες της ΕΕ), που λαμβάνει παρόμοια πριμοδότηση, το έσοδο που παίρνει δεν επιβαρύνει το οικονομικό του αποτέλεσμα γιατί πρόκειται για αγορά προνοιακών υπηρεσιών από το κράτος προς στον πολίτη.
Έτσι το έλλειμμα της γαλλικής κυβέρνησης -και λοιπών χωρών της ΕΕ- δεν αυξάνει. Μόνο για την Ελλάδα ίσχυσε το αντίθετο.
Το παράδειγμα του ΟΑΣΑ είναι μόνο ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Η μεθόδευση της παραποίησης του ελλείμματος του 2009 έγινε με ανάλογες αλχημείες για 17 ΔΕΚΟ, όπως επίσης και για τα στοιχεία των αποθεματικών της τοπικής αυτοδιοίκησης, άλλων οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, τις δαπάνες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τα χρέη των νοσοκομείων, τις δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και άλλα παρόμοια.
Το πλέον παράδοξο σε αυτή την παρακμιακή εικόνα για τα δημόσια οικονομικά είναι ότι το τερατώδες μεγάλο έλλειμμα για το 2009 μειώνεται θεαματικά κατά 5 τουλάχιστον ποσοστιαίες μονάδες και από σχεδόν 16% το 2009 έπεσε στο 10,7% το 2010 (ένα μικρό παράδειγμα αναφέρεται στον πίνακα). Τέτοιου είδους βελτίωση από το ένα έτος στο άλλο δεν έχει γίνει ποτέ στη διαδρομή των προϋπολογισμών του κράτους από τότε που επισήμως καταγράφονται.
Και η χώρα μας, που θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει τα δημοσιονομικά της ανοίγματα μόνο μπαίνοντας σε επιτήρηση από τα εποπτικά όργανα της ΕΕ, συνεχίζει να βολοδέρνει στην αδιέξοδη πορεία της λιτότητας.
Το άθλημα όμως της παραποίησης των βιβλίων του κράτους δεν είναι και τόσο εύκολο, κυρίως γιατί ο σχεδιασμός των τότε κυβερνητικών ήταν να εμφανιστεί το έλλειμμα της Ελλάδας μεγαλύτερο από όλα τα άλλα των χωρών της ΕΕ. Μας έπαιρνε, όμως, την… πρωτιά η Ιρλανδία, της οποίας το έλλειμμα του 2009 ήταν 13,5%, ενώ της Ελλάδας είχε αρχικά εκτιμηθεί στο 12,7% τον Οκτώβριο του 2009 με το προσχέδιο του προϋπολογισμού.
Με τη βοήθεια όμως της καλοσχεδιασμένης υστέρησης των εσόδων και της μετάθεσης, επίσης, μερικών δισ. εσόδων στο επόμενο έτος, το θέμα… τακτοποιήθηκε. Τον Απρίλιο του 2010 η κυβέρνηση κοινοποίησε στη Eurostat ότι το έλλειμμα του 2009 ήταν 13,6% του ΑΕΠ. Αυτό συνέβαλε σε πρώτη φάση το σχέδιο να εμφανιστεί η Ελλάδα ως «ειδική περίπτωση» στα μάτια των Ευρωπαίων και επομένως να ληφθούν ειδικά μέτρα για τη διάσωσή της, τα οποία ξεκίνησαν με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου της 6ης Μαΐου 2010. Έπρεπε όμως να εμπεδωθεί η παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να μπορεί ο Γιώργος Παπανδρέου να ισχυρίζεται ότι δεν ήταν αυτός ο αρχιτέκτονας των σκληρών μέτρων.
Σημασία έχει το τι έγινε. Αρχικά το έλλειμμα εκτιμήθηκε στο 12,7% και με λίγη αλχημεία το αναθεώρησαν στο 13,6%.
Αυτό ήταν δυνατό γιατί δεν υπήρχε κανένας επικεφαλής στη Στατιστική Υπηρεσία, που υποτίθεται ότι είναι αμερόληπτη και καθ' ύλην αρμόδια να στέλνει τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας στη Eurostat.
Τον τότε πρόεδρο της Στατιστικής Υπηρεσίας επί ΝΔ (Κ. Κοντοπυράκη) τον έδιωξαν κακήν κακώς από την πρώτη ημέρα. Κράτησαν την υπηρεσία ακέφαλη και το κουμάντο των αριθμών έγινε κάτω από την επιστασία του περίφημου, με τα «στικάκια» και τη λίστα Λαγκάρντ, υπουργού Οικονομικών Γιώργου Γ. Παπακωνσταντίνου.
Έπρεπε όμως το έλλειμμα να φουσκώσει και άλλο προκειμένου τα σκληρά μέτρα να περάσουν ως επιτακτική πολιτική! Έπρεπε, επίσης, να προλειανθεί το έδαφος ώστε να εφαρμόσουμε αργότερα το PSI και το κούρεμα του χρέους, που τότε θεωρείτο η μοντέρνα «θεραπεία» στην καταπολέμηση του χρέους.
Προκειμένου να… επιτευχθεί το παραπάνω φούσκωμα, στρατολογήθηκε ένας τεχνοκράτης Έλληνας του ΔΝΤ, που θα αναφερόταν όπου αυτός ήθελε, εφόσον η Στατιστική Υπηρεσία μετονομάστηκε σε ανεξάρτητη αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Πρώτο θέμα στην ατζέντα του νέου προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ ήταν να αυξηθεί το έλλειμμα του 2009 τουλάχιστον κατά δύο επιπλέον μονάδες του ΑΕΠ, ώστε η ψωροκώσταινα να αποκτήσει και άλλες ψώρες, να γίνει πιο ειδική περίπτωση και να εφαρμοστούν όλα τα πειραματικά μέτρα που ήθελε πλέον η «τρόικα» για να εμπλουτίσει το δικό της οπλοστάσιο απέναντι στους απείθαρχους Έλληνες και όποιους άλλους της έφερνε η κρίση.
Με την τρίτη και φαρμακερή, στο τέλος του 2010, η Ελλάδα αποκτά ένα νέο αναθεωρημένο έλλειμμα για το 2009, που ήταν λίγο κάτω από το 16%. Πώς έγινε αυτό; Ο νέος γκουρού και πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ άλλαξε εν μία νυκτί τους ορισμούς και τα λογιστικά πρότυπα βάσει των οποίων καταγράφονται τα έσοδα και τα έξοδα των ΔΕΚΟ, που αποτελούν το ευρύτερο Δημόσιο. Στόχος, να είναι δυνατόν να εμφανιστούν μεγαλύτερα ποσά ελλείμματος, τα οποία να προστεθούν σε αυτό της κεντρικής κυβέρνησης.
Για παράδειγμα, το εισιτήριο που ισχύει στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Αθήνας, όπου αυτό που πληρώνουμε είναι μόνο ένα κλάσμα του κόστους εφόσον το κράτος το πριμοδοτεί.
Αν το χρήμα που δίνει το Δημόσιο στον ΟΑΣΑ για να έρχεται στον επιβάτη το εισιτήριο φτηνότερο θεωρηθεί αγορά προνοιακής υπηρεσίας του Δημοσίου και προσφορά προς τον πολίτη, τότε το εισρέον χρήμα στο ταμείο του ΟΑΣΑ καταγράφεται ως έσοδο το οποίο βελτιώνει το οικονομικό του αποτέλεσμα.
Αν, αντίθετα, το χρήμα του Δημοσίου θεωρηθεί ότι είναι μια επιδότηση προς τον ΟΑΣΑ, τότε παύει να είναι έσοδο, αποτελεί χρέος και έξοδο που αυξάνει το έλλειμμα του ΟΑΣΑ. Με τη δεύτερη μέθοδο λοιπόν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ προστέθηκαν στο έλλειμμα της κυβέρνησης και το αύξησαν ανάλογα. Δημιουργείται όμως το ακατανόητο, ο αντίστοιχος ΟΑΣΑ στο Παρίσι (και άλλες χώρες της ΕΕ), που λαμβάνει παρόμοια πριμοδότηση, το έσοδο που παίρνει δεν επιβαρύνει το οικονομικό του αποτέλεσμα γιατί πρόκειται για αγορά προνοιακών υπηρεσιών από το κράτος προς στον πολίτη.
Έτσι το έλλειμμα της γαλλικής κυβέρνησης -και λοιπών χωρών της ΕΕ- δεν αυξάνει. Μόνο για την Ελλάδα ίσχυσε το αντίθετο.
Το παράδειγμα του ΟΑΣΑ είναι μόνο ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Η μεθόδευση της παραποίησης του ελλείμματος του 2009 έγινε με ανάλογες αλχημείες για 17 ΔΕΚΟ, όπως επίσης και για τα στοιχεία των αποθεματικών της τοπικής αυτοδιοίκησης, άλλων οργανισμών κοινωνικής ασφάλισης, τις δαπάνες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τα χρέη των νοσοκομείων, τις δαπάνες του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και άλλα παρόμοια.
Το πλέον παράδοξο σε αυτή την παρακμιακή εικόνα για τα δημόσια οικονομικά είναι ότι το τερατώδες μεγάλο έλλειμμα για το 2009 μειώνεται θεαματικά κατά 5 τουλάχιστον ποσοστιαίες μονάδες και από σχεδόν 16% το 2009 έπεσε στο 10,7% το 2010 (ένα μικρό παράδειγμα αναφέρεται στον πίνακα). Τέτοιου είδους βελτίωση από το ένα έτος στο άλλο δεν έχει γίνει ποτέ στη διαδρομή των προϋπολογισμών του κράτους από τότε που επισήμως καταγράφονται.
Και η χώρα μας, που θα μπορούσε να είχε ξεπεράσει τα δημοσιονομικά της ανοίγματα μόνο μπαίνοντας σε επιτήρηση από τα εποπτικά όργανα της ΕΕ, συνεχίζει να βολοδέρνει στην αδιέξοδη πορεία της λιτότητας.
Από άρθρο στο "ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου