ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Αντίσταση μέχρι τέλους

Αντίσταση μέχρι τέλους

 

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

«Πολιτικοποίηση» της ελληνικής κρίσης σημαίνει ότι στο επίκεντρο του δημοσίου διαλόγου τίθενται τα δομικά χαρακτηριστικά μιας ιστορικής κρίσης που αφορά ολόκληρη την Ευρώπη, με «βιτρίνα» την Ευρωζώνη και όχι τα συγκυριακά προβλήματα μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. Γι' αυτό και μέσα από την πολιτικοποίηση αυτή έχει αναδειχθεί σε μείζον ιστορικό ζήτημα το θέμα της Δημοκρατίας, του τρόπου πολιτικής διακυβέρνησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.

Και όμως, τις κρίσιμες, τις ιστορικές στιγμές που βιώνουμε ως έλληνες πολίτες, ως Ευρωπαίοι, το «εκκρεμές της ιστορίας» οδηγείται προς την αντίθετη κατεύθυνση: Τα οικονομικοπολιτικά συμφέροντα, που διοικούν με ολιγαρχικό, με δικτατορικό τρόπο την Ευρώπη, έχοντας ως προωθητικό - εξολοθρευτικό «μηχανισμό» το νεοφιλελεύθερο πρότυπο και τη στρατηγική της λιτότητας, προετοιμάζουν την εγκαθίδρυση και νομιμοποίηση στην Ευρώπη ενός νέου φεουδαρχικού καθεστώτος προκειμένου να εδραιώσουν εσαεί την κυριαρχία τους.

Εμείς ζητάμε Δημοκρατία και αυτοί απεργάζονται τους τρόπους μέσω των οποίων θα εγκαθιδρύσουν μια μεταμοντέρνα οικονομικοπολιτική δικτατορία, που θα «νομιμοποιείται» από το Σύνταγμα της αγοράς και τους νεοφιλελεύθερους «κανόνες» του ακραίου ανταγωνισμού.

Τις ημέρες αυτές, που κρίνεται η ίδια η πορεία της χώρας μας, στη Σύνοδο Κορυφής, στις 25 και 26 του μηνός, θα ληφθούν αποφάσεις που αφορούν κατά πρώτον την ψυχροπολεμική ένταση κατά της Ρωσίας, μέσω της οποίας οι ΗΠΑ σύρουν, χειραγωγούν και ζημιώνουν την Ευρώπη, επιβάλλοντάς της τη δική τους γεωστρατηγική επιλογή, και κατά δεύτερον αποφάσεις για την περίφημη «οικονομική διακυβέρνηση» της Ευρώπης…

Δεν απαιτεί ιδιαίτερο σχολιασμό η ανικανότητα και η «τύφλωση» της γερμανικής ελίτ να αντιληφθεί σε ποια αδιέξοδα οδηγείται η Ευρώπη από την κλιμάκωση της έντασης με τη Ρωσία, από τη στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και τους κινδύνους που δημιουργούνται από ενδεχόμενες «απαντήσεις» της ρωσικής ηγεσίας. Ήδη ο πρόεδρος Πούτιν αναγγέλλει μεταφορά πυρηνικού οπλοστασίου στα ρωσικά σύνορα με την Ευρώπη…

Δεν ασχολείται με αυτά ούτε η γερμανική ηγεσία ούτε οι «πρόθυμοι» σύμμαχοι και εντελοδόχοι της… Τους απασχολεί η οργάνωση ενός νέου «αυταρχικού καθεστώτος» που θα επιβάλουν σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Δικτατορία με τεχνοκρατικό προσωπείο

Κάτω από τον ουδέτερο - τεχνοκρατικό τίτλο «οικονομική διακυβέρνηση» επισημοποιείται, οργανώνεται θεσμικά και «νομιμοποιείται» μια πυραμίδα εξουσίας που θα αφαιρεί και τα τελευταία, εναπομείναντα, δημοκρατικά δικαιώματα από τα εθνικά Κοινοβούλια και τους πολιτικούς φορείς που εκφράζουν τη λαϊκή κυριαρχία, εγκαθιστώντας ένα είδος απρόσβλητης και ανεξέλεγκτης εξουσίας. Αυτή η εξουσία θα αποφασίζει για τη μοίρα και τη ζωή των λαών, για την προοπτική και τους όρους κυριαρχίας κάθε χώρας… Η «οικονομική διακυβέρνηση» θα αφορά στην πραγματικότητα τη ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ πάνω στους λαούς και στις χώρες.

Εδώ και τρία περίπου χρόνια έχει ανοίξει αυτή η «συζήτηση» με τον προσχηματικό τίτλο «το ευρωσύστημα της δημοσιονομικής πολιτικής». Επικεφαλής του ένας υπερυπουργός - οικονομικός δικτάτορας που θα μπορεί να απορρίπτει προϋπολογισμούς ψηφισμένους από εθνικά Κοινοβούλια, εάν οι προϋπολογισμοί αυτοί -και κυρίως τα επιμέρους κονδύλια- «παρεκκλίνουν» από την ορθοδοξία του δόγματος της λιτότητας και του απηνούς ανταγωνισμού…

Στην περίπτωση των παρεκκλίσεων αυτών, μάλιστα, οι βασικές αρχές των Μνημονίων που εφαρμόσθηκαν στη χώρα μας καθίστανται δεσμευτικοί κανόνες: Τα απείθαρχα κράτη θα χρηματοδοτούνται υποχρεωτικά από τον ESM, δηλαδή από το Ευρωπαϊκό ΔΝΤ, που θα εξουσιάζει η Γερμανία, και θα ακολουθούν πιστά τους δημοσιονομικούς περιορισμούς των Μνημονίων…

Επείγονται η γερμανική ελίτ και η χρηματοπιστωτική δικτατορία να χτίσουν το νέο τους «κάστρο», να διαλύσουν και τα τελευταία θεσμικά - δημοκρατικά ερείσματα που ήδη υπολειτουργούν σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο, γιατί τρέμουν στην ιδέα ότι είναι δυνατόν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες να αντιπροσωπευθούν πολιτικά και να αμφισβητήσουν τη μονόδρομη - ισοπεδωτική λογική που κυριαρχεί σήμερα… Στην πραγματικότητα η σημερινή κυριαρχία της είναι τόσο εύθραυστη που αρκούσε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι και να διεκδικήσει την επιβίωση και το δίκιο της για να «ταρακουνηθεί» μια εξουσία που στηρίζεται στους εκβιασμούς, στις απειλές, στην καταστολή κάθε αντίδρασης.

Τα «πήλινα πόδια» της Γερμανίας

Η γερμανική οικονομικοπολιτική ηγεσία έχει τους δικούς της λόγους να τρέμει μπροστά στο ενδεχόμενο ενός Grexit… Κι αυτοί οι λόγοι αφορούν τον «πυρήνα» του γερμανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος… την ίδια την Deutsche Bank, που κατέχει σήμερα χρηματοπιστωτικά προϊόντα που χαρακτηρίζονται ως «παράγωγα», τα οποία ανέρχονται στο απίστευτο ύψος των 67 τρισ. ευρώ…

Υπάρχει, συνεπώς, ένας εκρηκτικός μηχανισμός μεγατόνων στην καρδιά της γερμανικής αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας, εάν μάλιστα αναλογισθούμε ότι το συνολικό παγκόσμιο ΑΕΠ ανέρχεται σε 75 τρισ. ευρώ ετησίως…

Η Deutsche Bank «έκρυψε» μεγάλα ποσά επισφαλών παραγωγών «κάτω από το χαλί» κατά την κρίση του 2008, που ξεκίνησε από την περίφημη Lehman Brothers, ενώ ξεφορτώθηκε από το 2010 και μετά τα επισφαλή ελληνικά ομόλογα μέσω της ΕΚΤ… πριν από το περίφημο PSI…

Βεβαίως, η γερμανική ελίτ και το χρηματοπιστωτικό της «φρούριο» νομίζουν ότι θα βρίσκονται εσαεί στο απυρόβλητο και ότι η κρίση αφορά τους «απείθαρχους» λαούς του Νότου. Όμως, στον σύγχρονο κόσμο καμιά οικονομική δραστηριότητα δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο, ιδιαίτερα οι χρηματοπιστωτικές «φούσκες» που ανά πάσα στιγμή μπορούν να καταρρεύσουν προκαλώντας ευρύτερες καταστροφές.

Η ελληνική κρίση και το «αδιέξοδο» των διαπραγματεύσεων δεν προκάλεσαν μόνο την άνοδο της επισφάλειας των ομολόγων των χωρών της Νότιας Ευρώπης. Στην ίδια τη Γερμανία, πέρα από την άνοδο των επιτοκίων, ο ίδιος ο δείκτης «οικονομικής προοπτικής» της γερμανικής οικονομίας, ο περίφημος ZEW, έχει σημειώσει συνολική πτώση της τάξεως του 43% τους τρεις τελευταίους μήνες, όπου ο Β. Σόιμπλε αδιαλείπτως απειλεί, απαξιώνει και εκβιάζει την ελληνική κυβέρνηση…

Η Γερμανία δεν θέλει το Grexit. Θέλει να φύγει ο Αλ. Τσίπρας και η ελληνική κυβέρνηση και να έρθει στη θέση τους μια μνημονιακού χαρακτήρα «εθνική συγκυβέρνηση» που θα υπογράψει αυτόματα το νέο Μνημόνιο… Γι' αυτό άλλωστε και ο Γ. Στουρνάρας «υπενθύμισε» την υποψηφιότητά του ως νέου Παπαδήμου μέσω της «έκθεσης» της Τράπεζας της Ελλάδος…

Μόνη ελπίδα, μόνη λύση, η μέχρι τέλους αντίσταση του ελληνικού λαού. Μόνο αυτή τρομοκρατεί στην πράξη τους τρομοκράτες. 

ΤΟ ΠΑΡΟΝ