Η Μεταπολίτευση σάπισε

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Ψυχοφθόρο το πολιτικό κλίμα στη χώρα. Ενας λαός ολόκληρος βυθισμένος στην οργή, στην ανησυχία, στον φόβο, στην κατάθλιψη. Eνας λαός που έχει δεχτεί ένα βίαιο χτύπημα που τον πέταξε προς τα πίσω και προς τα κάτω. Μαύρες σκέψεις προκαλεί η χθεσινή επέτειος της κατάρρευσης της χούντας. Τριάντα έξι χρόνια τώρα, ποτέ άλλοτε η επέτειος της Μεταπολίτευσης δεν είχε «γιορταστεί» μέσα σε τόσο πένθιμη ατμόσφαιρα. Τίποτα πλέον δεν έχει απομείνει από την αισιοδοξία και τις ελπίδες που είχε γεννήσει πριν από εννέα μόλις μήνες η σαρωτική εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ στην τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού – και όχι μόνο στους ψηφοφόρους του κυβερνώντος κόμματος.

Το όραμα της Μεταπολίτευσης ήταν η δημοκρατία, η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία όλου του ελληνικού λαού. Μέχρι την αρχή αυτού του «δίσεκτου» 2010 η πρόοδος ήταν συνεχής λίγο – πολύ και στους τρεις προαναφερθέντες τομείς. Ξαφνικά, με την υπογραφή από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου του μνημονίου με το ΔΝΤ, η οπισθοχώρηση και στα τρία αυτά μέτωπα είναι ραγδαία.

Οι «Φον Φούφουτοι» της τρόικας ΔΝΤ, ΕΕ και Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι οποίοι επιδιώκουν «να συμπεριφέρονται σαν πρωθυπουργοί και να κάνουν μίνι υπουργικά συμβούλια» κατά τον πάντα γλαφυρό στις εκφράσεις αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Θόδωρο Πάγκαλο, έχουν ήδη καταρρακώσει κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Εχουν υποκαταστήσει την κυβέρνηση στην οικονομική διακυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία πλέον λοιδορείται ανοιχτά από όλες τις ευρωπαϊκές εφημερίδες ως χώρα που στερείται εθνικής κυριαρχίας. Τέτοια ταπείνωση και αίσθημα εθνικής υποτέλειας έχει να αισθανθεί ο ελληνικός λαός από τη δεκαετία του 1950… Και τότε, τουλάχιστον, δεν το έγραφαν όλες οι ξένες εφημερίδες…

Ρίγη φρίκης προκάλεσε η σχεδόν αλλόφρων απόφαση του υπουργού Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδου, να καταργήσει με νομοθετική παρέμβαση αποφάσεις του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας για αυξήσεις της τάξης του 1% ή 1,5% για το 2010. Σόκαρε ιδιαιτέρως ο ισχυρισμός του υπουργού στη Βουλή ότι τις καταργεί επειδή «οι αποφάσεις αυτές είναι ξεκάθαρα εκτός πλαισίου» του μνημονίου του ΔΝΤ! Υπουργός αναιρεί δικαστικές αποφάσεις γιατί δεν συμφωνούν με τις απαιτήσεις των ξένων δυναστών!

«Υποδουλώνετε τους εργαζόμενους, δεν κυβερνάτε τον τόπο», κατηγόρησε την κυβέρνηση Παπανδρέου ο εκπρόσωπος της ΝΔ στη Βουλή, προσάπτοντάς της και την κατηγορία του «πραξικοπήματος». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο αντιπρόεδρος της ΓΣΕΕ, ανέσυρε μια έκφραση από την εποχή της δικτατορίας: «Η κυβέρνηση βάζει τους εργαζόμενους στον γύψο» δήλωσε. «Ηρθατε στο όνομα του σοσιαλισμού να φέρετε τη χειρότερη βαρβαρότητα» κατηγόρησε την κυβέρνηση ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ.

Συρρίκνωση της δημοκρατίας, περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού ως αποτέλεσμα της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας προσάπτει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Οι κατηγορίες αυτές ακούγονται πολύ πιο βαριές τέτοιες μέρες, μέσα σε αυτό το κλίμα καθολικής απογοήτευσης και ανυπαρξίας οποιασδήποτε αχτίδας φωτός και ελπίδας. Μόνο ο πρωθυπουργός δήλωσε στο Ισραήλ που βρέθηκε αυτή την εβδομάδα πως «ευελπιστούμε ότι περνούμε σε μια ευνοϊκή περίοδο αλλαγών», αλλά ελάχιστοι είναι πια όσοι συμμερίζονται τη φραστική αισιοδοξία του…

Το ΠΑΣΟΚ εκπροσώπησε πιστότερα από οποιοδήποτε άλλο κόμμα την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Υπήρξε ο πρωταγωνιστής των τεράστιων επιτευγμάτων της μεταπολιτευτικής περιόδου και των σκοτεινών πλευρών της. Αυτό έβαλε την καθοριστική σφραγίδα στην εποχή της Μεταπολίτευσης, την οποία ακριβώς για αυτό μισούν τόσο πολύ οι παράγοντες της πολιτικής και κοινωνικής Δεξιάς.

Σήμερα όμως, λες και πρόκειται για παράσταση αρχαίας τραγωδίας, μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και πάλι εκφράζει με την πολιτική της τη σήψη της Μεταπολίτευσης, υποστέλλοντας τις σημαίες της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, ακόμη και ορισμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι. Θλιβερό τέλος εποχής…

Πηγή:
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=22330956
http://antonisg.wordpress.com/2010/07/25/η-μεταπολίτευση-σάπισε/

NEOY TYΠOY ΔIKTATOPIA AΠO ΔNT KAI EE

Το παρακάτω κείμενο εγράφη από υποστηρικτή του κόμματος της Χριστιανικής Δημοκρατίας και σχολιάζει, απευθυνόμενο στους οπαδούς της ΧΔ, την σημερινή κατάσταση. Όμως θεωρώ ότι τα επισημασμένα με έντονη γραφή σημεία μας βρίσκουν σύμφωνους ΟΛΟΥΣ. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

NEOY TYΠOY ΔIKTATOPIA AΠO ΔNT KAI EE

Kατάργησαν τη Bουλή

-Σε περίοδο δικτατορίας ισχύει η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας; Aσφαλώς όχι. Tα κόμματα διαλύονται. H Bουλή διαλύεται. O δικτάτορας αποφασίζει και διατάσσει. Oι εκλογές και τα δημοψηφίσματά του είναι της πλάκας.

Θυμηθείτε:

Eκλογή «Προέδρου Δημοκατίας», την εποχή της Xούντας, με μοναδικό υποψήφιο τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο! Ύπαρξη δεύτερου υποψηφίου απαγορευόταν! Tότε ο αείμνηστος ιδρυτής και πρόεδρος της XΔ Nίκος Ψαρουδάκης έγραψε το ιστορικό και ανεπανάληπτο άρθρο «Για ποια Δημοκρατία μιλάτε κύριε Παπαδόπουλε;», που έσπαγε κυριολεκτικά κόκκαλα.

Δημοψήφισμα της Xούντας για το «Σύνταγμά» της. Tότε ο αείμνηστος, επίσης, γελοιογράφος μας Xριστοδούλου δημοσίευσε στη «Bραδυνή» το αξέχαστο σκίτσο με τον κρητικό λυράρη μπροστά στην κάλπη να τραγουδά την μαντινάδα: «Θε μου και δεν ξανάγινε σε τούτο το ρημάδι / να ρίχνεις OXI το πρωί να βγαίνει NAI το βράδυ».

Σε καθεστώς κατοχής τι συμβαίνει;

Tα ίδια και χειρότερα, γιατί ο δικτάτορας είναι κατακτητής. Aυτός διορίζει κυβέρνηση ανδρεικέλων, που εκτελούν χωρίς δυνατότητα αντίδρασης τις εντολές του. H μη εκτέλεση των εντολών του επιφέρει την δική τους εκτέλεση!

- Γιατί γράφονται όλα αυτά, τα οποία είναι γνωστά σ’ όλους;
- Mα για να θυμίσουμε το καθεστώς, υπό το οποίο ζούμε από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος 3847/11-5-2010 που τροποποιεί τον νόμο 3845/6-5-2010.

O νόμος 3845 αναφέρεται «στα μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της Eλληνικής Oικονομίας από τα κράτη-μέλη της Zώνης του ευρώ και το Δ.N.T.». O νόμος αυτός υπερψηφίστηκε από το ΠAΣOK, το ΛAOΣ και την Nτόρα Mπακογιάννη. Kαταψηφίστηκε από τη N.Δ., το K.K.E. και τον ΣYPIZA. «Παρών» δήλωσαν τρεις βουλευτές του ΠAΣOK, οι Γιάννης Δημαράς, Σοφία Σακοράφα και Bασίλης Oικονόμου που αμέσως διαγράφηκαν από την K.O. του κόμματός τους.
Στο άρθρο 1 § 4 του 3845 αναφέρονται τα εξής:

«Παρέχεται στον υπουργό Oικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Eλληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Eυρωπαϊκή Eπιτροπή, τα κράτη-μέλη της Zώνης του ευρώ, το Δ.N.T. προκειμένου να εφαρμοστεί το Mνημόνιο Oικονομικής και Xρηματοπιστωτικής Πολιτικής και το Mνημόνιο Συνεννόησης στις συγκεκριμένες προϋποθέσεις οικονομικής πολιτικής. Tα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγουμένου εδαφίου εισάγονται στη Bουλή για κύρωση».

Ξεκάθαρο λοιπόν ότι ο νόμος 3845 της 6/5/2010 απαιτούσε να κυρώσει η Bουλή την όποια συμφωνία, σύμβαση ή μνημόνιο θα είχε υπογράψει ο υπουργός Oικονομικών.

Όμως τα κράτη της Zώνης του ευρώ και το Δ.N.T. που ανάλαβαν την «στήριξη» μας είπαν όχι στη Bουλή. H Bουλή δεν χρειάζεται.
Ξεχάστε τη λαϊκή κυριαρχία. Στη θέση της βάλτε την κυριαρχία του κεφαλαίου μας. Έτσι απαίτησαν να τροποποιηθεί αμέσως η σχετική διάταξη.

Aποτέλεσμα; H κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε τον νόμο 3847 της 11/5/2010, με τον οποίο οι εντολές των «προστατών» μας έγιναν νόμος του Kράτους μας. Συγκεκριμένο στο μοναδικό άρθρο 1 στην § 9 του 3847 αναφέρονται επί λέξει τα εξής:

«Στο τέλος της § 4 του άρθρου πρώτου του ν. 3845/2010 (ΦEK 65/A) αντί της λέξης «κύρωση» τίθενται οι λέξεις «συζήτηση και ενημέρωση. Iσχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους»!

Mε απλά λόγια:

Ό,τι και μόλις υπογράφει ο Γ. Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Oικονομικών, με την E.E., την E.K.T. και το Δ.N.T. ισχύει και εκτελείται αμέσως. H Bουλή απλώς ενημερώνεται χωρίς όμως κανένα δικαίωμα κατάργησης ή έστω τροποποίησης των όσων υπέγραψε ο υπουργός Oικονομικών. Oύτε καν το δικαίωμα μετάθεσης του χρόνου εφαρμογής τους έχει.

Aν για τα παραπάνω, που αφορούν την πορεία της Eθνικής μας Oικονομίας άρα και τους τομείς της Παιδείας, Yγείας, Kοινωνικών Aσφαλίσεων, Eθνικής Άμυνας, Eξωτερικής Πολιτικής κ.λπ. καταργείται η Bουλή, τότε πως πρέπει να χαρακτηριστεί το καθεστώς κάτω από το οποίο ζούμε και θα ζούμε για μακρό διάστημα μέχρι να υπάρξει καθολική αντίσταση στη νέα κατοχή;

Oι βουλευτές που υπερψήφισαν τον νόμο 3847 είναι υπόλογοι στο λαό. Kατάργησαν την ουσία του Δημοκρατικού πολιτεύματος αφού κατάργησαν την Bουλή!

O Παπαδόπουλος την κατάργησε με τα τανκς, που προορίζονταν για την Eθνική Άμυνά μας. Eκείνοι την κατάργησαν με την ψήφο που τους εμπιστεύθηκε ο Λαός για να υπερασπίζονται το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία.

Yπέκυψαν στις εντολές του Δ.N.T. και των συνεταίρων του στην E.E. και γελοιοποίησαν τον ύψιστο θεμό της Δημοκρατίας, τη Bουλή.

Kαι μη ξεχνάμε ότι, όπως ο «γύψος» της Xούντας χρησιμοποιήθηκε για τη «σωτηρία της Πατρίδος», έτσι και τώρα το καθεστώς του νόμου 3847 επιβλήθηκε για «τη σωτηρία της Eθνικής Oικονομίας και τη στήριξη των οικονομικά αδυνάτων».

H «εθνοσωτήριος επανάσταση» των πραξικοπηματιών μόνο δεινά επισώρευσε, με επίλογο την τραγωδία της Kύπρου.

Tα «σωτήρια» μνημόνια, συμβάσεις και συμφωνίες, που υπογράφει και θα υπογράφει ο υπουργός Oικονομικών, φτύνοντας τη Bουλή, δεν θα προκαλέσουν νέα τραγωδία μόνο αν υπάρξει λαϊκή αγωνιστική αντίσταση. Aντίσταση και μέσα μας και γύρω μας.

Mέσα μας, γιατί και εμείς ως πρόσωπα και πολίτες δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

Στηρίξαμε με την ψήφο μας και με ιδιοτελή πολλές φορές κριτήρια την πολιτική και τους πολιτικούς του μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα.

Aντίσταση γύρω μας, για ν’ απαλλαχθούμε από το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και τους φορείς του που γεννούν την ένδεια, τη φτώχεια, τη διαφθορά και τη σήψη.

Aντίσταση μέσα και γύρω μας με πυξίδα την οικοδόμηση ενός αύριο που να θεμελιώνεται στον κοινωνισμό της Oρθοδοξίας, στις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά που πηγάζουν από την λαϊκή αγωνιστική μας παράδοση, την ορθόδοξη πίστη μας και φυσικά τα πορίσματα της σύγχρονης επιστήμης.

Tη νέα κατοχή, όπως και τις προηγούμενες, πρέπει και μπορούμε να την ανατρέψουμε. Γι’ αυτό καλούμε τα μέλη και τους φίλους της XΔ να βρίσκονται σε συνεχή επαφή μαζί μας για να οργανώνουμε την αντίστασή μας και την ενεργό συμμετοχή μας σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις του λαού μας.

H αδράνεια και ο εφησυχασμός να γίνει παρελθόν. O συνεχής, συνεπής και ανένδοτος αγώνας κατά την νέας κατοχής και των οργάνων της να είναι καθημερινό μέλημά μας.

Υποβλήθηκε από Μηλιαράκης Μανώλης

Πηγή:
http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/825/neoy-typoy-diktatopia-apo-dnt-kai-ee.html

Εξαρτημένοι 180 χρόνια

Ενας τρίτος ανεξάρτητος παρατηρητής των υποθέσεων του νεοελληνικού κράτους θα ένιωθε το κενό και θα κατέγραφε δυστυχώς ότι κάθε κρίσιμο βήμα έκρυβε εξωτερική πίεση ή παρέμβαση.

Κακά τα ψέματα, η έκβαση της επανάστασης του 1821 κρίθηκε από την παρέμβαση των ξένων δυνάμεων.

O ίδιος Καποδίστριας, που έθεσε τα θεμέλια του νεοελληνικού κράτους, ήταν ένας «ξένος», που δεν άντεξαν οι ντόπιοι εκπρόσωποι του αναχρονισμού. Και αργότερα οι Βαυαροί ήλθαν εδώ ως τοποτηρητές των εγγυητριών δυνάμεων.

Η μετέπειτα περίοδος ανάπτυξης στηρίχθηκε επίσης στον δανεισμό, η οποία το 1893 έφερε την πτώχευση και μαζί τον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο, ο οποίος και επέβαλε σταθερές πηγές εσόδων στο πτωχευμένο και ελεγχόμενο από τους δανειστές ελληνικό κράτος. Ο Εδουάρδος Λω ήταν αυτός που επέβαλε τους φόρους του μονοπωλίου στο αλάτι, στον καπνό, στο φωτιστικό πετρέλαιο, στα σπίρτα και στα παιγνιόχαρτα.

Αλλά και αργότερα μετά τους βαλκανικούς πολέμους και τη μικρασιατική καταστροφή πάλι τα δάνεια μιας άλλης τρόικας επέτρεψαν την αποκατάσταση των προσφύγων και την εκτέλεση των λεγόμενων παραγωγικών έργων, τα οποία έδωσαν πνοή στην καθημαγμένη ελληνική ύπαιθρο.

Στη βάση των απαιτήσεων της Κοινωνίας των Εθνών εξασφαλίστηκε η νομισματική σταθερότητα και εφαρμόστηκε μετά το 1927 πρόγραμμα ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους. Το 1945 μετά την απελευθέρωση το 1944 ήταν η επέμβαση των Αγγλων που έκρινε την πορεία της χώρας. Με το τέλος του εμφυλίου πολέμου το σχέδιο Μάρσαλ, η αμερικανική βοήθεια και οι υπαγορεύσεις που πήγαζαν από αυτήν έστησαν το μεταπολεμικό κράτος. Οι βασικές δομές, από τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας ως τις μυστικές υπηρεσίες και τις Εφορίες, φέρουν όλες αμερικανική σφραγίδα. Ο κεντρικός φορολογικός νόμος που ισχύει ακόμη και σήμερα καταρτίστηκε στη βάση των οδηγιών της αμερικανικής αποστολής και έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον ότι προέβλεπε από τότε φόρο επιτηδεύματος, την πρώιμη εκδοχή των σύγχρονων αντικειμενικών κριτηρίων. Αργότερα στα πρώτα χρόνια της συμμετοχής μας στην ΕΟΚ, η πρώτη διαδικασία προσαρμογής ήλθε ως αποτέλεσμα των όρων του δανείου που υπέγραψε το 1985 ο Κώστας Σημίτης.

Ακολούθησε η πορεία προς την ΟΝΕ, η οποία στηρίχθηκε καθ΄ ολοκληρίαν στις οδηγίες και στη στενή παρακολούθηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και φθάσαμε στη σημερινή κρίση η οποία αποσοβήθηκε χάρις στην εξωτερική βοήθεια. Από αυτή πηγάζει η παρούσα απόλυτη εξάρτηση και καθοδήγηση από την τρόικα Ευρωπαϊκής Ενωσης, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η οποία αποτελεί την επιτομή της παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα στις εξελίξεις της χώρας.

Επιβεβαιώνει δυστυχώς αυτή η αναδρομή αδυναμίες εθνικές και πολιτικές. Τις οποίες οφείλουμε κάποτε να ξεπεράσουμε. Αλλιώς κάποια στιγμή θα συμβεί το μοιραίο της πλήρους απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας.

akarakousis@dolnet.gr

Πηγή:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=6&artId=311091&dt=30/07/2010

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ

Αναρτώ σήμερα το παρόν άρθρο της δημοσιογράφου κας Ρίτσας Μασούρα από το ιστολόγιό της http://ritsmas.wordpress.com/.

Πρόκειται για ένα άρθρο που πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να διαφωνήσει μαζί της.

Είναι σκέψεις που στριφογυρίζουν καθημερινά μέσα στο μυαλό του κάθε ορθολογικά σκεπτόμενου ανθρώπου και που τόσο εύστοχα καταγράφηκαν από την πένα της κας Μασούρα.

Επειδή θεωρώ ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές ημέρες υπάρχει ελπίδα γιαυτό και συνοδεύω το παρόν άρθρο της με μια συμβολική φωτογραφία που τράβηξα προχθές και παρουσιάζει την ανατολή του ήλιου στο δικό μου νησί στα Μάλια της Κρήτης.

Η κα Μασούρα γράφει:

Σα να μην πέρασε μια μέρα!

Ένα άρθρο που έγραψα το 2001 στην Καθημερινή και αναδημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία. Το βρήκα εδώ στο νησί που βρίσκομαι, σκαλίζοντας κάτι αρχεία. Μου έδωσε την αίσθηση ότι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, γι αυτό και το ανεβάζω χωρίς να προσθέσω ή να αφαιρέσω λέξη.

Ψάχνοντας στα χαλίκια της αυλής μας

«Ισως αντηχεί υπερβολικά ελληνοκεντρικό, αλλά κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο από την υποκουλτούρα μιας χούφτας εργολάβων που εξελίσσονται σε πρεσβευτές της νέας αισθητικής εικόνας της Ελλάδας με έργα συχνά ακαλαίσθητα, βαρετά. Αλλά και πρεσβευτές της ιδέας του γρήγορου και πολλές φορές ύποπτου χρήματος. Μιας ιδέας με αλυσιδωτές επιπτώσεις στους νέους και άπειρους περί τα χρηματοοικονομικά ανθρώπους. Φοβάμαι ότι κινδυνεύουμε το ίδιο σοβαρά να αφομοιώσουμε τη νομιμότητα της εξουσίας της τηλεοπτικής εικόνας, αποκτώντας παράλληλα τη βεβαιότητα ότι στην τηλεοπτική οθόνη εκείνο που μετράει είναι η εντύπωση, όχι το επιχείρημα, η εικόνα και όχι ο λόγος, το συμβάν και όχι η σκέψη. Τη βεβαιότητα για μια Ελλάδα εικονική, δηλαδή.

Αλλά κινδυνεύουμε το ίδιο να προσβληθούμε από τον ιό της απάθειας, κάθε φορά που προσπερνάμε αδιάφορα το αποστεωμένο κορμί κάποιου ναρκομανούς στην Ομόνοια. Οπως άλλωστε απειλούμαστε από την παραποιημένη πολιτική ρητορική, το δημόσιο διάλογο που διολισθαίνει στο απόλυτο τίποτα, μακριά από την πολιτική ρητορική του Αριστοτέλη.

Ποιος άραγε διαφωνεί; Εχουμε μπει για τα καλά σε περιόδους παρακμής, αποδιοργάνωσης των θεσμών, μηρυκασμού των λόγων και των ιδεών, κατακερματισμού του κόσμου, αποανθρωπισμού. Γιατί, μια και πολύς ο λόγος για τη Γένοβα, τι άλλο από παρακμιακή ήταν η δήλωση της συμβούλου του Μπους, της Κοντολίζα Ράις, όταν με θυμωμένη φωνή είπε το εξής: “Μέσα στο παλάτσο συνεδριάζουν οι εκλεγμένοι ηγέτες του κόσμου. Αυτοί έξω που φωνάζουν δεν είναι εκλεγμένοι”!

Σίγουρα δεν έχουμε εκλεγεί. Αλλά το δικαίωμα να αμφισβητούμε τους εκλεγμένους μάς ανήκει. Οπως δική μας είναι και η αντίδραση σε ό,τι μας προβληματίζει. Αλλά και η ευθύνη να στηλιτεύουμε “ολούθε τσι ασχημάδες” και να αποφεύγουμε το θηρευτικό δίχτυ της τηλεοπτικής αποβλάκωσης, ψάχνοντας πρώτα ανάμεσα στα χαλίκια της αυλής μας. Γιατί μόνον εκεί μπορεί να κρύβεται ο άξιος τιμής του Πλάτωνα. Εκείνος που δεν θα επιτρέπει στους αδικούντες να αδικούν».

ΡΙΤΣΑ ΜΑΣΟΥΡΑ – «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 25/07/2001

Πηγή:

http://ritsmas.wordpress.com/2010/07/24/σα-να-μην-πέρασε-μια-μέρα/

Ες ευθύ, το ορθό σύστημα γραφής

Ες ευθύ, το ορθό σύστημα γραφής

Η προς τα δεξιά ανάγνωση επικράτησε των «επί τα λαιά» και «βουστοφηδόν» πριν από 25 αιώνες στην περιοχή του Αιγαίου

Του Χρ. Γ. Ντουμα

Τρεις είναι οι εναλλακτικοί τρόποι, με τους οποίους εφαρμόστηκε η αλφαβητική γραφή στις πρώιμες ελληνικές επιγραφές. Ανάλογα δε με τη φορά των γραμμάτων οι τρόποι αυτοί έχουν αποκληθεί «ες ευθύ» ο προς τα δεξιά και «επί τα λαιά» ο προς τα αριστερά (λαιός = αριστερός), ενώ ο συνδυασμός και των δύο λέγεται «βουστροφηδόν», από τις παλινδρομικές κινήσεις των βοδιών που σέρνουν το αλέτρι κατά την άροση. Αυτοί οι τρόποι γραφής ήσαν ήδη σε χρήση κατά το τελευταίο στάδιο εξέλιξης της Πρωτοχανααναϊκής γραφής, στα τέλη του 12ου αιώνα π.Χ. Η γραφή από τα δεξιά προς τα αριστερά, έχει επικρατήσει και χρησιμοποιείται από όλες γενικά τις σημιτικές γλώσσες, αρχαίες και νέες, της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής. Σε πρώιμα αλφαβητικά κείμενα της ελληνικής γλώσσας οι τρόποι «επί τα λαιά» και «ες ευθύ» χρησιμοποιήθηκαν, κατά κανόνα για πολύ απλές φράσεις συνήθως του ενός στίχου, ενώ με τη γραφή «βουστροφηδόν» γράφονταν εκτενέστερα κείμενα. Αν και η γραφή «επί τα λαιά» διατηρήθηκε ακόμη και κατά την κλασική περίοδο, κυρίως για δημόσια κείμενα, από τον 6ο αι. π.Χ. η γραφή «ες ευθύ» άρχισε να γίνεται πιο δημοφιλής, ώσπου τον 5ο αιώνα καθιερώθηκε οριστικά.

Είναι προφανές ότι μαζί με την εισαγωγή του αλφαβητικού συστήματος γραφής στην ελληνική γλώσσα εισήχθησαν και οι τρεις τρόποι που εφαρμόζονταν στην περιοχή επινόησης του αλφαβήτου. Και είναι απορίας άξιον γιατί η ελληνική γλώσσα απέρριψε τελικά τους δύο άλλους τρόπους και κράτησε την γραφή «ες ευθύ», σε αντίθεση με τις σημιτικές γλώσσες που διατήρησαν τον τρόπο «επί τα λαιά». Με την υιοθέτηση δε του ελληνικού αλφαβήτου από τη λατινική και αργότερα από τις σλαβικές γλώσσες, η γραφή «ες ευθύ» αποτελεί σήμερα τον τρόπο γραφής ολόκληρου του Δυτικού κόσμου. Εξετάζοντας τη σημασία των όρων που χρησιμοποιήθηκαν για τον προσδιορισμό των τρόπων γραφής, διαπιστώνει κανείς ότι εκείνοι που τελικά εγκαταλείφθηκαν, «επί τα λαιά» και «βουστροφηδόν», είναι περιγραφικοί. Αντίθετα, ο όρος «ες ευθύ» σημαίνει «στο ορθό», «στο σωστό».

Τόσο στην αρχαία όσο και στην ομιλούμενη ελληνική «ευθύς» σημαίνει ίσος, χωρίς στρεβλώσεις, σωστός. Για παράδειγμα, αυτός που ακολουθεί την «ευθεία» οδό βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Για να θεωρηθεί όμως ο εξ αριστερών προς τα δεξιά τρόπος γραφής «σωστός» και για να ονομαστεί έτσι, πρέπει στην ανάγνωσή του να ήταν καθιερωμένος και ως εκ τούτου αυτονόητος.

Βραχογραφήματα

Είναι γεγονός ότι και τα τρία συστήματα γραφής που είχαν χρησιμοποιηθεί στο Αιγαίο πολύ πριν από την εισαγωγή της αλφαβητικής γραφής, το ιερογλυφικό που είναι γνωστό μόνο από την Κρήτη, η Γραμμική Α, κρητική επίσης επινόηση που όμως διαδόθηκε και στα νησιά, και η Γραμμική Β γραφή, που εξυπηρέτησε την ελληνική γλώσσα των μυκηναϊκών χρόνων, διαβάζονταν από τα αριστερά προς τα δεξιά. Αρα, οι κάτοικοι του Αιγαίου ήσαν εξοικειωμένοι με την ανάγνωση αυτή. Η εξοικείωση όμως αυτή φαίνεται ότι είχε βαθύτερες ρίζες σε χρόνους πολύ πριν από την επινόηση οποιουδήποτε συστήματος γραφής. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν διαχρονικά οι απεικονίσεις σκηνών στην παραστατική τέχνη του προϊστορικού Αιγαίου.

Μια σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη στον νεολιθικό οικισμό του Στρόφιλα στην Ανδρο έφερε στο φως βραχογραφήματα, ανάμεσα στα οποία υπάρχουν και παραστάσεις πλοίων. Βεβαίως είναι δύσκολο να αποφανθεί κανείς, αν η προς τα δεξιά στραμμένη πλώρη των πλοίων αυτών υποδηλώνει κίνηση προς την κατεύθυνση αυτή. Πράγμα που είναι αδιαμφισβήτητο στην περίπτωση των κατά χίλια, τουλάχιστον, χρόνια νεότερων πλοίων που, χαραγμένα στη βάση των Πρωτοκυκλαδικών (μέσα 3ης χιλιετίας π.Χ.) τηγανόσχημων σκευών από τη Σύρο, εικονίζονται μεσοπέλαγα.

Στο Ακρωτήρι της Θήρας

Την προς τα δεξιά ανάγνωση επιβάλλει και η περίπου σύγχρονη με τα τηγανόσχημα σκεύη βραχογραφία από την Κορφή τ' Αρωνιού στη Νάξο που παριστάνει κυκλικό χορό. Γιατί, ναι μεν η κίνηση των χορευτών γίνεται αντιωρολογιακά, από δεξιά προς αριστερά όπως και σήμερα, η αφήγηση, η ανάγνωση της παράστασης, ξεκινάει από τον κορυφαίο του χορού, από αριστερά, και συνεχίζει με τους υπόλοιπους χορευτές προς τα δεξιά.

Την προς τα δεξιά κίνηση βλέπουμε και σε σκηνές αφηγηματικού χαρακτήρα που κοσμούν μια κατηγορία πήλινων σκευών της προχωρημένης Μεσοκυκλαδικής περιόδου (α΄ μισό 2ης χιλιετίας π.Χ.) από το Ακρωτήρι της Θήρας. Σε έναν μεγάλο ωοειδή πίθο, για παράδειγμα, ένα σμήνος από θαλασσοπούλια προφανώς ξαφνιασμένα από την εμφάνιση δελφινιών αποθαλασσώνονται φεύγοντας προς τα δεξιά, ακριβώς όπως συμβαίνει με τα αγρίμια και τα πουλιά μιας ασαμίνθου (μπανιέρας) που τρέπονται σε άτακτη φυγή τρομαγμένα από την παρουσία ανδρικής μορφής (κυνηγού;) στο αριστερό άκρο της παράστασης.

Λίγο νεότερες, των μέσων περίπου της 2ης χιλιετίας π.Χ., αλλά σύγχρονες με την Γραμμική Α γραφή, είναι οι τοιχογραφικές συνθέσεις, πάλι από το Ακρωτήρι της Θήρας, όπου για μιαν ακόμη φορά επιβεβαιώνεται η συνήθεια της ανάγνωσης από τα αριστερά προς τα δεξιά. Χτυπητό παράδειγμα αποτελεί η Μικρογραφική Ζωφόρος από την Δυτική Οικία, που ξεκινώντας από τη ΝΔ γωνία του δωματίου, περιτρέχει ολόκληρο το δωμάτιο ακολουθώντας ωρολογιακή φορά και καταλήγει πάλι στη ΝΔ γωνία. Επί μέρους δε στιγμιότυπα της όλης αφήγησης, όπως το νειλωτικό τοπίο του ανατολικού τοίχου ή η παλιννόστηση του στόλου από τον νότιο τοίχο απαιτούν ανάγνωση από τα αριστερά προς τα δεξιά.

Στην Μυκηναϊκή περίοδο

Επιτομή της όλης αυτής αντίληψης συνιστά το απόσπασμα της ίδιας ζωφόρου από τον βόρειο τοίχο, στο οποίο εικονίζονται σε διάφορα επίπεδα: άγημα πολεμιστών, γυναίκες με στάμνες στο κεφάλι, κοπάδι που οδηγείται στη στάνη. Η προς τα δεξιά κίνηση δεσπόζει επίσης και στα ζώα που εικονίζονται επάνω σε αγγεία της ίδιας περιόδου. Την ίδια φορά αφήγησης βρίσκουμε και στην τέχνη της Μυκηναϊκής περιόδου, καθώς δείχνουν, ανάμεσα σε πλήθος παραδειγμάτων, η παράσταση κυνηγιού σε πήλινη λάρνακα από το νεκροταφείο των Αρμένων στην Κρήτη, οι πομπές θρηνωδών σε λάρνακες από την Τανάγρα της Βοιωτίας, ή ο κυκλικός χορός σε υδρία με ηθμωτή πρόχυση από τη Νάξο.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η προς τα δεξιά ανάγνωση, που επί χιλιάδες χρόνια εφαρμοζόταν στην παραστατική τέχνη του Αιγαίου, επιβλήθηκε ως αυτονόητη και στα τρία συστήματα γραφής που χρησιμοποιήθηκαν στην περιοχή, πριν από την εισαγωγή του αλφαβήτου. Αυτός όμως ο ξενόφερτος νεωτερισμός, ως απλούστερη μορφή γραφής, υιοθετήθηκε μάλλον εύκολα και επικράτησε. Εκείνο που, καθώς φαίνεται, δεν άντεξε στο χρόνο, ήταν η ποικιλία των τρόπων γραφής που συνόδεψαν το αλφαβητικό σύστημα. Και αν λάβει κανείς υπόψη του ότι το «ες ευθύ» σημαίνει «στο ορθόν», δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει όχι μόνο γιατί επιβλήθηκε, αλλά και γιατί δεν χρειάστηκε να του δοθεί περιγραφικό όνομα, όπως έγινε στην περίπτωση των δύο άλλων τρόπων γραφής. Γιατί ο τρόπος αυτός ήταν ο καθιερωμένος, ο κανονικός, ο ευθύς.

* Ο κ. Χρ. Ντούμας είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πηγή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_47_25/07/2010_408873

Τιμή στο δάσκαλο Τζον Αντον

Τζον Αντον

Ηταν ένας πύρινος λόγος. Θύμιζε σονάτα allegro. Ενας λόγος γρήγορος και συγχρόνως δραματικός με μοναδικές παύσεις που έδιναν στον ακροατή την ανάσα για να αφουγκραστεί τα μηνύματα. Στα μάτια μου, εκείνος ο λόγος θύμιζε κύκνειο άσμα. Κραυγή αγωνίας για τον Ελληνισμό που στα μάτια του δασκάλου αλλοιώνεται, γίνεται δευτεροκλασάτος, παρουσιάζει σημάδια βαθιάς μη αναστρέψιμης κόπωσης, κουκκίδα καθώς είναι πια μιας παγκοσμιοποιημένης κοσμόπολης, όπου ο homo sapiens έχει σχεδόν ολοκληρωτικά παραχωρήσει γη και ύδωρ στο homo technicus.

Πινακας του Πουσέν. Αρκάδες βοσκοί

Ψηλός, ευθυτενής, παρά το προχωρημένο της ηλικίας, με δύο καθάρια γαλανά μάτια, ο καθηγητής της Ελληνικής Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Φλώριδας, Τζον. Π. Αντον στεκόταν όρθιος στο πόντιουμ και με κάθε του λέξη, κάθε του ανάσα καθήλωνε όλο και περισσότερο όσους είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στο Λεβίδι το περασμένο Σαββατοκύριακο στην προς τιμήν του εκδήλωση με τον τίτλο «Ελληνικότητα και Πολιτική», υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αρκαδίας, του Αρκαδικού Μουσείου Τέχνης και Ιστορίας -στις Δρυάδες- τη συμμετοχή του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων και τη χορηγία του εκδοτικού οίκου «Μίλητος».

Μικροί τον αποκαλούσαμε δάσκαλο τον Αντον. Και ήταν πράγματι δάσκαλος, γιατί αν και κατακαλόκαιρο δεν δίσταζε να μας βασανίζει με τα Ηθικά Νικομάχεια και τα Πολιτικά του Αριστοτέλη, σε τέτοιο βαθμό ώστε με τον καιρό έγινε κάτι σαν ευχάριστη συνήθεια να καταφεύγουμε, όσοι από μας ήθελαν, σ’ αυτές τις διδαχές που δεν ξέρω αν μας έκαναν καλύτερους, τουλάχιστον όμως μας βοήθησαν να κατανοήσουμε πολιτικά και κοινωνικά νοήματα και παράλληλα να κινηθούμε ένα βήμα πιο πέρα από την τετριμμένη άποψη της σύγχρονης ζωής.

Ευάγγελος Χρυσός

Τέτοιες ανησυχίες με κρατούν ξάγρυπνο, είχε πει παλαιότερα ο Τζον Αντον σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων. Και ακριβώς αυτή την αποστροφή του λόγου του θύμισε στους φίλους του καθηγητή, στο Λεβίδι, ο Ευάγγελος Χρυσός πρόεδρος της επιστημονικής επιτροπής του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων. «Ως θιασώτης του ελληνικού πνεύματος, περισσότερο από κάθε άλλον, με ανησυχεί η υποψία ότι το ρεύμα της παγκοσμιοποίησης, όποιες αξίες κι αν επιλέξει να επιβάλει, σε κάποιο σημείο αυτές θα συγκρουστούν με την κλασική φιλοσοφική και πολιτική κληρονομιά. Τέτοιες ανησυχίες με κρατούν ξάγρυπνο». Σωστά επεσήμανε ο Ευάγγελος Χρυσός: συγκλονιστική εξομολόγηση! Διαπερνά όλα τα κείμενά του. Αγωνιά για την τύχη των αξιών της κλασικής Ελλάδας, τώρα που υποχωρούν οι κλασικές σπουδές στις ΗΠΑ, όπου επί 55 χρόνια ο Αντον διδάσκει τα Ελληνικά Γράμματα, διαδίδοντάς τα και έξω από τα τείχη των πανεπιστημίων. Ο Αντον αγωνιά για τον ανθρωπισμό του λόγου, όπως τον εννόησαν οι τραγικοί μας ποιητές. Το μοναδικό, κατά τη γνώμη του, φάρμακο για την καταστολή της ύβρεως.

Γεώργιος Κοντογιώργης

Παρόντες ομιλητές ο ιστορικός Λίνος Μπενάκης, ο πρώην πρύτανης του Παντείου Γιώργος Κοντογιώργης και ο ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ Δημήτρης Ανδριόπουλος. Παινεύουν τον δάσκαλο. Το αξίζει, λέω μέσα μου. Ο γιος μου παραδίπλα τον κοιτάζει εκστατικός. Δικαίως. Τώρα γνωρίζεται με τον Πλάτωνα… Κι ύστερα η πύρινη, όπως προανέφερα, αντιφώνηση του δάσκαλου, αφιερωμένη σ’ έναν σπουδαίο φίλο του που δεν είναι πια ανάμεσά μας, τον Γαληνό Καρακώστα. «Ο Αριστοτέλης αναφερόταν συχνά στην ανθρώπινη εντελέχεια. Για συγκεκριμένα ανθρώπινα όντα με τις επιθυμίες, τα πάθη και τα όνειρά τους, τους τελικούς σκοπούς και τη νοημοσύνη τους. Σήμερα, οι παγκοσμιολόγοι επικαλούνται ως χαρακτηριστικά του σύγχρονου ατόμου σωρεία αριθμών, υπολογιστές, ορίζοντες παραγωγής, διακινήσεις αγορών, εικονικό χώρο και πλαστικό χρόνο. Τα όντα ζουν σαν να κινούνται μηχανικά πάνω στη σκακιέρα της διεθνούς αγοράς, υπάκουα των προσταγών της παραγωγής και της κατανάλωσης. Ούτε μια λέξη για παιδεία ούτε ένας ψίθυρος για πολιτική αρετή»

«Ολοι οι άνθρωποι από τη φύση τους επιθυμούν την γνώση». (Αριστοτέλης – Μεταφυσικά). Ως γνώστες, ανέφερε ο δάσκαλος, ανήκουμε στην ίδια ουσία εκ φύσεως και καθόσον διαφέρουμε ως άτομα, οι διαφορές οφείλονται στις συμβαίνουσες διακυμάνσεις και ιδιοτυπίες των επιθυμιών και των παθών. Με τη βεβαιότητα ότι ο άνθρωπος είναι φύσει ζώον λογικόν και πολιτικόν, οι Ελληνες άνοιξαν τον δρόμο για τις μελλοντικές γενιές να στοχαστούν πάνω στον πολιτικό βίο ως βασική προϋπόθεση για την ενότητα της ανθρωπότητας… Υπενθύμιση; Προειδοποίηση; Αλήθεια, πόσο υπαρκτός είναι ο φόβος του δασκάλου για τον αφελληνισμό μας; Και πόσο θεωρείται πιθανή η ανάκτηση ενός έλλογου μελλοντικού πολιτισμού;

Πρόσωπα

Της Pίτσας Mασούρα

Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή 25-7-2010

http://ritsmas.wordpress.com/2010/07/25/τιμή-στο-δάσκαλο-τζον-αντον/

Ο ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΦΤΥΣΙΜΟ

Τις μέρες αυτές βρέθηκα με μια παρέα δικηγόρων που μεταξύ τυριού και αχλαδιού συζητούσε για την πολιτική κατάσταση, τα δεινά που μας έφερε η παράδοση της χώρας από τους πολιτικούς στην τρόικα, την γενικότερη πολιτική κατάσταση και για τα σκάνδαλα των πολιτικών που ξεπηδούν κάθε μέρα.

Καθώς είχαμε εξαντλήσει το σοβαρό μέρος της συζήτησης με το γενικό συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων είναι όλοι ίδιοι, καταλήξαμε στα δικηγορικά ανέκδοτα που δεν έχουν τελειωμό όταν ξεκινήσουν.

Ένας φίλος δικηγόρος μας διηγήθηκε λοιπόν δύο περιστατικά που του συνέβησαν την εποχή που πρωτοκαθιερώθηκαν οι εκλογικοί φάκελοι με την αυτοκόλλητη ταινία και που συνέβει ο ίδιος να συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία, σαν δικαστικός αντιπρόσωπος, σε κάποιο εκλογικό τμήμα της Ηπείρου . Επειδή βρήκα την ιστορία του αρκετά διασκεδαστική και μέσα στο πνεύμα της εποχής που ζούμε σας την μεταφέρω.

ΦΤΟΥ!!

Φτού, φτού, φτού…. Σάλιο άφθονο, ορμητικό

Γιατί με φτύνετε κύριε, εξανίσταται ο δικαστικός αντιπρόσωπος του εκλογικού τμήματος.

Δεν φτύνω εσάς τον φάκελο φτύνω , η απάντηση του ψηφοφόρου.

Τότε χάσατε τον στόχο σας, χαμογέλασε ο δικαστικός.

Η σκηνή, όπως καταλαβαίνετε διαδραματίζετε στο εκλογικό τμήμα του φίλου δικηγόρου την περίοδο που καθιερώθηκε η αντικατάσταση των φακέλων με φακέλους που έφεραν αυτοκόλλητη ταινία. Ο ψηφοφόρος λοιπόν, συνηθισμένος από τα παλιά, αγωνίζεται μάταια να κλείσει τον εκλογικό φάκελο που περιέχει την πολύτιμη ψήφο του, με το σάλιο του.

Φτού, επιμένει ο ψηφοφόρος.

Να μην αβασκαθείς, απαντά ο δικαστικός.

Δεν κλείνει με το φτύσιμο κύριε δικαστικέ, μου κάνει αντίσταση, απολογείται ο ψηφοφόρος.

Φάκελο αντιστασιακό πρώτη φορά βλέπω ,ανταπαντά ο δικαστικός και χαμογελούν και οι δύο.

Ξέρεις, του λέει ο δικαστικός , το σύστημα άλλαξε. Για να κλείσει ο φάκελος δεν χρειάζεται να τον φτύνεις και να χαλάς το σάλιο σου άδικα, αρκεί να τραβήξεις την αυτοκόλλητη ταινία που έχει ο φάκελος και αυτός σφραγίζεται χωρίς σάλιο. Να έτσι και δείχνει στον ψηφοφόρο πως γίνεται το κλείσιμο.

Αααα!!!!! Έκανε ο ψηφοφόρος. Δεν θα φτύνουμε πια τους φακέλους ρώτησε τον δικαστικό.

Όχι δεν χρειάζεται , του απάντησε αυτός.

Και εγώ πως θα εκτονώνομαι κύριε δικαστικέ, μου λες; Αφού, ένα φτύσιμο μου είχε μείνει και εμένα. Πάει μου το κόψανε και αυτό μονολογεί λυπημένα ο ψηφοφόρος.

Ένας ψηφοφόρος που έστεκε παραδίπλα τον άκουσε και παρεμβαίνοντας του λέει:

Το κάνουνε για να μην τους φτύνεις φίλε, γιατί είναι όλοι τους για φτύσιμο. Η αυτοκόλλητη ταινία είναι η άμυνα της Πολιτείας κατά του φτυσίματος. Σου λέει «Μας φτύνετε εσείς, πάρτε μια αυτοκόλλητη να σας κοπεί το φτύσιμο. Κατάλαβες τώρα;;

Αααα!!!!! Έκανε ο άλλος ψηφοφόρος που έδειχνε ότι έπιασε το νόημα.

Αμ ‘πως ανταπάντησε ο παρακείμενος εκλογέας .

Και μέσα σε όλα νάσου και μια γριούλα να πλησιάζει στην κάλπη με τον φάκελο ορθάνοιχτο.

Κλείστε τον κυρία μου, παρατηρεί ο δικαστικός.

Άααα ;;;; λέει η γριούλα φέρνοντας το χέρι στο αυτί της σε ένδειξη ότι δεν άκουγε καλά.

Τον φάκελο λέω να τον κλείσεις κυρία μου, συνεχίζει ο δικαστικός.

Ζανίσης ;; Ζανίσης είπατε κυρ' δικαστικέ…. Αυτόν ψήφισα πως το ξέρς…;

Δεν με νοιάζει κυρία μου τι ψηφίσατε τον φάκελο θέλω να κλείσετε, επαναλαμβάνει με μια δόση αγανάκτησης ο δικαστικός.

Ένας ψηφοφόρος που παρακολουθεί την σκηνή επεμβαίνει για διευκόλυνση.

Ζανίση ψήφισες γιαγιά, αυτόν με τα σκάνδαλα;;;

Έεεεεε; λέει η γιαγιά. Τον φτύνω αλλά δεν κλείνει, στον κόσμο της αυτή.

Πώς να κλείσει γιαγιά, λέει ο εκλογέας. Αυτός για να κλείσει θέλει πολύ φτύσιμο, μα πολύ φτύσιμο . Άκου εμένα που σου λέω.

Ο δικαστικός σύξυλος παρακολουθεί τον διάλογο και βεβαίως δεν κάνει πια καμιά συζήτηση για την αυτοκόλλητη ταινία. Ένα φτύσιμο έχουν και αυτοί. Να τους το στερήσεις και αυτό γίνεται; Εμ’ δεν γίνεται!!!!