Μαλάουι και Ιρλανδία δείχνουν τον δρόμο

Μαλάουι και Ιρλανδία δείχνουν τον δρόμο 

- Αλλάξτε πολιτική πριν πνιγούμε

Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗ Προέδρου Δημοκρατικής Αναγέννησης, υποψήφιου δημάρχου Θεσσαλονίκης

 

Θα ήταν ευχής έργο αν το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης παρουσίαζε ευρηματικότητα που θα καθιστούσε δίκαια τα φορολογικά βάρη και αποτελεσματικούς τους εισπρακτικούς μηχανισμούς. Η νέα όμως ευρεσιτεχνία τους είναι η διαβόητη περαίωση. Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει όποιοι -μιλούν για 1 εκατομμύριο πολίτες- υπήρξαν ασυνεπείς τα τελευταία δέκα χρόνια στην εξόφληση των φορολογικών τους υποχρεώσεων, βαρβαριστί μπαταξήδες, έχουν τη δυνατότητα αντί πινακίου φακής να απαλλαγούν από τα προς το Δημόσιο χρέη τους.

Αυτό βέβαια είναι τελικά ένα θλιβερό μήνυμα και ένα οδυνηρό μάθημα προς τους τίμιους φορολογούμενους οι οποίοι αισθάνονται ως οι χαζοί του χωριού που εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους, συχνά με θυσίες, όταν κάποιοι άλλοι τρωγόπιναν εις υγείαν των κορόιδων!

Κανένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και τους πολίτες του δεν καταλήγει σε τέτοιες προκλητικά άδικες λύσεις. Περί τίνος πρόκειται; Όσοι επί δέκα χρόνια ιδιοποιούνταν, δηλαδή έκλεβαν το κοινωνικό σύνολο, φοροδιαφεύγοντας, μια ιστορία αγνώστου αλλά ασφαλώς πελώριου μεγέθους, αντί να διωχθούν επιβραβεύονται με άφεση χρέους. 

Επιστημονικά η φορολόγηση είναι μέσο ανακατανομής του εισοδήματος, κοινωνικής δικαιοσύνης υπέρ των πολλών, των μη εχόντων. Με την «περαίωση» γίνεται το ακριβώς ανάποδο. Οι έχοντες απαλλάσσονται και οι μη έχοντες ξεζουμίζονται μέχρι της τελευταίας ρανίδας του αίματός τους. Η διαρκής ανατροφοδότηση της ύφεσης σημαίνει έκρηξη της ανεργίας και φτώχεια όλο και ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας και πανικοβάλλει τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς οι οποίοι μετά επιδίδονται στην υπερφορολόγηση των ίδιων αιωνίως «υποζυγίων». Εκεί πλέον ταιριάζει η ένσταση του Μενίππου «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». 

Η υπαγωγή της χώρας στη δικαιοδοσία των τυράννων της «τρόικας» κατέστρεψε την αγορά, τρομοκράτησε τα κοινωνικά μεσοστρώματα, πολλαπλασίασε τους ανέργους, «άδειασε» τους φτωχούς εργαζόμενους και συνταξιούχους. Σήμερα κανείς δεν χάφτει πια το παραμύθι ότι τάχα το δημοσιονομικό και οικονομικό πρόβλημά μας οφείλεται στο δήθεν υψηλό εργασιακό κόστος και τις τάχα παχυλές συντάξεις για τον ιδιωτικό τομέα. Ή για τον δημόσιο στον απαραδέκτως μεγάλο υπερπληθυσμό δημοσίων υπαλλήλων που οι καλοθελητές τούς ανέβαζαν σε… 1.100.000 και με την πρόσφατη επιτέλους απογραφή μετρήθηκαν μόλις 768.000! Αυτό σημαίνει ότι το ποσοστό τους είναι πολύ κάτω του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Ο Γκούσταβ Χορν είπε πρόσφατα μεγάλες αλήθειες («Βήμα» 19/9/10). Μας βλέπει, όπως πάμε ή μας πάνε, να βουλιάζουμε ολοταχώς σε βαθύτατη ύφεση, δηλαδή σε κρίση διαρκείας. Θεωρεί τραγικό το γεγονός ότι στην περίπτωσή μας εγκαλείται για την τρέχουσα κατάστασή μας το κράτος πρόνοιας - το οποίο εν τούτοις το έχουν δολοφονήσει εν ψυχρώ. Προτείνει μέτρα βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και συρρίκνωσης του ελλείμματος στον αντίποδα της μετρο-λάγνας «τρόικας». 

Βλέποντας προφανώς τα κατορθώματά τους, οι αρχιτέκτονες του Μνημονίου -οι ξένοι- προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν. Ο ένας -ο Τόμσεν- μας μίλησε για λάθος συνταγή και είπε ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι αυτό που μας κανοναρχούν τόσους μήνες «πρόβλημα χρέους και ελλείμματος, αλλά διαρθρωτικών αλλαγών». Ο Τόμσεν ξέρει καλά ότι όταν μας φέσωσαν το Μνημόνιο είχαμε χρέος 115% του ΑΕΠ και όταν θα φύγουν νύχτα θα μας το έχουν κάνει τουλάχιστον 145%! Από τη μεριά του ο πολύς και υποτίθεται και σοσιαλιστής Στρος Καν φώναξε δυνατά πως «ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η ασθενική ανάπτυξη». Αυτό, «ρε μεγάλε», φωνάζουμε μήνες και μεις οι ταπεινοί, μη ακουόμενοι και τώρα έρχεσαι στα δικά μας λέγοντας ότι «η λιτότητα α λα ελληνικά είναι λάθος συνταγή για την Ευρώπη». Για την Ευρώπη, για την Ελλάδα και τον σύμπαντα κόσμο εγκληματική συνταγή. 

Ιδού και δύο μέγιστα μαθήματα οικονομικής διακυβέρνησης. Το πρώτο από το αφρικανικό Μαλάουι. Ο Πρόεδρός του Μπίνγκου Ουά Μουταρίκα έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια τις εντολές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας και προχώρησε στην εφαρμογή ενός αναπτυξιακού προγράμματος, αντιμετωπίζοντας τα χρόνια δομικά προβλήματα της οικονομίας τους. Πώς; Μείωσε την τιμή ενός σακιού λιπάσματος από 35 σε 5 ευρώ και του δίκιλου σπόρων από τα 3 ευρώ στα 0,15. Σε 2,5 χρόνια αύξησε την παραγωγή 200%! (Εκτενώς «Έθνος» 19/9/10). Ακούτε;

Μάθημα δεύτερον: Η Ιρλανδία που ενώ η οικονομία της είναι σε χειρότερη από μας κατάσταση και το χρέος της όσο και το δικό μας αρνήθηκε να μπει στο στόμα του λύκου-ΔΝΤ, απέρριψε Μνημόνια και άλλες παράπλευρες αλυσίδες. Δανείζεται με λογικά επιτόκια από τις αγορές και με διακομματική συναίνεση αντιμετωπίζει νικηφόρα τα διαρθρωτικά της προβλήματα.

Προχωρήστε όσο είναι καιρός σε ριζική αναθεώρηση των επιλογών. Και αφού έχετε τέτοια αδυναμία να καταφεύγετε στους ξένους συμβούλους, γιατί δεν ακούτε τον Paul Krugman που φωνάζει ότι «δεν υπάρχει απροσάρμοστο και ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό (…) δεν υποφέρουμε από έλλειψη απαιτούμενων προσόντων, υποφέρουμε από έλλειψη πολιτικής αποφασιστικότητας» («Βήμα» 28/9/10).