Η Κύπρος γιορτάζει τούτες τις μέρες 50 χρόνια από της ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά τρόπο πανηγυρικό, και δικαίως, γιατί αυτό που απέμεινε όρθιο στη διεθνή διαπραγμάτευση για τη λύση του προβλήματος της τουρκικής εισβολής και της κατοχής των εδαφών είναι το κράτος ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου αναγνωρισμένο από όλα τα κράτη της υφηλίου πλην της Τουρκίας.
Τις πανηγυρικές εκδηλώσει για τα πενηντάχρονα της Κυπριακής Δημοκρατίας συμμερίζεται και η Ελλάδα ως Ελληνισμ0ς και ως Ελληνική Δημοκρατία, εξ ου και η παρουσία του Προέδρου της Κάρολου Παπούλια στις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα ως κορύφωση πολλών αντιστοίχων που έλαβαν χώρα εν Ελλάδι και Κύπρο το τελευταίο διάστημα.
Η κυπριακή ανεξαρτησία ήταν παράγωγο διαπραγματεύσεων που έλαβαν χώρα στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο μεταξύ των κυβερνήσεων Ελλάδας, Τουρκίας, Μεγάλης Βρετανίας και εν τέλει των εκπροσώπων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Οι διαπραγματεύσεις έλαβαν χώρα μεσούντος εν0ς ηρωικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου, που ως μεγίστη πλειοψηφία του κυπριακού λαού εκπροσωπούσαν το σύνολο του συλλογικού υποκειμένου εν0ς αποικιοκρατούμενου λαού. Ένας αγώνας ο οποίος είχε πάνδημο και παλλαϊκό χαρακτήρα, με την υποστήριξη σύμπαντος του Ελληνισμού.
Σημειώνουμε εν προκειμένω πως στην Αθήνα κατά τη διάρκεια των μαχητικών διαδηλώσεων είχαμε και νεκρούς, ενώ ο αγώνας αυτ0ς είχε και τη συμπαράσταση της ευρωπαϊκής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Ο ηρωικός αυτ0ς αγώνας είχε αντιαποικιακό χαρακτήρα και διεξήχθη με βασικό αίτημα την αυτοδιάθεση και την ένωση με την Ελλάδα. Στον βωμό του αιτήματος αυτού εθυσιάσθη στην αγχόνη και στο πεδίο της μάχης σωρεία ηρώων, αμούστακων ελληνοπαίδων, της Κύπρου, προκαλώντας και τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Το αίτημα της ένωσης με την Ελλάδα δεν προεβλήθη ξαφνικά, αλλά ήταν προϊόν μιας μακροχρόνιας ιστορικής πορείας της Κύπρου, η οποία αισθανόταν, και δικαίως, τμήμα του ελληνικού πολιτισμού και της Ιστορίας, πράγμα το οποίο ουδείς ιστορικός ή αρχαιολόγος τόλμησε ποτέ να αμφιβητήσει.
Η επίτευξη της ανεξαρτησίας διά των Συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου το 1959 και το 1960, με τις οποίες ιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία, ήταν προϊόν εν0ς πολιτικού συμβιβασμού, που κατέγραψε την αδυναμία του ελληνικού κράτους και της τότε κυβέρνησης να διεκδικήσουν την πραγματική ανεξαρτησία και την αυτοδιάθεση για την Κύπρο, αφού η βρετανική πολιτική κατάφερε δολίως, και κατά τη διπλωματική παράδοση των Βρετανών να οργανώσουν και να επιβάλλουν πολιτικές με βάση την αρχή τού διαίρει και βασίλευε αλλά και γιατί ο Ψυχρ0ς Πόλεμος κορυφωνόταν εκείνη την εποχή, να επιβάλει στην Ελλάδα συμβιβασμούς που προέρχονταν από το καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας που διερχόταν εκείνη την περίοδο το τότε μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος.
Σημειώνουμε επίσης πως η αρχή της αυτοδιάθεσης ήταν κανόνας αναγκαστικού δικαίου –ius cogens-, που σήμαινε την υποχρέωση των αποικιοκρατών να εφαρμόζουν στις αποικίες την αρχή του «one man – one vote», δηλαδή «ένας άνθρωπος-μια ψήφος», και περιλάμβανε το σύνολο του αποικιοκρατούμενου λαού, ανεξαρτήτων εθνικήw ή φυλετικής προέλευσης.
Υπογραμμίζουμε επίσης εν προκειμένω ότι από τη δεκαετία του '50 μέχρι και το 1964 το αίτημα της αυτοδιάθεσης το υποστήριξε η Σοβιετική Ένωση του Νικίτα Χρουστσόφ και σύμπασα η σοσιαλιστική κοινότητα που βρισκόταν υπό την ηγεμονία της κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Στην Κύπρο η ανεξαρτησία και το Σύνταγμα που τη συνόδευε παρεβίασαν αυτήν την αρχή που εφαρμόστηκε παντού, παρεμβάλλονται ταυτόχρονα και τη βασική αρχή της δημοκρατίας, που η λειτουργία της αναφέρεται και αφορά στο σύνολο εν0ς λαού και στον πολίτη ων μέλος του συνόλου.
Δημιουργήθηκε ένα διφυές σύστημα κοινοτικό, το οποίο δεν μπόρεσε να επιβιώσει και κατέρρευσε το 1964 με τουρκική υπαιτιότητα, χωρίς να προκαλέσει θανάσιμο πλήγμα στην ανεξαρτησία και στο κράτος ως υποκείμενο διεθνούς δικαίου, το οποίο συνέχισε και συνεχίζει να υφίσταται ως οντότητα μέχρι των ημερών μας.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ
ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΦΑΖΙΛ ΚΙΟΥΤΣΟΥΚ
Είναι γνωστή η τουρκική διεκδίκηση της διχοτόμησης ως όψιμη και αστήριχτη παντελώς από κάθε άποψη διεθνούς δικαίου στο αίτημα «αυτοδιάθεση - ένωση», ενώ ταυτόχρονα η Τουρκία εκπόνησε το 1957 διά της ομάδος του συνταγματολόγου Νιχάτ Ερίμ, κατ' εντολήν του τότε πρωθυπουργού Μεντερές, ένα σχέδιο με το οποίο προγραμματίστηκε λεπτομερώς η εφαρμογή του σχεδίου «Αττίλας» με πρώτη ευκαιρία και η κατοχή της Κύπρου μέχρι την Αμμόχωστο.
1964
ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΚΤΑΙΩΡΟΥ ΦΑΕΘΩΝ
ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΚΑ Α/Φ
Το σχέδιο αυτό επεχειρήθη να εφαρμοστεί το 1964 και απέτυχε λόγω των γνωστών αντιδράσεων της αμερικανικής και της σοβιετικής ηγεσίας. Επεχειρήθη να εφαρμοστεί το 1967 και δεν τελεσφόρησε λόγω της υποχώρησης των συνταγματαρχών της χούντας των Αθηνών και της απόσυρσης της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, ενώ εφαρμόστηκε εν τέλει το 1974 με πρόσχημα το χουντικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο εναντίον του Προέδρου Μακαρίου. Είναι σαφές πως η τουρκική εισβολή δεν ήταν κανένα τυχαίο γεγονός ούτε έγινε για να προστατεύσει τους Τουρκοκυπρίου, αλλά ήταν εφαρμογή εν0ς από μακρού εκπονηθέντος σχεδίου για τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου από την Άγκυρα, ενώ το πραξικόπημα ήταν μια εγκληματική ενέργεια των δικτατόρων των Αθηνών, οι οποίοι δεν είχαν τη νομιμοποίηση του ελληνικού λαού για τις πολιτικές που θέλησαν να εφαρμόσουν εναντίον του Προέδρου Μακαρίου.
Η Τουρκία εισέβαλε συντεταγμένα και ως κράτος εις το έδαφος εν0ς ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, κατέλαβε το 37 και πλέον τοις εκατό του εδάφους του βόρειου τμήματος της Κύπρου, εκδίωξε τους έλληνες νόμιμους κατοίκους του, προέβη σε αναρίθμητα εγκλήματα βιασμών και ανθρωποκτονιών αθώων, λεηλάτησε την πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής και διέπραξε εν τέλει και το διεθνές έγκλημα του εποικισμού.
Κάθε σύγκριση που αποπειράται να γίνει μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας στην Κύπρο αποτελεί μια βάναυση πρόκληση της Ιστορίας, δημιουργεί δε μεγάλα ερωτήματα και απορίες, μαζί με οργή όταν αυτή η πρόκληση προέρχεται από τα χείλη του ανώτατου παράγοντα και εκλεγμένου ηγέτη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΠΑΛΛΟΥΡΙΔΗ
Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής
Πάντειο Πανεπιστήμιο
Από «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 3.10.2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου