Αν και δεν συμφωνώ απόλυτα με τις θέσεις του τέως υπουργού και επιτρόπου της ΕΕ συμφωνώ απόλυτα με την κριτική που ασκεί στους σημερινούς πολιτικούς. Φαίνεται μάλιστα ότι αντιλαμβάνεται πλήρως που οδηγείται ο ελληνικός λαός με τα μέτρα που έχει λάβει η σημερινή κυβέρνηση. Παρόλα αυτά δεν βλέπω στην λύση που προτείνει να αναφέρεται πουθενά μέριμνα και τρόπους για να ανακουφισθούν τα συνήθη υποζύγια των φορομπηχτικών μέτρων των εκάστοτε κυβερνήσεων. Όπως δεν βλέπω και καμιά αναφορά για το πως θα αντιμετωπιστούν αυτοί που μόνιμα φοροδιαφεύγουν και που φρόντισαν να φυγαδεύσουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό για να τα επαναφέρουν όταν και όποτε πτωχεύσει η Ελλάδα δημιουργώντας την νέα πλουτοκρατική τάξη.
Ανοιχτή επιστολή προς πολιτικούς
Οσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας, τελευταία, δεν εγγίζουν, αλλά υπερβαίνουν τα όρια της παράνοιας. Οι ξένοι εμφανίζονται να έχουν μεγαλύτερες ανησυχίες για το πρόβλημα του ελληνικού χρέους από ό, τι εμείς οι ίδιοι, λες και επειγόμαστε να αυτοκτονήσουμε. Οι λεγόμενοι «ηγέτες» της κοινωνίας μας επιδεικνύουν, χωρίς αιδώ, παρανοϊκές συμπεριφορές που προκαλούν τη λογική του κοινού ανθρώπου.
Οι πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν παιδιά της Πομπηίας που μαλώνουν για τους... βόλους όταν οι ποταμοί της λάβας κατρακυλούν από τον Βεζούβιο. Οι συνδικαλιστές, διεκδικώντας τα προνόμια που τους έκοψαν και που ξέρουν ότι δεν πρόκειται με τίποτα να πάρουν πίσω, εκδικούνται τον φτωχό λαό (όχι τους πλουσίους) κλείνοντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Οι δικαστές, κατά παρόμοιο και αντισυνταγματικό τρόπο, απέχουν των καθηκόντων τους. Οι λειτουργοί της παιδείας μάχονται την αξιολόγηση, που οι ίδιοι καθημερινά υποτίθεται ότι κάνουν στους μαθητές και φοιτητές τους. Οι εκκλησιαστικοί κριτικάρουν τους πάντες, συμπάσχουν με τον λαό που υποφέρει, αλλά αρνούνται να αξιοποιήσουν την εκκλησιαστική περιουσία για να ελαφρύνουν το κράτος από μέρος έστω των μισθών τους.
Τι ενώνει όλες αυτές τις ποικιλώνυμες ηγεσίες; Μήπως η αγάπη για τον λαό και την πατρίδα; Ασφαλώς όχι! Ο κοινός τους παρονομαστής είναι ότι βάζουν το «εγώ» πάνω από το «εμείς». Το συμφέρον της δικής τους αγέλης πάνω από το συμφέρον της πατρίδας.
Ο λαός που υποφέρει πράγματι -γιατί πόσοι είναι αυτοί που έχουν τις καταθέσεις στην Ελβετία και εξακολουθούν να ζουν πλούσια στην Ελλάδα; - παρακολουθεί με αμηχανία και με δέος για το αύριο τα τεκταινόμενα. Κατανοεί πολύ περισσότερα από όσα νομίζουν οι «ηγέτες» του. Καταλαβαίνει ότι το φαγοπότι με ξένα λεφτά, στο οποίο συμμετείχε και αυτός, τελείωσε. Ηταν και είναι έτοιμος για τα αναγκαία σκληρά μέτρα, με δύο όμως προϋποθέσεις: πρώτον, οι ηγέτες θα έδιναν το καλό παράδειγμα αρχίζοντας τις περικοπές από τους ίδιους και, δεύτερον, ότι θα υπήρχε κάποιο σχέδιο, όχι μια ατέλειωτη σειρά από μαύρες τρύπες που εμφανίζονται με σταθερή συχνότητα και πάντοτε... απρόβλεπτα.
Επειδή δεν βλέπει τις προϋποθέσεις αυτές στον ορίζοντα, αγανακτεί, επαναστατεί και προοδευτικά από σιωπηλή πλειοψηφία, μετατρέπεται σε όχλο που καταφεύγει στις ύβρεις, στην τυφλή βία. Αυτά όμως δεν οδηγούν πουθενά. Μάλλον επισπεύδουν τη χρεοκοπία, όχι μόνο της οικονομίας, αλλά την ασύγκριτα χειρότερη των θεσμών και αξιών. Φτάνει και αυτός στην άκρα παράνοια, της εκδίκησης διά της αυτοκτονίας.
Κάπως έτσι όμως δεν ενεργούν και οι σημερινοί πολιτικοί μας, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κυρία Παπαρήγα και ο κύριος Τσίπρας; Δεν αντιλαμβάνονται ότι η παντελής έλλειψη ηθικού ερείσματος στα όσα κάνουν και ο άκρατος, μικρονοϊκός πολιτικός εγωισμός που τα χαρακτηρίζει μάς φέρνουν όλο και πιο κοντά στην πλήρη και καθολική χρεοκοπία μας ως έθνους;
Ας ξεκαθαρίσουμε μερικά υπαρξιακά ζητήματα. Είμαστε ένας μικρός λαός, μια χούφτα άνθρωποι, που επιζούμε πάνω από 3.000 χρόνια πολέμων, δουλείας, μύριων άλλων συμφορών. Οχι γιατί είμαστε γενετικά απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, ανήκουμε σε κάποια ανώτερη κάστα ή έχουμε πλούτο, αλλά γιατί είμαστε φορείς του ελληνικού πολιτισμού, με βασικά χαρακτηριστικά την ελευθερία του πνεύματος, την κοινωνική αλληλεγγύη, την ευγενή άμιλλα. Αυτά χαρακτηρίζουν το ήθος μας και το σύστημα αξιών στο οποίο εδράζεται το έθνος.
Το πολιτικό μας σύστημα κατέρρευσε γιατί, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης, προοδευτικά εγκατέλειψε το ήθος και τις αξίες και μεταλλάχθηκε σε ένα μόρφωμα προστατών και προστατευομένων, υποδουλωμένων σε αγελαία συμφέροντα, στη συναλλαγή, στον συμβιβασμό, στην αναγόρευση του αχαλίνωτου πλουτισμού σε ύπατη αξία, με κύριο μέσο την ήσσονα προσπάθεια. Η οικονομική χρεοκοπία ήταν αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πολιτισμικής χρεοκοπίας που προηγήθηκε.
Και επειδή, πέρα από κάθε αμφιβολία, σ’ αυτό το κατάντημα οδηγηθήκαμε από τους πολιτικούς, θα κλείσω με ένα καίριο ερώτημα, απευθυνόμενο πρώτα σ’ αυτούς και μετά σε όλες τις άλλες «ηγεσίες».
Γιατί γίνατε πολιτικοί; και, κατ’ επέκταση, ακαδημαϊκοί, επίσκοποι, συνδικαλιστές; Γιατί γίναμε υπουργοί; Για να αθετούμε κατ’ εξακολούθηση το νόημα του τίτλου, που είναι υπηρέτης του έργου; με πρώτο υπηρέτη τον πρωθυπουργό; Η άφθονη και άδολη διάθεση προσφοράς σε ένα έργο που υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο είναι το μόνο θεμιτό κίνητρο εισόδου στην πολιτική. Αλλιώς πρόκειται -κατά τη λαϊκή ρήση- περί καθόδου και όχι εισόδου ή ίσως εξόδου που φαίνεται ότι αποτελεί τον μύχιο πόθο των τελευταίων μας πρωθυπουργών.
Αν μπήκατε στην πολιτική επειδή το θεωρήσατε κληρονομικό σας δικαίωμα ή μέσο δόξας, επιρροής, θεραπείας του «εγώ» ή άνομου πλουτισμού, είστε ανεπίτρεπτοι. Αν νομίζετε ότι η μαγική συνταγή για πολιτική επιτυχία είναι η επιδίωξη του εφικτού, η αποφυγή του πολιτικού κόστους και της ανάληψης ευθυνών, είστε ανάξιοι ηγέτες. Αν πιστεύετε ότι το κύριο μέσο μόνιμης επιβίωσης στην πολιτική είναι η ερμηνεία των δημοσκοπήσεων και η διαχείριση της είδησης ή ο αιφνιδιασμός, ανήκετε στην τάξη των τσαρλατάνων. Αν είστε έστω και ένα από αυτά, τότε έχετε χρέος απέναντι στην πατρίδα, αλλά και στον εαυτό σας, να ομολογήσετε την αποτυχία σας και να φύγετε από τη μέση.
Εδώ που φτάσαμε, η μόνη επιλογή που ελαχιστοποιεί τη ζημία της πατρίδας είναι η στήριξη από τη σημερινή Βουλή μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας. Τα κλειδιά της επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος, ενόψει και της εμπειρίας του 1989-90, είναι: Πρώτον, η προσεκτική επιλογή του πρωθυπουργού με κυριότατο κριτήριο την τεκμηριωμένη επιτυχία του σε ηγετικές θέσεις. Δεύτερον, η επιλογή των υπουργών από αυταπόδεικτα πετυχημένες προσωπικότητες, οι οποίες να προέρχονται από τον πολιτικό, επιχειρηματικό ή επαγγελματικό κόσμο (με μοναδική εξαίρεση τους παρόντες αρχηγούς κομμάτων). Τρίτον, διάρκεια όση και της παρούσας Βουλής, με δέσμευση στήριξης από τα κόμματα. Τέταρτον, η επικέντρωση της εντολής, όχι μόνο στην αυτονόητη προσπάθεια αποφυγής της χρεοκοπίας, αλλά και στην επίτευξη ενός ευρύτατου προγράμματος μεταρρυθμίσεων, που θα υπερβαίνει όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί με τους εταίρους.
Είναι αυτονόητο ότι στην επίτευξη του τολμηρού αλλά αναγκαίου αυτού εγχειρήματος ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας και των αρχηγών των κομμάτων θα είναι κομβικός. Θα πρέπει όμως να αξιοποιηθεί και ο θεσμός του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών (με συμμετοχή και των πρώην πρωθυπουργών).
Οι καιροί ου μενετοί. Ο καθένας πρέπει να αναλάβει τις πραγματικές ευθύνες του, με τόλμη και αρετή. Αν δεν το πράξει εγκαίρως, η ετυμηγορία της Ιστορίας θα είναι αμείλικτη. Αν πια θα έχει σημασία, γιατί εν τω μεταξύ το έθνος, χωρίς το ήθος και τις αξίες του, θα έχει αφανιστεί.
* Ο κ. Ι. Παλαιοκρασσάς είναι πρώην υπουργός και πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Πηγή:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_06/11/2011_461778
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου