Το συμφέρον της χώρας

Δύο καθηγητές ομιλούν για το συμφέρον της χώρας. 
Αξίζει να παρακολουθήσετε τις σκέψεις τους.

Το συμφέρον της χώρας

• Ελπίδα σωτηρίας για τον Λαό αποτελεί η εθνική του συνείδηση, ενισχυμένη από την ιστορική και καταγωγική του συνέχεια, τη γλωσσική του ιδιαιτερότητα, κυρίως την ιδιαιτερότητα της κλασικής του παιδείας και της χριστιανικής πίστης, από τα οποία με λύσσα προσπαθούν να τον αποκόψουν.

 Ακούμε τον τελευταίο καιρό τους υποστηρικτές της νέας τάξης πραγμάτων να ομιλούν μέσα και έ­ξω από τη Βουλή για το συμφέρον της χώρας, που το ταυτίζουν με τη λήψη της επόμενης σόσης του δα­νείου για να καλύψουμε βραχυπρό­θεσμες οικονομικές ανάγκες της χώρας και εκβιάζουν τον λαό να α­ποδεχθεί την ταπεινωτική και κατα­στροφική, για το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας και του έ­θνους μας, δανειακή σύμβαση.

 Δεν μας λένε ότι η αποδοχή της δανειακής σύμβασης σημαίνει την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένα κέντρα εξουσίας, με την αποδοχή δικών τους επιτηρη­τών που ουσιαστικά θα κυβερνούν τη χώρα και την εκχώρηση στους δανειστές περιουσιακών στοιχείων του κράτους μας.

Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τον λαό για έναν τρόπο διαβίωσης υπεράνω της παραγωγικής του ικα­νότητας, όταν αυτοί του τον υπέδει­ξαν εκχωρώντας του κάθε είδους α­νεξέλεγκτες επιδοτήσεις, για να τους κρατά στην εξουσία, και ενώ α-ποβιομηχανοποιούσαν τη χώρα, στήριζαν την ψευδή ευδαιμονία και την παμφάγο φαυλοκρατία τους σε υψηλότοκα δάνεια, τα οποία καλούν τώρα τον λαό να αποπληρώσει στο πολλαπλάσιο.

Επιπλέον ενέταξαν το κράτος στη ζώνη του ευρώ, που είναι το νόμι­σμα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης κρα­τών χωρίς κοινό προϋπολογισμό και χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτι­κή. Το ενέταξαν, δηλαδή, σε μια α­ρένα ανήλεου οικονομικού ανταγω­νισμού, χωρίς τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής, που αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθε­ση ελέγχου της αναπτυξιακής αλλά και της δημοσιονομικής πολιτικής ενός κυρίαρχου κράτους που προ­σπαθεί να επιβιώσει σε συνθήκες α­νταγωνισμού.

 Θεωρούν ιστορικής σημασίας α­νάγκη την αποδοχή της δανειακής σύμβασης, που κατοχυρώνει τη μα­κροπρόθεσμη παράδοση της χώρας στους ξένους, όχι τόσο για να καλύψουν βραχυπρόθεσμες δημοσιονομικές υποχρεώσει, αλλά κυ­ρίως για να αποπληρώσουν τοκοχρεολύσια προς τους ίδιους τους δανειστές μας.

Μας απειλούν μάλιστα με έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Έ­νωση, μια ανίερη συμμαχία υποτέλειας των αδυνάτων στους ισχυρό­τεροι. Η πραγματικότητα είναι ότι, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ με εθνικό νόμισμα, το βιοτικό μας επί­πεδο θα πέσει σε εκείνο της παραγωγικότητας μας.

 Η διαφορά είναι ότι, εάν επιμέ­νουμε να ζούμε με δάνεια πάνω α­πό την παραγωγικότητα μας, αυτό θα σημάνει την τελειωτική μας κα­τάρρευση, ενώ αντιθέτων με δικό μας νόμισμα θα μπορούμε να χειρι­στούμε τόσο την αναπτυξιακή όσο και τη δημοσιονομική μας πολιτική. Τώρα δανειζόμαστε χρήματα για να πληρώσουμε μισθούς και συντά­ξει.

Σε μία μόνο περίπτωση θα μας συνέφερε να μείνουμε στο ευρώ, και αυτό θα συμβεί μόνο όταν η Ευρωπαϊκή 'Ενωση γίνει ομοσπονδιακό κράτος, με κοινό προϋπολογισμό και κοινή δημοσιονομική πολιτική.

 Ας μην προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι αποτελεί ιστορική ευκαιρία το να υποταχθούμε αποδε­χόμενοι τη δανειακή σύμβαση για να πάρουμε χρήματα που τα παιδιά μας θα κληθούν να αποπληρώσουν ακριβά για να ζήσουμε εμείς καλύτερα.

Το έθνος μας έχει ιστορία χι­λιετιών και ό,τι κατόρθωνε πάντα ή­ταν ο καρπός μόχθου, δημιουργικής σκέψης και κυρίως αποδοχής ενός συνόλου αρχών και αξιών που κα­θόριζαν τον τρόπο διαβίωσης και τις σχέσεις των πολιτών μεταξύ τους.

 Σήμερα προβάλλουν τον ευδαι­μονισμό, τον άτομο κέντρισμα και τον αμοραλισμό ως πρότυπα ζωής και δεν διστάζουν να υπονομεύουν ακόμη και το μέλλον των επόμενων γενεών χάρη της σημερινής τους πολιτικής επικράτησης. Είναι ολοφάνερο πλέον πως οι νεοταξικές δυνάμει, παρά τις φαινομενικές τους αντιπαραθέσει για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι, συμ­φωνούν στην αποδοχή της δανειακής σύμβασης, εξαπατούν τον λαό και υποκλέπτουν τη σημαντική αυτή απόφαση από τον ίδιο τον λαό.

Η αποδοχή της δανειακής σύμβασης ταυτοχρόνων σημαίνει και παραμονή στο ευρώ και όποιος αποδέχεται το ένα, αυτομάτων α­ποδέχεται και το άλλο, παρά τις φαινομενικές του αντιρρήσεις. Άρα οι νεοταξικές δυνάμει περι­λαμβάνουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Μόνο το ΚΚΕ έχει προβάλει θέσεις για την έξοδο από το ευρώ, αλ­λά το κάνει αδιακρίτως από την ο­μοσπονδιακή ή μη μορφή της Ευρώπης, την οποία εμείς θέσαμε ως προϋπόθεση παραμονής στο ευρώ, γι' αυτό και ο λαός δεν ακολουθεί αυτήν τη θέση, διότι δεν εμπιστεύε­ται το μέλλον του σε αυτούς που δουλεύουν για μια διεθνή διακυ­βέρνηση του προλεταριάτου, συ­μπράττοντας σε αυτό με το διεθνές κεφάλαιο που τόσο αντιμάχονται, α­διαφορώντας για την εθνική ιδιαιτε­ρότητα του λαού μας.

Σε αυτήν τη δύσκολη στιγμή τι άλλο θα μπορούσε λοιπόν να απο­τελέσει ελπίδα σωτηρίας για τον λαό παρά η εθνική του συνείδηση, ενισχυμένη από την ιστορική και καταγωγική του συνέχεια, τη γλωσσική του ιδιαιτερότητα, κυρί­ως δε την ιδιαιτερότητα της κλασικής του παιδείας και της χριστιανικής του πίστης.

Όλα αυτά, δηλαδή, που συκοφα­ντούν και από τα οποία πολεμούν με λύσσα να τον αποκόψουν. Ο λαός αναζητεί μια ηγεσία που να εκ­φράσει αυτά τα ιδανικά και τότε αλί­μονο τους όταν ο λαός αυτός θα α­φυπνιστεί.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Από την εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» 13.11.2011

  

Συνέντευξη Ν.Λυγερού στην εκπομπή "Casus Belli" 

με την Δ. Αλεξάκη στις 14.11.2011