ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ !

6 ημέρες και 1 νύχτα 

 

ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ!

 

από τον Γιώργο Λαζαρίδη

Σίγουρα αυτές τις κρίσιμες ημέρες, κανένας δεν θα ήθελε να είναι στην τόσο στενόχωρη θέση του Γιώργου Παπανδρέου, εκτός αν ακόμα δεν την έχει αντιληφθεί και ο ίδιος, κάτι δηλαδή που ούτε και εγώ μπορώ να ξέρω, μια και μου είναι άγνωστος ο βαθμός ευφυΐας του και εννοώ ότι η ιστορία του ως «πολιτικού αρχηγού κατασκευασμένου εκ των ενόντων» έχει ρίξει οριστικά τίτλους τέλους. Εκτός αν κάποτε επανέλθει σαν «ρετρό», αλλά και αυτό θα πρέπει να το αποκλείσουμε, γιατί τι από όλα του να θυμηθείς; Τις ποδηλατικές του ικανότητες; Το πρωινό του τζόκινγκ ή εκείνο το μονίμως οριζοντιωμένο και δυσερμήνευτο χαμόγελό του σε ύφος Μόνα Λίζα, κάθε φορά που περνούσε τον διάδρομο για να μπει στην αίθουσα κυβερνητικού συμβουλίου στο Μέγαρο Μαξίμου.

Και το χειρότερο απ' όλα είναι -και αυτό θα πρέπει να του το αναγνωρίσουμε- το πόσο ελάχιστα φταίει για την ελεεινή θέση στην οποία έχει βρεθεί, από την ώρα που σε όλους μας είναι γνωστό ότι οι συνθήκες, η μοίρα μας και το ότι «του καθενός είναι γραμμένο το δικό του πεπρωμένο», έχουν προγραμματισμένα όλα μας τα βήματα από την πρώτη ημέρα που αρχίζουμε το οδοιπορικό της ζωής μας. Το επιβεβαιώνει άλλωστε σημειολογικά και ο Γιώργος Νταλάρας σαν αναγνωρισμένος Ουμπέρτο Έκο του λαϊκού μας άσματος.

Και αυτό βεβαίως, αν επειδή κάτω από άλλες βιολογικές συνθήκες δεν λεγόταν Γιώργος Παπανδρέου και αν δεν ήταν κληρονόμος της Παπανδρεοκρατίας, που κοντά έναν αιώνα κρατάει ρόλο πρωταγωνιστικό στις πολιτικές μας περιπέτειες, για τις οποίες μάλιστα δεν είναι λίγες και οι οικογενειακές ευθύνες, τόσο του δραστήριου παππού όσο και του δραστηριότερου πατρός και που αν δηλαδή ο καημένος ο εγγονός Γιωργάκης λεγόταν Νικολαΐδης, Πετρίδης, Λαζαρίδης ή και Φούφουτος ενδεχομένως, τότε χωρίς την παραμικρή αμφιβολία δεν θα είχε αλαφιασμένα πρωινά ξυπνήματα, αν βέβαια η πολιτική του ευαισθησία τον έκανε να βλέπει στον ύπνο του σαν πρόχειρο εφιάλτη τον Αντώνη Σαμαρά. Το λιγότερο απ' όλα θα περνούσε δίπλα μας με το προνόμιο του ασήμαντου περαστικού που κανένα δεν ενδιαφέρει. Τόσο μουντός, τόσο ανέκφραστος και τόσο με ένα άδειο μάτι, κοντολογίς «ο κύριος με το μάτι χωρίς βλέμμα».

Ακόμα και αν τον βλέπαμε να ανεβαίνει σε μια καρέκλα σαν «νούμερο» ή σε κανένα παγκάκι πλατείας, από αυτές που δεν τις έχουν ακόμα κατακυριεύσει οι Πακιστανοί και να μας βγάζει λόγο: «Σύντροφοι και συντρόφισσες, μη σας νοιάζει και μη στενοχωριέστε για το λούκι που περνάει ο τόπος, μπόρα είναι και θα περάσει, θα πιάσω εγώ τον Σαρκοζί από το γιακά και τη φράου Μέρκελ από το τσουλούφι και όλους αυτούς τους καραγκιόζηδες της Ευρώπης που δεν μου δίνουν τα λεφτά που τους γυρεύουμε και να το δείτε ότι ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ...».

Τι θα λέγατε για αυτόν τον Δελαπατρίδη «καταφερτζή» πρωθυπουργό που μας έτυχε στη ζωή μας; Ότι δεν είναι δυνατόν! Και όμως τα είπε, μέσα στην Ελληνική Βουλή και βρέθηκαν από κάτω 154 που σηκώθηκαν ΟΡΘΙΟΙ, βουλευτές του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Αδιαπραγμάτευτου Κινήματος και τον χειροκρότησαν κατασυγκινημένοι, έτοιμος να συμπληρώσει τον απολογητικό του λόγο και με το αγαπημένο τραγούδι του αείμνηστου πατέρα του, όπως το συνήθιζε και εκείνος σε ανάλογες περιπτώσεις:

«Σ' όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε...».

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου το πέρασα μέσα σε μια παπανδρεϊκή ατμόσφαιρα, μια εποχή μάλιστα ήμουν και οπαδός (άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε) και δεν θέλω εδώ να πω ότι όλες οι προηγούμενες, τόσο του παππού όσο και του μπαμπά, είχαν καμιά σχέση με την ανικανότητα του εγγονού, ο οποίος ακολουθώντας την κοινή μοίρα της κληρονομικότητας, που τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι οι διάδοχοι θα είναι αντάξιοι των προηγούμενων, έστω και στα όσα καλά τους, τελικά οι διάδοχοι, όπως οι Λουδοβίκοι στη Γαλλία, οι Τσάροι στη Ρωσία, οι Αμβούργοι στη Μέση Ευρώπη, μέχρι και οι Φαρούκ στην Αίγυπτο, επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Ώρα σου καλή και όποια σου προκύψει και ειλικρινώς δεν επιθυμώ να σε ξαναδώ ούτε στο πλοίο...

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=72011&colid=37&catid=60&dt=2011-11-20&search=%D4%C9%D4%CB%CF%C9+%D4%C5%CB%CF%D5%D3