Στο ζήτημα της ευρωπαϊκής κρίσης, αυτό που βλέπουμε συνεχώς να επαναλαμβάνεται είναι το ίδιο μοτίβο. Οι άσχημες ειδήσεις βουλιάζουν τις αγορές, και οδηγούν σε έναν πανικό ρευστοποίησης.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνέρχονται και συμφωνούν σε λύσεις.
Οι αγορές ενθουσιάζονται, μέχρι που οι επενδυτές αρχίζουν να εξετάζουν τα ψιλά γράμματα, και να συνειδητοποιούν πως και αυτή η νέα λύση δεν είναι βιώσιμη.
Έτσι, οι νέες κακές ειδήσεις ξαναβουλιάζουν τις αγορές.
Τα ίδια και τα ίδια.
Έτσι έχει η ευρωπαϊκή στρατηγική αντιμετώπισης της μεγαλύτερης κρίσης από την εποχή του Β` Π.Π.
Και ο κύκλος συνεχίζεται και σήμερα.
Η τελευταία ελπιδοφόρα λύση έχει να κάνει με την εγκατάσταση τεχνοκρατικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα και στην Ιταλία, μια λύση που άρχισε ήδη να ξεθωριάζει.
Εν τω μεταξύ, οι άσχημες ειδήσεις συνεχίζονται, αυτή τη φορά από την Ισπανία και την Πορτογαλία, όπου τα μέτρα που εφαρμόζονται μάλλον δεν αποδίδουν.
Αν προσθέσουμε και τις εξελίξεις σχετικά με τα ιταλικά κρατικά ομόλογα…
Το κυρίαρχο πρόβλημα παραμένει. Η Γερμανία και η Γαλλία βρίσκονται και πάλι αντιμέτωπες, θυμίζοντας τη σκληρή μάχη του δάσους των Αρδεννών το 1940.
Ο λόγος είναι τα λεφτά. Οι Γάλλοι επιμένουν πως η Γερμανία θα πρέπει να αναστήσει το νεκρό γαλλικό τραπεζικό σύστημα. Οι αδαείς Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ανάγκασαν τις τράπεζες να επενδύσουν σε άχρηστα ομόλογα της Ελλάδας, της Ισπανίας, και της Ιταλίας. Έτσι, αυτή την εποχή οι γαλλικές τράπεζες είναι πλημμυρισμένες από ζημιογόνα χαρτιά.
Ακόμη χειρότερα, οι γαλλικές επιχειρηματικές ελίτ αποφάσισαν πως είναι η κατάλληλη στιγμή να επενδύσουν στην Ιταλία, αγοράζοντας τράπεζες, εταιρίες, μετοχές, και ομόλογα, σε μια καταστροφική κίνηση, που θυμίζει την αποτυχημένη εισβολή του βασιλιά Φραγκίσκου στην Πάβια το 1545.
Προφανώς, οι Γάλλοι θεωρούν πως οι Γερμανοί είναι αυτοί που θα πρέπει να πληρώσουν. Σύμφωνα με την λογική τους, αν η χώρα τους υποστεί τις ζημιές, θα χάσει και την αξιολόγηση των τριών Α που διαθέτει. Κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο το ταμείο EFSF, και στη συνέχεια η ΕΕ (και η Γερμανία) θα εκτίθεντο σε μια καταστροφική οικονομική καταιγίδα.
Η γαλλική θέση μοιάζει να είναι η υπομονετική στάση, μέχρι που οι βραδύνοες Τεύτονες φίλοι τους, δείξουν κατανόηση.
Στη συνέχεια, οι Γερμανοί θα πρέπει να ενδώσουν, και να εξουσιοδοτήσουν την ΕΚΤ να τυπώσει χρήματα (εμμέσως ή αμέσως) έτσι ώστε να σωθούν οι γαλλικές τράπεζες, χωρίς όμως να αναφερθεί το ταπεινωτικό ενδεχόμενο μιας «διάσωσης».
Αν όλα τα παραπάνω ήταν αληθινά, ίσως να υπήρχε λύση. Αλλά εδώ μιλάμε για ισχύ. Μιλάμε για το ποιος θα κυβερνά την Ευρώπη στις επόμενες δεκαετίες.
Η Γαλλία, στην ουσία είναι χώρα που ανήκει στη μεσογειακή λέσχη, με κάποια βόρεια χαρακτηριστικά. Αυτό που θέλει είναι ένα «πολιτικό» οικονομικό σύστημα για την Ευρώπη, στο οποίο οι πολιτικές πιέσεις θα διασφαλίζουν την σταθερή υποτίμηση του ευρώ, όπως έκαναν οι μεσογειακές χώρες κάποτε με τα εθνικά τους νομίσματα.
Το πρόβλημα με αυτό το (προ ευρώ) σύστημα, είναι ότι έδινε τεράστια πλεονεκτήματα στους Γερμανούς, τους Ολλανδούς, κλπ. (με τη μορφή χαμηλών επιτοκίων). Η Γαλλία θέλει να επιβάλλει στους Γερμανούς ένα λατινικό νόμισμα, με λατινικούς κανόνες διαχείρισής του.
Από την πλευρά της η Γερμανία θέλει τις νότιες χώρες να ζουν βάσει βόρειων κανόνων. Σταθερό νόμισμα, ισολογισμένους προϋπολογισμούς, και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Δεν υπάρχει καμία μα καμία διάθεση από πλευράς των Γερμανών να περάσει το ευρώ στα χέρια των επιτήδειων Ιταλών και Γάλλων πολιτικών. Τους τεχνοκράτες που ακολουθούν τους κανόνες, οι Γερμανοί τους δέχονται. Για αυτό και ένας Ιταλός τεχνοκράτης διαδέχεται έναν Γάλλο στο τιμόνι της ΕΚΤ.
Οι Γερμανοί είναι ιδιότροποι με τη τήρηση των κανόνων της ΕΚΤ, και κάθετα αντίθετοι με διασώσεις και αγορές κρατικών ομολόγων από πλευράς της.
Αν υπάρχει κάποιος τρόπος για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δυο αυτών απόψεων, κανένας δεν τον γνωρίζει.
Καμία από τις δυο πλευρές δεν δείχνει διάθεση να παραδοθεί, αλλά ούτε και να συμβιβαστεί. Για αυτό και κάθε σύνοδος κορυφής καταλήγει σε θολές λύσεις. Οι δυο χώρες συμφωνούν σε κάποιο σχέδιο το οποίο φαίνεται καλό στα χαρτιά, αλλά πάσχει στην εφαρμογή του. Και αυτό επειδή οι διαφορές μεταξύ των δυο απόψεων είναι ανυπέρβλητες.
Ποια Ευρώπη θα δούμε στο μέλλον; Στο παρελθόν, τέτοιου είδους διαφορές οδηγούσαν σε πόλεμο. Σήμερα το βασικό ζήτημα είναι το νόμισμα.
Το πείραμα της ΕΕ έχει να κάνει με την αποφυγή πολέμων και αιματοχυσίας, υπό την επίφαση ότι δεν υφίστανται πλέον αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Και πράγματι δεν υπήρχαν, μέχρι που εισήχθη το ενιαίο νόμισμα. Η ευρωζώνη πρέπει να λειτουργεί με βάση μια μόνο άποψη και κοινούς κανόνες. Το ερώτημα είναι αν η Γαλλία θα παραδώσει τους νόμους στη Γερμανία, όπως έκανε επί Ναπολέοντα, και το 1918, ή αν η Γερμανία θα υπαγορεύσει όρους στους Γάλλους, όπως έκανε το 1870 και το 1940.
Οι Γερμανοί είναι πιο πλούσιοι και πιο πεισματάρηδες.
Οι Γάλλοι είναι πιο λαμπεροί, και πιο ευέλικτοι.
Ίδωμεν.
Του Walter Russell Mead
Wall Street Journal
http://online.wsj.com/article/SB10001424052970203611404577041963467600928.html
Απόδοση: S.A.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνέρχονται και συμφωνούν σε λύσεις.
Οι αγορές ενθουσιάζονται, μέχρι που οι επενδυτές αρχίζουν να εξετάζουν τα ψιλά γράμματα, και να συνειδητοποιούν πως και αυτή η νέα λύση δεν είναι βιώσιμη.
Έτσι, οι νέες κακές ειδήσεις ξαναβουλιάζουν τις αγορές.
Τα ίδια και τα ίδια.
Έτσι έχει η ευρωπαϊκή στρατηγική αντιμετώπισης της μεγαλύτερης κρίσης από την εποχή του Β` Π.Π.
Και ο κύκλος συνεχίζεται και σήμερα.
Η τελευταία ελπιδοφόρα λύση έχει να κάνει με την εγκατάσταση τεχνοκρατικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα και στην Ιταλία, μια λύση που άρχισε ήδη να ξεθωριάζει.
Εν τω μεταξύ, οι άσχημες ειδήσεις συνεχίζονται, αυτή τη φορά από την Ισπανία και την Πορτογαλία, όπου τα μέτρα που εφαρμόζονται μάλλον δεν αποδίδουν.
Αν προσθέσουμε και τις εξελίξεις σχετικά με τα ιταλικά κρατικά ομόλογα…
Το κυρίαρχο πρόβλημα παραμένει. Η Γερμανία και η Γαλλία βρίσκονται και πάλι αντιμέτωπες, θυμίζοντας τη σκληρή μάχη του δάσους των Αρδεννών το 1940.
Ο λόγος είναι τα λεφτά. Οι Γάλλοι επιμένουν πως η Γερμανία θα πρέπει να αναστήσει το νεκρό γαλλικό τραπεζικό σύστημα. Οι αδαείς Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ανάγκασαν τις τράπεζες να επενδύσουν σε άχρηστα ομόλογα της Ελλάδας, της Ισπανίας, και της Ιταλίας. Έτσι, αυτή την εποχή οι γαλλικές τράπεζες είναι πλημμυρισμένες από ζημιογόνα χαρτιά.
Ακόμη χειρότερα, οι γαλλικές επιχειρηματικές ελίτ αποφάσισαν πως είναι η κατάλληλη στιγμή να επενδύσουν στην Ιταλία, αγοράζοντας τράπεζες, εταιρίες, μετοχές, και ομόλογα, σε μια καταστροφική κίνηση, που θυμίζει την αποτυχημένη εισβολή του βασιλιά Φραγκίσκου στην Πάβια το 1545.
Προφανώς, οι Γάλλοι θεωρούν πως οι Γερμανοί είναι αυτοί που θα πρέπει να πληρώσουν. Σύμφωνα με την λογική τους, αν η χώρα τους υποστεί τις ζημιές, θα χάσει και την αξιολόγηση των τριών Α που διαθέτει. Κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο το ταμείο EFSF, και στη συνέχεια η ΕΕ (και η Γερμανία) θα εκτίθεντο σε μια καταστροφική οικονομική καταιγίδα.
Η γαλλική θέση μοιάζει να είναι η υπομονετική στάση, μέχρι που οι βραδύνοες Τεύτονες φίλοι τους, δείξουν κατανόηση.
Στη συνέχεια, οι Γερμανοί θα πρέπει να ενδώσουν, και να εξουσιοδοτήσουν την ΕΚΤ να τυπώσει χρήματα (εμμέσως ή αμέσως) έτσι ώστε να σωθούν οι γαλλικές τράπεζες, χωρίς όμως να αναφερθεί το ταπεινωτικό ενδεχόμενο μιας «διάσωσης».
Αν όλα τα παραπάνω ήταν αληθινά, ίσως να υπήρχε λύση. Αλλά εδώ μιλάμε για ισχύ. Μιλάμε για το ποιος θα κυβερνά την Ευρώπη στις επόμενες δεκαετίες.
Η Γαλλία, στην ουσία είναι χώρα που ανήκει στη μεσογειακή λέσχη, με κάποια βόρεια χαρακτηριστικά. Αυτό που θέλει είναι ένα «πολιτικό» οικονομικό σύστημα για την Ευρώπη, στο οποίο οι πολιτικές πιέσεις θα διασφαλίζουν την σταθερή υποτίμηση του ευρώ, όπως έκαναν οι μεσογειακές χώρες κάποτε με τα εθνικά τους νομίσματα.
Το πρόβλημα με αυτό το (προ ευρώ) σύστημα, είναι ότι έδινε τεράστια πλεονεκτήματα στους Γερμανούς, τους Ολλανδούς, κλπ. (με τη μορφή χαμηλών επιτοκίων). Η Γαλλία θέλει να επιβάλλει στους Γερμανούς ένα λατινικό νόμισμα, με λατινικούς κανόνες διαχείρισής του.
Από την πλευρά της η Γερμανία θέλει τις νότιες χώρες να ζουν βάσει βόρειων κανόνων. Σταθερό νόμισμα, ισολογισμένους προϋπολογισμούς, και ότι είναι να γίνει ας γίνει. Δεν υπάρχει καμία μα καμία διάθεση από πλευράς των Γερμανών να περάσει το ευρώ στα χέρια των επιτήδειων Ιταλών και Γάλλων πολιτικών. Τους τεχνοκράτες που ακολουθούν τους κανόνες, οι Γερμανοί τους δέχονται. Για αυτό και ένας Ιταλός τεχνοκράτης διαδέχεται έναν Γάλλο στο τιμόνι της ΕΚΤ.
Οι Γερμανοί είναι ιδιότροποι με τη τήρηση των κανόνων της ΕΚΤ, και κάθετα αντίθετοι με διασώσεις και αγορές κρατικών ομολόγων από πλευράς της.
Αν υπάρχει κάποιος τρόπος για να γεφυρωθεί το χάσμα μεταξύ των δυο αυτών απόψεων, κανένας δεν τον γνωρίζει.
Καμία από τις δυο πλευρές δεν δείχνει διάθεση να παραδοθεί, αλλά ούτε και να συμβιβαστεί. Για αυτό και κάθε σύνοδος κορυφής καταλήγει σε θολές λύσεις. Οι δυο χώρες συμφωνούν σε κάποιο σχέδιο το οποίο φαίνεται καλό στα χαρτιά, αλλά πάσχει στην εφαρμογή του. Και αυτό επειδή οι διαφορές μεταξύ των δυο απόψεων είναι ανυπέρβλητες.
Ποια Ευρώπη θα δούμε στο μέλλον; Στο παρελθόν, τέτοιου είδους διαφορές οδηγούσαν σε πόλεμο. Σήμερα το βασικό ζήτημα είναι το νόμισμα.
Το πείραμα της ΕΕ έχει να κάνει με την αποφυγή πολέμων και αιματοχυσίας, υπό την επίφαση ότι δεν υφίστανται πλέον αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας.
Και πράγματι δεν υπήρχαν, μέχρι που εισήχθη το ενιαίο νόμισμα. Η ευρωζώνη πρέπει να λειτουργεί με βάση μια μόνο άποψη και κοινούς κανόνες. Το ερώτημα είναι αν η Γαλλία θα παραδώσει τους νόμους στη Γερμανία, όπως έκανε επί Ναπολέοντα, και το 1918, ή αν η Γερμανία θα υπαγορεύσει όρους στους Γάλλους, όπως έκανε το 1870 και το 1940.
Οι Γερμανοί είναι πιο πλούσιοι και πιο πεισματάρηδες.
Οι Γάλλοι είναι πιο λαμπεροί, και πιο ευέλικτοι.
Ίδωμεν.
Του Walter Russell Mead
Wall Street Journal
http://online.wsj.com/article/SB10001424052970203611404577041963467600928.html
Απόδοση: S.A.
http://xesemesa.blogspot.com/2011/11/blog-post_3394.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου