Γιώργος Χουρμουζιάδης: «Πρέπει να αναπνεύσουμε ελεύθερα…»

Δύο ηλικίες, μια άποψη!

Ο εγγονός μου κι εγώ, εκείνος στην αρχή της ζωής του κι εγώ στο τέλος της, που  συντάξαμε αυτό το κείμενο, δεν στεκόμαστε απέναντι στους άλλους που συνέταξαν άλλα κείμενα, ούτε σ’ εκείνους που αγρυπνούν, αγανακτισμένοι, στις πλατείες, ούτε σ’ εκείνους που πορεύονται με  κόκκινες σημαίες και σηκωμένες γροθιές ή στους άλλους που καταλαμβάνουν τους χώρους της δουλειάς, τις πόρτες των υπουργείων, τις αίθουσες των σχολείων. Αντίθετα, στεκόμαστε δίπλα τους και προσθέτουμε στη δική τους οργή τη δική μας. Στα δικά τους επιχειρήματα τα δικά μας. Προσθέτουμε, ακόμα, στις  δικές τους κραυγές το δικό μας το λόγο, για να τους πούμε, και ν’ ακούσουν μαζί μ’ αυτούς και οι άλλοι, που, αντί να φυλάνε Θερμοπύλες, όπου ετάχθηκαν, πήραν το μονοπάτι του Εφιάλτη.

Φυσικά, δεν έχουμε σκοπό, με το κείμενό μας αυτό, να προτείνουμε μια άλλη οικονομολογική ανάλυση της κρίσης. Τέτοιες αναλύσεις μας προτείνονται κάθε μέρα στα ΜΜΕ από επώνυμους, και μη, οικονομολόγους, και ανάλογα με τη σχολή που ανήκει ο καθένας. Από τον Adam Smith και τον Karl Marx μέχρι τους σύγχρονους νομπελίστες.

Τα ψεύδη της κυβέρνησης

Θέλουμε να μιλήσουμε χωρίς αριθμούς και συναφείς όρους. Να πούμε, πρώτα απ’ όλα, ότι η ελληνική κυβέρνηση ψεύδεται ασύστολα, όταν δηλώνει, κάθε τόσο, πως δρα με εντολή του ελληνικού λαού και πως όποιες αποφάσεις παίρνει, έχουν την έγκρισή του. Ψεύδεται, γιατί σε καμιά προεκλογική της ομιλία δεν αποκάλυψε στο λαό,  έστω και μια από αυτές τις αποφάσεις, που σκόπευε να πάρει, άρα καμιά δεν έχει την έγκρισή του. Αντίθετα, κάθε μια από αυτές τις αποφάσεις  την υποδέχεται η αγανάκτηση του λαού και η οργή του. Ένα άλλο θλιβερό ψέμα της κυβέρνησης είναι ο ισχυρισμός της ότι  ασκεί τις πολιτικές που πρέπει, για να σωθεί η Ελλάδα από την πτώχευση.  Δεν τολμά, δηλαδή, να ομολογήσει ότι έχουμε, εδώ και καιρό, πτωχεύσει, αφού, αν δεν εισπράξουμε την περίφημη 6^η δόση, δεν θα πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε  οι συντάξεις..

Θέλουμε, επίσης, να υπογραμμίσουμε ότι δεν είναι μόνο τα μαγαζιά που βάζουν λουκέτο και κλείνουν, ούτε μόνον ο ΦΠΑ που ανεβαίνει και μαζί του η ύφεση. Δεν είναι μόνο τα χαράτσια και η καταλήστευση των μισθών ή των συντάξεων. Δεν είναι μόνο η εφιαλτική θεωρία της «εφεδρείας» και η φρικιαστική προοπτική της οικονομίας μας. Είναι το γεγονός ότι έχουμε «πεθάνει ως χώρα». Η κυβέρνηση απλώς εκτελεί  υποκλινόμενη ό,τι της υπαγορεύουν οι δανειστές της.  Κι αυτό σημαίνει πως δεν παράγει δική της, εθνική πολιτική.

Πειραματόζωα σε εργαστήρια αμαθών

Κανείς δε μιλάει για τον πολιτισμό και το αρμόδιο υπουργείο τον ταυτίζει με τις κρατήσεις των ξενοδοχείων και τις αφίξεις των ξένων. Τα περιφερειακά μουσεία κλείνουν, γιατί δεν έχουν φύλακες. Οι αρχαιολογικοί χώροι γεμίζουν αγριόχορτα, γιατί δεν υπάρχουν πιστώσεις για τον καθαρισμό τους. Σύμπας ο εκπαιδευτικός  μας μηχανισμός διαλύεται. Καμιά γνώση δεν παράγεται πια στη χώρα, εκτός από αυτήν που σχετίζεται με τα δημοσιονομικά μέτρα. Τα σχολειά μας έχουν γίνει πειραματόζωα σε εργαστήρια αμαθών. Οι δάσκαλοι, αντί να κοιτάνε τον πίνακα, ξεφυλλίζουν πανικόβλητοι τους πίνακες του ενιαίου μισθολογίου. Οι πτυχιούχοι μας δραπετεύουν στο εξωτερικό και όσοι μένουν κυνηγούν το μεροκάματο σε δουλειές που δεν έχουν καμιά σχέση με τις σπουδές τους. Οι γιατροί παρατούν τα νυστέρια και τα πιεσόμετρά τους στους πάγκους οργισμένων ιατρείων. Oι αρχαιολόγοι μένουν άνεργοι, σωριασμένοι πάνω στους διδακτορικούς τους τίτλους. Τα ταξί τραβούν χειρόφρενο, οι εφοριακοί αντιδρούν και αρνούνται να εργασθούν, οι δικηγόροι διαμαρτύρονται, οι στρατιωτικοί μεμψιμοιρούν, οι διαιτητές χρηματίζονται, οι ποδοσφαιρικοί αγώνες είναι στημένοι, οι δωροδοκούντες κυκλοφορούν ελεύθεροι, σχεδιάζοντας την επόμενη δωροδοκία. Και η νεολαία τους χειροκροτεί!

Το «δημόσιο» είμαστε εμείς οι ίδιοι

Η Ανατολή μάς εχθρεύεται, γιατί την εγκαταλείψαμε, και η Δύση μάς σιχαίνεται, γιατί προσπαθούμε να της φορτώσουμε τη φτώχια μας. Ακούμε πως όσοι έχουν δύο αυτοκίνητα θα πληρώσουν τόσο, όσοι έχουν όμως πάνω από δυο βαπόρια δεν ανησυχούν. Η μόνη τάξη που δεν απεργεί είναι η συμπαθής τάξη των εφοπλιστών. Και δυστυχώς όλοι μαζί, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μαστιγώνουν το «δημόσιο», ξεχνώντας πως «δημόσιο» είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αυτό, λένε, φταίει για όλα, πρέπει να το διαλύσουμε, να το εξαφανίσουμε, αν είναι δυνατό. Και πρώτοι από όλους το λένε αυτό οι ίδιοι που το κατάντησαν έτσι. Αποφασίζουν να το «εξυγιάνουν» αυτοί που το μόλυναν. Αυτοί που, για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους, διόριζαν σε θέσεις που δεν τους χρειάζονταν, χωρίς κανένα έλεγχο, όχι αυτούς που μπορούσαν και ήθελαν να δουλέψουν, αλλά τους άλλους, που ήταν ανίκανοι ή δεν το ήθελαν, ήτανε όμως σίγουροι ψηφοφόροι. Και έτσι, με τα χρόνια, διαμορφωνόταν ένα «δημόσιο» που δε δούλευε με βάση τους νόμους, ούτε για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας. Ένα  «δημόσιο» που διαμόρφωνε, με τη σειρά του, τους  πολίτες κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του.

Η άδεια εθνική τραγιάσκα

Και σ’ αυτούς ακριβώς τους πολίτες προσπαθεί η κυβέρνηση να χρεώσει τις αιτίες της «κρίσης», με το γνωστό δόγμα του «μαζί τα φάγαμε». Και όχι μόνο να τους χρεώσει την «κρίση», αλλά και να τους «αναθέσει», με τον πιο εγκληματικό τρόπο την «έξοδο» από αυτήν. Μια «ανάθεση» που δε βασίζεται στα δεδομένα της εθνικής του αξιοπρέπειας, ούτε, φυσικά, στις δυνατότητες μιας εθνικής οικονομίας, αλλά σε διαδικασίες που ορίζονται από τους διεθνείς τοκογλύφους.

«Μόνοι μας μπορούμε», δηλώνει μονότονα ο πρωθυπουργός, περιφερόμενος στις ευρωπαϊκές συνάξεις, με προτεταμένη την άδεια εθνική τραγιάσκα κραυγάζοντας «ό,τι προαιρείσθε». Ενώ ο υπουργός των οικονομικών ετοιμάζει την συνήθη θριαμβολογική δήλωση ότι «νικήσαμε» και πάμε για την επόμενη δόση της ελεημοσύνης.

Η ρακένδυτη Ελλάδα

Εμείς, λοιπόν, που συντάξαμε αυτό το κείμενο, και ασφαλώς όλοι οι άλλοι Έλληνες, είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε σ’ αυτή την Ελλάδα, εκείνη  που περιγράφουν οι πανηγυρικοί  των εθνικών εορτών. Στην Ελλάδα  που ρακένδυτη  προσκυνά τους Γερμανούς επενδυτές, απόγονους αυτών που, φεύγοντας από τη χώρα μας ως ηττημένοι κατακτητές, την άφησαν με συντετριμμένη την εθνική της περιουσία και γεμάτα τα κατάστιχα των νεκρών της Εθνικής Αντίστασης. Στην Ελλάδα που την εθνική της πολιτική την καθορίζουν οι λογιστές της «τρόικα». Και το μέλλον των παιδιών της οι «οίκοι αξιολόγησης», όπως ονομάζονται τώρα τα επίσημα γραφεία της μαφίας.

Η Νέα Κατοχή

Αισθανόμαστε προσβεβλημένοι, συντετριμμένοι κάτω από τη Νέα Κατοχή. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ένα άλλο ποδοσφαιρικό «θρίαμβο», για να αισθανθούμε υπερήφανοι ως Έλληνες. Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε, με κλειστό το στόμα και δεμένα τα χέρια, όλους αυτούς τους τυχαίους, που ο ελληνικός λαός τους ανέδειξε σε άρχοντες, να παριστάνουν αυτό που δεν είναι: «σωτήρες». Ντρεπόμαστε για δικό τους λογαριασμό. Ασφυκτιούμε κάτω από την ανικανότητά τους. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να αναπνεύσουμε ελεύθερα.

Τους παρακαλούμε να μας ζητήσουν συγγνώμη και να φύγουν, όσο γίνεται πιο γρήγορα. Είναι η μόνη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν σ’ αυτόν τον τόπο!   Αν επιμείνουν να  ασχημονούν, γαντζωμένοι από τις κυβερνητικές τους καρέκλες, σύντομα θα τις ανταλλάξουν  με τα εδώλια του κατηγορουμένου!

Γ. Χ. Χουρμουζιάδης, ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ

Γ. Α. Οικονόμου, φοιτητής του ΑΠΘ

 Για το άρθρο μια υπόμνηση

Αδημοσίευτο κείμενο του δασκάλου, υπό την επίγνωση του επερχόμενου τέλους

-

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΟΥΛΚΑΣ

«Ο εγγονός μου κι εγώ, εκείνος στην αρχή της ζωής του κι εγώ στο τέλος της, (…) αισθανόμαστε προσβεβλημένοι, συντετριμμένοι κάτω από τη Νέα Κατοχή. Δεν μπορούμε να περιμένουμε έναν άλλο ποδοσφαιρικό “θρίαμβο”, για να αισθανθούμε υπερήφανοι ως Έλληνες».

Με αυτά τα λόγια ο Γιώργος Χουρμουζιάδης εκφράζει, από κοινού με τον εγγονό του, Γιάννη Οικονόμου, φοιτητή του ΑΠΘ, την οργή του για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και την αγανάκτησή του για όσα πράττει η ελληνική κυβέρνηση.

Ακριβώς πριν από δύο χρόνια, τον Οκτώβριο του 2011, ο εξαίρετος δάσκαλος, ο οποίος σιώπησε οριστικά χτες, σε ηλικία 81 ετών, και κηδεύτηκε σήμερα, ενώνει τη γραφίδα του με το γιο της κόρης του και δηλώνει:

«Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε, με κλειστό το στόμα και δεμένα τα χέρια, όλους αυτούς τους τυχαίους, που ο ελληνικός λαός τους ανέδειξε σε άρχοντες, να παριστάνουν αυτό που δεν είναι: “σωτήρες”». Και ο ίδιος συμπληρώνει: «Ασφυκτιούμε κάτω από την ανικανότητά τους. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να αναπνεύσουμε ελεύθερα…».

Οι διαπιστώσεις αυτές περιέχονται σε ανέκδοτο κείμενο υπό τον τίτλο «Δύο ηλικίες, μία άποψη!», που ο εμπνευσμένος διανοητής είχε αποστείλει στην εφημερίδα «Αγγελιοφόρος της Κυριακής». Τη συνεννόηση για τη δημοσίευσή του είχε αναλάβει ο διαχειριστής αυτού του ιστολογίου, λόγω παλαιότερης γνωριμίας.

Αιχμηρή ρητορική

Η άκρως πολιτική παρέμβαση του Γιώργου Χουρμουζιάδη δεν είχε λειασμένες γωνίες. Άλλωστε, ο ίδιος ποτέ δεν έκρυψε τη μαρξιστική καταγωγή της σκέψης του και την αιχμηρή ρητορική του λόγου του. Η παρέμβασή του δεν είχε όμως και βαρίδια ξύλινου λόγου. Παρά την οξύτητα της κριτικής του, δονούνταν από την ειλικρίνεια των διαπιστώσεων, εύκολα αναγνωρίσιμων στις καθημερινές εμπειρίες όλων μας.

Η τότε διεύθυνση του «Αγγελιοφόρου της Κυριακής», υπό τον Τραϊνό Χατζηδημητρίου, τέως βουλευτή του Συνασπισμού, παρέλαβε το άρθρο Χουρμουζιάδη, θείου και εγγονού, στις 24 Οκτωβρίου 2011 με τη διαβεβαίωση πως θα δημοσιευτεί στην αμέσως επόμενη έκδοση της εφημερίδας.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα

Οι αιχμηρές λέξεις του δασκάλου δε βρήκαν ποτέ το δρόμο προς τους αναγνώστες. Στις διαδοχικές υπομνήσεις των επόμενων εβδομάδων η συνήθης απάντηση αφορούσε στην πληθώρα της δημοσιογραφικής ύλης. Ενδιαμέσως, άλλα άρθρα, λιγότερο ή περισσότερο πληθωρικά σε βάρος και όγκο, πλημμύριζαν τις σελίδες της κυριακάτικης έκδοσης.

Εξάλλου, ήταν η εποχή που τα κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας προσπαθούσαν εναγωνίως να συγκρατήσουν τη συναίνεση των πολιτών υπέρ του Μνημονίου. Ήταν η εποχή που η κυβέρνηση ικέτευε υπέρ της εκταμίευσης της 6^η δόσης, επισείοντας τον κίνδυνο  της χρεοκοπίας. Ήταν η εποχή που ματαιώθηκε η στρατιωτική παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη και ο Γιώργος Παπανδρέου ζητούσε την άδεια των Μέρκελ–Σαρκοζί για δημοψήφισμα.

Μικρή, οφειλόμενη τιμή

Αυτό το αδημοσίευτο – για αδιόρατους λόγους – κείμενο παρουσιάζει σήμερα το «Γραφολόγιον», καθώς, εκτός των άλλων, παραμένει εξόχως επίκαιρο, κατά την κρίση του διαχειριστή του.

Η δημοσίευσή του έπειτα από 2 χρόνια συνιστά μικρή, οφειλόμενη τιμή για τις  χαρισματικές παραδόσεις που παρακολούθησε ο υπογράφων στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, για τις μυσταγωγικές συζητήσεις με το δάσκαλο στο γραφείο του γύρω από τις έρευνες στο Δισπηλιό Καστοριάς, αλλά και για την εμπιστοσύνη του ανασκαφέα, όσον αφορά στην παρουσίαση των πρώτων ευρημάτων, κυρίως του κοκάλινου αυλού και του ανδρικού ειδωλίου – μαριονέτας του 5.800 π.Χ., μέσω της εφημερίδας «Μακεδονία» (βλέπε εδώ).

http://gmoulkas.wordpress.com/2013/10/17/γιώργος-χουρμουζιάδης-πρέπει-να-ανα/