ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΕΡΩΤΑ!!!

 

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΛΟΝΙ

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕΣ ΕΡΩΤΑ!!!

της ΜΑΡΙΟΝ ΜΙΝΤΣΗ

Αλήθεια, πώς πέρασαν τα χρόνια, αναρωτιόμουν χθες το βράδυ, όταν πήγα να φιλήσω τη μικρή μου κοπελούδα! Ακούμπησα τα χείλη μου στα μάγουλά της, μα εκείνα ήτανε υγρά. Ένα δάκρυ πήγε να μου κρύψει, ενώ κρατούσε ένα λουλούδι στα στήθια της σφιχτά!

‘Ένα κακό προαίσθημα σάλεψε με μιας τα σωθικά μου. Δεν είναι δυνατόν, η δική μου κόρη ερωτευμένη;

Ναι, αυτό ήταν. Τα βλέμμα της δεν ήταν το γνωστό, το ανέμελο το παιδιακίσιο! Ήταν απόμακρο κι ονειροπόλο, τόσο που μ΄ανάγκασε ασυναίσθητα να τραβήξω το πρόσωπό μου απ΄το δικό της. Πήγα κάτι να ψελλίσω, μα εκείνη έδειχνε να αγνοεί και την ύπαρξή μου ακόμα.

Ώστε λοιπόν, αυτό το κοριτσάκι που το μεγάλωσα με το δικό μου γάλα, ήρθε κάποιος να μου το αρπάξει; Να μου το μολύνει; Τώρα δηλαδή, εκείνον θ΄αγκαλιάζει, εκείνον θα αγαπάει κι ορφανή θα μείνει η δική μου αγκαλιά;

Πώς μπόρεσε όμως να κρύψει από μένα αυτό το μυστικό; Ούτε ήρθε καν να με ρωτήσει!

Χμ! Να με ρωτήσει! Γιατί; Μήπως τότε, ρώτησα εγώ κανέναν; Μα ρωτάει η Άνοιξη το τριαντάφυλλο, αν θέλει εκείνο να ανθίσει; Ή μήπως ρώτησε το Φθινόπωρο εμένα, αν ήθελα τις πρώτες πινελιές στο πρόσωπό να ζωγραφίσει; Μα κι ο χειμώνας, όταν ρίξει χιόνια στα μαύρα μου μαλλιά, θα με ρωτήσει;
‘
Ετσι είναι η ζωή! Ένα μπουμπούκι εδώ μπροστά σου ανθίζει και δυο μαραμένα πέταλα σωριάζονται πιο κεί.

-Ήρθες άραγε, άθεε του έρωτα θεέ, να την μολύνεις με τα βέλη σου, ή να μου την εξαγνίσεις; Στα χέρια σου ποια τάχα δώρα να κρατάς! Τις ηδονές σου, ή τις οδύνες σου μονάχα; Με την σοφία σου ήρθες να την αναστήσεις, ή με την αμάθειά σου να μαστιγώσεις τις αξίες της και την ψυχούλα της να ροκανίσεις; Με το χέρι της σοφής σου δύναμης θα την κρατήσεις, ή με την αδυναμία κατακούτελα θα τη χτυπήσεις;

Έλα λοιπόν καλέ μου έρωτα! Σαν μάνα, γονυπετής σ΄εκλιπαρώ. Θέλω για λίγο να μ΄ακούσεις:

Εσύ, που είσαι της δημιουργίας ο θεός, των ζωγράφων η εμπνευσμένη μούσα και των ποιητών ο στοχασμός, στάσου σε παρακαλώ εξαγνισμένος στην καρδούλα της επάνω.

Λαμπάδιασε μέσα της το πάθος της εκλεκτικής ζωής και κράτα την μακριά από τον πόθο του θανάτου. Προστάτεψέ την από κείνη την τραγική στιγμή, όπου με θλίψη θα αναρωτιέται, πώς είναι δυνατόν η απογοήτευση, η πίκρα κι η αηδία, να πάρουν τη θέση, που κατέχει σήμερα η Αγάπη!

Ναι, αυτήν την αγάπη με το ερωτικό συντρόφιασμα, θα ήθελα να της χαρίσεις!

Έλα, πάρε τα πινέλα σου και ζωγράφισε στο βλέμμα της, την αληθινή Μυσταγωγία της ψυχής!!!