ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ 2018

ΔΙΕΘΝΗΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ  2018

Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι,

χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν

Πανηγυρικό χαρακτήρα παίρνει ο "Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών", που κάθε χρόνο είναι αφιερωμένος στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη. Ο Μαραθώνιος δρόμος είναι το αγώνισμα του στίβου που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ελλάδα και η συμμετοχή σε αγώνα στην κλασική διαδρομή, έστω και μια και μοναδική φορά, αποτελεί "όνειρο ζωής" για τους περισσότερους δρομείς όλου του κόσμου που ασχολούνται με το επίπονο αυτό αγώνισμα. 'Έτσι ένας πολύ μεγάλος αριθμός δρομέων όλων των ηλικιών θα πάρουν μέρος και στον φετινό Μαραθώνιο.  

Ο "Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών" θεωρείται ως ένας από τους δυσκολότερους αγώνες Μαραθωνίου στον κόσμο, καθώς οι αθλητές καλούνται να διανύσουν μέσα στην διαδρομή 10 χλμ. ανηφόρας. Ο αγώνας ξεκινά από τον Μαραθώνα, περνάει από την Νέα Μάκρη και καταλήγει στο Παναθηναϊκό Στάδιο της Αθήνας. Οι Έλληνες αθλητές έχουν κερδίσει τους περισσότερους τίτλους στον μαραθώνιο αυτό, ωστόσο σήμερα, αθλητές από την Ανατολική Αφρική και την Ιαπωνία κυριαρχούν στους αγώνες.

Ιστορική διαδρομή...

Την ιδέα να συμπεριληφθεί το αγώνισμα του Μαραθωνίου στο πρόγραμμα των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων είχε ο Γάλλος Μισέλ Μπρελ, καθηγητής της Σορβόννης και φίλος του Πιέρ ντε Κουμπερτέν, που ήθελε να τιμηθεί μ' αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα για την προσφορά της στον πολιτισμό και τον αθλητισμό, αλλά δεν γνώριζε ότι ήταν τόσο μεγάλη η απόσταση Μαραθώνα - Αθήνας. Τον Μπρελ τον είχε συγκινήσει η προσπάθεια του Αθηναίου οπλίτη το 490 π.Χ., που, αφού ανήγγειλε τη νίκη επί των Περσών με τη λέξη "νενικήκαμεν", έπεσε νεκρός από την εξάντληση. Το όνομα του αγγελιαφόρου δεν έγινε γνωστό, φέρεται κατά την παράδοση να είναι ο Φειδιππιδης, όμως και η διαδρομή που διήνυσε δεν ήταν η σημερινή κλασική διαδρομή του Μαραθωνίου: ο αγγελιοφόρος είχε φθάσει στην Αθήνα διασχίζοντας την Πεντέλη.

Πως εμπλέκεται το όνομα του Φειδιππίδη; Ο Φειδιππίδης ή Φιλιππίδης (περ. 530 π.Χ. – 12 Σεπτεμβρίου 490 π.Χ.) ήταν ο Αθηναίος δρομέας που στάλθηκε από τους Αθηναίους στην Σπάρτη για να ζητήσει τη βοήθεια των Λακεδαιμονίων λίγο πριν τη Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.). Διέτρεξε την απόσταση (μεγαλύτερη των 200 χιλιομέτρων) σε δύο ημέρες, πράγμα που θεωρήθηκε άθλος. Κατά την επιστροφή του στην Αθήνα, είπε στους συμπολίτες του ότι η νίκη θα ήταν με το μέρος τους, όπως του είχε φανερώσει ο Πάνας. Στο κατόρθωμα του Φειδιππίδη οφείλεται πιθανώς η καθιέρωση του δόλιχου δρόμου ως ολυμπιακού αγωνίσματος.

Στα νεότερα χρόνια, σε ανάμνηση του δρόμου του Φειδιππίδη, καθιερώθηκε το Σπάρταθλον, αγώνας υπερμαραθωνίου δρόμου 245,3 χιλιομέτρων από την Αθήνα προς τη Σπάρτη. Επίσης, προς τιμή του έχει τελεστεί από ελάχιστους αθλητές ο «Φειδιππίδειος δρόμος», που περιλαμβάνει τη διαδρομή Αθήνα-Σπάρτη-Αθήνα-Μαραθώνας.

Πάντως μία παράδοση, που όμως δεν μαρτυρείται από τις αρχαίες πηγές, ταυτίζει τον Φειδιππίδη με τον οπλίτη εκείνον που έφερε στους Αθηναίους την είδηση της περιφανούς νίκης του στρατού τους επί των Περσών στον Μαραθώνα. Θεωρήθηκε έτσι ο δρομέας προς τιμήν του οποίου καθιερώθηκε ο Μαραθώνιος.

Ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.) αναφέρει τη διαδρομή του Φειδιππίδη από την Αθήνα στη Σπάρτη χωρίς αναφορά στη μαραθώνια διαδρομή. Ο Πλούταρχος, 500 χρόνια αργότερα (1ος αι. μ.Χ.) κάνει την πρώτη αναφορά στον μαραθωνοδρόμο για τον οποίο λέει ότι ο Ηρακλείδης ο Ποντικός ονομαζόταν Θέρσιππος ο Ερχιεύς αλλά οι περισσότεροι έλεγαν ότι ονομαζόταν Ευκλής. Ο Λουκιανός 100 χρόνια αργότερα (2ος αι. μ.Χ.) αναφέρει τον μαραθωνοδρόμο ως Φιλιππίδη. Οι μεταγενέστερες αναφορές στο συμβάν του μαραθώνιου δρόμου είναι πιθανώς αναξιόπιστες.

Το 1896, στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, η απόσταση ήταν περίπου 40 χιλιόμετρα. Η σημερινή διαδρομή των 42.195 μέτρων αποφασίστηκε πολύ αργότερα στο συνέδριο της IAAF το 1921, μετά από επιρροή των Άγγλων, καθώς 42 χλμ. είναι η απόσταση του Λονδίνου από το Windsor Castle, ενώ τα υπόλοιπα 195 μέτρα παραπέμπουν στο αρχαίο ελληνικό στάδιο (192 μέτρα και 27 εκατοστά ή 600 "πόδια του Ηρακλή").

Ο μετέπειτα "θρύλος", Σπύρος Λούης, πήρε μέρος την τελευταία στιγμή στον Μαραθώνιο των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων. Αρχικά είχαν προκριθεί οι έξι πρώτοι του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος στις 9 Μαρτίου 1896 (νικητής ο Χαρίλαος Βασιλάκος με 3 ώρες 18'), αλλά στις 25 Μαρτίου 1896 έγινε και δεύτερος αγώνας πρόκρισης, όπου πήραν το "εισιτήριο" της συμμετοχής ακόμη έξι Έλληνες, μεταξύ των οποίων ο Λούης είχε τερματίσει 5ος.

Έτσι στον Μαραθώνιο των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων  πήραν μέρος 17 δρομείς, δώδεκα Έλληνες, δύο Γάλλοι (ο ένας ήταν ο Κρητικός Σωκράτης Λαγουδάκης), ένας Αυστραλός, ένας Αμερικάνος και ο Ούγγρος Γκιούλα Κέλνερ, που πήρε την τρίτη θέση μετά από ακύρωση (άγνωστο γιατί) του Έλληνα Σπυρίδωνα Μπαλόκα. Ο Σπύρος Λούης πήρε την πρώτη θέση, μέσα σε αποθεώση 100.000 Ελλήνων φιλάθλων, με χρόνο 2 ώρες 58' 50, ενώ ακλούθησαν ο Βασιλάκος με 3 ώρες 06' 03 και ο Κέλνερ με 3 ώρες 06' 35. Τερμάτισαν συνολικά εννέα, όλοι Έλληνες (πλην του Κέλνερ) και ο Λαγουδάκης που αγωνιζόταν με τα Γαλλικά χρώματα.

Μεγάλες μορφές από ελληνικής πλευράς στο Μαραθώνιο

Μεγάλες μορφές από ελληνικής πλευράς στο αγώνισμα του Μαραθωνίου είναι ο νικητής της Βοστώνης το 1946 Στέλιος Κυριακίδης, που είχε πετύχει και την καλύτερη επίδοση εκείνης της χρονιάς στον κόσμο με 2 ώρες 29' 27'', αλλά κι ο Μιχάλης Κούσης, που νίκησε στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979 με τον εκπληκτικό χρόνο 2 ώρες 06' 52''.3, αλλά η επίδοση αυτή δεν μέτρησε ποτέ (ήταν τότε και παγκόσμιο ρεκόρ), αφού η διαδρομή στο Σπλιτ ήταν 899 μέτρα μικρότερη!

Ο Έλληνας δρομέας που έχει γράψει τα τελευταία χρόνια τη δίκη του ιστορία στον Μαραθώνιο είναι ο Νίκος Πολιάς, που αναδείχθηκε επτά φορές πρώτος πανελληνιονίκης (έξι στην κλασική διαδρομή και μία στο Αγρίνιο), ενώ κατέχει και το ελληνικό ρεκόρ στην κλασική διαδρομή με 2 ώρες 17' 56'' από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (τερμάτισε 24ος).

Αντίστοιχης αξίας είναι η καλύτερη Ελληνίδα όλων των εποχών Μαρία Πολύζου, που κατέχει και το ελληνικό ρεκόρ της κλασικής με 2 ώρες 39' 10'' από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1997 (12η), αλλά και την πανελλήνια επίδοση με 2 ώρες 33'' 40'' από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης το 1998 (13η). Το πανελλήνιο ρεκόρ στους άνδρες έχει ο Σπύρος Ανδριόπουλος με 2 ώρες 12' 04'', όταν τερμάτισε 2ος το 1988 στον Διεθνή Μαραθώνιο του Βερολίνου.

Σε μνήμη Λαμπράκη από το 1983 ο κλασικός-αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών

Ο Κλασικός-Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών είναι ένας διεθνής ετήσιος αγώνας μαραθωνίου που συνήθως διεξάγεται το Νοέμβριο. Ο αγώνας γίνεται στην κλασική διαδρομή και καθιερώθηκε προς τιμήν του άγνωστου Αθηναίου οπλίτη, ο οποίος το 490 π.Χ. έτρεξε από το Μαραθώνα στην Αθήνα για να ανακοινώσει την νίκη των Αθηναίων εναντίον των Περσών στη μάχη που διεξήχθη εκεί. Πρόλαβε να πει "Νενικήκαμεν" και στη συνέχεια εξαντλημένος έπεσε νεκρός.  

Από το 1938 είχαν αποφασίσει στον ΣΕΓΑΣ για τη διεξαγωγή ενός Διεθνούς Μαραθωνίου στην κλασική διαδρομή, αλλά εξ αιτίας του πολέμου, και όχι μόνο, η πρώτη σχετική διοργάνωση έγινε το 1955 και στη συνέχεια και μέχρι το 1971 διεξαγόταν κάθε δύο χρόνια. Από το 1972 ονομάστηκε "λαϊκός" με "ανοιχτή" συμμετοχή (και διεξαγωγή κάθε χρόνο) και από το 1983 διεξάγεται σε μνήμη του αγωνιστή της Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη.

Από το 1979 στην κλασσική διαδρομή υπήρχε ο εμπορικός "Οriginal Run" Μαραθώνιος. Το 1983 όμως συνέβη το παράδοξο να διεξαχθούν ταυτόχρονα δυο αγώνες στις 8 Οκτωβρίου: ο διεθνής "Οriginal Run", τον οποίο πλέον δεν υποστήριζε ούτε ο ΣΕΓΑΣ και ο "1ος Λαϊκός Μαραθώνιος στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη", στον οποίο μετείχαν μόνο Έλληνες και η διοργάνωση του έγινε από τις Τοπικές Επιτροπές ΣΕΓΑΣ και κόντρα στον "εμπορικό" Μαραθώνιο. Αυτή πάντως ήταν και η τελευταία διοργάνωση του "Οriginal Run". Σε αυτή υπήρξαν πολλά οργανωτικά προβλήματα, στην τροφοδοσία των αθλητών με υγρά στη διάρκεια της διαδρομής. Είναι χαρακτηριστικό πως το τιμώμενο πρόσωπο των αγώνων, η Νορβηγίδα ολυμπιονίκης Γκρέτε Βάις, σταμάτησε στο 25ο χιλιόμετρο. Αργότερα δήλωσε πως το πρόγραμμά της περιλάμβανε αγώνα μόνο 25 χλμ.

Από το 1984, με την ανάληψη της διοίκησης του ΣΕΓΑΣ από τον Γιώργο Κατσιμπάρδη, η ομοσπονδία ενέταξε στο ετήσιο καλεντάρι της τη διοργάνωση, που έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια.

 Στον 1ο Μαραθώνιο "Γρ. Λαμπράκης" λοιπόν το 1983 μετείχαν μόνο Έλληνες αθλητές και διεξήχθη ταυτόχρονα με το διεθνή μαραθώνιο "Original Run", ο οποίος ξεκίνησε μια ώρα αργότερα. Από το 1984 ο μαραθώνιος στη μνήμη του Λαμπράκη έγινε διεθνής και αντικατέστησε τον εμπορικό "Original Run". Η αρίθμηση πάντως του "Ατhens Classic Marathon" ξεκινά από το 1983.

Η διοργάνωση έχει μικτό χαρακτήρα, τόσο για πρωταθλητές όσο και για μη ανταγωνιστικούς δρομείς και έχει καθιερωθεί να διεξάγεται τη δεύτερη Κυριακή του Νοεμβρίου. Επίσης, κάποιες χρονιές διεξάγεται παράλληλα και το πανελλήνιο πρωτάθλημα μαραθωνίου καθώς και λαϊκοί αγώνες πέντε και δέκα χιλιομέτρων. Αν και ξεκίνησε ως αγώνας κατά της εμπορευματοποίησης, από το 2001 ο ΣΕΓΑΣ συνεργάζεται με χορηγούς. Τα τελευταία έτη και με αφορμή το δρομικό κίνημα που αναπτύσσεται στην Ελλάδα, η διοργάνωση σπάει κάθε χρονο τα ρεκόρ συμμετοχών.

Και εν όψει του φετινού διεθνούς μαραθωνίου να παραθέσουμε μερικά ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία από την ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

 "Ατhens Classic Marathon"

 ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 11.11.2018

 

Πηγή:

ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

boraeinai.blogspot.com

www.athensauthenticmarathon.gr

Ο πιο «μικρός δεκανέας» στον πόλεμο του '40

Ο πιο «μικρός δεκανέας» στον πόλεμο του 1940

Ο πιο «μικρός δεκανέας» στην Ιστορία μπήκε πρώτος στην Κορυτσά. Η συγκλονιστική ιστορία του 13χρονου, τότε, Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου, που έφτασε ως λαθρεπιβάτης στην πρώτη γραμμή με το ίδιο τρένο που μετέφερε και τον πατέρα του!

Συγκλονίζει ακόμη και σήμερα, 78 χρόνια μετά την επέτειο του ΟΧΙ, η ιστορία του μικρού πολεμιστή Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου,ο οποίος το 1940 μπήκε κρυφά στο βαγόνι με τις αποσκευές των επιστρατευμένων και έφτασε ως...λαθρεπιβάτης στα ελληνοαλβανικά σύνορα για να πολεμήσει τους Ιταλούς. Στο ίδιο τρένο επέβαινε ο πατέρας του, ο οποίος δεν ήξερε τίποτα για την παράτολμη απόφαση του γιου του. Η παρουσία του 13χρονου αποκαλύπτεται όταν το τρένο φτάνει στο μέτωπο και προκαλεί αναστάτωση στους επικεφαλής της μονάδας.

Η επιστροφή του στην Αθήνα είναι αδύνατη και ο ίδιος επιμένει να μείνει για να πολεμήσει. Η μονάδα του πατέρα του, Αλέξανδρου, αναχωρεί από στιγμή σε στιγμή για την πολεμική ζώνη και η τύχη του μικρού Ανάσταση πρέπει να κριθεί άμεσα. Τελικά, ο πατέρας του υπογράφει ότι δέχεται ο γιος του να καταταγεί ως εθελοντής στον Στρατό, κάτι που θα λύσει τα χεριά των αρμοδίων. 

Σύμφωνα με επίσημες μαρτυρίες, όταν ο Στρατός μας κατέλαβε την Κορυτσά, άφησαν τον Ανάσταση να παρελάσει πρώτος κατά την είσοδο στην πόλη. Με απόφαση του διοικητή της μεραρχίας φτιάχτηκε άρον άρον στολή στρατιώτη στα μέτρα του Ανάσταση και του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του δεκανέα.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της αληθινής ιστορίας, κάποια στιγμή ο Ανάστασης κρυολόγησε και τον έστειλαν στα μετόπισθεν, σε ένα μικρό χάνι. Εκεί ο αεικίνητος δεκανέας ανακάλυψε ότι ένας πελάτης του κλεινόταν στο δωμάτιο του και κάτι έκανε με ένα περίεργο μηχάνημα. Ο μικρός πολεμιστής ειδοποίησε τον ξενοδόχο, που και αυτός με τη σειρά του κάλεσε τη Χωροφυλακή. Τελικά, αποδείχτηκε ότι ο ύποπτος πελάτης ήταν Αλβανός κατάσκοπος, που έδινε πληροφορίες στους Ιταλούς για τις θέσεις και τις κινήσεις των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων της περιοχής.

Την ιστορία του μικρού Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου αφηγήθηκε ο Ελληνας υφυπουργός Τύπου σε δήλωση του στη γαλλόφωνη εφημερίδα «Le Messager d'Athenes». Να σημειωθεί ότι και άλλες εφημερίδες της εποχής έδωσαν χώρο στο πρωτοσέλιδο τους στον μικρό Αναστάσιο Χαραλαμπόπουλο, όπως ήταν η εφημερίδα «Ακρόπολις», η οποία αναφέρθηκε στον 13χρονο πολεμιστή με τον τίτλο «Ο Μικρότερος δεκανεύς του Κόσμου». Χαρακτηριστικά, η λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία του Ανάσταση έγραφε: «Ο μικρός Αναστάσιος Χαραλαμπόπουλος (ηλικίας 13 ετών), ο οποίος ηκολούθησε τον πατέρα του εις το Μέτωπον ως εθελοντής στρατιώτης, μετέσχε των επιχειρήσεων και προήχθη δι' εξαιρετικήν υπηρεσία εις δεκανέα».

ENJOY/Κυριακάτικη Δημοκρατία

ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ : Μοναξιά

Μοναξιά

Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ

Ίσως ποτέ, στη μακραίωνη ιστορία της, η Ελλάδα να μη βρέθηκε τόσο μόνη στο διεθνές περιβάλλον, όσο στις ημέρες του 1940. Ο χάρτης της Κεντρικής Ευρώπης είχε αλλάξει δραματικά. Χώρες που ανέκαθεν αποτελούσαν τους παραδοσιακούς «προστάτες» της πατρίδας μας, σήμερα είναι, δυστυχώς, πληθυσμιακά νούμερα, κατεχόμενα από τους Γερμανούς, και δεν προσδοκούν τίποτα περισσότερο από το να εξασφαλίζουν τη συμπάθεια και την ανοχή των κατακτητών.

Οι μεγάλες χώρες της Δύσεως, το Βέλγιο ή η Ολλανδία, που ανέκαθεν αποτελούσαν τα μαλακά μαξιλάρια, όπου ανακοβόταν η πρώιμη γερμανική επίθεση, σήμερα αποτελούν δορυάλωτες χώρες, που από την πρώτη σχεδόν ημέρα κατελήφθησαν από γερμανούς αλεξιπτωτιστές.

Μέχρι και η… «μαμά» Γαλλία, από την οποία περίσσια υποστήριξη περιμέναμε, συνθηκολόγησε μπροστά στη δύναμη των panzer και τώρα, σαν θλιβερός ουραγός, υπακούει στα «σήκω-κάθισε» του Φύρερ.

Μόνη και έρημη, λοιπόν, η Ελλάδα εναβρύνεται να το παίζει ελεύθερη χώρα στην παγκόσμια σκακιέρα. Αλλά πόσο ελεύθερη μπορεί να είναι, όταν ο άλλος συνέταιρος του Άξονα έχει τόσο εξοπλισμένο στρατό, όσος είναι ο πληθυσμός της Ελλάδος, και απειλεί ολόκληρη την υφήλιο;

Όταν ο στρατός του προχωρεί να αποσαρθρώσει τις βρετανικές αποικίες κι όταν μικρό τμήμα αυτού του στρατού κατέλαβε, «αντιστάσεως μη ούσης», τη γειτονική μας Αλβανία.

Ο Αδόλφος Χίτλερ, που καταλήφθηκε από μια δικαιολογημένη μεγαλομανία, σχεδιάζει να καταλάβει τη Μεγάλη Βρετανία, και μέσα σ’ αυτόν τον Αρμαγεδδώνα, ένας γέρος πεισματάρης ξεροκέφαλος, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, υπόσχεται στους Εγγλέζους μονάχα «δάκρυα, αίμα και πόνο». Και με τη Βρετανία, που προσπαθεί να περισώσει τον εαυτό της, η Ελλάδα, σαν μικρομέγαλη, διακηρύσσει, μέσα σ’ έναν κόσμο που έπαψε να είναι ελεύθερος, πως είναι «ελεύθερη χώρα».

Και ο γέρος πρωθυπουργός αυτής της μικρής και ασήμαντης χώρα, όταν επέστρεφαν οι πιστοί με νηοπομπή από την Τήνο, μετά τον τορπιλισμό της «Έλλης», διέταξε τον επικεφαλής της νηοπομπής, Αρχηγό του Στόλου, «να βυθίσει όποιον απεπειράτο να τον παρενοχλήσει…».

Δηλαδή, η μικρή και ασήμαντη χώρα, που ονομάζεται Ελλάς, είχε τα κότσια να τα βάλει με δύο αυτοκρατορίες, επειδή δήλωνε απλά πως είναι μια «ελεύθερη χώρα». Και έκλαψε για την «Έλλη», και πόνεσε για τη Γαλλία ο πρωθυπουργός, και καθόταν με κομμένη την ανάσα, ελπίζοντας πως με την αυστηρή ουδετερότητα που κρατούσε, στο τέλος θα τη σκαπουλάρει. Άκουγε τη λέξη «πόλεμος» ο Έλληνας κι έτρεμε το φυλλοκάρδι του, γιατί είχε μάθει από τα επίκαιρα τι εστί σύγχρονος πόλεμος. Είχε δει στο Σινεάκ να βομβαρδίζεται η Βαρσοβία. Είδε κτίρια, πόλεις ολόκληρες, να σωριάζονται σαν τραπουλόχαρτα από τις βόμβες των στούκας.

Είδε τους γάλλους πρόσφυγες να φεύγουν με κάρα και με ποδήλατα, φορτωμένοι με τα λίγα υπάρχοντά τους, και η Βέρμαχτ, που διασταυρωνόταν στην ακάθεκτη προέλασή της μαζί τους, να τους κοιτάζει με ύψιστη περιφρόνηση.

Είδε οικογένειες Λονδρέζων να κοιμούνται λόγω βομβαρδισμών στον υπόγειο, στο «tube», όπως τον λένε, και παρακάλεσε τον Ύψιστο «να μη γνωρίσει ποτέ τη φρίκη του πολέμου».

Είχε έρθει πάνω-κάτω ο κόσμος ολόκληρος και είχες την ελληνική κυβέρνηση να σου τσαμπουνάει πως είμαστε μια «ελεύθερη χώρα». Κι αυτήν την «ελεύθερη χώρα» αποφάσισε ο Ντούτσε να τη σβήσει από τον χάρτη.

Στα μισά του Οκτώβρη ήταν, όταν συνεκάλεσε το μεγάλο πολεμικό συμβούλιο στη Ρώμη. Έλαβαν μέρος, εκτός από τον ίδιο, και ο Τσιάνο, ο γαμπρός του και υπουργός του Εξωτερικών, ο στρατηγός Πράσκα του Στρατού της Αλβανίας, ο στρατάρχης Μπαντόλιο, αρχηγός του Ιταλικού Επιτελείου, και άλλοι λιγότερο γνωστοί και επίσημοι.

Όλα τα είχαν προβλέψει. Και ο πατριώτης που θα «δολοφονούσαν» οι Έλληνες για πρόσχημα. Και ο Ιταλικός Στρατός, που θα βάδιζε νικηφόρος, καταλαμβάνοντας ελληνικές πόλεις. Και οι Έλληνες, που θα πανηγύριζαν τη σωτηρία τους από τη μισητή τους κυβέρνηση. Με δύο λόγια, είπαν «Finito Grecia» και όλοι χειροκρότησαν…

Ήταν 3 το πρωί, όταν ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα, κόμης Γκράτσι, χτυπούσε την πόρτα του έλληνα πρωθυπουργού. Με την «τσίμπλα στο μάτι» τον δέχτηκε, φορώντας τη ρόμπα. Ο πρέσβυς του εγχείρησε το τελεσίγραφο. Κάθε κατηγορία κατά της Ελλάδος την προέβλεπε.

Και ζητούσε να επιτρέψει στους Ιταλούς να καταλάβουν τμήματα του ελληνικού εδάφους. Δεν σκέφτηκε ο έλληνας πρωθυπουργός πως ήταν 3 η ώρα τη νύχτα.

Πως η Ελλάδα ήταν μόνη, πιο μόνη και από την καλαμιά στον κάμπο. Πως ο κόσμος ολόκληρος ήταν δορυάλωτος του Άξονα. Ότι ακόμη και ο εξ ανατολών ιδεολογικός αντίπαλος τώρα ήταν φιλαράκι και μοίραζε τον κόσμο με τον Χίτλερ. Ούτε ότι η φωνή του βρετανικού λέοντα ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος της Αγγλίας.

Ούτε οι ομολογιούχοι, που βρήκαν την ώρα να ζητήσουν τα χρωστούμενα.

Δεν ζήτησε χρόνο για να συγκαλέσει συμβούλιο προκειμένου να του πουν οι πολιτικοί αρχηγοί τι να πράξει. Δεν παρακάλεσε το Επιτελείο να δεχθεί το τελεσίγραφο και να επικρατήσει η φρόνηση. Αλλά δακρυσμένος ξεστόμισε: «Alors c’est la guerre». Λοιπόν είναι πόλεμος…

Δέκα μέρες αργότερα, περνούσε στην αντεπίθεση και τσάκιζε τα πλευρά των Ιταλών στην Πίνδο…

Πράγματι, η Ελλάδα ήταν μια ελεύθερη χώρα.

https://www.paron.gr/2017/11/09/monaxia/