H σημαία της νοσταλγίας...

H μεγάλη ημέρα της Aπελευθέρωσης της Aθήνας, 1944. H χαρά ολόκληρου έθνους στις πτυχές της ελληνικής Σημαίας που κυματίζει πλέον ελεύθερη. H Mητέρα, το παιδί πρόσωπα κι αυτά της Iστορίας. Φωτογραφία Δημήτρη Παπαδήμου (τόμος MIET).

H σημαία της νοσταλγίας...

Tης Eλένης Mπίστικα

Oταν στήθηκε το σπιτικό, μαζί με τις συσκευές, τα κουζινικά, τα έπιπλα, ήρθε και η «Πάπυρος Λαρούς». Δώδεκα τόμοι, δερματόδετοι και πήρε τη θέση της δικαιωματικά στη βιβλιοθήκη. Mεγάλωσαν με αυτήν παιδιά, έφυγαν, ήρθαν άλλα, ήρθε η παντοκρατορία του κομπιούτερ, αλλά όλο και κάποια ομηρική λέξη που ζητούσε ο καλός φιλόλογος δάσκαλος του Aρσακείου-Tοσιτσείου κάνει την έφηβή μας μαθήτρια Λυκείου να την κατεβάζει από το ράφι και να ανατρέχει σ’ αυτήν! Πρόσφατα, διαβάσαμε ότι διακόπτει την έκδοσή της η Encyclopedia Britannica «για να ενισχύσει το ψηφιακό της πρόγραμμα» κι ήταν σαν να ’κλεισε ακόμη ένα παράθυρο στον κόσμο του βιβλίου...

Mε την εθνική επέτειο της 25ης Mαρτίου, με παρέλαση και εξέδρα επισήμων και τους γελοιογράφους να καραδοκούν για έναν πενταδάκτυλο χαιρετισμό, με ολοένα λιγότερες σημαίες να τιμούν το σύμβολο του έθνους, είπαμε ν’ ανοίξουμε να δούμε τι λέει για τη Σημαία η πιστή μας «Πάπυρος Λαρούς», που δεν θέλει ούτε ρεύμα ούτε μπαταρίες, μόνο ένα ξεσκόνισμα πού και πού, πρόθυμη ανά πάσα στιγμή να ξεσκονίσει τις γνώσεις μας, χωρίς Wikepedia και πλήκτρα.

Tόμος Eνδέκατος, σελίς 868, δεύτερη στήλη, διαβάζουμε: Σημαία, η, AN (αρχαία – νεοελληνική γλώσσα) (σήμα): τεμάχιον υφάσματος με τα εμβλήματα και τα διακριτικά χρώματα έθνους τινός, συλλόγου, κόμματος (κοινώς μπαϊράκι, παντιέρα, φλάμπουρο, σαντάρδο, σαντζάκι), (φρ) «καλούμαι υπό τας σημαίας» επιστρατεύομαι, «υπηρετώ υπό τας σημαίας» είμαι στρατιώτης, «εντάσσομαι υπό την σημαίαν» (κόμματος κ.λπ.) προσχωρώ εις... «υψώ σημαίαν επαναστάσεως» επαναστατώ. (Συμβολ.) «η Γαλανόλευκη σημαία» η ελληνική σημαία, «Mαύρη σημαία» έμβλημα του πολέμου μέχρις εσχάτων, έμβλημα των πειρατών (τελευταία φορά που είδα μαύρες σημαίες ήταν στο Γραμματικό Aττικής, που δεν θέλει να λειτουργήσει εκεί χωματερή), έμβλημα εξεγέρσεων απελπισμένων και πεινασμένων ανθρώπων, σύμβολον αναρχικών. «Eρυθρά σημαία» σύμβολον κοινωνικών επαναστάσεων, από του 1918 σύμβολον της Σοβιετικής Pωσίας. «Λευκή σημαία» σύμβολον ανακωχής...

Aυτά μας λέει για τη σημαία, και τη σημασία της, η καλή εγκυκλοπαίδεια. Παρακάτω, στο εγκυκλοπαιδικό τμήμα, μαθαίνουμε ότι για πρώτη φορά ο Mέγας Aλέξανδρος για τον στρατό του χρησιμοποίησε σημαίες από ύφασμα. Στο ναυτικό οι σημαίες από ύφασμα χρησιμοποιούνταν από παλαιότερη εποχή, ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. Mετά τους Eλληνες οι Pωμαίοι χρησιμοποίησαν τα «σίγνα» και οι Bυζαντινοί τα λάβαρα. Λάβαρον ήταν η λευκή μετά κυανού σταυρού σημαία των Παλαιολόγων. Eπί Tουρκοκρατίας στην Eλλάδα χρησιμοποιήθηκαν σημαίες με εμβλήματα, τα μπαϊράκια, παντιέρες ή φλάμπουρα των αρματολών - κλεφτών. Eκτός του Σταυρού έφεραν εικόνας αγίων ή και φράσεις, όπως «Eλευθερία ή Θάνατος». H ύψωσις της σημαίας το 1821 συμβόλιζε την έκρηξη της Eπαναστάσεως, ως πρώτη σημαία πρέπει να ληφθεί το παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης της Mονής Aγίας Λαύρας που ύψωσεν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Πρώτη σήκωσε σημαία από τις νήσους οι Σπέτσες – λευκή με κυανούν σταυρόν και το έμβλημα «Eλευθερία ή Θάνατος», το ίδιο στη σημαία και των Ψαρών, η σημαία της Yδρας ήταν κυανή με λευκό σταυρό, ερυθρό πλαίσιο και το έμβλημα «Ή τάν ή επί τάς».

Λέει κι άλλα πολλά η καλή εγκυκλοπαίδεια και ενδιαφέρει ιδίως το σημείο για την προσβολή σημαίας. Ως σύμβολον του έθνους τα εναντίον της αδικήματα τιμωρούνται βαρύτατα από τον Ποινικό Kώδικα και από τον Στρατιωτικό Ποινικό Kώδικα. Yστερα από τα τελευταία κρούσματα των Iωαννίνων, ίσως πρέπει να προβλεφθεί και τιμωρία από τον Σχολικό Ποινικό Kώδικα, για να μη νομίζουν τα παιδιά, οι μαθητές, το μέλλον της χώρας, ότι με χειρονομίες αήθεις τιμωρούν τους πολιτικούς σε μία εξέδρα με την ελληνική σημαία. Oι πολιτικοί τιμωρούνται με την ψήφο μόνον. H σημαία απαιτεί τον σεβασμό μας και τον ανάλογο χαιρετισμό, είναι το δικό τους σύμβολο να το υπερασπίσουν... Iσως αυτή η αναδρομή στην ιστορία της σημαίας, που είναι σε όλους μας γνωστή από τα σχολικά χρόνια, όταν υπήρχαν γιορτές, πατριωτικά ποιήματα και σημαιοστολισμός, με σημαιάκια γαλανόλευκα και το αίσθημα της περηφάνιας της νέας γενιάς στις παρελάσεις, που βούρκωνε τα μάτια των δικών τους, καθώς περνούσαν καμαρωτά τα παιδιά με τη Σημαία, να μην είναι παρά μία ακόμη χρήση της σημαίας, που, όμως, δεν την γράφει η εγκυκλοπαίδεια. Kι αυτή είναι «η σημαία της Nοσταλγίας», με όλα όσα έκλειναν οι γαλανόλευκες πτυχές της καθώς κυμάτιζε. Tότε που βγαίναμε από τη σκλαβιά, στην εθνική επέτειο, ή που αποτινάζαμε τον κλοιό της Kατοχής στην Aπελευθέρωση του 1944. Kι αυτή ας είναι η μόνη φωτογραφία που θα κοσμήσει το σημερινό επετειακό «Σημειωματάριο». Tο κοριτσάκι, γεννημένο περίπου το 1940, κρατά ευλαβικά τη μικρή του σημαία, δίπλα στη Mητέρα που πανηγυρίζει, δύο σύμβολα κι αυτές της ιστορίας μας, ας τις τιμήσουμε...

της ΕΛΕΝΗΣ ΜΠΙΣΤΙΚΑ

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_24/03/2012_476917

Και Γραικός και Ελληνας και Ρωμιός

   

Και Γραικός και Ελληνας και Ρωμιός

Tου Παντελή Μπουκάλα

Tι ακριβώς εννοούσε προ εβδομάδων ο κ. Ευ. Βενιζέλος, όταν δήλωνε πως «ο τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης Παπαδήμου συνδέεται με την υπόσταση της χώρας αλλά και με τη διεθνή της επωνυμία, με τους συμβολισμούς της», το γνωρίζει ο ίδιος· αυτό όμως δεν είναι βέβαιο, αφού συχνά ο νέος ηγεμών του ΠΑΣΟΚ μοιάζει με βότσαλο που το παρασύρει ο χειμαρρώδης λόγος του.

 Ο Ελληνογερμανός βουλευτής Γιώργος Χατζημαρκάκης πάντως ήξερε τι εννοούσε όταν πρότεινε διά της «Bild» να αλλάξει η διεθνής ονομασία της χώρας και να καθιερωθεί το Hellas αντί του «καμένου» Greece. Προδότη τον χαρακτήρισαν ωστόσο και γκεσταπίτη οι πατριδοφύλακες του Ιντερνετ, που μάλλον δεν ξέρουν ότι χρόνια τώρα υπάρχει ένα οιονεί κίνημα με αυτό ακριβώς το αίτημα. Εν πάση περιπτώσει, μέρα που είναι, ας θυμηθούμε κάποιες πτυχές του ονοματολογικού μας ζητήματος.

Είναι λοιπόν σημαδιακό το γεγονός ότι στα τραγούδια για τον θάνατο του Διάκου και του Καραϊσκάκη, ο λαϊκός ποιητής θέτει στα χείλη των δύο ηρώων την ίδια εντολή: Πρώτα ο Διάκος, στο ποίημα που δημοσίευσε ο Κλωντ Φωριέλ το 1824-25: «“Καρδιά, παιδιά μου”, φώναξε, «παιδιά μη φοβηθείτε./ Ανδρεία ωσάν Ελληνες, ωσάν Γραικοί σταθείτε”». Κι έπειτα από έξι χρόνια: «Ο Καραΐσκος φώναξε, ψιλή φωνίτσα βάζει: “Ελληνες μην κιοτέψετε, παιδιά μη φοβηθείτε, / και πάρ’ τό γιούχα η Τουρκιά κι ερθεί και μας χαλάσει. / Σαν Ελληνες βαστάξετε κι ωσάν Γραικοί σταθείτε”» (το δημοσίευσε το 1860 ο Αρνολντ Πάσοβ).

Αθέλητα ίσως, ο λαϊκός τραγουδιστής, αδερφώνοντας αχώριστα το όνομα Ελληνας με το όνομα Γραικός, λύνει με τον δικό του τρόπο ένα πρόβλημα που είχε φέρει σε έριδα όσους λογίους πρέσβευαν ότι πρέπει να αποκληθούμε Ελληνες ή Ρωμαίοι/Ρωμιοί με όσους επέλεγαν το εθνικό όνομα Γραικοί, όπως ο Κοραής, που γράφει και τα εξής, το 1805, στον «Διάλογο δύο Γραικών», του Κλεάνθη και του Αριστοκλή: «ΑΡ. Οι πρόγονοί μας ωνομάζοντο το παλαιόν Γραικοί· έπειτα έλαβον το όνομα Ελληνες, όχι από ξένον έθνος, αλλ’ από Γραικόν πάλιν, όστις είχεν κύριον όνομα το Ελλην, καθώς ημείς ονομαζόμεθα, συ Κλεάνθης, Αριστοκλής εγώ. Εν από τα δύο λοιπόν ταύτα ονόματα είναι το αληθινόν του έθνους όνομα. Επρόκρινα το Γραικοί, επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης. Αν προκρίνης το Ελληνες, ονομάσου, φίλε μου, Ελλην, αλλά μη, διά τους οικτιρμούς του θεού, Ρωμαίος. -ΚΛ. Διά τι τούτο; -ΑΡ. Διότι δεν είσαι Ρωμαίος. Οι Ρωμαίοι πρώτοι μάς εστέρησαν από την ολίγην ελευθερίαν, την οποίαν είχαν μας αφήσει της Ελλάδος αι διχόνοιαι· και το να φέρωμεν τ’ όνομά των είναι το αυτό και να φέρωμεν τυπωμένα εις το μέτωπον τα στίγματα της δουλείας, και να ομολογώμεν εκουσίως ότι χαίρομεν εις την δουλείαν».

Την «τρισβάρβαρον Ρωμαϊκήν πολιτικήν» μνημονεύει και ο Αθαν. Ιατρίδης, που το 1859 εξέδωσε «Συλλογή δημοτικών ασμάτων παλαιών και νέων». Για να οβελίσει λοιπόν το όνομα Ρωμαίος, υποσημειώνει στο «τραγώδιον του παρελθόντος αιώνος» «Λεηλασία χωρίων τινών έξωθεν του Πελοποννησιακού Ισθμού υπό Τουρκαλβανών ζουρμπάδων»: «[Ρωμιοπούλα]: Η όλως ετεροεθνής αύτη επωνυμία, Ρωμαίος ή Ρωμιός, Ρωμιά, Ρωμιοπούλα, η υπό το κράτος τρισβαρβάρου Ρωμαϊκής πολιτικής, ως φόρτος βαρύς επιτεθείσα επί του Ελληνικού τραχήλου, και δυσχερώς από πολλών αιώνων παρ’ αυτού φερομένη, απεσκορακίσθη ευτυχώς, από της αρχής του κατά του μισητού τυράννου αγώνος ημών, ήτοι τω 1821. Εκτοτε το Ελληνικόν Εθνος, κληρονομήσαν και πάλιν την πάτριον αυτού και εθνικήν ονομασίαν, προσηκόντως καλείται Ελλην».

Κι ωστόσο, ακόμα και με την είσοδο στον εικοστό αιώνα, η λογιοσύνη δεν φαίνεται να συμφωνεί στη λύση ενός προβλήματος που κρατούσε από παλιά, και βεβαίως πριν από τον 15ο αιώνα, οπότε, όπως γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο ιστορικός Δούκας «ταλαντεύεται έτι μεταξύ Ρωμαίων, Γραικών και Ελλήνων, μεταχειριζόμενος νυν μεν το πρώτον, νυν δε το δεύτερον, νυν δε το τρίτον των ονομάτων τούτων». Κι αν ο Κοραής είχε προκρίνει το εθνικό όνομα Γραικός, ο Κωστής Παλαμάς υπερασπίζει το Ρωμιός, ο δε Νικόλαος Πολίτης τάσσεται υπέρ του ονόματος Ελλην. Ο έντυπος διάλογος του ποιητή και του λαογράφου έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1901. Σε άρθρο του στο «Αστυ», στις 12 του μηνός, υπό τον τίτλο «Ρωμιός και Ρωμιοσύνη», ο Παλαμάς υποστηρίζει ότι «τα δυο τούτα λόγια», Ρωμιός και Ρωμιοσύνη, «επειδή δε μας έρχουνται, ίσα ολόισια, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια αγάλια από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Ελληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου· πραγματικά, Ρωμιοί».

Την επομένη, στην εφημερίδα «Αγών», ο Πολίτης αντιλέγει διατεινόμενος ότι «η σημερινή χρήσις του ονόματος Ελληνες ως εθνικού ημών ονόματος, δεν είναι [...] τεχνητή και βεβιασμένη αναζωογόνησις νεκρού τύπου· τοιαύται απόπειραι ουδέποτε ευδοκιμούσιν, ουδ’ επηρεάζουσιν τον λαόν [...] του ονόματος τούτου η χρήσις ουδέποτε είχεν ολοσχερώς εκλίπη· ουδέποτε ελησμόνησεν ο λαός την καταγωγή του, τας παραδόσεις του, τους δεσμούς τούς συνδέοντας αυτόν προς το παρελθόν». Ο Πολίτης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «ο εμπνευσμένος ποιητής βλέπει εναργέστερον και κρίνει ορθότερον του γλωσσολογούντος λογογράφου», υπενθυμίζει μάλιστα τους παλαμικούς στίχους: «Κρυμμένη στην πολύπαθη τη Ρωμιοσύνη / σα να ξανοίγω τη βασίλισσα Ελλάδα». Στην απάντησή του ο Παλαμάς σημειώνει: «Μου φαίνεται πως το ζήτημα τελειωτικά το σφραγίζουν τα λόγια τούτα του Ψυχάρη: “Ο αγαπητός μου ο Ν. Γ. Πολίτης έδειξε στον “Αγώνα” του Λαμπρίδη πως το όνομα “Ελλην” έχει και στον μεσαίωνα, έχει και στο Βυζάντιο τα περγαμηνά του. Ο Παλαμάς έδειξε στο “Αστυ” πως ο Ρωμιός ήτανε, και στης Επανάστασης τα χρόνια, όνομα άγιο και τιμημένο. Τόσο το καλύτερο λοιπόν αν έχουμε δυο δόξες αντί μια... Δεν είπε κανένας να ξεβαφτίσουμε την Ελλάδα και να την κάνουμε βασίλειο Ρωμαίικο». Κι αν προστεθεί το κοραϊκό Γραικός, οι δόξες γίνονται τρεις. Κι ας πρόκειται για περασμένα μεγαλεία.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/03/2012_434488

ΕΝΑ ΑΚΡΑΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΟ

Διάβασα σήμερα σε δύο ιστολόγια ένα ακραίο σενάριο σχετικά με το τι σκοπό εξυπηρετούσε η παρουσία ακροβολισμένων ελεύθερων σκοπευτών γύρω από τον χώρο της ιδιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Αν και πολύ ακραίο είναι λογικοφανές και για αυτό σας το μεταφέρω όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε. Αλήθεια ή ψέμματα ο χρόνος θα το δείξει!!!

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ: 

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΟΙΟΥΣ ΣΤΟΧΕΥΑΝ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΚΟΠΕΥΤΕΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ 

ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ;;;

Όταν ανακοινώθηκε πως στις ταράτσες των πολυκατοικιών γύρω από το Σύνταγμα θα τοποθετηθούν ελεύθεροι σκοπευτές, όλοι αναρίγησαν. Η εικόνα αυτή έφερε στο μυαλό όλων την επιβολή καθεστώτος που βρίσκεται εκτός πολιτεύματος, εκτός Συντάγματος, εκτός νόμου. Κάποιοι μειδίασαν, επειδή...διέκριναν τον φόβο του λαού από τους εγκάθετους κυβερνώντες…
Κάποιοι άλλοι θύμωσαν επειδή ξεδιάντροπα το καθεστώς της κατοχικής κυβέρνησης αποφάσισε να στοχοποιήσει πολίτες, ενώ την προηγούμενη ημέρα τουρκικά πλοία (ένα ερευνητικό κι ένα πολεμικό) έκοβαν βόλτες στο Αιγαίο και παραβίασαν τα εθνικά χωρικά ύδατα αλλά και κάθε έννοια φιλικής γειτονίας…

Η αλήθεια είναι πως το καθεστώς Παπαδήμου, όπως εξάλλου ομολόγησε, έτρεμε την ημέρα της παρέλασης αλλά οι ελεύθεροι σκοπευτές δεν τοποθετήθηκαν για να βάλουν στο στόχαστρό τους διαμαρτυρόμενους πολίτες.
Και αφού οι ελεύθεροι σκοπευτές δεν θα στόχευσαν στους πολίτες, τότε πού θα έστρεφαν τα όπλα τους; Μήπως στους με πρόσκληρη παριστάμενους στην πλατεία Συντάγματος; Μήπως σε αστυνομικούς που είχαν αναλάβει την φύλαξη των "υψηλών προσώπων"; Ή μήπως προς στους άνδρες των υπηρεσιών ασφαλείας που έλεγχαν τους πάντες και τα πάντα; Όχι, κανένας από αυτούς δεν μπήκε στο στόχαστρο των ελεύθερων σκοπευτών. Κανένας από αυτούς δεν πληρούσε τα κριτήρια επικινδυνότητας έναντι του κατοχικού καθεστώτος. Η χούντα Παπαδήμου έτρεμε και συνεχίζει να τρέμει στην ιδέα πως θα βρεθεί αίφνης αντιμέτωπη με τον χειρότερο εφιάλτη της.

Και αυτός ο εφιάλτης δεν είναι ο Ελληνικός λαός, αφού ακόμη μπορεί και χειρίζεται τις αντιδράσεις του μέσω των ΜΜΕ που είναι φίλα προσκείμενα στην μνημονιακή – κατοχική κυβέρνηση.Ο μεγάλος αντίπαλος, για τους εγκάθετους κυβερνώντες είναι ο Ελληνικός Στρατός, στον οποίο επεχείρησαν πολλά, συνεχή και πολύ ισχυρά πλήγματα, προκειμένου να πλήξουν το ηθικό του, να τον τιθασεύσουν ή να τον διαλύσουν, προκειμένου να αισθάνονται ήρεμοι καθώς δολοφονούν έναν ολόκληρο λαό, καθώς διαλύουν μία ολόκληρη χώρα.

Φοβούνταν (και συνεχίζουν να βιώνουν έναν καθημερινό εφιάλτη) οι υπάλληλοι των τραπεζών και οι λακέδες της Μέρκελ, οι ανθυπο-πράκτορες που κατέλαβαν θέσεις εξουσίας, πως υπάρχει πιθανότητα να επαναληφθεί ένα «περιστατικό», παρόμοιο της δολοφονίας του Σαντάτ, διαδόχου του Νάσερ στην Αίγυπτο (δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης). Αυτός είναι ο πρώτος σε διαβάθμιση φόβος των τρεμάμενων εφιαλτών. Γι αυτό καρατόμησαν –χωρίς καν αιτιολόγηση- πριν μερικούς μήνες την ηγεσία του στρατεύματος, γι αυτό προσπαθούν να διαλύσουν το ηθικό των ηγετών (μικρών και μεγάλων, υπάρχουν πολλοί στις τάξεις του στρατού) μέσα από πολιτικές αποφάσεις που τους έδεσαν τα χέρια ή και απείλησαν ευθέως την ικανότητα άμυνας της χώρας.

 Όμως, γνωρίζουν πως στο στράτευμα υπάρχει υψηλό το αίσθημα της εθνικοφροσύνης (της αγάπης προς την πατρίδα και της έως θανάτου υποχρέωσης υπεράσπισής της).Αυτό ακριβώς είναι και το ανυπέρβλητο σημείο των εθνομηδενιστών που σήμερα μας κυβερνούν. Γι αυτό τον λόγο οι ελεύθεροι σκοπευτές στόχευαν προς το στράτευμα, όταν αυτό παρήλαυνε. Ο φόβος πως κάποιος ή κάποιοι στρατιωτικοί θα κινηθούν κατά της εξέδρας των επισήμων, εξανάγκασε στο άδειασμα της πλατείας Συντάγματος από τους πολίτες και στην τοποθέτηση έγκριτων και πιστών στο καθεστώς «θεατών» (αστυνομικών, στρατιωτικών), αλλά και υπαλλήλων υπηρεσιών ασφαλείας.

Ήθελαν τον πλήρη έλεγχο, αλλά και την πλήρη κάλυψη σε οτιδήποτε συνέβαινε κατά τη διάρκεια της παρέλασης.Στόχος του Παπαδήμου και του Χρυσοχοΐδη δεν ήταν κανένας άλλος πλην εκείνων των στρατευσίμων και των στελεχών του Ελληνικού Στρατού, που έκαναν παρέλαση τιμώντας τους νεκρούς και τους αγωνιστές για την απελευθέρωση της χώρας από την Οθωμανική κατοχή.
Οι διόπτρες των ελεύθερων σκοπευτών ήταν στραμμένες προς τους καλύτερους της χώρας, επειδή οι παρανόμως κυβερνώντες ένιωσαν να απειλούνται… Μόνο, που ίσως θα πρέπει να πει κάποιος στους ελεύθερους σκοπευτές και σε αυτούς που τους διέταξαν, πως οι «στόχοι» γνώριζαν πως τους σημάδευαν σαπρόμυαλοι που θα εκτελούσαν για την μάνα τους για το μηνιάτικο των 800 ευρώ…

greeknation.blogspot

Οι «κρυφές» δεσμεύσεις για «τσάκισμα» μισθών-συντάξεων

ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΑΘΟΣ;;;;

Καλοκαίρι έκρηξης φοβάται η «τρόικα»

Οι «κρυφές» δεσμεύσεις για «τσάκισμα» μισθών-συντάξεων

Του ΝΩΝΤΑ ΧΑΛΔΟΥΠΗ

• Ανέλαβαν υποχρέωση για νέα σκληρή επιδρομή σε συνταξιούχους και μισθωτούς, αλλά δεν... το διαφημίζουν, λόγω εκλογών!
• «Εφιάλτης» για τον επόμενο υπουργό Οικονομικών οι περικοπές 11 δισ. ευρώ που θα αποφασισθούν τον Ιούνιο

Την ώρα που ο Γ. Κουτρουμάνης επιχειρεί στις δημόσιες παρεμβάσεις του να «θολώσει» την εικόνα των επερχόμενων μέτρων κατά μισθωτών του ιδιωτικού τομέα και συνταξιούχων, ώστε να ψηφίσουν οι Έλληνες χωρίς να γνωρίζουν καλά τι τους περιμένει την επομένη των εκλογών, μια προσεκτική ανάγνωση της επιστολής Παπαδήμου-Βενιζέλου-Προβόπουλου προς το ΔΝΤ αποκαλύπτει ότι έχουν ήδη αναληφθεί σαφείς δεσμεύσεις για «τσάκισμα» μισθωτών και συνταξιούχων μέσα στο 2012!

Στην αγορά εργασίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μεγάλη... σφαγή των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, με βάση την πρόσφατη μεταρρύθμιση για το «τσεκούρωμα» βασικών μισθών και κλαδικών συμβάσεων. Όπως αποκάλυψε η Λ. Κατσέλη, μόνο τον τελευταίο μήνα υπογράφηκαν ατομικές συμβάσεις σε πάνω από 3.000 μικρές επιχειρήσεις, με μειώσεις μισθών που ξεπερνούν το 20%. Αυτή είναι μόνο η αρχή, όμως, αφού το Μνημόνιο ορίζει με σαφήνεια την υποχρέωση της νέας κυβέρνησης για νέο «πετσόκομμα» μισθών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και των συντάξεων στο όνομα της δημοσιονομικής προσαρμογής:

• Για τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, η επιστολή Παπαδήμου-Βενιζέλου-Προβόπουλου ξεκαθαρίζει ότι η πρόσφατη επώδυνη μεταρρύθμιση είναι μόνο η αρχή. Μέσα στο 2012 θα καταγραφούν όλες οι συνέπειες της μεταρρύθμισης, θα μετρηθεί αν και σε ποιο βαθμό βελτίωσε την ανταγωνιστικότητα και, αν κριθεί ότι δεν επιτυγχάνεται το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, η επόμενη ελληνική κυβέρνηση θα έχει τη δέσμευση να προχωρήσει σε νέο γύρο περικοπών με νομοθετική ρύθμιση. «Αν πριν από το τέλος του 2012 η επίπτωση (σ.σ.: των τελευταίων μεταρρυθμίσεων) στην αγορά εργασίας παραμείνει απατηλή (σ.σ.: «elusive» στο αγγλικό κείμενο) θα εξετάσουμε περισσότερες άμεσες παρεμβάσεις», αναφέρει η επιστολή, αποσαφηνίζοντας τη δέσμευση για νέα νομοθετική ρύθμιση για τη μείωση των μισθών.

• Όσον αφορά τα «ήξεις αφήξεις» Κουτρουμάνη για τις συντάξεις («δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, εκτός αν...»), μια προσεκτική ανάγνωση της επιστολής Παπαδήμου-Βενιζέλου-Προβόπουλου στην Κ. Λαγκάρντ αποκαλύπτει ότι αποτελούν πολιτικό «προπέτασμα καπνού», για να μη γίνει αντιληπτό πού ακριβώς οδηγεί το νέο σχέδιο «σωτηρίας» της χώρας: «Με δεδομένη», αναφέρει η επιστολή, «τη μεγάλη συμμετοχή των συνταξιοδοτικών δαπανών στις δημόσιες δαπάνες, η μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή που απομένει θα πρέπει να περιλάβει πρόσθετες προσαρμογές στις συντάξεις. Αυτό θα γίνει με τρόπο που θα προστατεύει τους συνταξιούχους με τα χαμηλότερα εισοδήματα». Σε άλλο σημείο τονίζεται ότι: «μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου 2012, θα προσαρμόσουμε τις συντάξεις (με προστασία των χαμηλότερων εισοδημάτων) και θα διευρύνουμε τη βάση των εισφορών. Ως πρόσθετο μέτρο, μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου θα ετοιμάσουμε μαζί με τους κοινωνικούς εταίρους αναλογιστική μελέτη για τον πρώτο πυλώνα των επαγγελματικών ταμείων σε εταιρείες με υπερβολικά κόστη κοινωνικής ασφάλισης (συγκριτικά με εταιρείες και κλάδους που καλύπτονται από το ΙΚΑ) και θα ολοκληρώσουμε μια λίστα σαφών προτάσεων για την εξάλειψη αυτών των διαφορών με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο (σ.σ.: δηλαδή, με περικοπή παροχών, ώστε να μην επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός)».

Κατά τα λοιπά, η εξεύρεση περικοπών δαπανών ύψους άνω των 11 δισ. ευρώ, για την οποία δεσμεύθηκε η κυβέρνηση έναντι της «τρόικας», και θα πρέπει να συμφωνηθεί μέσα στον Ιούνιο με την έγκριση του Μεσοπρόθεσμου, θα αποτελέσει πραγματικό πολιτικό «εφιάλτη» για την επόμενη κυβέρνηση - αρκεί να σκεφθεί κανείς με πόση δυσκολία βρέθηκαν πρόσφατα περικοπές δαπανών 325 εκατ. ευρώ, για να αντιληφθεί τη δυσκολία περικοπής 34πλάσιου ποσού! Η «τρόικα» και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εκφράζουν φόβους, σύμφωνα με πληροφορίες, ότι ακόμη και αν μετά τις εκλογές σχηματισθεί μια ισχυρή «μνημονιακή» κυβέρνηση, το καλοκαίρι θα φθάσει η Ελλάδα στα όρια της κοινωνικής έκρηξης, μόλις γίνει αντιληπτό πού οδηγούν τα νέα μέτρα, σε ένα περιβάλλον μάλιστα ολοένα επιταχυνόμενης κατάρρευσης της πραγματικής οικονομίας.

Η επιστολή Παπαδήμου-Βενιζέλου-Προβόπουλου καθιστά σαφές ότι η μείωση της μισθολογικής δαπάνης στο Δημόσιο θα φέρει πρόσθετη εξοικονόμηση 500 εκατ. ευρώ, πέραν των 2,5 δισ. ευρώ συνολικής εξοικονόμησης μέχρι το τέλος του 2014, που θα φέρουν τα μέτρα που ήδη περιλαμβάνονται στο προηγούμενο Μεσοπρόθεσμο και δεν έχουν εφαρμοσθεί ακόμη στο σύνολό τους. Ο στόχος θα επιτευχθεί με μειώσεις μισθών και προσωπικού, πέραν των 15.000 απολύσεων που θα πρέπει να γίνουν φέτος με τον μηχανισμό της εφεδρείας, υπογραμμίζεται στην επιστολή.

Η επιστολή «φωτογραφίζει» τον μηχανισμό που θα οδηγήσει στο μεγάλο «τσεκούρωμα» φορέων και προσωπικού και θέτει υψηλό στόχο εξοικονόμησης, δηλαδή τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ τη διετία 2013-14: μέσα στον Ιούνιο θα είναι έτοιμη η μεγάλη μελέτη, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, με συμμετοχή και ξένων ειδικών, για τον δημόσιο τομέα, η οποία θα αποκαλύψει (μετά τις εκλογές...) ποιοι οργανισμοί και υπηρεσίες πρέπει να κλείσουν, συμπαρασύροντας στην εφεδρεία (απόλυση) το προσωπικό τους.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=75357&colid=&catid=27&dt=2012-03-25%200:0:0

«Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις…»

«Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις…»

Ελάχιστη προσφορά στους πρωτολάτες της Λευτεριάς μας 

και Εθνική Αρά στους εγχώριους συνεργάτες των νεοκατακτητών αυτού του Τόπου

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ

«Ένας μαντατοφόρος φτάνει από τη Μεγάλη Λαγκαδιά κάθε πρωινό
στο πρόσωπό του λάμπει ο ιδρωμένος ήλιος
κάτου από τη μασκάλη του κρατεί σφιχτά
τη Ρωμιοσύνη
όπως κρατάει ο εργάτης την τραγιάσκα του
μέσα στην εκκλησία.
Ήρθε η ώρα, λέει. Νάμαστε έτοιμοι.
Κάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα…»

(Γιάννης Ρίτσος: «Ρωμιοσύνη»)

Ο καημός της Ρωμιοσύνης εδώ και 191 χρόνια… Το μοιρολόι της προδομένης Επανάστασης: «Ν' αποτινάξουμε τον ζυγό των τε Οθωμανών και Κοτζαμπάσηδων…». Ήταν ο Μάρτης του 1821… Ήταν ο Αύγουστος του 1909… Ήταν ο Νοέμβρης του 1922 στον τόπο της Εθνικής Εξιλέωσης, το Γουδί… Ήταν ο Σεπτέμβρης του 1941, όταν η Μαύρη Σκιά των Νιμπελούγκεν σκοτείνιαζε τον γαλανό ουρανό της Ελλάδας… Ήταν ο Ιούλης του 1974, του ανεκπλήρωτου Κοινωνικού ονείρου… Ήταν ο Οκτώβρης του 1981, «με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…». Ήταν ο θλιβερός Απρίλης του 2010, των «Ετεροχθόνων» Νεοδωσιλόγων… Ήταν το ηλιοκαμένο καλοκαίρι του 2011, της Πλατείας Συντάγματος… Είναι το 2012, το έτος των Μνημονίων, της ολοκλήρωσης της Οικονομικής Υποτέλειας και της εκποίησης της Εθνικής Κυριαρχίας… Όμως,

«Αχ, θα φυσήξει τρεις και θα
τρελλάνει τα ελατόδασα στη Λιάκουρα
Θα δώσει μια με τη γροθιά του να
τινάξει την τυράγνια στον αγέρα
και θα τραβήξει της αρκούδας νύχτας το χαλκά να μας χορέψει τσάμικο
καταμεσίς στην τάπια
και ντέφι το φεγγάρι θα χτυπάει που να γεμίσουν τα νησιώτικα μπαλκόνια
αγουροξυπνημένο παιδολόι και
Σουλιώτισσες μανάδες…».

Αλλά,
Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»,
«Κάθε ώρα είναι η δικιά μας ώρα»…
Εγερτήριο συνειδήσεων…
Είναι το εγερτήριο «ψυχών και συνειδήσεων»… Η ώρα του καθήκοντος πλησιάζει. Η εκδίκηση της καταπατημένης Κοινωνικής Δικαιοσύνης, της λεηλατημένης Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας και της εξουθενωμένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ορμά ακάθεκτη Τιμωρός…
«Τούτο το χώμα είναι δικό τους και
δικό μας - δε μπορεί κανείς να μας
το πάρει.
Κάτσανε κάτου απ' τις ελιές το
απομεσήμερο
κοσκινίζοντας το σταχτί φως με τα
χοντρά τους δάχτυλα
βγάλανε τις μπαλάσκες τους και
λογαριάζαν πόσος μόχτος χώρεσε στο
μονοπάτι της νύχτας
πόση πίκρα στον κόμπο της
αγριομολόχας
πόσο κουράγιο μες στα μάτια του
ξυπόλυτου παιδιού που κρατάει τη
σημαία…».


Η Ιστορία αυτού του Λαού γράφεται εδώ και χιλιάδες χρόνια με την πένα του λογιότατου και το αστροπελέκι του Ξωμάχου. Πνεύμα και Πράξη.

Η «Κατεστημένη πνευματική ηγεσία»

Η σημερινή συγκυρία ναι μεν καταγράφει την αλλοτρίωση, την απουσία της κατεστημένης «πνευματικής» ηγεσίας από το Πάθος του Λαού, αλλά οι αστείρευτες πηγές των Λαϊκών Δυνάμεων θα αναδείξουν από τα σπλάχνα τους τους Πνευματικούς Οδηγητές. Η «Κατεστημένη πνευματική Ελίτ» εκπνέει τον επιθανάτιο ρόγχο.

Μάλιστα, αυτή η Πνευματική Ελίτ» ουδέποτε επισκόπησε ότι η ζωή του ανθρώπου ξετυλίγεται στο πλαίσιο ενός πολιτισμού, που ανοίγει τους δρόμους των συναντήσεων, προμηθεύει τα μέσα της επικοινωνίας, επιτρέπει την ανάπτυξη της δραστηριότητας. Αν ένας άνθρωπος ξεριζωθεί από τον πολιτισμό του, από το πολιτισμικό περιβάλλον του, ξεριζώνεται από τη ζωή, γίνεται μια ανώνυμη, απρόσωπη ύπαρξη, χαμένη ανάμεσα σε ένα πλήθος εξίσου ανώνυμων και απρόσωπων ανθρώπων, βρίσκεται στη διάθεση ανθρώπων που δεν γνωρίζει, γεγονότων που δεν ελέγχει, αποφάσεων στις οποίες δεν συμμετέχει.

Το να καταστρέψεις ή να μολύνεις έναν πολιτισμό, παρατηρεί ένας σημαντικός κοινωνικός και πολιτικός φιλόσοφος του προηγούμενου αιώνα, ο ιταλός Lelio Basso, σημαίνει να καταστρέψεις τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην ατομική και στην κοινωνική ύπαρξη, δηλαδή τον ρυθμό της ζωής του ανθρώπου, σημαίνει να αποπροσωποποιήσεις, να βυθίσεις στην ανωνυμία, στο κενό μιας ύπαρξης καθαρά υλικής, που δεν έχει πια τη ζεστασιά της ζωής, που δεν έχει πια ανθρώπινη διάσταση. Αν λείψει ο πολιτισμός, δηλαδή η ατμόσφαιρα στην οποία αναπνέει η πολιτισμική ζωή του ανθρώπου, δηλαδή η ζωή του στην κοινότητα και στην κοινωνία, ακόμη και η προσωπική ζωή χάνει τη λέμφο της και αποξηραίνεται μέχρις ότου γίνει ένα απλό ανδρείκελο.

Από αυτό το καίριο καθήκον του πνευματικού οδηγητή απέχει επιμελώς η «Κατεστημένη πνευματική Ελίτ» της χώρας, η οποία «ιερουργεί» στο τέμενος της καθεστηκυίας τάξης και επομένως απολαμβάνει τα εξ αυτής της σχέσης ιδιοτελή ωφελήματα!

Η Οικονομική Ολιγαρχία…

Η οικονομική ολιγαρχία των Μεταπρατών - αντιπροσώπων των ξενικών συμφερόντων - πρωταγωνιστών της Κινδυνολογίας «Ευρώπη ή Χάος», Ραντιέρης στην ψυχολογία και στην πρακτική, παραμένει επιλήσμων ακόμη και των διδαχών του Πατριάρχη της Ελληνικής βιομηχανίας, του Μποδοσάκη, που συμβούλευε όταν προσέτρεχαν στη γνώμη του με τη χαρακτηριστική Μικρασιάτικη φρασεολογία του:

- «Μα, είπαμε, Τζάνεμ, στις κρίσεις απαντάμε με επενδύσεις, επενδύσεις, επενδύσεις…».

«Ιδεολογία» των ραντιέρηδων του τύπου του νυν προέδρου του ΣΕΒ, η ξένη Προστασία. Το εύκολο κέρδος, η «αρπαχτή», και όχι η πίστη και η επιμονή στην αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Παραμένουν αμετακίνητοι στην ψυχολογία του Μεταπράτη. Ουδέποτε μετεξελίχθηκαν σε Εθνική Αστική Τάξη. Και σήμερα παραμένουν ο απόηχος του Μαυραγορίτη της Γερμανικής Κατοχής (1941-1944)!

Ο Ελληνικός Λαός διαπορεί ομού με τον Ποιητή του:

• «Τι θα γίνουν τώρα όταν θάρθει
η βροχή μες στο χώμα με τα σάπια
πλατανόφυλλα
τι θα γίνουν όταν ο ήλιος στεγνώσει το χράμι της συγνεφιάς σα σπασμένος κοριός στο χωριάτικο κρεβάτι
όταν σταθεί στην καμινάδα του
απόβραδου μπαλσαμωμένο το λελέκι του χιονιού;».

Ματαιοπονία να αναζητεί κανείς ορθοφροσύνη και εναρμόνιση με το Εθνικό Συμφέρον από τον Μεταπράτη…

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=75303&colid=28&dt=2012-03-25

Θα δώσετε λόγον εις τον Θεόν και εις την αδέκαστον Ιστορίαν...

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΦΕΥΓΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

«Θα δώσετε λόγον εις τον Θεόν 

και εις την αδέκαστον Ιστορίαν...»

Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ Α. ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ

Η στρατιά του διοικητού των δυνάμεων κατοχής, του Ράιχενμπαχ, έρχεται στην Ελλάδα. Ο ύπατος αρμοστής της Ελλάδος, που μεταβάλλει τη χώρα μας σε γερμανική αποικία, θα έχει λόγο για τα πάντα και τίποτε δεν θα γίνεται εν αγνοία του. Η «Λεγεώνα των Ξένων» (Γερμανοί-Γάλλοι) που καταφθάνουν θα καταλάβουν όλα τα υπουργεία και τις υπηρεσίες και ουσιαστικά αυτοί θα κυβερνούν. Βούλησή τους είναι να υπάρχει μια αχυρένια «ελληνική κυβέρνηση» –για τους τύπους– η οποία θα έχει τόση ανεξαρτησία, όση είχαν κατά την πρώτη κατοχή οι δωσιλογικές κυβερνήσεις των Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου και Ράλλη.

Προειδοποίησε μάλιστα ο φύρερ Ράιχενμπαχ ότι όποια κυβέρνηση και αν προκύψει κατά τις προσεχείς εκλογές της ανοίξεως, να μην τολμήσει να αλλάξει τίποτε από τα βάρβαρα μέτρα που ήδη εφαρμόζονται. Ο ταπεινός θεράπων των κατακτητών, ο Λουκάς Παπαδήμος, και οι μνημονιακοί ολετήρες σπεύδουν να περάσουν ταχύτατα πληθώρα νομοσχεδίων για να μας αλυσοδέσουν. Η νέα γερμανική κατοχή αποτελεί πλέον γεγονός. Τέτοιον εθνικό ξεπεσμό ουδέποτε κατά το παρελθόν γνωρίσαμε. Μένει να μάθουμε αν θα υψώσουν τον αγκυλωτό σταυρό στην Ακρόπολη...

Έχετε δει σε παλαιά ντοκιμαντέρ την εικόνα του γερμανού στρατιώτη, που τον Οκτώβρη του 1944 κατεβάζει από την Ακρόπολη τη ναζιστική σημαία, τη βάζει υπό μάλης, και αποχωρεί βιαστικά. Εκείνη τη στιγμή μπορεί ο στρατιώτης του Γ΄ Ράιχ να σκέφτηκε ότι πάλι με χρόνια με καιρούς το καινούργιο Ράιχ θα επιστρέψει στον Ιερό Βράχο και θα πάρει εκδίκηση για την ήττα της Γερμανίας. Με την υπομονή και μέθοδο-ρομπότ που τους διακρίνει οι Γερμανοί επέστρεψαν με τις ίδιες αντιλήψεις περί αφανισμού των Ελλήνων. Απλώς τη μέθοδο ετροποποίησαν. Όταν το 1941 έμπαιναν τα σιδηρόφρακτα στρατεύματα στην Αθήνα ο εκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, ο Κώστας Σταυρόπουλος στην τελευταία ελεύθερη εκπομπή έλεγε με τη χαρακτηριστική ολοκάθαρη καμπανιστή του φωνή: «Οι Γερμανοί εισέρχονται στην Αθήνα με τα κατάκλειστα σπίτια...».

Τώρα οι Γερμανοί του Ράιχενμπαχ εισέρχονται στην Αθήνα με τα κατάκλειστα μαγαζιά... Δεν τα λέμε μόνον εμείς. Τα λέει και ο ξένος Τύπος. Η γαλλική «Monde» ανακοίνωσε ότι «Η Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο και κυβερνήσεις γίνονται τα διοικητικά συμβούλια των αγορών». Ετόνισε ακόμη ότι Ελλάς και Ιταλία «έχουν δικτατορικές κυβερνήσεις», ενώ η «Tribune» αποκαλύπτει ότι: «Η Μέρκελ θέλει να υποθηκεύσει όλο τον πλούτο της Ελλάδος προς το συμφέρον της Γερμανίας...». Πλήρης γερμανική επικυριαρχία στην πολιτική και οικονομική ζωή της πατρίδος μας.

Δυστυχώς, επί πολλά χρόνια φανήκαμε πολύ ανεκτικοί απέναντι της Γερμανίας, μετά τα όσα υπέστημεν από τα χιτλερικά στρατεύματα κατά τον πόλεμο. Και δεν εννοούμε μόνον το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων. Στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της «Δυτικής Συμμαχίας» κλείναμε τα μάτια για πολλά θέματα, κατά τη δεκαετία του 1960. Από τότε οι Γερμανοί επεσκέπτοντο τη χώρα μας με ύποπτες διαθέσεις.

Στρατηγοί, έμποροι, βιομήχανοι, πρώην αξιωματούχοι του Γ΄ Ράιχ έφταναν στην Αθήνα για να «εξετάσουν τις δυνατότητες της εθνικής μας οικονομίας». Η αντιπολίτευση έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά η κυβέρνηση Καραμανλή επί ΕΡΕ επρόσεχε πολύ τις «συμμαχίες». Ήταν και ο «ψυχρός πόλεμος», με την Αμερική να μη μας επιτρέπει κινήσεις ουδετερότητας, για τις οποίες επέμεναν πολλά αντιπολιτευτικά κόμματα.

Η γερμανική παρουσία στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια έπαιρνε περίεργες διαστάσεις. Στην αρχή ήλθε ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας για να επισφραγίσει την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων. Μετά ακολούθησε το ταξίδι του αντικαγκελαρίου Έρχατ, του «αρχιτέκτονος του γερμανικού θαύματος» για να θέσει τις βάσεις των περαιτέρω οικονομικών συμφωνιών, μεταξύ των δύο χωρών. Και στη συνέχεια έφτασε ένας παλιός χιτλερικός, ο υπουργός Αμύνης της Γερμανίας, ο Στράους, τον οποίο παρουσίαζαν ως «δυναμική προσωπικότητα». Τα αποτελέσματα των ταξιδίων περιεβλήθησαν ηθελημένα από σύγχυση. Αυτά τα ταξίδια του Στράους τα συνέδεε ο διεθνής Τύπος με ταξίδια που επραγματοποίησε ο γερμανός υπουργός σε άλλες χώρες και κυρίως στην Ισπανία, που ακόμα είχε τον δικτάτορα Φράνκο.

Ενδιαφερόταν τότε η Γερμανία για τοποθέτηση έξω του εδάφους της στρατιωτικών εγκαταστάσεων και βάσεων. Και είχαν ψυχρανθεί οι σχέσεις της Ελλάδος με το ανατολικό μπλοκ, χάριν της Γερμανίας. Διαβάζουμε στον Τύπο της εποχής: «Η ελληνική κοινή γνώμη ανησυχεί από πάντα ταύτα δικαίως. Επειδή έχει δίκαιον να μην εμπιστεύεται γενικώς τον τρόπον κατά τον οποίον αντιλαμβάνεται και χειρίζεται τα ζητήματα των σχέσεων με τας ξένας χώρας η ελληνική κυβέρνησις. Και έχει δίκαιον να είναι ιδιαιτέρως ανήσυχος τώρα, οπότε πρόκειται περί της Γερμανίας...». Σχόλιο του 1960, που λες και εγράφη μόλις χθες! Επεσήμαινε και κάτι άλλο ο τότε αντιπολιτευόμενος Τύπος, που αποκτά σήμερα επικαιρότητα: «Θα είναι υπερβολή να λεχθεί ότι η Γερμανία είναι αδιάβροχος εις ναζιστικάς επιρροάς.

Δεν πρόκειται μόνον περί των προσώπων –και είναι δυστυχώς πολλά– που από την υπηρεσίαν του Χιτλερισμού επέρασαν εις την υπηρεσίαν της σημερινής “αντιχιτλερικής” Γερμανίας και κατέχουν θέσεις σπουδαίας. Πρόκειται περί της βαθείας διαβρώσεως που είχεν επιτύχει από το 1932 μέχρι της πτώσεώς του ο Χιτλερισμός. Και πρόκειται περί του γονίμου εδάφους που ευρίσκει προς καλλιέργειαν εις έναν λαόν ευεπίφορον προς αναλόγους ιδέας, και βαρέως φέροντα μίαν ήτταν που είναι φυσικόν να σύρει όπισθέν της το πνεύμα της “ρεβάνς”. Παραλλήλως –και όχι ασχέτως προς τα ανωτέρω– η αναβίωσις του γερμανικού στρατού δεν είναι δυνατόν να μην εμπνέει τον φόβον της αναβιώσεως του γερμανικού μιλιταρισμού, όχι μόνον εις τας χώρας του ανατολικού μπλοκ, αλλά ακόμη και εις χώρας των οποίων είναι σήμερον σύμμαχος η Γερμανία...».

Αυτό το πνεύμα της «ρεβάνς» πληρώνουμε τώρα και δεν χρειάστηκε η αναβίωση του γερμανικού στρατού για να υποδουλώσει ξανά την Ελλάδα. Φτάνουν οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι, οι σκοτεινές στοές της «λέσχης Μπίλντεμπεργκ» και η «τρόικα». Να θυμίσουμε κι εκείνη την περιβόητη «υπόθεση Μέρτεν»;

Για τους νεώτερους να εξηγήσουμε ότι ήταν ο εγκληματίας πολέμου που είχε διαπράξει ανήκουστα εγκλήματα στη χώρα μας, είχε συλληφθεί και για χάρη του η κυβέρνησις της ΕΡΕ εψήφισε δύο νόμους, ήλθε σε αντίθεση προς το μέγιστον μέρος της κοινής γνώμης και τέλος τον απελευθέρωσε λίγους μήνες μετά την καταδίκη του. Η κυβέρνηση της ΕΡΕ είχε πει τότε ότι η απελευθέρωση του ναζί εγκληματία έγινε στα πλαίσια της πολιτικής που είχε στόχο τη «βελτίωσιν των ελληνογερμανικών σχέσεων...».

Στις 6 Νοεμβρίου 1959 οι εφημερίδες έγραφαν: «Από χθες το πρωί ο χιτλερικός δήμιος Μαξ Μέρτεν είναι ελεύθερος. Απελύθη στις 5.50 π.μ. από τις φυλακές Αβέρωφ και το απόγευμα ανεχώρησε με αεροπλάνο της “Λουφτχάνσα” για την πατρίδα του τη Δυτική Γερμανία»... Έγινε θύελλα τότε στη Βουλή. Η αντιπολίτευση εχαρακτήρισε το νομοσχέδιο της αμνηστεύσεως των γερμανών δημίων, ως εθνικώς απαράδεκτο. Ο βουλευτής της ΕΔΑ Σταύρος Ηλιόπουλος ανέφερε ότι «το θέμα των εγκληματιών πολέμου εβασίσθη σε διεθνείς διακηρύξεις και πράξεις, στις οποίες συνέπραξαν όλα τα σύμμαχα κράτη. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον παρετηρήθη κάτι το οποίο δεν είχε μέχρι τότε παρατηρηθεί στην ιστορία της ανθρωπότητος.

Δεν είχαν παρατηρηθεί οι θηριωδίες και τα ομαδικά εγκλήματα, τα οποία απετέλεσαν τη βάση του ναζισμού και ακριβώς αυτό το πνεύμα του ναζισμού ηθέλησαν τα σύμμαχα κράτη να τιμωρήσουν διά της διώξεως των εγκληματιών πολέμου...» Και ο αρχηγός της Δημοκρατικής Ενώσεως, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ετόνισε: «Όταν τίθεται ως όρος ή ως συντελεστής της ελληνογερμανικής φιλίας πρώτα η παραχώρησις του δικαιώματος του να δικάσει πάντα εγκληματίαν πολέμου η Γερμανία, έπειτα, το κυριότερον, τον μοναδικόν που εδίκασεν η ελληνική Δικαιοσύνη, μετά τον νόμον ο οποίος έγινε διά να ρυθμίσει τας σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Γερμανίας, εξ αφορμής των εγκληματιών πολέμου, ερχόμεθα μετά εξ μήνας και λέγομεν ότι χάριν της ελληνογερμανικής φιλίας, πρέπει αυτός να απολυθεί, εν τοιαύτη περιπτώσει, τινάσσομεν εις τον αέρα την βάσιν επί της οποίας στηρίζεται η ελληνογερμανική φιλία...».

Και δεν ήταν μόνον ο Μέρτεν. Υπήρχαν κι άλλοι, όπως ο έτερος γερμανός εγκληματίας πολέμου, ο Γκούντερ Κόλβες, τον οποίον πάλι η κυβέρνησις της ΕΡΕ τον Αύγουστον του 1959 εφυγάδευσε. Θέλουν να αγνοούν η Μέρκελ, ο Σόιμπλε, ο Ράιχενμπαχ και η μαφία τους πόσα κάναμε για χάρη τους και πόσα μας χρωστούν. Εάν όμως το 1960 το νομοσχέδιο για την αμνήστευση των γερμανών δημίων εχαρακτηρίσθη ως εθνικώς απαράδεκτον, η ψήφιση σήμερα των επαίσχυντων μνημονίων, με τα οποία –πέραν όλων των άλλων– εκχωρούν στη Γερμανία την εθνική κυριαρχία μας, είναι πράξη εθνικής προδοσίας. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, σε επιστολή του προς την προσωρινή κυβέρνηση που είχε εκλεγεί στην Τροιζήνα, για να ασκήσει εξουσία, μέχρις ότου έλθει ο Καποδίστριας, θέλησε να θέσει τους βουλευτές ενώπιον των ευθυνών τους.

Και ετόνιζε: «Χάνεται ο λαός τον οποίον αντιπροσωπεύετε, ο λαός του οποίου την σωτηρίαν πρέπει να έχετε πρώτον ως ουσιώδες αντικείμενον. Χάνεται ατίμως κάτω από τα ερείπια της ελευθερίας του, όχι από έλλειψιν προθυμίας του, αλλά από το ότι η κυβέρνησις εξέλαβεν ως πάρεργον τον χαμόν του... Κύριοι αντιπρόσωποι του λαού! Διά τον Θεόν, διά την αγάπην της πατρίδος, λάβετε μέτρα σωστικά δι’ αυτήν...».

Και ο Γέρος του Μοριά κατέληγε την επιστολή του προς τους βουλευτές με αυτά τα λόγια: «Θα δώσετε λόγον εις τον Θεόν και στην αδέκαστον Ιστορίαν...». Η φωνή του Κολοκοτρώνη έρχεται από τα βάθη των αιώνων, σαν προειδοποίηση προς τους μνημονιακούς προσκυνημένους των χαλεπών ημερών μας... 

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=75335&colid=&catid=34&dt=2012-03-25%200:0:0

VIDEO-Δελαστίκ: Έχουμε κυβέρνηση κλεφτών, ληστών και απατεώνων!

Καταιγιστικός ο λόγος του δημοσιογράφου Γ. Δελαστίκ, στη σημερινή πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, έκανε τον κυβερνητικό αξιωματούχο που ήταν παρών να προσπαθεί να τον διακόψει διαρκώς, όχι αντικρούοντας τα λεγόμενα του, αλλά επαναλαμβάνοντας μονότονα «είναι βαριές οι κουβέντες που λέτε».

http://www.prionokordela.gr/ellada/video-delastik-exoume-kubernhsh-kleftwn-lhstwn-kai-apatewnwn/

Η ΕΕ κατακρίνει την Τουρκία για casus belli και παραβιάσεις

Η ΕΕ κατακρίνει την Τουρκία για casus belli και παραβιάσεις

Αρνητική η έκθεση της Ευρωβουλής για την ενταξιακή πρόοδο της χώρας

Οι σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας θα λάβουν νέα ώθηση μόνον εφόσον η Τουρκία προχωρήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, υποστηρίζεται, μεταξύ άλλων, σε ψήφισμα που ενέκρινε σήμερα η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες.

Το ψήφισμα που συνοδεύει την ετήσια έκθεση της Ευρωβουλής, για την ενταξιακή πρόοδο της Τουρκίας, καλεί την Άγκυρα να προχωρήσει στον τομέα της δικαστικής μεταρρύθμισης και της προστασίας των ατομικών ελευθεριών.

Στη φετινή έκθεση κατακρίνεται, για μία ακόμη φορά, η άρνηση της Τουρκίας να αποσύρει την απειλή του casus belli κατά της Ελλάδας και καλείται η Άγκυρα να σταματήσει τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και τις υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από τα ελληνικά νησιά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επαναλαμβάνει, όπως και πέρσι, τη ρητή υποχρέωση της Τουρκίας να υπογράψει και να κυρώσει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS).

Παράλληλα, οι ευρωβουλευτές στηλιτεύουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θρησκευτικών ελευθεριών στην Τουρκία και καλούν την τουρκική κυβέρνηση να αναλάβει περαιτέρω δράσεις, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μέλη της ελληνικής μειονότητας στην Ίμβρο και την Τένεδο.

Όσον αφορά στο Κυπριακό, η Ευρωβουλή καλεί την Τουρκία να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, προχωρώντας άμεσα στην πλήρη εφαρμογή του Πρωτοκόλλου της Άγκυρας, ενώ υπεραμύνεται των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και των συμφωνιών που συνάπτει εντός της Αποκλειστικής της Οικονομικής Ζώνης.

Η εισηγήτρια της Ευρωβουλής Ρία Ομεν Ρόϊτεν (Ολλανδία, ΕΛΚ) δήλωσε ότι «η αλληλεξάρτηση μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, όπως τονίζει το ψήφισμά μας, μπορεί να παράγει θετικά αποτελέσματα, μόνον στο πλαίσιο αμοιβαίων δεσμεύσεων. Για την Τουρκία, αυτό σημαίνει συγκεκριμένα αποτελέσματα όσον αφορά τη διαδικασία μεταρρύθμισης και βελτίωση των διμερών σχέσεων με τους γείτονές της. Για τη δε ΕΕ, νέες προσπάθειες για τη δημιουργία κατάλληλων προϋποθέσεων ώστε να ανοίξουν τα σχετικά κεφάλαια».

Ανησυχία για τις ελευθερίες

Οι ευρωβουλευτές εκφράζουν την ανησυχία τους για τη μείωση της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης, τους νόμους που περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης, τις πολυάριθμες δίκες κατά δημοσιογράφων και τη μεγάλη διάρκεια προφυλάκισης.

Υπογραμμίζουν, ακόμη, ότι οι μεταρρυθμίσεις προς ένα σύγχρονο, ανεξάρτητο και αμερόληπτο δικαστικό σύστημα είναι αυτές που θα δημιουργήσουν το κατάλληλο έδαφος για την έναρξη διαπραγματεύσεων σε θέματα θεμελιωδών δικαιωμάτων, δικαστικών υποθέσεων, δικαιοσύνης και εσωτερικών υποθέσεων. Ταυτόχρονα, εκφράζουν την υποστήριξή τους στην νέα προσέγγιση της Επιτροπής για το άνοιγμα αυτών των κεφαλαίων από τα πρώτα βήματα των διαπραγματεύσεων και το κλείσιμό τους κατά τα τελευταία.

Η μεταρρύθμιση στον τομέα της ελευθερίας της σκέψης είναι ζωτικής σημασίας, τονίζουν οι ευρωβουλευτές, ζητώντας την ίση μεταχείριση όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων. Επιπλέον, αναγκαία είναι η εξασφάλιση της ισότητας των δύο φύλων, η μηδενική ανοχή της βίας κατά των γυναικών και των παιδιών και η παροχή της ευρύτερης δυνατής πρόσβασης στην εκπαίδευση.

Το ψήφισμα υπενθυμίζει ότι είναι ανάγκη να συνεχιστούν οι εργασίες για την εφαρμογή του πακέτου συνταγματικών μεταρρυθμίσεων του 2010, καθώς και η κατάρτιση ενός νέου πολιτικού συντάγματος, μέσω ειρηνικών και εποικοδομητικών σχέσεων μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Τονίζει, επίσης, ότι σε όλες αυτές τις διαδικασίες θα πρέπει να λάβει μέρος και η κοινωνία των πολιτών.

Οι ευρωβουλευτές υποστηρίζουν ότι η διαδικασία κατάρτισης του νέου συντάγματος θα πρέπει να επιτρέψει την πλήρη αναγνώριση των εθνοτικών και θρησκευτικών κοινοτήτων της Τουρκίας, προωθώντας επίσης την προστασία του συνταγματικού δικαιώματος αναφορικά με τη χρήση της μητρικής γλώσσας του κάθε ατόμου. Καλούν επίσης την Τουρκία σε εξεύρεση πολιτικής λύσης για το Κουρδικό ζήτημα.

Τέλος, το ψήφισμα υπογραμμίζει ότι η Τουρκία είναι η μόνη υποψήφια χώρα που δεν επωφελείται από την ελευθέρωση του καθεστώτος των θεωρήσεων και την παροτρύνει, αφού υπογράψει και εφαρμόσει τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για επανεισδοχή, να καταρτίσει σχέδιο για την ελευθέρωση των θεωρήσεων.

http://www.newsbeast.gr/world/arthro/327163/i-ee-katakrinei-tin-tourkia-gia-casus-belli-kai-paraviaseis/

Μεγαλοκαρχαρίες ορέγονται το κέντρο της Αθήνας

Μεγαλοκαρχαρίες ορέγονται το κέντρο της Αθήνας 

Από τον Δημ. Καζάκη 

Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου αυτού του έτους, την ημέρα που ο λαός της Αθήνας επιχειρούσε να συγκεντρωθεί στη πλατεία Συντάγματος στην πιο μαζική, ίσως, διαδήλωση από την εποχή της απελευθέρωσης, τα επιτελεία των σύγχρονων Γερμανοτσολιάδων είχαν άλλα σχέδια. Δεν τους έφτανε μόνο να αντιμετωπίσουν τις λαοθάλασσες με πρωτοφανή καταστολή, χημικά, τραμπουκισμούς και συνδυασμένη δράση πραιτοριανών και παρακράτους. Όχι, έπρεπε πάσει θυσία να καεί και το κέντρο της Αθήνας. Από την επομένη άρχισαν τα κροκοδείλια δάκρια των μέσων μαζικής εξαπάτησης. «Οι καταστροφές στην Αθήνα προκαλούν θλίψη και αγανάκτηση στον Ελληνικό λαό και αμαυρώνουν την εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό», έλεγαν και ξανάλεγαν.

Όμως το κάψιμο του κέντρου της Αθήνας δεν ήταν μόνο μια καλά στημένη επιχείρηση αμαύρωσης των μαζικών διαδηλώσεων του λαού. Δεν έπρεπε μόνο να φοβηθεί ο απλός πολίτης για να μην διανοηθεί ξανά να διαδηλώσει στο κέντρο της Αθήνας, αλλά να κινητοποιηθούν και τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ώστε να περπατήσει η ιδέα περί αναστολής των δημοκρατικών ελευθεριών. Ποιων δημοκρατικών ελευθεριών; Όχι βέβαια εκείνων που επιτρέπουν στην κ. Παπαρήγα, ή στον κ. Τσίπρα να μας προσφέρουν άφθονη κοινοβουλευτική πρόζα και δήθεν αριστερή αντιπολίτευση με το αζημίωτο και εκ του ασφαλούς για τους κρατούντες.

 Άλλες δημοκρατικές ελευθερίες φοβάται το καθεστώς. Την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία της διαδήλωσης, της απεργίας, της κινητοποίησης, της μαζικής λαϊκής ανυπακοής και διαμαρτυρίας που πάνω τους θεμελιώνεται η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή η δημοκρατία για τον λαό.

Τότε ελάχιστοι ήταν εκείνοι που φώναζαν ότι οι φωτιές στο κέντρο της Αθήνας δεν είχαν μόνο πολιτικά κίνητρα και στόχους. Ούτε ήταν απλά ένα καταστροφικό πάρεργο των γνωστών «μπαχαλάκηδων».

 Ήταν ταυτόχρονα μια θαυμάσια ευκαιρία για συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα που ορέγονται εδώ και δεκαετίες το ιστορικό κέντρο της Αθήνας για να το μετατρέψουν σ’ ένα τεράστιο τουριστικό περίπτερο, σ’ ένα εμπορικό κέντρο τύπου Attica, για στρατιές τουριστών-καταναλωτών. Μπορεί να φανταστεί κανείς καλύτερο συγκρότημα Mall στα πόδια της Ακρόπολης και των άλλων ιστορικών μνημείων; Έτσι κι αλλιώς όλα τους προορίζονται να δοθούν προς εμπορική εκμετάλλευση.

Έτσι κι έγινε. Συγκεκριμένες συμμορίες του υποκόσμου με την κάλυψη των μονάδων των ΜΑΤ εκτέλεσαν συγκεκριμένα συμβόλαια βάζοντας φωτιά σε ιστορικά κτίρια. Το σχέδιο ήταν οφθαλμοφανές σε οποιονδήποτε ήταν αυτόπτης μάρτυς. Όπου βρίσκονταν τα μαζικά μπλοκ των διαδηλωτών ούτε κτίρια έπαιρναν φωτιά, ούτε εκτεταμένες καταστροφές γίνονταν. Για να γίνει αυτό έπρεπε πρώτα να δοθεί εντολή στα ΜΑΤ, απρόκλητα και αναίτια να επιτεθούν στους διαδηλωτές ώστε να τους αναγκάσουν σε αναδίπλωση προς τα πίσω και έπειτα με την ησυχία τους οι συμμορίες να αναλάβουν το έργο τους. Να εκτελέσουν δηλαδή το συμβόλαιο που είχαν αναλάβει από τα ίδια επιχειρηματικά κυκλώματα που πατρονάρουν την συγκυβέρνηση.

Βγήκαμε και το καταγγείλαμε από την πρώτη στιγμή. Όχι γιατί είχαμε συγκεκριμένα στοιχεία, εκτός από το γνωστό σε όλους ιστορικό πιέσεων εδώ και χρόνια να αποχαρακτηριστούν προστατευμένες περιοχές και διατηρητέα κτιριακά συμπλέγματα του κέντρου της Αθήνας ώστε μεγαλοεργολάβοι και κυκλώματα να αναλάβουν δράση. Είδαμε με τα μάτια μας την συνδυασμένη δράση μονάδων καταστολής και συμμοριών του υποκόσμου ώστε να καεί το κέντρο της Αθήνας και να χρεωθεί στην καταστροφική μανία των «μπαχαλάκηδων». Η μόνη λογική εξήγηση, πέρα από τις εξόφθαλμες πολιτικές στοχεύσεις, ήταν ότι τα αρπακτικά της αγοράς βιάζονταν. Βιάζονταν να τελειώσουν την δουλειά την ίδια ακριβώς ώρα που η συγκυβέρνηση του δοσιλογισμού αποδεχόταν την γενικευμένη εκποίηση της χώρας με τις νέες συμφωνίες.

Βγήκαμε λοιπόν και το καταγγείλαμε από την πρώτη στιγμή, όχι μόνο για λόγους αρχής, αλλά με την πεποίθηση ότι αργά ή γρήγορα τα σκυλόψαρα που ορέγονταν το κέντρο της Αθήνας θα έβγαιναν στην επιφάνεια. Έτσι συμβαίνει πάντα. Όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε όλα τα μητροπολιτικά αστικά κέντρα του κόσμου.

 Όταν ένα σύμπλεγμα εργολαβικών, επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων ορέγεται «αναπλάσεις», τι κάνει πάντα; Το πρώτο που κάνει είναι να υποβαθμίσει την περιοχή ενδιαφέροντος με κάθε δυνατό τρόπο. Η γκετοποίηση της περιοχής και η φωτιά είναι από τα πιο δοκιμασμένα εργαλεία. Μετά έρχονται οι άρπαγες ντυμένοι με την τήβεννο του σωτήρα, του αναμορφωτή και παρουσιάζουν τα φιλόδοξα σχέδιά τους που έχουν πάντα ως κύριο στόχο την κερδοσκοπία στο διεθνές χρηματιστήριο ακινήτων και την μετατροπή της υπό ανάπλαση περιοχής σε ένα νέου είδους γκέτο. Ένα γκέτο για το τζετ σετ του πλούτου, της χλιδάτης υπερκατανάλωσης και του τουρισμού για χοντρά πορτοφόλια. Όσο για τους ιθαγενείς, κατοίκους ή καταστηματάρχες; Αν δεν χρειάζονται για γκαρσόνια και υπάλληλοι ευκαιριακής απασχόλησης με μία και εξήντα, τότε δεν έχουν παρά να κόψουν τον λαιμό τους αφού πρώτα ξεκουμπιστούν άρον-άρον από την περιοχή.

Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ. Βλέπετε, με τις νέες συμφωνίες ξεπουλήματος ολόκληρης της χώρας, τα φιλέτα της αγοράς ακινήτων συγκεντρώνουν πολύ ζωηρό ενδιαφέρον. Το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού είναι από τα πρώτα. Όμως η πιο τρελή φαντασίωση των πιο αδηφάγων κερδοσκόπων ήταν και παραμένει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Πού θα μπορούσαν να βρουν καλύτερο οικόπεδο για «ανάπτυξη»; Και μάλιστα σε μια πτωχευμένη χώρα, με σκόπιμα καταρρέουσα οικονομία και την πλειοψηφία του λαού σε πανικό για τον επιούσιο. Με μια δοτή κυβέρνηση η οποία ξέρει μόνο να εκτελεί εντολές και με απλές υπογραφές να ξεπουλά τα πάντα χωρίς να υπολογίζει τίποτε. Υπάρχουν ιδανικότερες συνθήκες για μια αρπαχτή ολκής πέρα από κάθε φαντασία;

Κι έτσι οι καρχαρίες αναδύθηκαν στον αφρό. Την Τετάρτη στις 21 του μηνός μάθαμε δια στόματος του δοτού πρωθυπουργού Παπαδήμου την αποφασιστικότητα της κυβέρνηση να ανακόψει άμεσα την πορεία απαξίωσης του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της Αθήνας, απευθύνοντας χαιρετισμό κατά την παρουσίαση του έργου «Ξανα-σκέψου την Αθήνα». Το έργο είναι καλά σκηνοθετημένο. Βάζουμε ένα ευαγές ίδρυμα δήθεν καλής θέλησης, ας πούμε το Ίδρυμα Ωνάση, να δείξει το «ακαδημαϊκό» του ενδιαφέρον για το πρόβλημα. Στήνεται ένας δήθεν «αρχιτεκτονικός διαγωνισμός», όπως ο ευρωπαϊκός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός «Re-think Athens» για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας με χορηγό το Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο χρηματοδοτεί τις δαπάνες για τον διαγωνισμό και για όλες τις μελέτες (περιβαλοντική, τοπογραφική, συγκοινωνιακή κ.ο.κ.) που θα πρέπει να εκπονηθούν μέχρις ότου το έργο δημοπρατηθεί.

Μαζεύονται και διάφοροι επιφανείς επιστήμονες με πολλά διαπιστευτήρια, αλλά χωρίς καμιά κοινωνική συνείδηση και έτοιμη η πρόζα.Το σκηνικό λιτό και ο χώρος απόλυτα ελεγχόμενος. Μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των κυρίως ενδιαφερομένων, δηλαδή των κατοίκων της πόλης και των καθ’ ύλη αρμόδιων επιστημονικών φορέων. Δεν πρέπει να αντιληφθούν το μεγάλο φαγοπότι που ετοιμάζεται. Άλλωστε η δουλειά είναι καλά στημένη. Την πρωτοβουλία εμφανίζεται να την παίρνει ένας ιδιώτης, το Ίδρυμα Ωνάση και όχι το κράτος. Κι επομένως από την στιγμή που πρόκειται για «ιδιωτική πρωτοβουλία» δεν είναι καθόλου απαραίτητο να έχει λόγο η πλέμπα και το δημόσιο συμφέρον.

«Δεν εγγυώμαστε εμείς ότι ο διαγωνισμός δεν θα μείνει στα χαρτιά, όπως τόσες άλλες μελέτες» είπε ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση  Αντώνης Παπαδημητρίου. «Όμως πιστεύουμε ότι η δική μας και δική σας πίεση και παρουσία θα το εξασφαλίσει. Είναι απαραίτητη η σύμπραξη των θεσμών που έχουν ταχθεί να μας εκπροσωπούν, των εμπορικών και ξενοδοχειακών φορέων. Κυρίως όμως είναι απαραίτητη η σύμπραξη των ίδιων των ενεργών πολιτών, των αρχιτεκτόνων, πολεοδόμων και πολιτικών μηχανικών (που είναι σε πολλά συνυπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν στην πόλη μας) των κατοίκων και όλων γενικώς των χρηστών της πόλης». Όλοι πρέπει να συμπράξουμε, ερήμην μας φυσικά, για να μπορέσει η παρέα του κ. Παπαδημητρίου να βάλει χέρι στην περιοχή χωρίς πολλά-πολλά και πιθανές αντιδράσεις.

Βέβαια, από πού κι ως πού η μελέτη που προκηρύσσει ένας ιδιωτικός απόλυτα κερδοσκοπικός φορέας, όπως το Ίδρυμα Ωνάση, με ιδιαίτερα συμφέροντα και στην αγορά ακινήτων, είναι ότι το καλύτερο και το πρέπον για την περιοχή; Γιατί; Επειδή μας το λέει ο πρόεδρός του; Κι επομένως από πού κι ως πού θα πρέπει, και μάλιστα εκ προοιμίου, το κράτος να δεσμευτεί για να μην μείνει στα χαρτιά η εν λόγω μελέτη; Τα ερωτήματα αυτά μπορεί να ταλαιπωρούν τον κοινό νου, αλλά ποτέ πρωθυπουργούς, υπουργούς, πολιτικούς αρχηγούς και κομματάρχες. Όλοι αυτοί δεν σκέφτονται παρά μόνο με όρους μεριδίου από την πίτα.
 

Η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, στο οποίο «κυκλοφορεί» η ασχήμια, η παραίτηση, η εγκατάλειψη και η ερήμωση, είναι αναγκαία, θυμήθηκε, μιλώντας στην ίδια εκδήλωση, και ο έτερος Καππαδόκης της συγκυβέρνησης, ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, προσθέτοντας ότι η πρόταση για την ανάπλαση του κέντρου της πρωτεύουσας αποτελεί ταυτόχρονα και πρόταση ανάπλασης της συνείδησής μας! «Θα δώσουμε τα πάντα, όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου» είπε. Φανταστείτε το τσιμπούσι που ετοιμάζεται για να είναι τόσο θερμός ο κ. Σαμαράς. Μύρισε ψητό και δεν κρατιέται. Παλιά συνήθεια, εκ του Χάρβαρντ…!
«Αν δεν λύσουμε το πρόβλημα της ασφάλειας στο κέντρο της Αθήνας, οποιαδήποτε προσπάθεια θα είναι υπονομευμένη» επισήμανε ο ανύπαρκτος δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, προσθέτοντας ότι «αν δεν λυθεί ταχέως το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που επιβαρύνει την κατάσταση και τροφοδοτεί όλα τα εγκληματικά δίκτυα, δεν βλέπω λύση». Βέβαια, τα κυκλώματα που διακινούν αυτούς τους εξαθλιωμένους και ενισχύουν με προκλητικό τρόπο την εγκληματικότητα με μοναδικό σκοπό να υποβαθμίσουν δραστικά και να μετατρέψουν περιοχές της Αθήνας σε γκέτο, δεν τα γνωρίζει ο κ. Δήμαρχος. Δεν έχει ακούσει τίποτε.

Έστω κι αν αυτά τα κυκλώματα συνδέονται οργανικά με τα ίδια επιχειρηματικά συμφέροντα που σήμερα κόπτονται τόσο πολύ για την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, αλλά και με τα κόμματα που κυβερνάνε για δεκαετίες αυτόν τον δύσμοιρο τόπο.Η ξαφνική κρίση Χρυσαυγιτισμού του κ. Καμίνη δεν είναι περίεργη, ούτε πρέπει να ξαφνιάζει. Προέρχεται από τα ίδια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που φρόντισαν να τον βγάλουν δήμαρχο.

Για συνθήκες ερήμωσης στο κέντρο της Αθήνας έκανε λόγο ο υπουργός Μεταφορών, Μάκης Βορίδης, τις οποίες απέδωσε, όπως ήταν φυσικό, στην παράνομη μετανάστευση, την εγκληματικότητα, τις συνεχείς διαδηλώσεις και την πολιτική βία που συνδέεται με καταστροφές. Τουλάχιστον τον κ. Βορίδη τον ξέραμε από παλιά. Φασιστοειδές από τα γεννοφάσκια του, αποτελεί σήμερα το σήμα κατατεθέν της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας της συγκυβέρνησης.

«Μαγικές λύσεις, δεν υπάρχουν, απαιτούνται σχέδιο και πρωτοβουλίες» ανέφερε ο υπουργός Περιβάλλοντος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αναφερόμενος εν τάχει τόσο στις επιτόπιες παρεμβάσεις του υπουργείου, όσο και στις μεγάλες παρεμβάσεις, όπως η πρόταση για το Ρυθμιστικό της Αθήνας που θα παρουσιαστεί σύντομα. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ενέταξε στις μεγάλες παρεμβάσεις το σχέδιο για το Κέντρο, μαζί με εκείνα για την αξιοποίηση του Ελληνικού και τις παρεμβάσεις στο Φαληρικό Δέλτα και ευχαρίστησε το Ίδρυμα Ωνάση, που αποδέχθηκε την πρόταση του υπουργείου για τον διαγωνισμό για το κέντρο.
 

Κι έτσι αποκάλυψε, χωρίς να το θέλει, ποιος κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά. Αν όλο αυτό ήταν πρόταση του Παπακωνσταντίνου, τότε μπορούμε να φανταστούμε τι αδίστακτα αρπαχτικά Fund τύπου Soros Real Estate και γνωστοί ημέτεροι διαπλεκόμενοι με ΔΝΤ, Ουάσινγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο κρύβονται από πίσω. Οι ίδιοι λίγο ως πολύ που σχετίζονται με την άγρια κερδοσκοπία με το ελληνικό δημόσιο χρέος, με CDS και ομόλογα, όσο αυτός ήταν υπουργός οικονομικών του Τιτανικού, αλλά και κατόπιν.

Στην εκδήλωση, στο Κέντρο Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, μπορεί να μην υπήρχε κανένας φορέας, ή εκπρόσωπος των φυσικών ενδιαφερομένων, αλλά δεν έλειψαν οι γνωστές γλάστρες. Παρευρέθηκαν, μεταξύ άλλων, οι υπουργοί Δημήτρης Αβραμόπουλος, Γιώργος Μπαμπινιώτης, Γιώργος Νικητιάδης, Παντελής Καψής, ο Πέτρος Ευθυμίου, αλλά και το μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Νίκος Σοφιανός! Αλήθεια ο Σοφιανός του ΚΚΕ τι ρόλο βαρούσε στην εκδήλωση; Είδε φως και μπήκε; Ή επειδή πήρε πρόσκληση το ΠΓ του ΚΚΕ είπε να μην πάει χαμένη; Φαίνεται ο μπουφές της εκδήλωσης ήταν ακαταμάχητος. Εκτός κι αν υπήρξε κάποιος μυστικός υπέρτατος ταξικός λόγος που τον έκανε θλιβερό μαϊντανό της όλης παράστασης. Προφανώς είχε την αποστολή να τους εξηγήσει ότι είτε έτσι, είτε γιουβέτσι όπως θέλουν να κάνουν το κέντρο της Αθήνας αυτοί, είναι το ίδιο και το αυτό, οπότε η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μόνη σωτήρια για την ψυχή λύσις.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και η πρόεδρος της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», Ντόρα Μπακογιάννη, όπως και ο βουλευτής της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης. Λουφές χωρίς Μητσοτάκηδες δεν μπορεί να υπάρξει σ’ αυτήν την χώρα από την εποχή της πρώτης ναζιστικής κατοχής.
Αυτό που ετοιμάζεται να γίνει στο κέντρο της Αθήνας, σύμφωνα με αναλυτές της διεθνούς αγοράς ακινήτων, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κερδοσκοπικά παιχνίδια των τελευταίων χρόνων παγκόσμια.

Οι χαμένοι θα είμαστε όλοι εμείς που θα χάσουμε την πρόσβαση στο «αναπλασμένο» ιστορικό κέντρο της Αθήνας, γιατί είτε θα χρειάζεται να πληρώνεις κάθε λογής διόδια, είτε θα ανήκει σε ιδιώτες παραχωρησιούχους και επενδυτές που θα το συντηρούν σαν ένα είδος Λούνα Παρκ, σαν ένα ιδιότυπο Θεματικό Πάρκο για ματσό κοσμοπολίτες, που αντιλαμβάνονται την ιστορία ενός τόπου σαν σκηνικό αμερικάνικης σαπουνόπερας. 

Την εύθυμη νότα στην συγκεκριμένη εκδήλωση έδωσε ο κ. Παπαδημητρίου, όταν ανακοίνωσε ότι στην εκδήλωση επρόκειτο να παρευρεθεί και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά, όπως είπε, «κόλλησε πίσω από μια διαδήλωση και δεν κατάφερε να φθάσει έγκαιρα». Κι όλοι χαμογέλασαν ειρωνικά με αυτό το «κόλλησε», αναλογιζόμενοι το εκτόπισμα… του πολιτικού ανδρός!

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 25/3/2012

 

http://www.kourdistoportocali.com/articles/10530.htm 

Η λογική της αυτοάμυνας

Η λογική της αυτοάμυνας

Ας υποθέσουμε ότι η Διεθνής των πανίσχυρων τοκογλύφων, η κατ’ ευφημισμόν επονομαζόμενη «αγορές», αλλάζει διαθέσεις απέναντι στην Eλλάδα, πιστοποιεί ότι είναι και για την ίδια ασύμφορος ο ακάθεκτος βυθισμός μας στην ύφεση. Kαι αποφασίζει γενναιόδωρα να μας χορηγήσει «πακέτο» κάποιων δισεκατομμυρίων ευρώ αποκλειστικά για «ανάπτυξη». Ποιος θα διαχειριζόταν αυτή την τελευταία ευκαιρία; Tο υπάρχον πολιτικό προσωπικό; Oι ίδιοι που σπατάλησαν και σφετερίστηκαν τα τεράστιου οικονομικού μεγέθους «πακέτα» ευρωπαϊκής βοήθειας, τα προορισμένα να θεμελιώσουν «σύγκλιση» της ελλαδικής με τις προηγμένες οικονομίες της Eυρώπης – να χρηματοδοτήσουν έργα υποδομής, τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της παραγωγής; Kαι αν εμπιστευόμασταν ένα ακόμα αναπτυξιακό «πακέτο» στους ίδιους, αποδεδειγμένα ενόχους κακουργημάτων κλοπής, διαφθοράς και ανικανότητας, αν τους αναθέταμε, για μια ακόμα φορά, να διαχειριστούν τους όρους της επιβίωσής μας και της ιστορικής μας συνέχειας, δεν θα ήμασταν εμείς οι πολίτες οι απολύτως υπαίτιοι της οριστικής καταστροφής μας, του αυτοχειριασμού μας;

Mε ονειρικές υποθέσεις ή χωρίς, είναι εξωφρενικός παραλογισμός, είναι αυτοκτονία, να αναθέτουμε στους αυτουργούς της καταστροφής να μας σώσουν από την καταστροφή. H στοιχειώδης λογική αυτοάμυνας σήμερα επιβάλλει να παραμεριστεί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας, να εξαφανιστεί από τον δημόσιο βίο. Oλοι, χωρίς εξαίρεση. Γιατί και οι ακκιζόμενοι ως «καλοί», ως «αδιάφθοροι», συνεργάστηκαν. Aνέχθηκαν, δεν κατήγγειλαν.

Aλλά πώς να γίνει πράξη ο παραμερισμός των ανίκανων και φαύλων; Mας έχουν δεμένους χειροπόδαρα, καθηλωμένους στους νάρθηκες των δικών τους συμφερόντων: Σε Σύνταγμα που ερήμην μας συντάσσουν και «αναθεωρούν». Σε εκλογικούς νόμους που κάθε φορά για τη βολή τους μαγειρεύουν. Σε ένα πολυπλόκαμο πλέγμα νόμων και διατάξεων, που κατοχυρώνουν επινοήσεις και τεχνάσματα της συντεχνιακής τους ιδιοτέλειας. Δεν μας έχουν αφήσει την παραμικρή θεσμική δυνατότητα άμυνας απέναντι στον ολοκληρωτισμό της κομματοκρατίας, κανένα περιθώριο αντίστασης στην αυθαιρεσία και στους εκβιασμούς των συνδικαλιστών πραιτωριανών τους, κανένα ενδεχόμενο να οδηγήσουμε στη Δικαιοσύνη τους κλέφτες, τους καταχραστές, τους εξόφθαλμα προδότες.

Eίναι οι αυτουργοί της οικονομικής καταστροφής που ζούμε, του εφιάλτη ανελπιστίας για τα πενήντα, τουλάχιστον, επόμενα χρόνια. Kαι δεν έχουμε τρόπο να διαδηλώσουμε ούτε τον πανικό μας. Aν κατέβουμε στις προκάτ «πορείες» και στα συλλαλητήρια που οργανώνουν οι συνδικαλιστές μπράβοι των αυτουργών, παίζουμε το δικό τους παιχνίδι υπεράσπισης των εξωφρενικών τους προνομίων. Kαι επιπλέον προσφέρουμε άλλοθι στην κουκουλοφόρο ψυχανωμαλία να καταστρέφει, για απειροστή φορά, την πόλη της κοινής μας ζωής. Zητάμε από την «τρίτη εξουσία» και την «τέταρτη» να στηρίξουν το πάγκοινο αίτημα ριζικής αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, το αίτημα για καινούργιο Σύνταγμα. Kαι οι δυνατότητες ανταπόκρισης μοιάζουν αποκλεισμένες ή ελεγχόμενες.

Eτσι υπογράφεται ερήμην μας η άνευ όρων συλλογική μας υποτέλεια – υποταγή του κράτους και της κοινωνίας των Eλλήνων στους εξοντωτικούς της ιστορικής μας ύπαρξης όρους που μας επιβάλλουν η E.E. και η Διεθνής των τοκογλύφων (με τα όρια της διαφοράς τους συγκεχυμένα). Kαι υπογράφουν εκ μέρους μας ποιοι; Mια κυβέρνηση που το 91% του πληθυσμού απορρίπτει την πολιτική της, την εγκρίνει μόνο το 2%, κυβέρνηση που το 48% του λαού αποδοκιμάζει τον πρωθυπουργό της και το 79% δηλώνει δυσαρεστημένο από την εντόπια «δημοκρατία», ενώ το 13% έχει το κουράγιο να δηλώνει απερίφραστα ότι δημοκρατία δεν υπάρχει στην Eλλάδα σήμερα («K» 8.2.2012).

Zούμε χαοτικό παραλογισμό: Tο δεύτερο στη Bουλή κόμμα παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και συγκυβερνά, γιατί έτσι επιτάσσουν οι δανειστές μας – απαιτούν δεσμευτική συγκατάθεση και των δύο κομμάτων στις εκβιαστικές απαιτήσεις τους, έγγραφες δεσμεύσεις συμμόρφωσης και επίσημη επικύρωση στη Bουλή (πρακτικές σταλινικές εντός του «παραδείσου» των δημοκρατικών κοινωνιών της E.E.). Aλλά δεν υπάρχουν απέναντι στους δανειστές μας ηγετικά αναστήματα, υπάρχουν υπάλληλοι χωρίς καν αξιοπιστία, συνέπεια, υπευθυνότητα.

Kορύφωμα μικρολογίας, να θριαμβολογεί ο πρόεδρος της N.Δ. ότι μόνο αυτός «διαπραγματεύθηκε», και μάλιστα ασημαντότητες σε σύγκριση με την καταδίκη σε εξαθλίωση δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων που απαίτησαν και επέβαλαν οι τοκογλύφοι. Kαι ένας τέτοιος «αρχηγός», με τέτοια μικροπρέπεια σε στιγμές που το κουράγιο του λαού καταρρέει, επιμένει να ζητάει αμέσως εκλογές, χωρίς να έχει ποτέ ξεκαθαρίσει τι διαφορετικό θα κάνει αυτός αν γίνει πρωθυπουργός και με ποιους συνεργάτες θα το κάνει, με ποιον σχεδιασμό, με ποια στρατηγική θα αντιπαλέψει τη συντελεσμένη καταστροφή. Tα παραδείγματα των προηγηθέντων στην πρωθυπουργία και απορριμμένων σήμερα στην περιφρόνηση και στη χλεύη, δεν τον συνετίζουν.

Iσως επειδή ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, ίσως επειδή κανένας πολίτης ή ομάδα πολιτών δεν διαθέτει τη θεσμική θωράκιση που θα έκανε ακουστή τη φωνή του στους ηγήτορες της E.E. και των τοκογλύφων, γι’ αυτό και επανέρχεται έμμονη η ιδέα: H Aκαδημία Aθηνών ή η ηγεσία της Δικαιοσύνης ή των Eνόπλων Δυνάμεων η ηγεσία ή η συνοδική έκφραση του λαϊκού σώματος της Eκκλησίας ή όλοι μαζί αυτοί οι «φορείς» να απευθύνονταν στις κοινωνίες των λαών της E.E. και στις ηγεσίες των αντίστοιχων εκεί θεσμών για να καταθέσουν μια ελάχιστη υπενθύμιση, αμυντική της τιμής του ελληνικού ονόματος:

Eίμαστε λαός με πολλές αδυναμίες χαρακτήρα, ήθους, καλλιέργειας. Kαι ασφαλώς εξαιτίας της ακρισίας μας βρεθήκαμε, εδώ και τριάντα χρόνια, όμηροι συντεχνιών αδίστακτης φαυλότητας και νοσηρής εξουσιολαγνείας. Mας φίμωσαν με Συντάγματα και νόμους που διαιωνίζουν την αυθαιρεσία και απολυταρχία των πλαστής νομιμότητας δυναστών μας. Στερούμαστε την οποιαδήποτε θεσμική δυνατότητα να αποκαταστήσουμε δημοκρατικό, λειτουργικό, έντιμο κράτος. Δεν ζητάμε οίκτο ούτε να μας υποκαταστήσουν άλλοι στις ευθύνες μας. Zητάμε απλώς να πληροφορηθούν οι Eυρωπαίοι εταίροι μας ότι το 91% του λαού μας απορρίπτει με βδελυγμία αυτούς που οι ηγέτες της E.E. συναντούν σαν «εκπροσώπους» μας.

Ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία μιας τέτοιας διακήρυξης, απρόβλεπτης δυναμικής;

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

http://yannaras.gr/2012/02/η-λογική-της-αυτοάμυνας/

Οθόνες για επιτραπέζια PC

Οθόνες για επιτραπέζια PC

Για σερφάρισμα ή δημιουργία εγγράφων οι 22 ίντσες θεωρούνται επαρκές μέγεθος

Του Κωστα Δεληγιαννη

Είτε επειδή διαθέτουν συνήθως ισχυρούς επεξεργαστές, είτε επειδή μπορούν να αναβαθμιστούν εύκολα, οι επιτραπέζιοι υπολογιστές παραμένουν αρκετά δημοφιλείς: σύμφωνα με την εταιρεία αναλύσεων eTForecasts, μόνο το 2011 πουλήθηκαν παγκοσμίως 149 εκατ. μηχανήματα. Αφού κάθε desktop PC χρειάζεται και μία οθόνη για να λειτουργήσει, αυτό εξηγεί γιατί υπάρχουν εκατοντάδες μοντέλα LCD οθονών, με μεγάλη ποικιλία σε χαρακτηριστικά.

Ποια όμως από αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει να λάβει υπόψη του ο χρήστης, ώστε να αγοράσει μια συσκευή που θα καλύπτει τις ανάγκες του, κάνοντας την καλύτερη επιλογή για τα χρήματα που θα ξοδέψει; Ολοι οι οδηγοί αγοράς ξεκινούν με τις διαστάσεις της οθόνης, κατ’ αρχάς γιατί στην αγορά κυκλοφορούν συσκευές από 17 μέχρι και 29 ίντσες, αλλά και γιατί κατά κανόνα τα μοντέλα μεγαλύτερου μεγέθους έχουν και υψηλότερη τιμή - για παράδειγμα, αν και ενσωματώνουν παρόμοιες τεχνολογίες, το UltraSharp U2412M της Dell κοστίζει ακριβότερα από το VS229H της Asus, κυρίως επειδή το πρώτο είναι 24 και το δεύτερο 21,5 ιντσών.

Για κανονική χρήση πάντως -σερφάρισμα στο Ιντερνετ ή δημιουργία εγγράφων- ένα μόνιτορ έως και 22 ίντσες θεωρείται επαρκές. Τα μοντέλα μεγαλύτερων διαστάσεων απευθύνονται κυρίως σε όσους θέλουν επιπλέον να βλέπουν ταινίες, να παίζουν βιντεοπαιχνίδια ή να επεξεργάζονται φωτογραφίες. Ανεξάρτητα από τις διαστάσεις, τα μόνιτορ διακρίνονται επίσης με βάση την τεχνολογία οπίσθιου φωτισμού τους. Ορισμένες συσκευές χρησιμοποιούν την τεχνολογία CCFL, δηλαδή λυχνίες φθορισμού, με συνέπεια να χαρακτηρίζονται από μειωμένη απόδοση των σκούρων χρωμάτων και υπολογίσιμη κατανάλωση ρεύματος. Αντίθετα, η πιο σύγχρονη τεχνολογία LED δεν αντιμετωπίζει αυτά τα μειονεκτήματα, με το κόστος της να έχει πλέον μειωθεί αρκετά.

Ετσι, σήμερα μπορεί να βρει κανείς LCD οθόνες με φωτισμό LED οι οποίες να είναι οικονομικά προσιτές, όπως η 196V3LSB της Philips, η E2251S της LG, η VA2248 της Viewsonic ή η S24A300B της Samsung. Ακόμη πάντως και συσκευές που φωτίζονται με LED, μπορεί να διαφέρουν ως προς το είδος του πάνελ που χρησιμοποιούν. Πιο συγκεκριμένα, τα μόνιτορ με πάνελ τύπου TN (twisted nematic) έχουν το πλεονέκτημα ότι είναι φθηνά και εξασφαλίζουν γρήγορη απόκριση της οθόνης, επομένως είναι πιο κατάλληλα για βιντεοπαιχνίδια.

Παρόλο που κατασκευαστές σαν τη Samsung ή την LG έχουν λανσάρει στην αγορά οθόνες με πάνελ ΤΝ, οι οποίες αποδίδουν ποιοτική εικόνα, πολλές εταιρείες χρησιμοποιούν ολοένα συχνότερα άλλες, βελτιωμένες λύσεις. Με βασικότερη τα πάνελ τύπου IPS (in-plane switching), τα οποία πετυχαίνουν πιο ζωηρά χρώματα και μεγαλύτερες γωνίες θέασης.

Οσον αφορά μάλιστα τα μόνιτορ έως και 24 ιντσών, υπάρχουν μοντέλα τεχνολογίας IPS με τιμή κάτω από τα 200 ευρώ - ενδεικτικά παραδείγματα είναι το IPS231P της LG, το 237E3QPHSU της Philips, το GL2250M της BenQ και το Ultrasharp U2311H της Dell. Ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζει κάθε συσκευή όλες τις παραπάνω τεχνολογίες φαίνεται από τις παραμέτρους που αντικατοπτρίζουν τις επιδόσεις της.

Μία τέτοια παράμετρος είναι η φωτεινότητα, η οποία εκφράζεται σε cd/m2 και δείχνει πόσο λαμπερή εικόνα μπορεί να αποδώσει η οθόνη: τα 250 cd/m2 θεωρούνται ικανοποιητικά για ένα μόνιτορ γενικής χρήσης, αν και είναι πιθανό να μην αποδειχθούν αρκετά σε περίπτωση που το μόνιτορ πρόκειται να τοποθετηθεί σε χώρο με έντονο φωτισμό. Σημαντικό είναι επίσης, η συσκευή να υποστηρίζει τουλάχιστον ανάλυση 1920x1080 pixel, ώστε να αναπαράγει βίντεο Full HD - κάτι που ισχύει για τις οθόνες 24 ιντσών και άνω.

Παράλληλα, όσο μεγαλύτερο στατικό λόγο αντίθεσης έχει, τόσο πιο «ζωντανές» θα είναι οι εικόνες που προβάλλει. Και η γρήγορη απόκριση του μόνιτορ (που μετριέται σε millisecond) είναι απαραίτητη στα βιντεοπαιχνίδια. Χαρακτηριστικό που στα προσιτά οικονομικά μοντέλα τεχνολογίας ΙPS, κάνει την ZR2240W της HP να ξεχωρίζει.

Δυνατότητες διασύνδεσης

Εκτός από τις επιδόσεις, ένα ακόμη κριτήριο για την επιλογή του κατάλληλου μόνιτορ είναι οι δυνατότητες διασύνδεσης που αυτό δίνει, αφού, εκτός από τις υποδοχές ψηφιακής και αναλογικής σύνδεσης με τον υπολογιστή (DVI και VGA), αρκετά μοντέλα είναι εξοπλισμένα με θύρες DisplayPort ή HDMI – με την τελευταία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απευθείας σύνδεση DVD player και παιχνιδομηχανών.

Από την άλλη μεριά, ορισμένες οθόνες διαθέτουν υποδοχή για κάρτες microSD και θύρες USB, ενώ στην αγορά υπάρχουν επίσης μοντέλα με ενσωματωμένο αποκωδικοποιητή MPEG4, ώστε να αναπαράγουν τα ψηφιακά τηλεοπτικά κανάλια. Ετσι, μοντέλα σαν τα M2350D της LG και SyncMaster T22A550 της Samsung αποτελούν ουσιαστικά συνδυασμό οθόνης υπολογιστή και τηλεόρασης. Οπως είναι φυσικό, οι κορυφαίες (και ακριβότερες) οθόνες διαθέτουν αναβαθμισμένα τεχνικά χαρακτηριστικά και ακόμη πιο εξελιγμένα συστήματα οπίσθιου φωτισμού LED ή τύπους πάνελ, ώστε να προσφέρουν καλύτερη εικόνα, ακόμη υψηλότερη ανάλυση και βελτιωμένη εργονομία.

Πριν πάντως επιλέξει κανείς ποιο μόνιτορ θα αγοράσει τελικά, καλό θα είναι να λάβει υπόψη του και τη διάρκεια της εγγύησης – η οποία δεν θα πρέπει να είναι μικρότερη από δύο χρόνια. Οπως επίσης και την πολιτική που ακολουθεί ο κατασκευαστής αναφορικά με τα «καμένα» pixel, αφού ορισμένες εταιρείες θα αντικαταστήσουν την οθόνη από το πρώτο ελαττωματικό, ενώ άλλες δικαιολογούν την ύπαρξη 2 ή 3 καμένων pixel.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_19/02/2012_473102

Τζον Μέιναρντ Κέινς

Το Προσωπο: 

Τζον Μέιναρντ Κέινς

Οι εκτιμήσεις του θεμελιωτή της Μακροοικονομικής Τζον Μέιναρντ Κέινς 

ακούγονται σήμερα επίκαιρες

Προβλέψεις από το 1919

Το 1919 ο θεμελιωτής της Μακροοικονομικής προκάλεσε σοκ ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού με το προφητικό έργο του «Οι οικονομικές επιπτώσεις της ειρήνης», προειδοποιώντας ότι οι ταπεινωτικοί όροι της Συνθήκης των Βερσαλλιών κινδύνευαν να οδηγήσουν τη Γερμανία είτε στην κομμουνιστική επανάσταση, είτε στον εθνικιστικό ρεβανσισμό. Αφήνουμε στον αναγνώστη να κρίνει αν οι εκτιμήσεις του Κέινς ακούγονται σήμερα επίκαιρες για τους θύτες και τα θύματα του σύγχρονου, ακήρυκτου οικονομικού πολέμου και τις συνθήκες που τον συνοδεύουν.

«Ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε είναι η απότομη καθίζηση του επίπεδου ζωής ευρωπαϊκών πληθυσμών σε σημείο που να συνεπάγεται πραγματική πείνα για κάποιους (...) Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι σίγουρο ότι θα πεθάνουν σιωπηλά. Γιατί η πείνα, ενώ φέρνει σε κάποιους λήθαργο και κατάθλιψη, ωθεί άλλους στην υστερία και την απελπισμένη μανία.

(...) Αντικρίζουμε στην Ευρώπη το θέαμα μιας εκπληκτικής αδυναμίας της μεγάλης καπιταλιστικής τάξης, που αναδύθηκε από τους βιομηχανικούς θριάμβους του 19ου αιώνα και μέχρι πρότινος φάνταζε παντοδύναμη (...). Χθες, οι καπιταλιστές πίστευαν στον εαυτό τους. Τώρα τρέμουν μπροστά σε κάθε προσβολή.

(...) Η οικονομική στέρηση προχωρεί κατά στάδια και όσο οι άνθρωποι την υπομένουν, ο έξω κόσμος δεν δίνει μεγάλη σημασία (...). Κάποια στιγμή, φτάνουμε επιτέλους στο όριο της ανθρώπινης αντοχής και οι σύμβουλοι της απελπισίας και της τρέλας ξυπνούν τους πάσχοντες από τον λήθαργο. Τότε ο άνθρωπος αναταράσσεται και τα δεσμά της συνήθειας χαλαρώνουν. Η δύναμη των ιδεών γίνεται κυρίαρχη και ο άνθρωπος είναι έτοιμος να ακούσει κάθε επαγγελία ελπίδας, αυταπάτης ή εκδίκησης κυκλοφορεί στον αέρα. Καθώς γράφω, οι φλόγες του μπολσεβικισμού φαίνεται για την ώρα να σβήνουν, ενώ οι λαοί Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης καθηλώνονται σε ένα επίφοβο ναρκοπέδιο (...). Ωστόσο, ο χειμώνας έρχεται. Οι άνθρωποι δεν θα έχουν τίποτα να περιμένουν ή να ελπίζουν. Ελάχιστα θα απομένουν για να μετριάσουν τις δυσκολίες ή για να ανακουφίσουν τους λιμοκτονούντες αστικούς πληθυσμούς.

Αλλά ποιος μπορεί να προβλέψει πόσος πόνος μπορεί να απορροφηθεί ή ποια κατεύθυνση θα αναζητήσουν επιτέλους, οι άνθρωποι για να δραπετεύσουν από τα βάσανά τους»;

Πώς και γιατί ξέσπασε η κρίση χρέους

Πώς και γιατί ξέσπασε η κρίση χρέους

Αντιδράσεις εντός και εκτός Ευρωζώνης για τη διαχείριση του προβλήματος και την προτεινόμενη συνταγή στην Ελλάδα

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

«Αν η Ελλάδα έσκαψε μόνη τον λάκκο της δανειζόμενη πέρα από τις δυνατότητές της, όπως πολλοί υποστηρίζουν, υπάρχει επίσης η εντεινόμενη αίσθηση ότι η συνταγή λιτότητας της τρόικας, με περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, θάβει ζωντανή την Ελλάδα μέσα στον λάκκο». Μ’ αυτά τα λόγια υποδέχονταν, την περασμένη Κυριακή, οι New York Times την καρχηδόνια δανειακή συνθήκη, την οποία επέβαλαν στην Ελλάδα οι πιστωτές της. Στην ίδια εφημερίδα, ο Βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Τίλφορντ απέκρουε τη μονόπλευρη ενοχοποίηση της χώρας μας, εκτιμώντας ότι «η αιτία που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη θέση είναι η στρατηγική που της επέβαλε η τρόικα».

Ακόμη περισσότερο προχωρημένο ήταν το σχόλιο του Φρανσουά Σερζάν στη γαλλική Liberation υπό τον τίτλο «Κίνδυνοι»: «Κι αν γινόμαστε όλοι Ελληνες; Μήπως αυτό που επιβάλλεται σήμερα σ’ αυτή τη χώρα, αντικείμενο πιέσεων και εξευτελισμού από τους Ευρωπαίους εταίρους της, προοιωνίζεται εκείνο που θα συμβεί μια μέρα στην Ιταλία, την Πορτογαλία και γιατί όχι στη Γαλλία; (…) Εγκληση του πρωθυπουργού, εγκαθίδρυση ταπεινωτικής επίβλεψης των δημοσίων οικονομικών, επιδεικτική περιφρόνηση, ιδίως από τη Γερμανία, της εθνικής κυριαρχίας (…). Σήμερα είναι οι Ελληνες πολίτες και μεταξύ αυτών οι πιο φτωχοί και ανασφαλείς, που πληρώνουν το τίμημα. Για πόσο καιρό ακόμη θα αποδέχονται το απαράδεκτο»;

Την ίδια ώρα, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του στην τρόικα γιατί, λέει, είναι έτοιμη να παράσχει στην Ελλάδα μεγαλύτερη βοήθεια απ’ ό, τι έχει συμβεί για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Αν αυτή είναι η νοοτροπία του πολιτικού μας προσωπικού, αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «διαπραγματεύσεις» είναι σε θέση να διεξάγει με τους δανειστές. Ωστόσο, ο μύθος του αμαρτωλού έθνους, που οφείλει να υποστεί αγόγγυστα την πτώση από τον υπεσχημένο ευρωπαράδεισο στη μνημονιακή Κοιλάδα των Δακρύων, όσο κι αν αναπαράγεται με μαζοχιστική ευκολία στην Ελλάδα, βρίσκει ολοένα και ισχυρότερο αντίλογο εντός και εκτός συνόρων.

Αλήθειες και ψέματα για την προοπτική της ανάκαμψης

1. Η κρίση της Ευρωζώνης είναι κρίση χρέους και οφείλεται στην υπερδιόγκωση του σπάταλου κράτους στις περιφερειακές χώρες.

Η κρίση δεν ξεκίνησε το 2010 από τη λιλιπούτεια Ελλάδα, αλλά το 2008 στη Γουόλ Στριτ και το Σίτι, όταν έσκασαν οι γιγάντιες φούσκες των τραπεζών. Βασική αιτία της δεν ήταν ένα κράτος πολύ «σπάταλο» σε κοινωνικές παροχές, αλλά ένα νεοφιλελεύθερο κράτος, πολύ γενναιόδωρο απέναντι στις επιχειρήσεις, ιδίως του χρηματοπιστωτικού τομέα, που αιμορραγούσε συνεχώς σε έσοδα λόγω της συρρίκνωσης της φορολογίας των πλουσίων. Στη συνέχεια, η κρίση χρέους επιδεινώθηκε λόγω των σκανδαλωδών προγραμμάτων διάσωσης όχι της Ελλάδας ή της Πορτογαλίας, αλλά των μεγάλων τραπεζών. Μόνο στις ΗΠΑ, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα προσέφερε στις τράπεζες το αστρονομικό ποσό του 1,2 τρισ. (τρισ!) δολαρίων με εξωφρενικό επιτόκιο 0,01%. Το ίδιο συμβαίνει τώρα στην Ευρωζώνη, με την «ανακεφαλαιοποίηση»-διάσωση των τραπεζών, την οποία καλούνται να πληρώσουν οι πολίτες κατά τη γνωστή συνταγή «ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των χρεών».

2. Η Ελλάδα δικαίως παθαίνει όσα παθαίνει γιατί αποτελεί μοναδική περίπτωση υπερχρέωσης, κρατισμού και διαφθοράς στην Ευρώπη.

Η Ιταλία με τη βιομηχανική παράδοση και μέλος του G-7 μας ακολουθεί κατά πόδας, ενώ η Γαλλία, πέμπτη πλουσιότερη χώρα του κόσμου, βομβαρδίζεται καθημερινά από τα ίδια ρεφρέν -«ζούμε πέραν των δυνατοτήτων μας, οι οίκοι αξιολόγησης μάς στερούν το ποθητό ΑΑΑ, η λιτότητα είναι αναπόδραστη κ.λπ.»- από τον Σαρκοζί. Η διαφθορά -όταν π.χ. αγοράζουμε Λέοπαρντ ή παραλαμβάνουμε τον «Παπανικολή» ή λαδωνόμαστε από τη Siemens- θέλει δύο, όπως τα γερμανικά πλεονάσματα προϋποθέτουν τα ελληνικά ελλείμματα. Μια από τις βασικές αιτίες υπερχρέωσης είναι το ίδιο το μνημονιακό «πρόγραμμα διάσωσης», που ανέβασε το χρέος από 120% σε 169% του ΑΕΠ - και ακόμη κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν με το δεύτερο «πρόγραμμα διάσωσης» θα έχουμε επανέλθει στο 120% απ’ όπου ξεκινήσαμε το… 2020!

3. Δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά να δεχθούμε το Μνημόνιο ΙΙ, για να ελαφρύνουμε το τεράστιο χρέος μας, γύρω στα 30.000 ευρώ για κάθε Ελληνα.

Το χρέος δεν το πληρώνει κάθε πολίτης μέσα σε ένα χρόνο, αλλά το ελληνικό κράτος (που έχει πολλές πηγές εσόδων πέραν των εισοδημάτων των μισθωτών) μέσα σε δεκαετίες. Από τα 130 δισ. που σχεδιάζουν να μας δώσουν με την ταπεινωτική διαδικασία του κλειστού λογαριασμού, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος δεν θα πάει για μισθούς και συντάξεις (αυτά πληρώνονται κυρίως από αυτά που εμείς παράγουμε), αλλά για αποπληρωμή των δανειστών. Αυτά που όντως θα χρειαστούμε αν αύριο το πρωί κάνουμε στάση πληρωμών, δεν είναι τα 130 δισ. αλλά τα μόλις 5 δισ. στα οποία, όπως είπε στη Βουλή ο κ. Παπαδήμος, έχει μειωθεί το πρωτογενές μας έλλειμμα. Πέντε δισ. για ένα έθνος 11 εκατομμυρίων σημαίνουν ότι μας αναλογεί να εξοικονομήσουμε 1,25 ευρώ τη μέρα - έναν καφέ ή μια τυρόπιτα, αν εφαρμόσουμε τη λογική του «τι χρωστάει ο καθένας μας»…

4. Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν μπορούν να δεχθούν να πληρώσουν τα δικά μας χρέη.

Οι λαοί των πλουσίων κρατών δεν πληρώνουν τα δικά μας χρέη, αλλά τα χρέη των δικών τους τραπεζών με απλό διάμεσο την Ελλάδα. Ο πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Μισέλ Ροκάρ έγραψε πρόσφατα στη Le Monde άρθρο με τίτλο «γιατί τα κράτη να πληρώνουν 600 φορές περισσότερο από τις τράπεζες»; Γιατί άραγε να δανείζει η ΕΚΤ τις τράπεζες με επιτόκιο 1% και τα κράτη να υποχρεώνονται να δανείζονται με 6,7 και 8%; «Να σε κυβερνά το οργανωμένο χρήμα είναι εξίσου επικίνδυνο με το να σε κυβερνά το οργανωμένο έγκλημα», είχε πει ο Ρούζβελτ.

5. Η εσωτερική υποτίμηση είναι ο μόνος δρόμος για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα απέναντι σε Ισπανία, Πορτογαλία κ.λπ.

Υποτίθεται ότι μπήκαμε στην «ευρωπαϊκή οικογένεια» της συνοχής και της αλληλεγγύης, για να ανακαλύψουμε ξαφνικά ότι βρισκόμαστε σε μια ρωμαϊκή αρένα, όπου ισχύει το «ο θάνατός σου, η ζωή μου». Εντάξει. Αλλά η μείωση του κόστους εργασίας είναι μόνο ένας, ο πιο βάρβαρος, τρόπος αύξησης της ανταγωνιστικότητας, ο άλλος είναι η αύξηση της προστιθέμενης αξίας με επενδύσεις, καινοτομία κ.λπ. Μόλις προχθές, η Ισπανία του Ραχόι μείωσε στο ελάχιστο τις αποζημιώσεις απολύσεων για να γίνει κι αυτή «πιο ανταγωνιστική». Αν όλοι οι «εταίροι»- μονομάχοι ακολουθήσουμε τη λογική της εσωτερικής υποτίμησης, αύριο θα ανταγωνιζόμαστε όχι τους Πορτογάλους, αλλά τους Βούλγαρους και μεθαύριο τους Κινέζους σε μια εφιαλτική, καθοδική σπείρα χωρίς τέλος. Αντίθετα, η εξωτερική υποτίμηση ύστερα από την ανάκτηση του εθνικού νομίσματος (αν εμείς το επιλέξουμε και όχι αν μας εκδιώξουν οι δανειστές μας), με όλα της τα αναπόφευκτα προβλήματα, θα αυξήσει αμέσως την ανταγωνιστικότητα, ιδίως της λεγόμενης «εθνικής βιομηχανίας» μας, του τουρισμού.

6. Οι θυσίες με τη νέα δανειακή σύμβαση θα είναι μεγάλες, αλλά θα μας οδηγήσουν έξω από το τούνελ, σε μια βιώσιμη ανάκαμψη.

Οπως γράφει ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης: «Το ότι θα αποτύχει (το Μνημόνιο ΙΙ) είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη εδώ και πολλούς μήνες βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα, τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα και την ανεργία να πετάει στο 20,9%, το πλάνο του Μνημονίου ΙΙ βρίσκεται ήδη νοκ- άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο (…). Κάθε μέρα που περνάει ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που κερδίζουν με το Μνημόνιο ΙΙ ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη».

Τα εργαλεία κατασκευής της συλλογικής ενοχής

Εξαιρετικά επίκαιρο, το τελευταίο βιβλίο του Μαουρίτσιο Λαζαράτο έχει τίτλο «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου: δοκίμιο για τη νεοφιλελεύθερη συνθήκη». Κεντρική θέση του Ιταλού φιλοσόφου είναι ότι, σε αντίθεση με τον κλασικό φιλελευθερισμό που θεμελιώνει την οικονομία πάνω στις σχέσεις ελεύθερης ανταλλαγής μεταξύ νομικά ισότιμων υποκειμένων, η νεοφιλελεύθερη οικονομία οικοδομείται πάνω στην ασύμμετρη σχέση ισχύος δανειστή - χρεώστη. Στον σύγχρονο κόσμο, το χρέος, ιδιωτικό και κρατικό, γίνεται κεντρική κατηγορία όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξης.

Επικαλούμενος τη «Γενεαλογία της Ηθικής» του Νίτσε, ο Λαζαράτο μας θυμίζει ότι στη γερμανική γλώσσα η θεμελιώδης ηθική έννοια της ενοχής (Schuld) παραπέμπει στην πολύ υλική έννοια των χρεών (Schulden). Την ίδια γραμμή σκέψης ακολουθεί «Η γέννηση της τραγωδίας», έργο της νεότητας του Νίτσε, στην οποία διεκτραγωδείται η «υποδούλωση του γερμανικού πνεύματος» εξαιτίας του πλέγματος ενοχής που κληρονόμησε από τον ιουδαϊκό - ρομανικό πολιτισμό. Ως μόνο δρόμο αναγέννησης ο νεαρός Νίτσε έβλεπε τη δυνατότητα του γερμανικού πνεύματος να επιστρέψει στην «υπέροχη ιδέα του τελεσφόρου αμαρτήματος», το Προμηθεϊκό ιδανικό των Ελλήνων, γενικότερα δε «να προσκολληθεί ακλονήτως στα διδάγματα μόνον ενός λαού, από τον οποίον το να μαθαίνει κανείς είναι ήδη περιφανής δόξα και εξαιρετική τιμή - από τον ελληνικόν λαόν».

Η σύγχρονη Γερμανία υπέστη τις επιπτώσεις από το πλέγμα συλλογικής ενοχής που της κληροδότησε ο Ναζισμός. Σήμερα φαίνεται να το έχει ξεπεράσει για τα καλά, αλλά μόνο για να επιβάλει στους αδύνατους εταίρους της ένα άλλο πλέγμα συλλογικής ενοχής, υφασμένο γύρω από το οικονομικό τους χρέος. Κάτι που δεν θα πετύχαινε, βέβαια, χωρίς τη σύμπραξη πολιτικών όπως κορυφαίων στελεχών της προηγούμενης κυβέρνησης που διαλαλούσαν στην οικουμένη ο ένας ότι «κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα», ο άλλος ότι η οικονομία μας είναι «Τιτανικός» και ο τρίτος ότι «μαζί τα φάγαμε».

Στο προαναφερθέν βιβλίο του, ο Λαζαράτο καυτηριάζει την τυφλή ενοχοποίηση των «ελληνικών παρασίτων» και τάσσεται υπέρ της διαγραφής του χρέους, μηχανισμού όχι μόνο οικονομικού εκβιασμού, αλλά και ακύρωσης κάθε εναλλακτικού μέλλοντος για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο Ιταλός φιλόσοφος μας θυμίζει παλιότερη συνέντευξη του Γάλλου συναδέλφου του, Φελίξ Γκουαταρί, στην ελληνική κρατική τηλεόραση, λίγους μήνες πριν από το θάνατό του, το 1992, απ’ όπου το απόσπασμα:

«Η Ελλάδα είναι κακός μαθητής της Ευρώπης. Αυτό είναι το μεγάλο της προσόν. Ευτυχώς που υπάρχουν κακοί μαθητές σαν την Ελλάδα, φορείς πολυπλοκότητας, άρνησης μιας ορισμένης γαλλογερμανικής κανονικοποίησης. Λοιπόν, συνεχίστε να είσθε κακοί μαθητές κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε καλοί φίλοι σας».

Διαβάστε

- J.M. Keynes, «The Economic Consequences of Peace», Emereo, 2011.

- M. Lazzarato, «La fabrique de l’homme endette», Amsterdam, 2011.

- Φρ. Νίτσε, «Η γένεσις της τραγωδίας» (μτφ. Ν. Καζαντζάκη), Γ. Φέξης, 1965.

- Γ. Βαρουφάκης, «Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας», Protagon.gr, 28 Απριλίου 2010.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_19/02/2012_473115

Σεΐχηδες για τις ανάγκες της προπαγάνδας

Σεΐχηδες για τις ανάγκες της προπαγάνδας

30/03/2012

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Αν εξαιρέσουμε το PSI – το οποίο, ως γνωστόν απέτυχε, διαφορετικά για ποιο λόγο να μετατραπεί σε υποχρεωτικό και να ενεργοποιηθούν τα cds; - η κυβέρνηση Παπαδήμου καθόταν και μας κοιτούσε ακίνητη εδώ και τέσσερις ολόκληρους μήνες.

Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε, ανάλογα με τις κομματικές ανάγκες και τις προσωπικές φιλοδοξίες - αρκεί να θυμηθούμε ότι ο κ. Παπουτσής εγκατέλειψε σύξυλο το υπουργείο του για να θέσει μια υποψηφιότητα που… τελικά δεν έθεσε και πέρασαν δέκα μέρες μέχρι να αποφασίσει ο πρωθυπουργός την μεγάλη πρωτοτυπία της αντικατάστασής του από τον κ. Χρυσοχοΐδη.

Μήνας έμπαινε, μήνας έβγαινε και δεν κουνιόταν φύλλο σε κανέναν τομέα.

Και ξαφνικά, ανασκουμπώθηκαν όλοι να τα λύσουν όλα λίγες μέρες πριν από τη διάλυση της Βουλής.

Ο Χρυσοχοΐδης «χτίζει» κέντρα για τους μετανάστες.

Η Διαμαντοπούλου (που τον αντικατέστησε, για να μην ξεχνιόμαστε) τρέχει (και αυτή μετά τον προκάτοχό της) στη Γερμανία για να σαγηνεύσει τους πολύφερνους επενδυτές.

Ο Πάγκαλος έφυγε (πάλι) για το Κατάρ, προκειμένου να φέρει τις επενδύσεις που δεν έφερε επί 2,5 χρόνια.

Και ο Παπακωνσταντίνου… βρήκε πετρέλαιο χωρίς ΑΟΖ!

Πολύ ωραία όλα αυτά για την εξυπηρέτηση της προεκλογικής προπαγάνδας και τον γενικό αποπροσανατολισμό, αλλά, συγγνώμη, γι’ αυτό το τελευταίο (το πετρέλαιο), εμείς πρέπει να χαρούμε ή να ανησυχήσουμε;

Με δεδομένο ότι την κρίσιμη ώρα βρίσκεται πάντα ο Economist να οργανώσει ένα συνέδριο – τι διάβολο, στο τσεπάκι τους τα έχουν τα συνέδρια; - αυτή τη φορά το θέμα ήταν η ενεργειακή συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ.

Και να οι υπογραφές και να οι συναντήσεις και να οι ομιλίες και να τα μνημόνια – άλλο που τελικά αυτό που υπογράφηκε ήταν… μνημόνιο για το νερό, δεν βαριέστε, σε ρευστή μορφή είναι όλα.

Όσο για τον κ. Παπακωνσταντίνου, έγινε τώρα ειδικός… πετρελαιολόγος.

Είναι καταπληκτικό πώς μερικές ιδιοφυίες αποδίδουν σε όποιο πόστο κι’ αν βρεθούν!

Είναι καταπληκτική η ικανότητα αφομοίωσης των θεμάτων εκ μέρους των ιδιοφυών.

Οπότε, τεχνηέντως διοχετεύθηκε πως, στο περιθώριο του συνεδρίου, τον κ. Παπακωνσταντίνου πλησίασαν εκπρόσωποι των εταιριών Delek και Noble Energy, που δραστηριοποιούνται στο Ισραήλ και στην Κύπρο, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον τους για τους υδρογονάνθρακες της Ελλάδας.

Αν δεν ήμασταν σίγουροι πως πρόκειται για σκέτη προπαγάνδα και αν οι εκλογές δεν βρίσκονταν προ των πυλών, θα έπρεπε χωρίς αμφιβολία να ανησυχήσουμε.

Αλλά, ησυχάστε, πρόκειται για άλλο ένα επεισόδιο του «Πετρέλαια υπάρχουν!», μετά το γνωστό «Λεφτά υπάρχουν!».

Διαφορετικά, θα έπρεπε το δίχως άλλο να έχουμε καταληφθεί ήδη από πανικό.

Με δεδομένες τις καταστροφικές συνέπειες του συγκεκριμένου ανθρώπου στο τιμόνι (λέμε τώρα) του υπουργείου Οικονομικών, έπρεπε αυτή τη στιγμή (αν δεν επρόκειτο για πούρα προπαγάνδα) να τρέχουμε και να μην φθάνουμε.

Ως γνωστόν, πρόκειται για τον άνθρωπο που έλαβε μέρος στη δυσφήμηση της χώρας και στη διόγκωση του ελλείμματος.

Ως γνωστόν, πρόκειται για τον άνθρωπο που μας σέρβιρε το Μνημόνιο (εξασφαλίζοντας για τον εαυτό του αυτοκρατορικές εξουσίες και καταργώντας με τροπολογία την κύρωση των δανειακών συμβάσεων από τη Βουλή), χωρίς ποτέ να διαπραγματευτεί το παραμικρό.

Επομένως, θα διατρέχαμε μεγάλο κίνδυνο αν πράγματι διαπραγματευόταν τα θέματα των πετρελαίων με τις εταιρίες που τον προσέγγισαν – ελπίζουμε να μην το διανοήθηκε καν.

Ησυχάστε, λοιπόν, το μεγάλο αυτό εθνικό – οικονομικό ζήτημα σ’ αυτή τη φάση εξυπηρετεί τις ανάγκες της προπαγάνδας.

Α, να μην το ξεχάσω: Ο κ. Παπακωνσταντίνου απάντησε και σε ερωτήσεις για την ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).

Και απάντησε ότι  η Ελλάδα θα κάνει «τα απαιτούμενα βήματα στον κατάλληλο χρόνο». (Προφανώς θεωρεί ότι η αυτού μεγαλειότης του είναι η… Ελλάδα)!

Όπως είπε, «δεν θα κάνουμε πολιτική φουτμπόλ με ένα ζήτημα τόσο σημαντικό για τη χώρα», παραπέμποντας παράλληλα σε δηλώσεις του υπουργού των Εξωτερικών (που πάντως έχει πει πως η ανακήρυξη της ΑΟΖ «είναι κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα δεν τα απεμπολούμε»).

Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί προς στιγμήν φοβηθήκαμε πως ο «μέγας διαπραγματευτής» εκτός από… υπουργός Πετρελαίου έγινε και υπουργός των Εξωτερικών…

Υ.Γ. Ο ένας με το Κατάρ, ο άλλος με τη Noble Energy, σε λίγο θα κυκλοφορούν με κελεμπίες – για τις ανάγκες της προπαγάνδας, πάντοτε!

http://www.elzoni.gr/html/ent/364/ent.20364.asp