Ανοικτή επιστολή στην Ελευθερία : "Οι θέσεις μας"

Έλαβα σήμερα από μια φίλη του ιστολογίου μου την παρακάτω παρατήρηση σε μια ανάρτηση που έκανα. Εκτιμώντας την καλοπροαίρετη κριτική της αισθάνθηκα την ανάγκη να της απευθύνω και εγώ την ανοικτή επιστολή που ακολουθεί σχετικά με τις θέσεις του «Μπόρα είναι θα περάσει»

Το σχόλιο της έχει ως ακολούθως:

«Εεε, συγνώμη κι όλας αλλά προφανώς δυο ευαίσθητα κορίτσια ξέσπασαν όλη την κούραση της ημέρας, ήταν και σημαιοφόροι... Δεν μειώνω τίποτα από την αξία και τη συγκίνηση που μας δίνει ο Εθνικός μας Υμνος. Και γω πάντα νιώθω την καρδιά μου να φτερουγάει όταν τον τραγουδω. Αλλά να μην φτανουμε σε υπερβολές.. Όταν πρωτογράφτηκα σ' αυτό το blog δεν ήταν αυτό το κλίμα.. Τον τελευταιο καιρό αισθάνομαι ότι το έχετε ρίξει στον άκρατο πατριωτισμό, χωρίς την ανάλογη κριτική σκέψη. Ετσι μου φαίνεται. Ελπιζω να μην κακοφανιστείτε».

Αγαπητή Ελευθερία

Αυτό το blog είναι απόσταγμα ψυχής που σημαίνει ότι δεν μπορώ να στέκομαι απλός παρατηρητής των όσων συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα μας χωρίς να πάρω προσωπική θέση με κριτική ματιά (έστω και αν πολλές φορές αυτή η ματιά παρουσιάζεται από αναρτήσεις άλλων blog) και να μην προσπαθήσω να ανυψώσω, όσο μπορώ, το ηθικό των συμπατριωτών μας υποστηρίζοντας την άποψη ότι τίποτα δεν τέλειωσε και ότι αυτός ο τόπος αναστήθηκε πολλές φορές από τις στάχτες του επειδή κάποιοι θέλησαν να αγωνιστούν και δεν το έβαλαν κάτω.

Μπορεί αυτό να με κάνει να αποκλίνω, αυτή την περίοδο, από τον αρχικό σχεδιασμό αυτού του blog αλλά οι συνθήκες από την ημέρα που γεννήθηκε αυτή η ιστοσελίδα μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει δραματικά και έχουν υπάρξει τέτοιες και τόσο  δραματικές εξελίξεις που δεν μου επιτρέπουν να κλείνω τα μάτια μου, τα αυτιά μου, να σιωπήσω και  να πορευθώ με αυτή την σκέψη που επιζητούν να μας επιβάλλουν τα ΜΜΕ, τα δύο «μεγάλα κόμματα» και η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Όταν βλέπω την πατρίδα μου να τσαλακώνεται, όταν βλέπω ανθρώπους να κοιμούνται στα παγκάκια και να ψάχνουν τα σκουπίδια γιατί δεν έχουν να φάνε, όταν βλέπω ανθρώπους να αυτοκτονούν από απόγνωση, είτε γιατί δεν θέλουν να γίνουν βάρος στα παιδιά τους και στους γύρω τους, είτε γιατί δεν έχουν την δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στους κεφαλικούς και λοιπούς φόρους και στα δυσβάστακτα μέτρα μια αμοραλιστικής κυβέρνησης-συμπολίτευσης  που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους (δηλαδή των διεθνών τοκογλύφων) και η ευημερία των αριθμών και όχι των πολιτών που συνιστούν το κράτος, τότε πώς να μείνω απαθής παρατηρητής;

Για να σου δώσω να καταλάβεις πως αισθάνομαι θα επικαλεστώ δύο αποσπάσματα από δικές σου αναρτήσεις στο blog «Το ημερολόγιο της Ελευθερίας» (http://freihi.blogspot.com) όπου και εσύ εκεί εκφράζεις τον «πόνο σου» για όσα συμβαίνουν.

Γράφεις στην ανάρτησή σου για το κάψιμο του «Αττικόν» : «Πώς είναι δυνατόν να αφήνουμε αυτό το δίδυμο κουκουλοφόρους-ματατζήδες που ουσιαστικά είναι ένα, να καίνε την Αθήνα, μόνο και μόνο για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο; Πώς γίνεται αυτό, γιατί δε βρίσκεται κάποιος να μιλήσει, να απευθυνθεί κάπου, δεν ξέρω... Μα πώς κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι τα βράδια; Με τι καρδιά;»  

Και στην ανάρτησή σου για την ιστορία του Βυζαντίου γράφεις : «Η Βυζαντινή ιστορία πονάει γιατί απ' τη στιγμή που ξεκινά, ο χρόνος μετράει αντίστροφα -τικ τακ, τικ τακ- και με ωρολογιακή ακρίβεια βαδίζουμε προς το τέλος. Ένα τέλος που βάσταξε πολύ. Όμως ποια άλλη αυτοκρατορία μέσα στην ιστορία έχει κρατήσει χίλια χρόνια; Και πάντα σιγοψιθυρίζουμε κάτι, που το γνωρίζουμε πως είναι ανέφικτο, αλλά που μας γεμίζει νοσταλγική ευδαιμονία. "Πάλι με χρόνους με καιρούς, πάλι δικιά μας θα 'ναι..." Γιατί εκείνο έτσι είναι, που θα έλεγε και η Λωξάντρα.»

Αυτή είναι και η δική μου απάντηση αγαπητή Ελευθερία, «γιατί εκείνο έτσι είναι»  για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα και πονάνε και με αναγκάζουν να βγάζω αυτό που αποκαλείς εσύ «άκρατο πατριωτισμό» και δεν είναι τίποτε άλλο από μια φωνή που θέλει να φωνάξει και να καλέσει τους συμπατριώτες μας να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες της φαιάς προπαγάνδας και να αποδεχθούν ότι τίποτα δεν τέλειωσε γιατί αυτός ο τόπος κρύβει τεράστια δύναμη στα σπλάχνα του και στις καρδιές των ανθρώπων του.

Και επίτρεψε μου μια τελευταία τεχνοκρατική άποψη σαν οικονομολόγου.

Ο τόπος οδηγήθηκε στην σημερινή δεινή θέση του από τα λάθη (εσκεμμένα και μη) των πολιτικών των δύο «μεγάλων κομμάτων» που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και που σήμερα έχουν το θράσος να μας παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί μας σωτήρες. Ακολούθησαν και ακολουθούν και σήμερα μια λανθασμένη πολιτική που  φέρνει την οικονομική ύφεση, την διάλυση του κοινωνικού ιστού, και την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και πλουτοπαραγωγικών πηγών σε απρόσωπους κεφαλαιούχους και όλα αυτά χωρίς τον παραμικρό δισταγμό και την παραμικρή ντροπή.

Η πολιτική που ακολουθούν, και προσπαθούν με προπαγανδιστικούς τρόπους και με πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ να μας επιβάλλουν, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη, αναποτελεσματική, και δεν οδηγεί πουθενά. Το κακό είναι ότι οι πολιτικοί μας δεν έχουν το θάρρος να το παραδεχθούν, να ζητήσουν συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό και να αναζητήσουν άλλους δρόμους και μια άλλη οικονομική πολιτική, που να είσαι σίγουρη ότι υπάρχει, και που μπορεί να βγάλει την χώρα από τον φαύλο κύκλο στον οποίο την οδηγήσανε.

Το blog αυτό τουλάχιστον μέχρι την ημέρα της πολυπόθητης αλλαγής – απαλλαγής θα συνεχίσει τον αγώνα του και θα στέκεται πλάι στους δεινοπαθούντες συμπατριώτες μας στον αγώνα τους για μια καλύτερη, δικαιότερη, δημοκρατική πατρίδα.

Σε ευχαριστώ για την υπομονή σου.

Κων/νος Γραικιώτης

Οικονομολόγος