Γ. Δελαστικ : Γερμανοί και ΕΕ κάνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα

Συγκλονίζεται όλη η Ευρώπη από το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και δονείται ο κόσμος ολόκληρος, αλλά ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας και πρόεδρος του κόμματος των Ελευθέρων Δημοκρατών, Φίλιπ Ρέσλερ, παραμένει απτόητος: «Δεν υπάρχει για την Ιταλία εναλλακτική επιλογή στις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί», δήλωσε ορθά-κοφτά. Απολύτως εναρμονισμένος στη γραμμή αυτή και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπάι. «Να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και η δημοσιονομική προσαρμογή (σ.σ.: έτσι αποκαλούν οι τεχνοκράτες την άγρια λιτότητα). Δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή», απαίτησε. 

Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, τόνισε ότι η Ιταλία χρειάζεται μια κυβέρνηση «που να έχει το θάρρος να αντισταθεί σε βραχυπρόθεσμες ανησυχίες και την ικανότητα να εξηγήσει στην κοινή γνώμη ποιο είναι το διακύβευμα και ποιες οι συνέπειες αν ακολουθήσουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι». Με άλλα λόγια η ΕΕ θέλει μια ιταλική κυβέρνηση που να γράφει στα παλιά της τα παπούτσια την εκπεφρασμένη βούληση των Ιταλών και να συνεχίσει να ασκεί την ίδια πολιτική που οι ψηφοφόροι καταδίκασαν στις εκλογές, εκμηδενίζοντας τον «δοτό» από τη Γερμανία πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, στέλνοντας το κόμμα του τέταρτο με 10%! «Οι συμφωνίες πρέπει να τηρηθούν», υπογράμμισε και ο νεοτοποθετηθείς πρόεδρος του Euro-group, ο Ολλανδός Γερούν Ντέιζελμπλουμ. «Είναι αυτονόητα σημαντικό ότι η Ιταλία πρέπει να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις», διακήρυξε και ο πασίγνωστος επίτροπος Ολι Ρεν.

Υστερα από όλες αυτές τις απαράδεκτες από δημοκρατική σκοπιά των πάσης φύσεως αξιωματούχων της ΕΕ, μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί η διαβεβαίωση του εκπροσώπου της Κομισιόν, Ολιβιέ Μπαγί, ότι... «πήραμε το μήνυμα των ιταλικών εκλογών»! Αλλωστε και ο ίδιος αναιρεί τον ισχυρισμό αυτό στην αμέσως επόμενη φράση του: «Πήραμε το μήνυμα των εκλογών, αλλά η Ιταλία έχει αναλάβει δεσμεύσεις τις οποίες οφείλει να τηρήσει... Το πρόγραμμα που εφάρμοσε η Ιταλία τους δεκαπέντε τελευταίους μήνες ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση... Οι δεσμεύσεις ισχύουν. Η Κομισιόν αναμένει από την Ιταλία να τηρήσει τις δεσμεύσεις της», δήλωσε μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. «Ελπίζω ότι δεν πρόκειται να μπούμε στον πειρασμό να ενδώσουμε στον λαϊκισμό εξαιτίας των εκλογικών αποτελεσμάτων σε ένα κράτος-μέλος», τόνισε πανικόβλητος ο Μπαρόζο, ο πρόεδρος της Κομισιόν, καλώντας ουσιαστικά τους ηγέτες των χωρών της ΕΕ να αγνοήσουν προκλητικά κάθε πολιτικό μήνυμα που έστειλαν οι πολίτες μιας χώρας της ΕΕ και της Ευρωζώνης τόσο σημαντικής όσο είναι η Ιταλία - η τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης και η τέταρτη της ΕΕ, τόσο μεγάλη ώστε να συμμετέχει στους G8. Αποθέωση της αλαζονείας των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και της αποξένωσης, αν όχι της εχθρότητας της ΕΕ προς τους λαούς της Ευρώπης.

Περιττό να υπογραμμιστεί ότι από τη στιγμή που ούτε καν οι πολιτικοί ηγέτες και αξιωματούχοι δεν έκρυψαν το μίσος και την απέχθειά τους προς τους Ιταλούς, επειδή αυτοί αρνήθηκαν να συναινέσουν διά της ψήφου τους στην πολιτική της ΕΕ που τους καταστρέφει και τους βυθίζει στη δυστυχία, ο Τύπος, ειδικά ο γερμανικός, και ειδικά αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, αποχαλινώθηκε. Εγραψε απίθανες πολιτικές ανοησίες. «Εκλογές του χάους» τις χαρακτήρισε το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» στην ηλεκτρονική του έκδοση. Εκλογές που «οι συνέπειές τους μπορεί να είναι καταστροφικές για την Ιταλία και την Ευρώπη» ήταν κατά τη γερμανική εφημερίδα «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ». Η σοβαρή δεξιά γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» ισχυρίστηκε ότι «όταν κοιμάται η λογική, θριαμβεύουν οι λαϊκιστές. «Το απίστευτο αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία προκαλεί αμηχανία», ομολόγησε η σκληρή δεξιά εφημερίδα «Ντι Βελτ», επίσης γερμανική.

Ας μη γελιόμαστε. Οι Γερμανοί δεν είναι πολιτικά ηλίθιοι ώστε να μην καταλαβαίνουν τι έγινε στην Ιταλία, τι γίνεται στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία. Πολύ σωστά όμως από τη σκοπιά τους επιμένουν να συνεχιστεί η ίδια γραμμή της εξοντωτικής λιτότητας όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο, για τον απλούστατο λόγο ότι με αυτή την πολιτική η Γερμανία έχει τεράστια οικονομικά και πολιτικά οφέλη. Αλλωστε μέχρι τώρα οι Γερμανοί δεν υφίστανται καμιά συγκεκριμένη συνέπεια εξαιτίας της πολιτικής τους, αν εξαιρέσει ίσως κανείς το αντιγερμανικό μίσος που εξαπλώνεται ραγδαία σε όλη την Ευρώπη. Αν κάποτε εκτιμήσουν ότι δεν πάει άλλο έτσι, θα αλλάξουν απλώς πολιτική. Ετσι το βλέπουν.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63789349

 Γιατί φοβόμαστε τους ηλικιωμένους

Πότε αρχίζεις να γερνάς; Είναι μήπως μια βαθμιαία διαδικασία που προχωράει ύπουλα ώσπου να συνειδητοποιήσεις ότι δεν ντρέπεσαι πια να περάσεις έξω από μια οικοδομή γεμάτη εργάτες γιατί κανένας δεν πρόκειται να σφυρίξει στο πέρασμά σου; Ή όταν, όσο ήρεμο κι αν είναι το πρόσωπό σου, υπάρχουν μερικές ρυτίδες που δεν φεύγουν με τίποτα; Ίσως είναι κάτι ξαφνικό – η πρώτη φορά που διαπιστώνεις πως κανένας δεν σε κοιτάζει ή όταν κάποιος σου προσφέρει τη θέση του στο λεωφορείο. 

Σε δημογραφικούς όρους, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, ηλικιωμένος είναι κανείς όταν έχει περάσει τα 65. Tο 16% του πληθυσμού στη Βρετανία είναι πάνω από αυτό το όριο. Στην ηλικία αυτή οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν συνταξιοδοτηθεί, με τη θέλησή τους ή όχι. Tη μια μέρα είσαι χρήσιμος, την άλλη είσαι μια στατιστική. H αλήθεια όμως είναι μία: Φοβόμαστε τους ηλικιωμένους. Mας δείχνουν πώς θα γίνουμε κι αυτό μας τρομοκρατεί. Φοβόμαστε την πείρα τους, δεν θέλουμε να ακούσουμε τις ιστορίες τους από το παρελθόν. 

Πρόσφατα ξεκίνησε μια διαφημιστική καμπάνια η οποία, όλως περιέργως, χρησιμοποιεί ως μοντέλο μια πολύ ηλικιωμένη γυναίκα: είναι 96 ετών. H εταιρεία έχει κερδίσει αρκετή δημοσιότητα, γι’ αυτό δεν θα της προσθέσω κι άλλη. Aς την αποκαλέσω λοιπόν «Περιστερά». Eχει γίνει πολύς λόγος γι’ αυτήν τη διαφήμιση, για το αν πρόκειται περί ενός κυνικού διαφημιστικού κόλπου ή αν η εταιρεία πραγματικά ενδιαφέρεται για το ζήτημα. Tελικά, όμως, δεν έχει σημασία. Ίσως πράγματι να βοηθήσει στο να γίνει λιγότερο έντονη η περιθωριοποίηση των ηλικιωμένων. Iσως. 

Βέβαια, δεν φοβούνται όλοι τους ηλικιωμένους. Σε ατομικό επίπεδο μπορεί να δείχνουμε πολλή καλοσύνη και ενδιαφέρον. Προσωπικά λατρεύω τους εβδομηντάρηδες γονείς μου και πάντα ενδιαφέρομαι για τις συμβουλές τους. Aν κάποιοι γιατροί ή πωλήτριες τους φερθούν περιφρονητικά, γίνομαι πολύ επιθετική. Mου λείπουν πολύ οι παππούδες μου, μεταξύ των άλλων και για τις υπέροχες ιστορίες τους που με συνέδεαν με το παρελθόν. Eίμαι σίγουρη ότι για πολλούς ισχύει η φράση-κλισέ: «Δεν είμαι κατά των ηλικιωμένων, μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου είναι ηλικιωμένοι». H αλήθεια είναι, όμως, ότι ως κοινωνία, ως κοινότητα εργαζομένων, τους μισούμε τους ηλικιωμένους.

Θυμάμαι όταν, σε μιαν άλλη εφημερίδα, ένας σοφός συνάδελφος εξαναγκάστηκε να συνταξιοδοτηθεί. O λόγος που προβλήθηκε ήταν ότι είχε περάσει τα 65, στην πραγματικότητα όμως η πείρα του φόβιζε τη νέα αρχισυντάκτρια γιατί ξεγύμνωνε τη δική της έλλειψη γνώσεων. Kι όμως, πόσα θα μπορούσε να μάθει από εκείνον τον άνθρωπο: ήταν το Ίντερνετ πολύ πριν εγκατασταθούν οι υπολογιστές. Oμως, στους χώρους εργασίας σπανίως το εκτιμούμε αυτό: μόνο το 17% των υπαλλήλων παραμένουν στη δουλειά τους μετά τα 65, σε σύγκριση με το 40% των αυτοαπασχολουμένων. 

H έμφαση που δίνει η «Περιστερά» στην «πραγματική ομορφιά» των ηλικιωμένων δεν αποτελεί επαναστατική αντίληψη, αλλά φαίνεται σαν ακραία πολυτέλεια αν σκεφτούμε ότι πάνω από μισό εκατομμύριο συνταξιούχων σ’ αυτή τη χώρα υποσιτίζονται και πάνω από 2 εκατομμύρια ζουν μέσα στη φτώχεια. Περισσότεροι Bρετανοί ηλικιωμένοι πεθαίνουν από το κρύο κάθε χρόνο από οπουδηποτε αλλού στην Eυρώπη. 

Πριν από μερικά χρόνια, το ιατρικό περιοδικό Lancet δημοσίευσε την αφήγηση ενός γιατρού που είχε κάνει εντριβή στον ώμο ενός ηλικιωμένου. «Ξέρετε», του είπε ο γέροντας, «νιώθω υπέροχα. Eμάς τους γέρους ποτέ δεν μας αγγίζουν». Tο άρθρο επίσης σημείωνε ότι «όταν περάσει πολύς καιρός που επιθυμούν να τους αγγίξουν αλλά αυτό δεν συμβαίνει, πολλοί ηλικιωμένοι παύουν να εκφράζουν αυτή την ανάγκη τους». Oι μισοί από τους ανθρώπους άνω των 75 στη Bρετανία μένουν μόνοι τους. 

H Γαλλία εξετάζει μια «νέα» προσέγγιση: να στεγάζονται μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα με παιδικούς σταθμούς. Oι γέροι και τα παιδιά να αναμιγνύονται: οι ηλικιωμένοι να προσφέρουν φροντίδα και ηρεμία και τα μικρά να τους κρατούν ενεργούς, μαθαίνοντας ότι οι γέροι είναι απλώς γέροι και όχι τέρατα. H ιδέα αυτή δεν είναι και τόσο καινούργια: είναι ο τρόπος που ζούσαμε πριν όχι και τόσο πολλά χρόνια, όταν τα παιδιά μεγάλωναν κοντά στους παππούδες και εξοικειώνονταν με τη γεροντική ηλικία, εκτιμώντας και την «πραγματική ομορφιά» των ηλικιωμένων.

The Guardian (εφ. Καθημερινή, 6/2/2005)

Τάφος της Γεωμετρικής Εποχής βρέθηκε στο Καβροχώρι Μαλεβιζίου

Τάφος της Γεωμετρικής Εποχής ήρθε στο φως στο Καβροχώρι του Δήμου Μαλεβιζίου κατά τη διάρκεια των εργασιών για τη μονάδα του βιολογικού καθαρισμού.

Συγκεκριμένα κατά τη διάνοιξη των τελευταίων τμημάτων των αγωγών για τα δίκτυα της μονάδας, οι εκσκαφείς αποκάλυψαν μικρών διαστάσεων κοιλότητα, η οποία όπως αποδείχτηκε αποτελούσε αρχαίο τάφο. Αμέσως, ο επιβλέπων αρχαιολόγος του έργου κ. Α. Λυριντζής σταμάτησε τους εκσκαφείς και ειδοποίησε την Αρχαιολογική Υπηρεσία, η αναπληρώτρια Διευθύντρια της οποίας, κ. Ι. Σερπετσιδάκη, μετέβη επιτόπου, όπως και ο δήμαρχος Μαλεβιζίου Κώστας Μαμουλάκης, μαζί με τους αντιδημάρχους Μανόλη Σαμόλη και Άρη Σαλούστρο.

Ο τάφος, που σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των αρχαιολόγων χρονολογείται περίπου στον 9ο αιώνα π.Χ. και ανήκει στην κατηγορία των ομαδικών ταφών. Περιείχε περισσότερα από δέκα αγγεία, πολλά από τα οποία περιείχαν οστά νεκρών. Πιο σημαντικά αγγεία ήταν μια τεφροδόχος κάλπη και μια εξαιρετικής τέχνης οινοχόη.

Ο δήμαρχος Μαλεβιζίου Κώστας Μαμουλάκης σε δηλώσεις του εξέφρασε την ικανοποίησή του για το νέο αρχαιολογικό εύρημα που αναδεικνύει την πλούσια ιστορία του τόπου. «Με τόσα εργοτάξια στο δήμο Μαλεβιζίου, είναι σχεδόν αναμενόμενη η αποκάλυψη αρχαίων και γι’ αυτό σε κάθε μας έργο παρίστανται αρχαιολόγοι που επιβλέπουν τις εργασίες, όπως επιβάλλει άλλωστε κι ο αρχαιολογικός νόμος. Επιτελούν σημαντικό έργο και έχουμε πολύ καλή συνεργασία».

http://www.archaiologia.gr/blog/2013/02/28/τάφος-της-γεωμετρικής-εποχής-βρέθηκε/

Αντιδράσεις απέναντι στην ελληνική χρηματοπιστωτικη κρίση και το ΔΝΤ από την αφρικανική μπλογκόσφαιρα

Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και η συνακόλουθη παρέμβαση από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), με σκοπό τον περιορισμό των περαιτέρω ζημιών από την “ελεύθερη πτώση” της οικονομίας φαίνονται οικείες σε πολλούς Αφρικανούς bloggers. Κατά τη διάρκεια προηγούμενων κρίσεων, το ΔΝΤ είχε εμπλακεί στην πρόταση διαρθρωτικών αλλαγών σε δοκιμαζόμενες αφρικανικές οικονομίες, με ανάμικτα αποτελέσματα. Οι αντιδράσεις των Αφρικανών bloggers ποικίλουν: από ηθικά διδάγματα από παρελθούσες εμπειρίες μέχρι μαθήματα που θα πρέπει να πάρουν οι ίδιοι για τις δικές τους περιοχές. Το blog Le petit nègre παρατηρεί ότι η Ευρώπη ήταν απρόθυμη να ζητήσει την παρέμβαση του ΔΝΤ κατά τη διάρκεια της ελληνικής κρίσης. Αναρωτιέται γιατί ήταν τόσο δύσκολο για μία ευρωπαϊκή χώρα να αποφασίσει να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ όταν, όχι και τόσο παλιά, στην Αφρική φαινόταν να είναι ένα μάλλον συνηθισμένο γεγονός. Εδώ ο λόγος που θεωρεί ότι οι Ευρωπαϊκές χώρες ανησυχούν για μία “συνταγή ΔΝΤ” για την Ελλάδα (fr):

Le twist dans le cas grec et que, comme on ne peux pas dévaluer l’Euro comme on a jadis dévalué le Franc CFA, les dirigeants européens se retrouvent contraints et forcés d’aider d’une manière ou d’une autre la Grèce

Στην περίπτωση της Ελλάδας, το ζήτημα είναι ότι υπάρχει ισχυρή αντίσταση ενάντια στην υποτίμηση του ευρωνομίσματος με την ταχύτητα που συνέβη στο παρελθόν για το κοινό νόμισμα της γαλλόφωνης Αφρικής, το φράγκο CFA (Cooperation Financiere Africaine). Συνεπώς, οι Ευρωπαίοι ηγέτες βρέθηκαν στη γωνία και εξαναγκάστηκαν να βοηθήσουν την Ελλάδα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Παρομοίως, ο Lambert Mbela υποστηρίζει επίσης ότι με δεδομένα τα επίπεδα των ελλειμμάτων πολλών ευρωπαϊκών χωρών πέρα από την Ελλάδα, θα πρέπει να αξιολογηθεί μία ουσιαστική υποτίμηση για το Ευρώ (fr):

Admettons quand même que les situations sont similaires : déficit budgétaire, endettement public, taux de chômage élevé, balance commerciale déficitaire, mauvaise gestion des finances publiques, avec comme cerise sur le gâteau, fricotage des données publiques !!! Sérieux, si c’avait été le Mexique, l’Argentine ou le Burkina-Faso qui présentait de tels manquements, Monseigneur FMI préconiserait déjà une dévaluation « compétitive » et des programmes d’ajustement structurel afin de rétablir les finances publiques.

Ας συμφωνήσουμε ότι παρατηρείται μία ομοιότητα των καταστάσεων: έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό, δημόσιο χρέος, υψηλή ανεργία, ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο, κακή διαχείριση των δημοσίων οικονομικών και το “κερασάκι”, μαγειρεμένα στατιστικά στοιχεία!! Σοβαρά, εάν μιλούσαμε για το Μεξικό, την Αργεντινή ή τη Μπουρκίνα Φάσο, το ισχυρό ΔΝΤ θα είχε ήδη προτείνει υποτίμηση για να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα και διαρθρωτική προσαρμογή για να βοηθηθούν τα δημόσια οικονομικά.

Ο Éric Toussaint εξηγεί ότι η φαινομενικά περίεργη πρόβλεψη για παρεμβάσεις του ΔΝΤ ανάλογα με τις περιοχές μπορεί να είναι άμεση συνέπεια του γεγονότος ότι οι νότιες χώρες δεν έχουν μεγάλη επιρροή στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο ΔΝΤ (fr):

l’Afrique subsaharienne occupe une place égale à la France alors qu’elle compte 10 fois plus d’habitants. L’Afrique au Sud du Sahara ne dispose que de deux memres au sein du Conseil d’administration du FMI et ces deux membres doivent exprimer le point de vue de 48 pays [..] Vous imaginez la difficulté des 48 pays africains à se faire entendre si seuls 2 administrateurs les représentent.

Η υποσαχάρια Αφρική έχει το ίδιο βάρος με τη Γαλλία, παρότι έχει 10πλάσιο πληθυσμό. Η περιοχή έχει μόνο δύο εκπροσώπους στο Συμβούλιο των Διοικητών του ΔΝΤ, οι οποίοι πρέπει να εκφράσουν τη γνώμη 48 χωρών [..] Μπορείτε να φανταστείτε τη δυσκολία υπάρχει να κάνεις 48 χώρες να ακουστούν, όταν διαθέτεις μόλις 2 εκπροσώπους.

 

Χάρτης των ψήφων του ΔΝΤ ανά εδάφη το 2006, World Mapper, άδεια CC

O Musengeshi Katata στο Forum Realisance ερευνά περαιτέρω τους λόγους που η ελληνική κρίση παρέμεινε για τόσο μεγάλο διάστημα απαρατήρητη (fr). Παρόλο που το ΔΝΤ εξέδωσε πρόσφατα μία αισιόδοξη αναφορά για την κατάσταση στην υποσαχάρια Αφρική (fr), πολλοί παραμένουν επιφυλακτικοί καθώς η έμφαση δόθηκε στην οικονομική ανάπτυξη, αφήνοντας πολλά ζητήματα και πάλι εκτός συζήτησης (fr). Τέλος, ο Paul Bara στο AfriqueRedaction είναι απαισιόδοξος σχετικά με την εξεύρεση βιώσιμης λύσης για την παγκόσμια κρίση (fr):

Notre modèle de croissance basé, sur la séquence : crédit – consommation – dette, est obsolète. En second lieu parce que les systèmes politiques et les gouvernements semblent incapables de jeter les bases d’un nouveau modèle de développement [..] Un Krach parait donc inévitable en 2010 puisque comme l’explique Kenneth Rogoff, la défaillance d’un état (ou de plusieurs) paraît inévitable : se posera alors de manière aiguë le problème d’un modèle de croissance totalement inadapté (crise systémique).

Το τωρινό αναπτυξιακό μας μοντέλο που βασίζεται στην ακολουθία “δάνεια-κατανάλωση-χρέος” έχει ξεπεραστεί. Δεν βοηθείται και από τα πολιτικά συστήματα και τις κυβερνήσεις που δείχνουν ανίκανοι να θέσουν τα θεμέλια ενός νέου αναπτυξιακού μοντέλου [...] Συνεπώς η κατάρρευση του 2010 μοιάζει αναπόφευκτο αφού, όπως εξηγεί ο Kenneth Rogoff, η αποτυχία κάποιου άλλου κράτους ( ή κρατών), μοιάζει αναπόφευκτη: το πρόβλημα αυτής της συστημικής κρίσης ενός ακατάλληλου μοντέλου ανάπτυξης θα γίνει σύντομα επώδυνα φανερό.

 

http://el.globalvoicesonline.org/2013/02/20290

DO NOT BLAME GREECE

Greece and Spain helped postwar Germany recover. Spot the difference

Sixty years ago, half of German war debts were cancelled to build its economy. Yet today, debt is destroying those creditors

People exchanging food for tickets in 1923 Germany. 'Many, including Keynes, argued that [reparations imposed on Germany following the Versailles treaty] led to the rise of the Nazis and the second world war.'  

Photograph: Keystone/Corbis

Sixty years ago today, an agreement was reached in London to cancel half of postwar Germany's debt. That cancellation, and the way it was done, was vital to the reconstruction of Europe from war. It stands in marked contrast to the suffering being inflicted on European people today in the name of debt.

Germany emerged from the second world war still owing debt that originated with the first world war: the reparations imposed on the country following the Versailles peace conference in 1919. Many, including John Maynard Keynes, argued that these unpayable debts and the economic policies they entailed led to the rise of the Nazis and the second world war.

By 1953, Germany also had debts based on reconstruction loans made immediately after the end of the second world war. Germany's creditors included Greece and Spain, Pakistan and Egypt, as well as the US, UK and France.

German debts were well below the levels seen in Greece, Ireland, Portugal and Spain today, making up around a quarter of national income. But even at this level, there was serious concern that debt payments would use up precious foreign currency earnings and endanger reconstruction.

Needing a strong West Germany as a bulwark against communism, the country's creditors came together in London and showed that they understood how you help a country that you want to recover from devastation. It showed they also understood that debt can never be seen as the responsibility of the debtor alone. Countries such as Greece willingly took part in a deal to help create a stable and prosperous western Europe, despite the war crimes that German occupiers had inflicted just a few years before.

The debt cancellation for Germany was swift, taking place in advance of an actual crisis. Germany was given large cancellation of 50% of its debt. The deal covered all debts, including those owed by the private sector and even individuals. It also covered all creditors. No one was allowed to "hold out" and extract greater profits than anyone else. Any problems would be dealt with by negotiations between equals rather than through sanctions or the imposition of undemocratic policies.

Perhaps the most innovative feature of the London agreement was a clause that said West Germany should only pay for debts out of its trade surplus, and any repayments were limited to 3% of exports earnings every year. This meant those countries that were owed debt had to buy West German exports in order to be paid. It meant West Germany would only pay from genuine earnings, without recourse to new loans. And it meant Germany's creditors had an interest in the country growing and its economy thriving.

Following the London deal, West Germany experienced an "economic miracle", with the debt problem resolved and years of economic growth. The medicine doled out to heavily indebted countries over the last 30 years could not be more different. Instead, the practice since the early 1980s has been to bail out reckless lenders through giving new loans, while forcing governments to implement austerity and free-market liberalisation to become "more competitive".

As a result of this, from Latin America and Africa in the 80s and 90s to Greece, Ireland and Spain today, poverty has increased and inequality soared. In Africa in the 80s and 90s, the number of people living in extreme poverty increased by 125 million, while economies shrank. In Greece today, the economy has shrunk by more than 20%, while one in two young people are unemployed. In both cases, debt ballooned.

The priority of an indebted government today is to repay its debts, whatever the amount of the budget these repayments consume. In contrast to the 3% limit on German debt payments, today the IMF and World Bank regard debt payments of up to 15-25% of export revenues as being "sustainable" for impoverished countries. The Greek government's foreign debt payments are around 30% of exports.

When debts have been "restructured", they are only a portion of the total debts owed, with only willing creditors participating. In 2012, only Greece's private creditors had debt reduced. Creditors that held British or Swiss law debt were also able to "hold out" against the restructuring, and will doubtless pursue Greece for many years to come.

The "strategy" in Greece, Ireland, Portugal and Spain today is to put the burden of adjustment solely on the debtor country to make its economy more competitive through mass unemployment and wage cuts. But without creditors like Germany willing to buy more of their exports, this will not happen, bringing pain without end.

The German debt deal was a key element of recovering from the devastation of the second world war. In Europe today, debt is tearing up the social fabric. Outside Europe, heavily indebted countries are still treated to a package of austerity and "restructuring" measures. Pakistan, the Philippines, El Salvador and Jamaica are all spending between 10 and 20% of export revenues on government foreign debt payments, and this doesn't include debt payments by the private sector.

If we had no evidence of how to solve a debt crisis equitably, we could perhaps regard the policies of Europe's leaders as misguided. But we have the positive example of Germany 60 years ago, and the devastating example of the Latin American debt crisis 30 years ago. The actions of Europe's leaders are nothing short of criminal.

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2013/feb/27/greece-spain-helped-germany-recover

ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ - ΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΟ ΕΠΙΔΟΜΑ ΤΟΚΕΤΟΥ

Τη στιγμή που η υπογεννητικότητα καλπάζει, οι Ελληνίδες αναγκάζονται σε εκτρώσεις γιατί δεν αντέχουν το κόστος του τοκετού και της ανατροφής του παιδιού και η κυβέρνηση φορολογεί τα τέκνα σαν να πρόκειται για πολυτελή σκάφη (αυτά δεν τα φορολογεί) κόβει τώρα και το επίδομα τοκετού.

Πρόκειται για αποφάσεις που μόνο ως «εθνική γενοκτονία» μπορούν να χαρακτηριστούν σε μία χώρα στην οποία το ελληνικό γένος συρρικνώνεται και λαθρομετανάστες αυξάνονται. Σε αυτούς η κυβέρνηση σπεύδει να παράσχει ασφαλιστική κάλυψη. Μιλάμε πλέον για «αλλοίωση» του ελληνικού πληθυσμού.
 
Την κατάργηση του επιδόματος τοκετού ανακοίνωσε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Μάριος Σαλμάς στο πλαίσιο της περιστολής της φαρμακευτικής δαπάνης του ΕΟΠΥΥ. Λές και έχει πλέον απομείνει τίποτε ως δαπάνη. Οι ασθενείς φέρνουν τις γάζες και τα αναλώσιμα από το σπίτι τους, όπως και χαρτί για να τυπώσουν τις εξετάσεις υγείας τους.

Τι είπε ο κ. Σαλμάς; Ότι καταργείται το επίδομα τοκετού γιατί το κόστος εκτοξεύθηκε το 2012 στα 19 εκατ. ευρώ καθώς δόθηκε σε όλες τις γυναίκες ανεξαιρέτως ενώ ο νόμος όριζε ότι το επίδομα λαμβάνουν όσες δεν γεννούν σε δημόσιο νοσοκομείο. «Αφού ο ΕΟΠΥΥ καλύπτει τα νοσήλια στα ιδιωτικά και δημόσια μαιευτήρια, δεν μπορεί να δίνει και επίδομα», δικαιολογήθηκε ο κ. Σαλμάς.
Μειώνονται επίσης, για να μην καταρρεύσει ο ήδη διαλυμένος ΕΟΠΥΥ οι συνεδρίες για τους νεφροπαθείς και γίνονται 10 από 12 που ήταν ανά ασθενή και η αποζημίωση κάθε συνεδρίας από 20 σε 15ευρώ. Επειδή δε διαπιστώθηκε μεγάλη δαπάνη για γυαλιά οράσεως (το 2012 δαπανήθηκαν 73 εκατ. Ευρώ) μειώνεται η αποζημίωση στα 100 από 150 ευρώ που ήταν και διπλασιάζεται ο χρόνος αναμονής.

Ανακοστολογούνται οι διαγνωστικές εξετάσεις και μετά από διαπραγμάτευση το υπουργείο Υγείας ισχυρίζεται πώς επήλθε μείωση στις δαπάνες. Έτσι η μαγνητική τομογραφία που κόστιζε 240 ευρώ στον ΕΟΠΥΥ το 2012 φέτος η τιμή της καθορίστηκε σε 135 ευρώ. Αναλόγως, η αξονική τομογραφία κόστιζε 71 ευρώ και τώρα κοστίζει από 40 ευρώ. Το 2012 η συνολική δαπάνη για τις απεικονιστικές εξετάσεις ήταν 307 εκατ. ευρώ και το 2013 προβλέπεται ότι θα είναι από 215 έως 265 εκατ. ευρώ.
Κατά τα άλλα ο κ. Σαλμάς, αφού μίλησε για εξοικονόμηση 1,1 δις ευρώ, έκανε λόγο για ενθαρρυντικά στοιχεία όσον αφορά στις δαπάνες του ΕΟΠΥΥ και για εξορθολογιστικές ενέργειες, οι οποίες στοχεύουν στο νοικοκύρεμα του Οργανισμού. Μήπως να μας πεθάνουν όλους για να μην πληρώνουν καθόλου δαπάνες;

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Ακαδημία Αθηνών έσβησε από τον κατάλογό της τον Δημήτρη Μυταρά

Αρρώστησε και τον διέγραψαν

Της ΝΙΝΕΤΤΑΣ ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Η περίπτωση του ζωγράφου Δημήτρη Μυταρά είναι μοναδική στα χρονικά της Ακαδημίας Αθηνών, γιατί ενώ εξελέγη τακτικό μέλος της παμψηφεί, σήμερα δεν αναφέρεται στον κατάλογο των μελών της. Τον διέγραψαν γιατί αρρώστησε. Τόσο απλά και τόσο οδυνηρά για τον καλλιτέχνη. Τη διαπίστωση αυτή κάναμε όταν με την ευκαιρία της εγκατάστασης του σκηνοθέτη Σπύρου Ευαγγελάτου στη θέση του νέου προέδρου του Ιδρύματος, ψάξαμε να δούμε πόσοι είναι σήμερα οι ακαδημαϊκοί από το χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. 

 

Τότε, διαπιστώσαμε πως έλειπε ο Δ. Μυταράς και ρωτήσαμε τι ακριβώς συμβαίνει. Η απάντηση ήταν πως «ο καλλιτέχνης δεν εμφανίστηκε ποτέ μετά την εκλογή του» (Μάρτιος του 2008). «Δεν έδωσε σημεία ζωής, ούτε έδωσε καμία εξήγηση για την απουσία του. Γι' αυτό δεν έγινε και η καθιερωμένη τελετή επίσημης υποδοχής του». 

Η εικόνα όμως που μας έδωσε ο ζωγράφος είναι ελαφρώς διαφορετική. Μας είπε ότι συνέπεσε τις ημέρες της εκλογής του να επιδεινωθεί το πρόβλημα που είχε στην όρασή του. Επρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα της υγείας του και χρειάστηκε να ταξιδέψει στη Σουηδία, όπου διεγνώσθη οπτική νευροπάθεια, μια ασθένεια που χρειάζεται χρόνο, περίπου 3-4 έτη, για να ιαθεί. 

«Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως ενώ τους είπα ότι έχω πρόβλημα υγείας, ενώ τους έστειλα και τα αποδεικτικά στοιχεία, τις ιατρικές γνωματεύσεις από τη Σουηδία, με διαγράψανε λες και ήμουν ένας εγκληματίας. Δηλαδή, αν κάποιος αρρωσταίνει, τον πετάτε έξω; - τους ρώτησα. Εχω πρόβλημα, δεν βλέπω, δεν μπορώ να βγω έξω, κι αν βγω με συνοδεύει ο γιος μου. Αντί απάντησης μου ζήτησαν πίσω την αποζημίωση που μου είχαν δώσει 2.304,17 ευρώ, πράγμα που έκανα, φυσικά». 

Από την Ακαδημία Αθηνών μάς επεσήμαναν πως ο εσωτερικός κανονισμός της ορίζει πως αν κάποιο τακτικό μέλος της απουσιάσει συνεχώς πλέον του έτους άνευ αδείας ή ειδικής εντολής της κυβερνήσεως, «διατηρεί μεν τον τίτλο του τακτικού μέλους της, αλλά θεωρείται ως παραιτηθέν αυτής, της έδρας αυτού λογιζομένης ως κενής». 

Ο κ. Μυταράς παραδέχεται ότι απουσίασε ένα έτος, αλλά έστειλε τέσσερις φορές στοιχεία της κατάστασής του. Σε επιστολή μάλιστα που απέστειλε προς όλα τα μέλη, το 2011, εξηγούσε πλήρως τους λόγους: «Δυστυχώς, ταυτόχρονα με την εκλογή μου διαπιστώθηκε μείωση της όρασής μου κατά 90%. Το φρικτό αυτό γεγονός μού δημιούργησε τρομακτικό άγχος και κατάθλιψη. Ενημέρωσα αμέσως την Ακαδημία για το γεγονός και αφού ταλαιπωρήθηκα στην Ελλάδα με διαφόρους γιατρούς, κατέληξα σε μεγάλο οφθαλμολογικό κέντρο στο Lude της Σουηδίας. Σας επισυνάπτω τη γνωμάτευση των γιατρών του κέντρου. Η κατάστασή μου είναι ιάσιμη, αλλά δυστυχώς με αργή πορεία. Φυσικά, σταμάτησα να ζωγραφίζω και γράφω μόνο με τη βοήθεια της συζύγου μου και της γραμματέως μου. Η ταλαιπωρία μου είναι αφάνταστη». 

Ο κανονισμός της Ακαδημίας προβλέπει απουσία ακαδημαϊκού «λόγω εξαιρετικού κωλύματος». Οφείλει όμως ο ακαδημαϊκός «να ειδοποιήσει περί τούτου εγκαίρως δι' επιστολής του τον Πρόεδρο». Στην παραπάνω επιστολή του ο κ. Μυταράς ισχυρίζεται πως απέστειλε δύο γράμματα, αλλά δεν είχε καμία απάντηση «έστω, συμπαράστασης για την κατάστασή μου!». 

Σε μεταγενέστερη επιστολή του προς τον πρόεδρο της Ακαδημίας, κ. Κοντόπουλο (23/8/2012), ζητούσε να μάθει αν παραμένει μέλος «ανενεργό, επίκουρο, τακτικό, ισόβιο· μπορώ να υπογράφω σαν μέλος της Ακαδημίας;», γιατί «στην έκδοση της επετηρίδας είμαι ανύπαρκτος». Του έλεγε: «Εχω εκλεγεί νομίμως και για ένα διάστημα έπαιρνα την αποζημίωση που εδικαιούμην. Δεν παραιτήθηκα ποτέ, απλώς ήμουν ασθενής». 

Η απάντησή τους σε αυτό ήταν πως ο τίτλος διατηρείται, μπορεί κάποιος να υπογράφει ως ακαδημαϊκός, αλλά για να ξαναπάρει τη θέση του ως τακτικού και εν ενεργεία μέλους πρέπει να το ζητήσει εγγράφως και να συζητηθεί η περίπτωσή του στην Τάξη Γραμμάτων και Τεχνών και στην ολομέλεια. 

«Το θέμα αυτό με εξουθένωσε ηθικά» μας είπε, και πρόσθεσε: «Η απορία μου είναι, όταν κάποιος αρρωσταίνει, τον πετάνε έξω; Τόσους ακαδημαϊκούς μεγάλης ηλικίας που δεν ήταν σε θέση να παραστούν στις συνεδριάσεις της Ακαδημίας λόγω ασθενείας, τους συμπεριφέρθηκαν όπως σε εμένα;». 

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=346880

Στη διαγραφή του χρέους της Γερμανίας από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πριν από 60 χρόνια, και στις «εγκληματικές» πρακτικές που ακολουθούνται σήμερα για την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό Νότο, αναφέρετι δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας «Guardian».

«Σαν σήμερα πριν από 60 χρόνια, η συμφωνία του Λονδίνου διέγραφε το μισό μεταπολεμικό χρέος της Γερμανίας. Αυτή η διαγραφή, με τον τρόπο που έγινε, ήταν ζωτικής σημασίας για την ανοικοδόμηση της Ευρώπης, μετά τον πόλεμο. Βρίσκεται δε σε πλήρη αντίθεση με τις δοκιμασίες που υφίστανται σήμερα οι λαοί της Ευρώπης, στο όνομα του χρέους», τονίζει η εφημερίδα.

Στους πιστωτές της Γερμανίας περιλαμβάνονταν η Ελλάδα και η Ισπανία, μεταξύ άλλων. «Η Ελλάδα και η Ισπανία βοήθησαν στην ανάκαμψη της μεταπολεμικής Γερμανίας. Βρείτε τις διαφορές», είναι ο τίτλος του δημοσιεύματος. 

«Επειδή μια ισχυρή Δυτική Γερμανία ήταν αναγκαία ως ανάχωμα στον κομμουνισμό, οι πιστωτές της χώρας συναντήθηκαν στο Λονδίνο και έδειξαν ότι κατανοούν πώς βοηθάς μια χώρα, που θέλεις να ανακάμψει από την καταστροφή. (...) Χώρες όπως η Ελλάδα πρόθυμα πήραν μέρος στη συμφωνία, για να βοηθήσουν να δημιουργηθεί μια σταθερή Δυτική Ευρώπη της ευημερίας, παρά τα εγκλήματα πολέμου που είχαν διαρπάξει οι Γερμανοί κατακτητές μερικά χρόνια πριν». 

Μετά τη συμφωνία του Λονδίνου, στη Δυτική Γερμανία συντελέστηκε ένα «οικονομικό θαύμα». Ωστόσο, η συνταγή που ακολουθήθηκε για τα υπερχρεωμένα κράτη τα τελευταία 30 χρόνια ήταν τελείως αντίθετη. Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, η πρακτική ήταν αυτή των συνεχών δανείων ελεημοσύνης, με τον ταυτόχρονο εξαναγκασμό των χωρών αυτών σε σκληρή λιτότητα και φιλελευθεροποίηση των οικονομιών τους, ώστε να γίνουν «πιο ανταγωνιστικές». 

«Το αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν, από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική το '80 και το '90, μέχρι την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Ισπανία σήμερα, να αυξηθεί η φτώχεια και η ανισότητα». «Στην Ελλάδα σήμερα, η οικονομία έχει συρρικνωθεί περισσότερο από 20%, ενώ ένας στους δύο νέους είναι άνεργος». 

«Αν δεν είχαμε κανένα στοιχείο για το πώς λύνεται μια κρίση χρέους δίκαια, τότε ίσως να θεωρούσαμε ότι η πολιτική των Ευρωπαίων ηγετών είναι λανθασμένη. Όμως, έχουμε το θετικό παράδειγμα της Γερμανίας 60 χρόνια πριν και το καταστροφικό αποτέλεσμα της κρίσης χρέους στη Λατινική Αμερική πριν από 30 χρόνια. Οι πράξεις των Ευρωπαίων ηγετών είναι απλά εγκληματικές», καταλήγει το δημοσίευμα. newsbomb.gr 

stoxos.gr

60 χρόνια από τη συμφωνία του Λονδίνου

«Χωρίς διαγραφή χρέους το γερμανικό οικονομικό θαύμα δεν θα υπήρχε»

Xωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε το γερμανικό οικονομικό θαύμα, λένε οι ειδικοί και ζητούν από τους Γερμανούς να ξαναδιαβάσουν με ειλικρίνεια την ιστορία τους 

«Το χρέος της χώρας είναι υπέρογκο. Η εμπιστοσύνη των δανειστών έχει κλονιστεί. Ο λόγος όχι για την Ελλάδα, αλλά για τη… Γερμανία», αναφέρει η Deutsche Welle σε άρθρο για τα 60 χρόνια από την υπογραφή στο Λονδίνο της συμφωνίας για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους.

«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα» τονίζει Γερμανίδα ιστορικός, ενώ Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους δηλώνει ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά το Β' Παγκόσμιο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα.

Με την υπογραφή της συμφωνίας για την διαγραφή του γερμανικού χρέους στο Λονδίνο στις 27 Φεβρουαρίου του 1953 η γερμανική μεταπολεμική οικονομία έθετε τα θεμέλια του μετέπειτα «οικονομικού θαύματος», πιστεύει η Γερμανίδα ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ- Γιασίνσκι από το Πανεπιστήμιο της Στουτγάρδης:

«Η συμφωνία του Λονδίνου έπαιξε σημαντικό ρόλο στο λεγόμενο οικονομικό θαύμα της Γερμανίας. Μπορεί μάλιστα να υποστηριχθεί ότι χωρίς τη διαγραφή του χρέους δεν θα υπήρχε οικονομικό θαύμα».

Ο Γερμανός ειδικός σε ζητήματα χρέους Γιούργκεν Κάιζερ, μέλος του συνδέσμου erlassjahr.de για τη μείωση του χρέους των υπό ανάπτυξη χωρών, δηλώνει στην DW ότι για χρόνια οι Γερμανοί απωθούσαν το γεγονός ότι η χώρα τους μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν υπερχρεωμένη, όπως σήμερα η Ελλάδα ή κάποιες υπό ανάπτυξη χώρες.

«Μαθαίναμε τότε ότι το οικονομικό θαύμα οφειλόταν στην εργατικότητα του λαού μας και στους Αμερικανούς, οι οποίοι μας βοήθησαν με χρήματα και για αυτό εμείς τους στηρίζουμε όπου μπορούμε. Αυτά γνώριζα για τη περίοδο αυτή. Δυστυχώς ένα κομμάτι της ιστορίας μας αγνοήθηκε επιμελώς».

Λιτότητα και αποπληρωμή δεν αποτελούσαν επιλογές

Περίπου 70 χώρες είχαν απαιτήσεις έναντι της Γερμανίας τόσο από την προπολεμική, όσο και από την μεταπολεμική περίοδο. Το συνολικό χρέος της Γερμανίας ανέρχονταν γύρω στα 30 δισ. μάρκα.

Ας σημειωθεί ότι το γερμανικό χρέος το 1953 αντιστοιχούσε μόλις στο 23% του ΑΕΠ, επισημαίνει η DW. Ακόμα και για τις υπό ανάπτυξη χώρες ισχύει σήμερα ότι βρίσκονται σε κίνδυνο μόνο όταν το χρέος τους ξεπερνά το 40% του ΑΕΠ. Σήμερα το ελληνικό χρέος βρίσκεται στο 160% και μόνο οι πολύ αισιόδοξοι ευελπιστούν ότι θα μειωθεί στο 120%.

Για την Γερμανία του 1953 όμως η λιτότητα και η επιστροφή των δανείων δεν αποτελούσε επιλογή. Το αντίθετο! Η γερμανική οικονομία χρειαζόταν «φρέσκο» χρήμα για την ανοικοδόμηση της χώρας και την ενίσχυση της οικονομικής ανάπτυξης.

Μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις οι πιστώτριες χώρες συμφώνησαν στη διαγραφή σχεδόν του 50% του χρέους, ενώ για το υπόλοιπο προέβλεψαν τη μακροπρόθεσμη αναδιάρθρωσή του.

Η Ελλάδα τότε ήταν δανειστής

Παράλληλα, εξηγεί η DW, η συμφωνία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γερμανία εξαγωγική δύναμη. Διότι η Γερμανία ήταν υποχρεωμένη να εξυπηρετεί το χρέος της, μόνο αν κέρδιζε χρήματα από τις εξαγωγές.

«Οι δανειστές της είχαν λοιπόν συμφέρον να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα», λέει ο Γιούργκεν Κάιζερ. Κατά την άποψή του παρόμοια ρύθμιση θα μπορούσε να βοηθήσει και την Ελλάδα, η οποία όπως υπενθυμίζει ο Γερμανός ειδικός, λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης δαπανούσε δισεκατομμύρια για γερμανικά τανκς.

«Αν εφαρμόσουμε κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα τότε οι Γερμανοί θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους μόνο αν επιτρέψουν ένα πλεόνασμα στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο. Και οι Έλληνες θα εξάγουν προϊόντα και θα φιλοξενούν στα ξενοδοχεία τους Γερμανούς τουρίστες μέχρι που να ξεπληρώσουν αυτά τα καταραμένα τεθωρακισμένα».

Η ιστορικός Ούρσουλα Ρόμπεκ-Γιασίνσκι τονίζει ότι δεν είναι εύκολη η σύγκριση της μεταπολεμικής Γερμανίας με τη σημερινή Ελλάδα.

Παρόλα αυτά οι Γερμανοί, λέει, δεν θα έπρεπε να ξεχνούν στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα ότι κάποτε και η Γερμανία ήταν υπερχρεωμένη και χρειάζονταν βοήθεια. Πόσο μάλλον που τότε στο Λονδίνο η Ελλάδα ανήκε στους δανειστές και αποδέχθηκε και εκείνη τη διαγραφή του χρέους της τότε Δυτικής Γερμανίας.

Newsroom ΔΟΛ

Επίκαιροι Αριστοτέλης και Πλάτωνας για σχέδιο εξόντωσης του λαού.

2,5 χιλιάδες χρόνια μετά που ο Αριστοτέλης έγραψε τα «Πολιτικά»  αποδείχθηκε  όχι μόνο επίκαιρος και σοφός  αλλά φάνηκε να  ήξερε τον σχεδιασμό όσων ήθελαν να εξοντώσουν το λαό ο οποίος είναι ο ίδιος από τότε μέχρι σήμερα.

Της Μαρίας Γιαχνάκη

Αλλά και ο Πλάτωνας είχε σκιαγραφήσει πλήρως το αποτέλεσμα όσων ήταν άβουλοι και αμέτοχοι στα κοινά με αποτέλεσμα να φέρνουν πάνω από τα κεφάλια τους επικίνδυνους και καταστροφικούς κυβερνήτες. Το ίδιο όμως φαίνεται να συμβαίνει μέχρι και σήμερα.

Διαβάστε στο παρακάτω απόσπασμα  την σημασία των λόγων τους:

«Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος και αφ ετέρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές.

Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων  που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά.»

ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΟΥΣ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Αλλά και ο Πλάτωνας είχε γράψει για τον λαό:

«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν . Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους .»
Πλάτωνας  427-347 π.Χ 

 

http://www.briefingnews.gr/se-apla-ellinika/item/42896

ΠΑΣΟΚ: Η Bίβλος των μεγάλων οικονομικών σκανδάλων από το 1981 μέχρι σήμερα

Τα μεγάλα σκάνδαλα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, σκάνδαλα πολλά εκ των οποίων παραμένουν χωρίς να έχουν διερευνηθεί και χωρίς βέβαια να αποδοθούν οι ευθύνες από τη Δικαιοσύνη σε εκείνους που πρωταγωνίστησαν σε αυτά έρχονται ξανά στο προσκήνιο μετά την καταδίκη σε ισόβια κάθειρξη για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος του πρώην βουλευτή της ΝΔ και δημάρχου Θεσσαλονίκης,  Βασίλη Παπαγεωργόπουλου. 

Αυτό γιατί ο Β.Παπαγεωργόπουλος είναι ο πρώτος πολιτικός ο καταδικάζεται με την ανώτατη των ποινών αυτή της ισόβιας κάθειρξης για την κατάχρηση δημόσιου χρήματος. Μοιραία επομένως οι σκέψεις οδηγούνται σε άλλα σκάνδαλα τα οποία απασχόλησαν την ελληνική κοινή γνώμη στο παρελθόν, αλλά που είτε «ξεχάστηκαν» είτε οι υπεύθυνοι για αυτά ουδέποτε λογοδότησαν στη Δικαιοσύνη.  

Τα σκάνδαλα εκτός από το προφανές δηλαδή την υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος καταδεικνύουν και κάτι ακόμη πιο σοβαρό: την εμπλοκή σε αυτά πολιτικών οι οποίοι στηρίζονταν και εδράζονταν σε κομματικούς μηχανισμούς και που σε συγκεκριμένες περιπτώσεις έφθαναν έως και το αξίωμα του Πρωθυπουργού (σκάνδαλο Κοσκωτά).

Το κοινό χαρακτηριστικό των περιπτώσεων που αναφέρονται στη συνέχεια είναι ότι προέρχονται από ένα πολιτικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ το οποίο πολλοί θεωρούν ότι «εισήγαγε» στην πολιτική σκηνή της χώρας και σε ευρεία κλίμακα τη διασύνδεση της κατάχρησης δημόσιου χρήματος με αυτή του κομματικού κράτους, εξυπηρετώντας το στενό αλλά και ευρύτερο κομματικό καθεστώς.

Από τα σκάνδαλα αυτά οδηγηθήκαμε σε μια σταδιακή απαξίωση του πολιτικού συστήματος αλλά και από εκεί οδηγηθήκαμε στην κατάλυση κάθε έννοιας αξιοκρατίας –αφού οι ημέτεροι του καθεστώτος= είχαν προνομιακή μεταχείριση και ύποπτά κέρδη. Από την έλλειψη αξιοκρατίας επλήγh θανάσιμα ο δημόσιος φορέας και χαρακτήρας του κράτους και σε κάθε παραγωγική του δραστηριότητα και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την εξάπλωση του ιού της διαφθοράς και της έλλειψης παραγωγής και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος έτσι «διασυνδέθηκε» με το κράτος μέσω της διαφθοράς. Τα γνωστά διαπλεκόμενα.

Ένα από τα πρώτα σκάνδαλα των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που έμεινε στην ιστορία γνωστό ως σκάνδαλο του Καλαμποκιού. Αφορά την  λαθραία εισαγωγή χιλιάδων τόνων γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού από κρατική εταιρεία και την εξαγωγή του στη συνέχεια σε χώρες της Ευρώπης ως ελληνικό. Τα κέρδη από την «κομπίνα» υπερέβησαν τα 1,5 εκατομμύρια δολάρια ενώ στα παραστατικά εμφανίστηκαν μόνο 1 εκατομμύριο δρχ.!

Ο υφυπουργός Οικονομικών Ν. Αθανασόπουλος, παραπέμφθηκε για την υπόθεση  το 1989, δικάστηκε το 1990 (ηθική αυτουργία σε έκδοση ψευδών βεβαιώσεων, χρήση πλαστού εγγράφου, απλή συνέργεια σε νόθευση βιβλίων απόπλου-κατάπλου λιμεναρχείου Καβάλας), καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης τριών ετών και έξι μηνών η Βουλή, όμως, τη 17η Ιανουαρίου 1994, συγκατατέθεσε στην άρση των εννόμων συνεπειών αυτής της καταδίκης

-Το σκάνδαλο της Αγροτικής Ασφαλιστικής. Πέραν των παρανομιών που αποκαλύφθηκαν και της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, εξασφάλιζε, την δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ, στα διευθυντικά της στελέχη, μισθούς από 25 έως 33 εκατομμύρια δρχ. μηνιαίως, με τη μέθοδο των προμηθειών.

-ΕΤΒΑ1: Σκάνδαλο 1,5 δισ. δραχμών σε βάρος της ΕΤΒΑ και δύο θυγατρικών ναυτιλιακών εταιρειών της με την αγορά πλοίων από δύο άγνωστες κυπριακές εταιρείες φαντάσματα, οι οποίες εμφανίζονταν χωρίς κεφάλαια και χωρίς μετόχους.

-ΕΤΒΑ 2: 2002 Σκάνδαλο πολλών δισεκατομμυρίων δραχμών στην ΕΤΒΑ Finance, θυγατρική εταιρεία της ΕΤΒΑ. Κύκλωμα στο οποίο συμμετείχαν ανώτερα στελέχη της εταιρείας προέβαινε σε παράνομες τοποθετήσεις κεφαλαίων της ΕΤΒΑ Finance ζημιώνοντας τόσο την τράπεζα όσο και το ελληνικό δημόσιο.

-Η διαδικασία ήταν η εξής: Εκδίδονταν επιταγές των προς κατάθεση ποσών σε όνομα φυσικού προσώπου που εμφανιζόταν ως υπάλληλος της Εurobank, με σκοπό την κατάθεση της επιταγής στην τράπεζα. Μετά την κατάθεση, λάμβανε αποδεικτικό το οποίο παρέδιδε στην ΕΤΒΑ Finance. Όπως όμως αποκαλύφθηκε από την έρευνα, το πιστοποιητικό αυτό ήταν πλαστό. Στην πραγματικότητα, τα διαθέσιμα κατετίθεντο σε λογαριασμό τρίτου προσώπου που διατηρούσε κωδικό σε χρηματιστηριακή εταιρεία. Τα χρήματα αυτά δεν κατατίθεντο -όπως θα έπρεπε- στο όνομα της ΕΤΒΑ Finance.

-Στο κύκλωμα εμπλέκονταν ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΤΒΑ Finance Σπύρος Στεφανάτος, ο διευθυντής Γιώργος Καραγιαννίδης, ο προϊστάμενος του Λογιστηρίου Δημήτρης Φραγκοδημητρόπουλος και η προϊσταμένη οικονομικών υπηρεσιών Γεωργία Σμπαρούνη, οι οποίοι είχαν τεθεί  σε διαθεσιμότητα

-Σκάνδαλο πλαστογραφίας στο υπουργικό συμβούλιο. Ο γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου Κώστας Ζώρας διώχθηκε για πλαστογραφία με σκοπό την παράνομη παράταση δύο νομικών συμβούλων της Τραπέζης της Ελλάδος.

-«Υπόθεση Γιώργου Δρέγου» :ο πολυθεσίτης(ένας εκ των πολλών) δικηγόρος του ΠΑΣΟΚ. Ως νομικός σύμβουλος του Οργανισμού Σχολικών ΚτΙρίων απαίτησε «λάδωμα» 15 εκατομμυρίων δραχμών από ιδιοκτήτη οικοπέδου για να συμπεριληφθεί το οικόπεδό του, στους σχεδιασμούς του Οργανισμού.

-ΠΡΟΜΕΤ 1:«ο πικρός καφές»: ενώ η επίσημη τιμή του εισαγόμενου καφέ κατά τόνο ήταν 1500 δολάρια, η κρατική ΠΡΟΜΕΤ τον εισήγαγε λαθραία, υπερτιμολογώντας στα 2000 δολάρια τον τόνο.

-ΠΡΟΜΕΤ 2: «τα σάπια ξύλα». Η ΠΡΟΜΕΤ αγόρασε από φιλανδική εταιρεία εξαγωγών ξυλείας ποσότητες καυσόξυλων έναντι του εξωφρενικού τότε ποσού των 250 εκατομμυρίων δρχ., η οποία κρίθηκε ακατάλληλη από τους Έλληνες ξυλουργούς και τελικά σάπισε στο λιμάνι της Ελευσίνας

-Σκάνδαλο ΑΓΡΕΞ: σειρά από κομπίνες και υπεξαιρέσεις αποκαλύφθηκαν και στις «Αγροτικές Εξαγωγές» (ΑΓΡΕΞ)

-Αριστείδης Χρήστου. Καταχράστηκε από την Εθνική Τράπεζα 147 εκατομμύρια δρχ. Στην υπόθεση εμπλέκονταν και η πρώην γραμματέας του Μένιου Κουτσόγιωργα.

-Αθανάσιος Πόπωτας:ο φιλόδοξος εκδότης φιλοπασοκικών εντύπων, εκ των οποίων όλες αποδείχτηκαν βραχύβιες, τιμωρήθηκε με ποινή φυλάκισης πέντε ετών για κατάχρηση 57 εκατομ. δρχ. από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Εξαφανίστηκε για να μην εκτίσει την ποινή του.

-Η υπόθεση Πόπωτα εκφράζει ακριβώς αυτή τη νοοτροπία που εισήχθη στ5ην Ελλάδα με τις πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αυτή δηλαδή του μικρομεσαίου στελέχους που χρησιμοποίησαν τους κομματικούς μηχανισμούς για να ανελιχθούν οικονομικά.

-Μαυράκης 1: διοικητής της ΔΕΗ που απηλλάγη δια βουλευμάτων από δύο υποθέσεις που τον βάρυναν. έγραψε ιστορία με το δωράκι που «έδωσε στον εαυτό του», των 500 εκατομμυρίων δρχ.

-Μαυράκης 2:ο Μαυράκης βρέθηκε ξανά στην επικαιρότητα με τη συμφωνία για αγορά ηλεκτρικής ενέργειας από την Αλβανία, προκαλώντας ζημιά 120 εκατομμυρίων δρχ. στη ΔΕΗ, σύμφωνα και με το απαλλακτικό βούλευμα που αφορούσε την υπόθεση. Κλασσική περίπτωση «απαλλακτικής ατιμωρησίας».

-ΚΥΔΕΠ: «το σκάνδαλο του σταριού». Ένα σκάνδαλο που ζημίωσε τους Έλληνες αγρότες με το ποσό των 910 εκατομμυρίων δρχ. Χρησιμοποιήθηκαν δύο εταιρείες, ως μεσάζοντες, για το ξεπούλημα των προϊόντων της ΚΥΔΕΠ με αποτέλεσμα να κερδίσουν δισεκατομμύρια οι δύο αυτές εταιρείες εις βάρος του ελληνικού δημοσίου.

-Μιχάλης Σταματελάτος. Ο υποδιευθυντής του υποκαταστήματος της Λαϊκής Ιονικής τράπεζας που υπεξαίρεσε 230 εκατομμύρια δρχ. Θεωρείται ότι τμήμα του ποσού δόθηκε για τις προεκλογικές ανάγκες υποψήφιων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

-Τόμπρας:παρακολουθήσεις και καταγραφές συνομιλιών στα σκοτεινά υπόγεια του ΟΤΕ και της ΚΥΠ. Οι καταγραφές πωλούνταν στους «ενδιαφερόμενους» ή «στην Ομόνοια», με ό,τι αυτό συνεπάγεται ….. εξυπηρετήσεις, εκβιασμοί, πολιτική ανωμαλία κ.ά.

-«Σκάνδαλο Κοσκωτά»: Επρόκειτο για το σχέδιο της οικονομικής επικράτησης «νέων τζακιών» προσαρμοσμένων στις πολιτικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Ο ιδιωτικός τομέας που δημιουργήθηκε πήρε υπό τον έλεγχό του όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης, ανέλαβε δηλαδή τη χειραγώγηση του ελληνικού λαού και σε δεύτερη φάση απαιτούσε όλα τα κονδύλια του κράτους, διαφημιστικά πακέτα και τα δημόσια έργα. «Εκβίαζε» δηλαδή και την κοινή γνώμη και τα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ βοήθησε στην επικράτηση μιας νέας οικονομικής υπερεξουσίας που ναι μεν κινείται πολιτικά στο χώρο του δήθεν σοσιαλισμού, μετατράπηκε όμως σε ελεγκτή της πολιτικής ζωής του τόπου. Η νέα μεγαλοαστική τάξη, έσπασε μεν τους δεσμούς της με τη «Δεξιά», αντί όμως να περάσει στον ανταγωνισμό, στην πραγματική ιδιωτική πρωτοβουλία και στην παραγωγή έγινε κρατικοδίαιτη και απόλυτα εξαρτώμενη από τα κρατικά ταμεία.

-Σκάνδαλο ΕΒΟ (Ελληνική Βιομηχανία Όπλων):Ο Στάθης Γιώτας υφυπουργός Εθνικής Αμύνης, παραιτούμενος, υπέβαλλε δύο μηνυτήριες αναφορές που έστειλαν στον Κορυδαλλό τον πρώην πρόεδρο της ΕΒΟ, Σταμάτη Καμπάνη (εκλήθη από τον Α. Παπανδρέου να έλθει από τον Καναδά και να αναλάβει εν λευκώ την ΕΒΟ, όπως υποστήριζε ο ίδιος) και τους συγκατηγορούμενούς του, Δημήτρη Κυριακαράκο και Δημήτρη Χαλατσά, για πράξεις και παραλείψεις με τις οποίες ζημιώθηκε η ΕΒΟ. Στη δεύτερη μηνυτήρια αναφορά γίνεται λόγος για μίζες δισεκατομμυρίων μέσω εταιρειών φαντασμάτων. Περιέργως εμπλέκεται και εδώ ο Μένιος Κουτσόγιωργας.

-Καταλήστευση των κρατικών και κοινοτικών πόρων από τις συμμορίες της διεφθαρμένης διαπλοκής που έδρασαν ανενόχλητες και με την πλήρη ανοχή των «χρυσών» σοσιαλιστικών εξουσιών. Μετά το 1985 το ΠΑΣΟΚ διαχειρίστηκε τα τεράστια ποσά των κοινοτικών κονδυλίων, με τα οποία θα έπρεπε να είχε μεταμορφωθεί η Ελλάδα. Στα πρώτα 4 χρόνια του Γ’ (Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης) ΚΠΣ η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε μεταμορφωθεί. Και όμως η απορροφητικότητα των πόρων σύμφωνα με τα ευρωστατιστικά στοιχεία ήταν 21,5%.

-"Κουτσονόμος" : Θα μείνει στην ιστορία αυτός ο περίφημος "κουτσονόμος" που, για όσους θυμούνται, είχε πουλήσει ο Μένιος Κουτσόγιωργας στον Κοσκωτά έναντι δύο εκατομμυρίων δολαρίων. Την περίοδο του «Σκανδάλου Κοσκωτά» (αρχές Αυγούστου 1988), ο τότε Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και Υπουργός Δικαιοσύνης μακαρίτης Μένιος Κουτσόγιωργας δημοσίευσε ένα νόμο που απαγόρευε το άνοιγμα των λογαριασμών στις τράπεζες. Σύσσωμο το ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον "Κουτσονόμο", ο οποίος ολοφάνερα συγκάλυπτε απατεώνες με σκοπό να καθυστερήσει ο έλεγχος της προέλευσης των χρημάτων του μεγαλοαπατεώνα και τότε μεγαλομετόχου της "Τράπεζας Κρήτης".

-Έγκλημα χρηματιστηρίου (Tο X.A. μητέρα των σκανδάλων) : άγρια δηλαδή λεηλασία ενάμισι εκατομμυρίου ανύποπτων μικροεπενδυτών μετά από τις άμεσες και έμμεσες προτροπές υπουργών (κόμμα χρηματιστηρίου) και του ίδιου του Σημίτη. Το χρηματιστήριο έγινε μέχρι και «κόμμα» στις εκλογές του 2.000 ενώ παράλληλα χρησιμοποιήθηκε ως δείγμα επιβεβαίωσης της "Ισχυρής Ελλάδας" και της "Ισχυρής οικονομίας" των κυβερνήσεων Σημίτη. Διαφημιστικά σποτ προκαλούσαν τους Έλληνες να επενδύσουν τα χρήματά τους στα σίγουρα κέρδη των εισηγμένων και τα παπαγαλάκια των μέσων παραπληροφόρησης, στην ίδια γραμμή ανταγωνίζονταν στην πλέον προσοδοφόρα limit up επένδυση.

-Χειραγώγηση του γενικού δείκτη του χρηματιστηρίου με τα ταμεία των ΔΕΚΑ(Δημόσια Επιχείρηση Κρατικών Αξιών) και των ασφαλιστικών ταμείων.

 -Εθνικό Κτηματολόγιο : «εξαφανίστηκαν» αμέτρητα δισ. Πολιτικός προϊστάμενος για την εκτέλεση του έργου ο Κ. Λαλιώτης. Το αποτέλεσμα ήταν να πληρώνουμε τεράστια πρόστιμα για την μη πραγματοποίηση του έργου. Η Ελλάδα παρέμεινε η τελευταία χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει ολοκληρώσει το έργο παρά τα πακέτα που έχουν δοθεί για την πραγματοποίησή του.

-Υπόθεση Στέγκου 1 ή «σκάνδαλο Πάχτα»: Αφορά τη τροπολογία -σκάνδαλο της Σιθωνίας που κατέληξε στην αποπομπή του υφυπουργού Οικονομικών, Χρ. Πάχτα, και των εννέα εμπλεκόμενων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Η σκανδαλώδης υπόθεση ξεκίνησε στις 21/01/2004, όταν οι εννέα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, κατέθεσαν τροπολογία στο νομοσχέδιο «Ενισχύσεις Ιδιωτικών Επενδύσεων για την οικονομική και περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας», την οποία αποδέχτηκε ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομίας Χρ. Πάχτας και έδιναν τη δυνατότητα ανέγερσης στην κατασκευαστική εταιρία «Ολυμπιακή Τεχνική» του μεγαλοεργολάβου Στέγκου, ιδιοκτήτη του «Πόρτο Καρράς», να χτίσει χιλιάδες τουριστικές κατοικίες στην περιοχή.

-Υπόθεση Στέγκου 2: στο ξενοδοχείο του οποίου δεξιώθηκε τους Ευρωπαίους ηγέτες, ο Κώστας Σημίτης, κερνώντας τους γιαούρτια 100 εκ. δραχμών. Ο Στέγκος καταδικάστηκε αργότερα σε 3 έτη φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο για τα αδικήματα της παράβασης χρηματιστηριακής νομοθεσίας, παραπλάνησης επενδυτικού κοινού, διασποράς ψευδών ειδήσεων και άμεσης συνέργιας στις πράξεις αυτές.

-Μανίκας – Νεονάκης : βάσει των στοιχείων της Επιτροπής Κεφαλαιοαγοράς ο Μανίκας πραγματοποίησε συναλλαγές 1,5 εκ € και ο Νεονάκης 64 εκ. €, σε μικρό χρονικό διάστημα το 1999. Κατά πόσο και οι δυο τους ήταν κάτοχοι εμπιστευτικών πληροφοριών;

-Ολυμπιακή Αεροπορία 1: Τα «ρόζ» Boeing 767. Η υπόθεση της προμήθειας αεροσκαφών Boeing 767 για την Ολυμπιακή Αεροπορία με αδιαφανείς διαδικασίας. «Ροζ» γιατί στην υπόθεση είχε εμπλακεί το όνομα της Δήμητρας Λιάνη Παπανδρέου. Τελικά η υπόθεση της προμήθειας ναυάγησε.

-Ολυμπιακή Αεροπορία 2: τον Οκτώβριο του 2003 η Ευρωπαϊκή επιτροπή στράφηκε κατά της Ελλάδας και έστειλε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις παράνομες χρηματοδοτήσεις της Ολυμπιακής από την κυβέρνηση Σημίτη. Ζητούσε μάλιστα την επιστροφή της οικονομικής υποστήριξης χαρακτηρίζοντας αποτυχημένο το σχέδιο εξυγίανσης από το 1994 έως το 2002.

-Ειδικά η «Ολυμπιακή Αεροπορία» κόστιζε 1,5 εκατομμύρια ευρώ ημερησίως στους Έλληνες φορολογουμένους, δηλαδή 550 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο! Οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ προσπάθησαν ανεπιτυχώς να την αποκρατικοποιήσουν(σοσιαλιστικός ορισμός της ιδιωτικοποίησης).

-Ο Χρήστος Βερελής αφού «ξεχρέωσε» για ακόμα μια φορά με παράνομες εισφορές πολλών δισ. την Ολυμπιακή, την μετονόμασε σε «Ολυμπιακές αερογραμμές». Μέσα σε ένα μήνα το νέο σχήμα ήταν και πάλι ελλειμματικό και καταχρεωμένο! Η Ευρωπαϊκή Ένωση επέβαλε πρόστιμα πολλών δις για τις παράνομες κρατικές επιχορηγήσεις στην Ολυμπιακή.

-Για τέσσερα κακουργήματα ασκήθηκε δίωξη κατά του πρώην γενικού διευθυντή του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Παπακωνσταντίνου και της χρηματιστηριακής εταιρείας ΑΡΤΙΟΝ για τα ομόλογα του Ταμείου Εθνικής Οδοποιίας (ΤΕΟ).

-Σκάνδαλο 1 δισ. € στην ΕΑΒ : οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ για να «στρογγυλοποιήσουν» τα τεράστια ελλείμματα της εταιρείας αλλά και κυρίως για να τα «εξαφανίσουν» κάτω από το χαλί, τα «έβαζαν» σε ειδικό λογαριασμό «αναπόσβεστων εξόδων ιδρύσεως της εταιρείας»!

-Το 2001 το ΠΑΣΟΚ για να καλύψει ένα χρέος 2,8 δισ. € δημιούργησε το πράσινο δομημένο ομόλογο του 2001 με τις 18 τράμπες. Δομήθηκε ένα ομόλογο-τέρας ονομαστικής αξίας 6,1 δισ. Ευρώ και πάνω σ' αυτό "παίχτηκαν" 18 τράμπες (swaps). Το οφειλόμενο ποσό, από τους λάθος χειρισμούς από 2,8 δισ. ευρώ ανήλθε στα 54 δισ. ευρώ.

-Ταμεία: Το 2002 - 2003 χάθηκαν μόνο μέσω της "Ακρόπολις" χρηματιστηριακής, σε παιχνίδι με ομόλογα 5,5 εκ. €. Συνολικά χάθηκαν πάνω από 3,5 δισ. € (1,3 τρισ. δρχ.) μόνο από το 1999-2002. Και μιλάμε για τα λεφτά που τζόγαραν στο χρηματιστήριο, αφήνοντας λυτές και λυσσασμένες τις διοικήσεις των ταμείων να κάμουν παιχνίδι. Επένδυσαν 5,22 δισ. € συνολικά σε μετοχές και άφησαν μόνο με 1,76 δις €. Το 2002, ο Υπ. Οικονομίας Χριστοδουλάκης καλούσε τις διοικήσεις του ΙΚΑ να παίξουν σε πολυετή ομόλογα για να καλύψουν τα ελλείμματά τους.

 -Σκάνδαλο ΑΡΙΑΔΝΗ : το 2000 το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε 650 εκ. €, από την off shore εταιρεία ARIADNE S. A. (ISIN:XS0121591704) με έδρα το Λουξεμβούργο, βάζοντας υποθήκη μέχρι το 2013 τα έσοδα των λαχείων. Οι μίζες που έπεσαν ξεπερνούν τα 7,5 εκ. €.

-«Σκάνδαλο Siemens» : Στα πρακτικά της δίκης για την Siemens στο Μόναχο είναι καταγεγραμμένο ότι για τις δουλειές της Siemens στην Ελλάδα δόθηκαν μίζες περίπου 100 εκατομμύρια ευρώ. Μέχρι στιγμής είναι σίγουρο ότι ένα εκατομμύριο εξ’ αυτών μεταφέρθηκε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ, μέσω Τσουκάτου. Ο υπουργός Μεταφορών, επίσης, των κυβερνήσεων Σημίτη, Τάσος Μαντέλης, αποδείχθηκε ότι είχε δωροδοκηθεί από την Siemens με 300.000 ευρώ. Το αδίκημα παραγράφηκε. Πολλά εκατομμύρια ευρώ διοχετεύονταν από τον λογαριασμό του πρώην στελέχους της Siemens Hellas, Πρόδρομου Μαυρίδη, προς τους «δικαιούχους». Μόνο από τον προσωπικό λογαριασμό που διατηρούσε ο Μαυρίδης σε υποκατάστημα της Ελβετικής Τράπεζας Dresdner Bank, διακινήθηκαν περίπου 25 εκατομμύρια ευρώ. Αυτό το ποσό αντιπροσώπευε ένα μέρος των υπόγειων συναλλαγών…

Σπουδαίο ρόλο στις διαδρομές του «μαύρου χρήματος» φαίνεται ότι διαδραματίζουν οι εταιρείες Martha Hodling και Martha Overseas, όπως επίσης και η εταιρεία Fiberlite LLC, του Dubai, που τροφοδοτεί εκτός από τον προσωπικό λογαριασμό του κ. Μαυρίδη και τους λογαριασμούς των δύο εταιρειών που η Dresdner λέει ότι του ανήκουν. Οι αρχές του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης χαρακτηρίζουν το «σκάνδαλο Siemens» ως «το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην ιστορία των χρηματιστηρίων.

Να μην ξεχάσουμε τέλος την, με κωδική ονομασία του FBI «Επιχείρηση Ζορμπάς», μεγαλύτερη επιχείρηση ξεπλύματος βρώμικου χρήματος που, με πρωταγωνιστή τον κύριο Γιώργο Ανωμερίτη, είχαν στήσει περίτεχνα ανώτατα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Νέα Υόρκη από το 1983 μέχρι της 21 Ιουνίου του 1989 που γράφτηκε το άδοξο τέλος της μεγαλύτερης οικονομικής απάτης, όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Αμερικάνικος Τύπος, με λεία περισσότερα από 730.000.000 $, με 12 υποκαταστήματα της ΚΤΗΜΑΤΙΚΗΣ Τράπεζας στις ΗΠΑ και θύματα την ομογένεια!

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ισόβια για τον Β.Παπαγεωργόπουλο! - Οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ γιατί γλιτώνουν ακόμα;

Βασίλης Παπαγεωργόπουλος:

Ο «φτερωτός» γιατρός που έγινε ισοβίτης

Ωραίος, γρήγορος, πρωταθλητής στα 100 μέτρα. Από σημαιοφόρος τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976, στη Βουλή κι από εκεί στο δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης. Τώρα, ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος οδηγείται στη φυλακή.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1947. Ο πατέρας του ήταν συνταγματάρχης. Σπούδασε στην οδοντιατρική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απ’ όπου πήρε το πτυχίο του χειρουργού οδοντιάτρου. Εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του, Ελένη Σωτηριάδου.
Άσκησε το επάγγελμα μέχρι το 1981, όταν εκλέχθηκε βουλευτής.

Γρήγορα, τον κέρδισε ο στίβος και τα 100 μέτρα. Έγινε ένας από τους σημαντικότερους σπρίντερ της γενιάς του. Τόσο σημαντικός που φόβιζε ακόμη και με τον μεγάλο Βαλερί Μπορζόφ! Ο «ιπτάμενος» γιατρός, όπως τον «βάφτισαν» αργότερα, κράτησε επί 21 ολόκληρα χρόνια το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100 μέτρα με 10.22.

Πρωταθλητής Ελλάδας, Βαλκανιονίκης και τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης, Ελσίνκι το 1971, στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας το 1972 και στο Μόναχο το 1976.

Έλαμψε το 1972 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου και ήταν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Αγώνες του ’76 στο Μόντρεαλ.

Ο Πέτρος Γαλακτόπουλος, που ήθελε να είναι ο σημαιοφόρος στην τελετή Έναρξης, είχε θυμώσει όταν του ανακοίνωσαν πως τη σημαία θα κρατήσει ο Παπαγεωργόπουλος. «Γιατί, επειδή είναι πιο όμορφος;» ρώτησε. «Τότε βάλτε τον Κούρκουλο να παλέψει!», ήταν η συνέχεια της φράσης του!
Ένας τραυματισμός στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, του στέρησε τη συμμετοχή στον τελικό και την κατάκτηση ενός μεταλλίου. Οι γιατροί του απαγόρευσαν να δοκιμάσει γιατί υπήρχε κίνδυνος να μην ξαναπερπατήσει.

Έχασε τον αγώνα και το μετάλλιο αλλά όταν επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη αποφάσισε να ξεκινήσει προπονήσεις. Και καθημερινά με τους κολλητούς του από την ομάδα του Αετού πήγαινε με το Fiat του στην Κάβαλα, στο γήπεδο που είχε πλαστικό δάπεδο.

Η πολιτική

Το 1978 αποφάσισε για πρώτη φορά να κατέβει σε έναν άλλο στίβο, της πολιτικής. Έβαλε υποψηφιότητα για δημοτικός σύμβουλος. Βγήκε πρώτος. Το 1981 ήταν η σειρά της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία, εκλεγόταν από το 1981 έως το 1998.

Την περίοδο 1991 - 1992 ήταν υφυπουργός Πολιτισμού, αρμόδιος για θέματα Αθλητισμού. Προκάλεσε αίσθηση το 1996 όταν από το βήμα της Βουλής ζήτησε να επιστρέψουν στην Ελλάδα από την Άτλαντα οι Παναγιώτης Φασούλας και Φάνης Χριστοδούλου γιατί σύμφωνα με δημοσιεύματα είχαν «συλληφθεί» να καπνίζουν στο αεροπλάνο που μετέφερε την ελληνική ολυμπιακή αποστολή.

Στις δημοτικές εκλογές του 1998 έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα για τον δημαρχιακό θώκο της Θεσσαλονίκης απέναντι στον Θρασύβουλο Λαζαρίδη (τότε δήμαρχο Καλαμαριάς) και εξελέγη. Στις επόμενες δύο εκλογικές αναμετρήσεις (2002 με βασικό αντίπαλο τον Σπύρο Βούγια και 2006 με βασικό αντίπαλο την Χρύσα Αράπογλου) επανεξελέγη δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Η θητεία του ως δημάρχου ολοκληρώθηκε το 2010.

Ο Λουδοβίκος... δήμαρχος

Κατηγορήθηκε πως τον ένοιαζε μόνο το γκλάμουρ, η κοσμική ζωή, η προβολή του. Λέγονται και ακούγονται πολλά, πάρα πολλά! Όπως ότι πριν πάει στο δημαρχείο περνούσε από το αγαπημένο του μπαρμπέρικο για να φτιάξει τα μαλλιά του. Κι αν δεν προλάβαινε, πήγαινε ο κουρέας στο γραφείο του (300 τετραγωνικών και με τζάκι).

Λέγεται πως αναφερόταν στον εαυτό του ως «ο δήμαρχος», είχε οδηγό και καθόταν πάντα στο πίσω κάθισμα, πως είχε μετατρέψει το TV100 σε προσωπικό τηλεοπτικό συνεργείο, πως ήθελε να διοργανώνει ακριβές γιορτές (σ.σ. το ανάμα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου στην πλατεία Αριστοτέλους).

Μπορεί όλα αυτά να έχουν και μια δόση αλήθειας. Είχε άλλωστε απονείμει στον εαυτό του το Μεγαλόσταυρο του Δήμου Θεσσαλονίκης...

Οι αντίπαλοί του, τον αποκαλούσαν ειρωνικά «Λουδοβίκο», «πρίγκιπα», «άρχοντα» και «ατσαλάκωτο».

Το σκάνδαλο υπεξαίρεσης

Όλα ξεκίνησαν ότι ο ίδιος ο Παπαγεωργόπουλος κατήγγειλε υπάλληλο του για υπεξαίρεση. Αλλά μετά την έρευνα της υπόθεσης βρέθηκε ο ίδιος στο εδώλιο, κατηγορούμενος για υπεξαίρεση 30 εκατομμυρίων ευρώ. Η υπόθεση έφτασε στα δικαστήρια το 2008 και πέντε χρόνια μετά βγήκε η πρωτόδικη απόφαση: ισόβια

http://kafeneio-gr.blogspot.gr

Σε ποινή ισόβιας κάθειρξης καταδίκασε το δικαστήριο τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, ενώ ένοχοι για υπεξαίρεση εκατομμυρίων ευρώ από τα ταμεία του δήμου κρίθηκαν  επίσης οι συνεργάτες του Λεμούσιας και Σαξώνης.

Όπως είχε γράψει το defencenet.gr o B.Παπαγεωργόπουλος είναι ο πρώτος "γαλάζιος" που θα οδηγηθεί στις φυλακές, αλλά είναι να απορεί κάποιος πως τόσοι υπουργοί, δήμαρχοι και στελέχη του του ΠΑΣΟΚ που αποδεδειγμένα έχουν κλέψει είναι ακόμα ελεύθεροι...

Στο άκουσμα της απόφασης – σοκ του δικαστηρίου, ο Β. Παπαγεωργόπουλος βούρκωσε και είπε στο δικαστήριο "Δεν 'έχω καμία σχέση. Κάποιοι θα πεθάνουν με τύψεις". Για να του απαντήσει οπρόεδρος του δικαστηρίου "Δεν θα είμαστε εμείς αυτοί".

Ο εισαγγελέας υποστήριξε ότι η εγκληματική δράση Παπαγεωργόπουλου- Λεμούσια αποκλείει ότι έζησαν έντιμο βίο πριν από το αδίκημα της υπεξαίρεσης και ότι έκλεβαν χρήματα και πριν το σκάνδαλο της υπεξαίρεσης, σε άλλα αξιώματα που κατείχαν και πάλι.

Για τους παραπάνω λόγους είπε πως δεν μπορούν να έχουν κανένα ελαφρυντικό.

Συγκεκριμένα, ο πρόεδρος του δικαστηρίου Γιώργος Αποστολάκης, ανακοινώνοντας την απόφαση, έκρινε ένοχο τον Β. Παπαγεωργόπουλο, κατά μετατροπή του κατηγορητηρίου, για την πράξη της άμεσης συνεργείας στην υπεξαίρεση στην υπηρεσία κατ' εξακολούθηση, δια παραλείψεως, ενώ έκρινε ένοχο τον Μ. Λεμούσια, κατά μετατροπή του κατηγορητηρίου, για το αδίκημα της άμεσης συνέργειας στην υπεξαίρεση κατ' εξακολούθηση.

Τα αδικήματα αυτά είναι σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου 1608/50 περί καταχραστών του δημοσίου και επισείουν ποινές έως ισόβια κάθειρξη.

Επιπλέον, ο Μ. Λεμούσιας κρίθηκε ένοχος για το πλημμέλημα της παροχής ψυχικής συνδρομής στην πράξη της πλαστογραφίας.

Ο βασικός κατηγορούμενος για την υπόθεση, πρώην ταμίας του Δήμου Παναγιώτης Σαξώνης, καταδικάστηκε για τις πράξεις της υπεξαίρεσης στην υπηρεσία, κατ' εξακολούθηση, σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις περί καταχραστών του Δημοσίου, καθώς επίσης για τα αδικήματα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος) και για πλημμεληματικού χαρακτήρα πλαστογραφία.

Ένοχοι της άμεσης συνέργειας στην υπεξαίρεση στην υπηρεσία κρίθηκαν οι δύο άλλοτε διευθυντές της Ταμειακής Υπηρεσίας του Δήμου.

Αντίθετα, αθωώθηκαν οι τρεις αντιδήμαρχοι Οικονομικών και όλοι οι κατηγορούμενοι υπάλληλοι.

Λεμούσιας: "Χύνεται αίμα αθώων"

Στην κατάμεστη αίθουσα του Κακουργιοδικείου και κάτω από ενισχυμένα μέτρα ασφαλείας, ο πρόεδρος του δικαστηρίου ανέπτυξε διεξοδικά, επί σχεδόν μιάμιση ώρα, το σκεπτικό της απόφασης επί της ενοχής ή μη των συνολικά 18 κατηγορουμένων για την υπόθεση.

"Ο δήμαρχος όρισε ως γενικό γραμματέα τον στενό συνεργάτη του. Οι δυο τους συνδέονταν στενότατα και ταυτίστηκαν στην κοινή γνώμη. Ο Μ. Λεμούσιας αναζητούσε μία 'πηγή' χρημάτων στις οικονομικές υπηρεσίες του δήμου. Ο γενικός γραμματέας προέτρεψε τον Π. Σαξώνη να υπεξαιρεί κατ' εξακολούθηση και για αόριστο χρόνο χρήματα για την ενίσχυση της δημοτικής παράταξης 'Αναγέννηση', της οποίας ηγείτο ο Β. Παπαγεωργόπουλος. O γενικός γραμματέας έκαμψε τις αντιρρήσεις που είχε ο ταμίας, διαβεβαιώνοντάς τον ότι στον Δήμο ασκεί διοίκηση αυτός. Γνώστης όλων των σχεδιασμών ήταν και ο Β. Παπαγεωργόπουλος. Παρέμενε στο παρασκήνιο, προσποιούμενος άγνοια. Ο δήμαρχος άφησε την εκτέλεση του σχεδιασμού στον γενικό γραμματέα. Έτσι, έβαλαν μπροστά τη 'μηχανή' της υπεξαίρεσης. Η διανομή του μερίσματος γινόταν μεταξύ τους. Ύστερα, ζήτησε ο Σαξώνης ένα ποσοστό 10% από τα υπεξαιρεθέντα ποσά" τόνισε ο πρόεδρος, ανακοινώνοντας την απόφαση.

"Οι σχέσεις τους δεν διερράγησαν ούτε όταν βγήκαν στη δημοσιότητα υποθέσεις που βάρυναν τον Μ. Λεμούσια. Αυτό σημαίνει ότι είχαν ένα δυνατό μυστικό που τους κρατούσε αλληλέγγυους" πρόσθεσε.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης για την ενοχή, ο Μ. Λεμούσιας απευθύνθηκε στο δικαστήριο λέγοντας - μεταξύ άλλων: "Χύνεται αίμα αθώων για την κοινή γνώμη".

Σύμφωνα με την απόφαση, το ύψος της υπεξαίρεσης ξεπερνάει τα 17,9 εκατ. ευρώ. "Το χρήματα που έλαβε ο Π. Σαξώνης από το 1999 έως και το 2008 ήταν 21.156.794 ευρώ, οπότε το ποσό της υπεξαίρεσης δεν μπορεί να υπερβαίνει αυτό το ποσό. Υπεξαίρεσε συνολικά 17.962.336 ευρώ. Λάμβανε τα χρήματα αυτά άφθονα και απροβλημάτιστα. Μία εντολή του δημάρχου αρκούσε να κλείσει η 'στρόφιγγα' των μετρητών. Εντύπωση προκαλεί η ιλιγγιώδης αύξηση των μετρητών που έπαιρνε ο Π. Σαξώνης μετά το 1999, που - κατά μέσο όρο - υπεξαίρεσε το 84,88% των μετρητών που αναλάμβανε" σημείωσε ο πρόεδρος του δικαστηρίου, μετατρέποντας το υπεξαιρεθέν ποσό από ευρώ σε δραχμές. "Αντιστοιχεί σε 6,1 δισ. δραχμές. Πόσα χρόνια πρέπει να εργαστεί ένας καθηγητής για να βγάλει αυτά τα χρήματα;" σημείωσε χαρακτηριστικά.

Όσον αφορά τον Π. Σαξώνη είπε ότι τα πλαστά παραστατικά που προσκόμιζε για να καλύψει την υπεξαίρεση ήταν κακότεχνα και εξόφθαλμα πλαστά. "Ήταν ασύδοτος και είχε ασυλία" τόνισε ο πρόεδρος, ενώ για τους δύο πρώην διευθυντές της Ταμειακής Υπηρεσίας είπε ότι "παρείχαν ηθελημένα συνδρομή και άφθονα μετρητά, γνωρίζοντας ότι δεν θα πληρώσει ο Σαξώνης".

Αναφορικά με τους αντιδημάρχους Οικονομικών, ο πρόεδρος είπε ότι δεν είχαν καμία ανάμειξη στην εγκληματική δραστηριότητα του Σαξώνη.

"Ούτε μπορούσαν να το αντιληφθούν ούτε περιήλθε στην κατοχή τους μέρος των χρημάτων από την υπεξαίρεση" σημείωσε.

 Ο πρώτος πολιτικός που έφαγε ισόβια για κλοπή ήταν δεξιός! 

Οι του ΠΑΣΟΚ δεν έκλεβαν;

Στις φυλακές Διαβατών οδηγήθηκε μετά την ανάγνωση της απόφασης του δικαστηρίου και συνοδεία αστυνομικών, ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Βασίλης Παπαγεωργόπουλος ύστερα από την αποχώρησή του  από το Δικαστικό Μέγαρο.

Ο τέως Δήμαρχος Θεσσαλονικέων είναι πρώτος πολιτικός που του επιβάλλεται η ποινή της ισόβιας κάθειρξης για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος.
 
Όπως ανέφερε ο ίδιος  του επιβλήθηκε ποινή ισόβιας κάθειρξης χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο και ενώ αποδεδειγμένα ο επίορκος υπάλληλος υπεξαιρούσε χρήματα, πολλά χρόνια πριν αναλάβει δήμαρχος ο ίδιος.

«Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ενδόμυχα κανένας Θεσσαλονικιός και κανένας Έλληνας δεν πιστεύει ότι ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος τους πρόδωσε. Θα περιμένω την απόφαση του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου. Κάποιοι θα πεθάνουν με τις τύψεις τους» κατέληξε ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης.

Νωρίτερα, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων είχε επιβάλει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης εκτός από τον τέως δήμαρχο Θεσσαλονίκης, τον στενό του συνεργάτη Μ. Λεμούσια και τον πρώην ταμία -και βασικό κατηγορούμενο στην υπόθεση- Π. Σαξώνη για την υπόθεση της υπεξαίρεσης των 18 εκατ. ευρώ στο δήμο.

 Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr