Τα θηλυκά «τέρατα» των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ 

ΣΤΙΣ ΦΑΜΠΡΙΚΕΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 Η πρωτοφανης στα ιστορικα χρονικα βαρβαροτητα και η ανειπωτη φρικαλεοτητα προς τους αιχμαλωτους στα στρατοπεδα συγκεντρωσης δεν ηταν αυστηρα αντρικη υποθεση. Στην πραγματικοτητα, κατα τη διαρκεια του Β’ Παγκοσμιου Πολεμου 5.500 περιπου Ναζιστριες υπηρετησαν τον Φυρερ τους πιστα μεσα απο διαφορες θεσεις «εργασιας» στα ναζιστικα κολαστηρια. Καποιες μαλιστα απεκτησαν τετοια διαβοητη φημη για την αγριοτητα τους που εγιναν αντικειμενο λατρειας απο τη ναζιστικη ηγεσια και ταυτόχρονα εσπειραν τη ζηλια μεταξυ των αντρων βασανιστων. Ας δουμε μερικα τετοια ξακουστα «τερατα» που πηραν την αποτροπαιη δουλειο τους πολυ στα σοβαρα…

Dorothea Binz

Ξεκινώντας την «καριέρα» της το 1939, η Binz δούλεψε αρχικά ως φύλακας σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πριν ανέβει στην ιεραρχία και φτάσει στον βαθμό του επικεφαλής πτέρυγας στο Ράβενσμπρουκ και αργότερα στο Μπούχενβαλντ. Περιγραφόμενη από τους κρατουμένους με τα μελανότερα χρώματα, η Binz ήταν διαβόητη για το βάρβαρο ξυλοφόρτωμα με μαστίγιο στις γυναίκες τροφίμους, καθώς και για άλλα φρικτά βασανιστήρια, ακόμα και δολοφονίες κατά βούληση. Σε ένα από τα πλέον περίφημα περιστατικά της «δουλειάς» της, η φύλακας πετσόκοψε με τσεκούρι μέχρι θανάτου μια κρατούμενη κατά τη διάρκεια καταναγκαστικής εργασίας. Παρά το γεγονός ότι κατάφερε να ξεφύγει λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, θα συλληφθεί τελικά από τις συμμαχικές δυνάμεις, θα καταδικαστεί για τα εγκλήματά της και στις 2 Μαΐου 1947 θα εκτελεστεί…




Juana Bormann – «Η Γυναίκα με τα Σκυλιά»

Η Bormann προσχώρησε στα SS το 1939, για να «κερδίζει περισσότερα χρήματα», όπως ισχυρίστηκε κατόπιν στη δίκη της. Στην τρομακτική της καριέρα θα περάσει από τα πλέον διαβόητα ναζιστικά κολαστήρια θανάτου, όπως το Ράβενσμπρουκ, το Άουσβιτς και το Μπέργκεν-Μπέλσεν. Ιδιαιτέρως γνωστή για την απάνθρωπη σκληρότητά της, η Bormann τιμωρούσε τις τροφίμους με τα σκυλιά της, τους γερμανικούς ποιμενικούς, τα οποία και έβαζε να επιτίθενται στις αβοήθητες γυναίκες. Ο σαδισμός της, που δεν είχε όμοιό του, και η παγερή σκληρότητά της θα της στερούσαν ωστόσο αργότερα τη ζωή, όταν καταδικάστηκε για εγκλήματα πολέμου και εκτελέστηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1945…

Greta Bosel

Η νοσοκόμα Bosel ξεκίνησε την αποτρόπαιη καριέρα της το 1939 ως «επιστάτρια εργασίας» στο στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ. Αυτό σήμαινε απλά-απλά ότι η Bosel ήταν μεταξύ αυτών που αποφάσιζαν ποιοι αιχμάλωτοι θα στέλνονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων και ποιοι ήταν ικανοί για εργασία, μοιράζοντάς τους στα στρατόπεδα εργασίας. Η γραμμή που ακολουθούσε ήταν ιδιαιτέρως αρεστή στη ναζιστική ιεραρχία, αφού το άσπλαχνο «μότο» της για τους αιχμαλώτους ήταν: «Αν δεν μπορούν να δουλέψουν, άσ’ τους να σαπίσουν». Στις 3 Μαΐου 1945, μετά τη δίκη για τα εγκλήματα πολέμου που συντελέστηκαν στο στρατόπεδο Ράβενσμπρουκ, η Bosel εκτελέστηκε για κακοποίηση και ανθρωποκτονίες…

Herta Bothe – «Η Σαδίστρια του Στούτχοφ»

Άλλη μια νοσοκόμα που ξέχασε τα θεραπευτικά της καθήκοντα, η Bothe στρατολογήθηκε το 1942 και υπηρέτησε τους Ναζί κυρίως στο στρατόπεδο Στούτχοφ. Η «επιστάτρια εργασίας» με τις «ιδιαίτερες» μεθόδους καταναγκασμού θα συλλαμβανόταν στο στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, μετά την εκκένωση του Στούτχοφ εξαιτίας της προώθησης των σοβιετικών δυνάμεων. Παρά το γεγονός ότι χαρακτηριζόταν στη δίκη της ως «αιμοβόρα» και «σαδίστρια», τα εγκλήματά της δεν έφτασαν προφανώς στο επίπεδο των συναδέλφων της, γι’ αυτό και δεν εκτελέστηκε, αλλά καταδικάστηκε σε κάθειρξη 10 ετών, ποινή που θα μειωθεί στα 6 χρόνια από την επιείκεια που έδειξε η βρετανική κυβέρνηση. Εξήντα χρόνια μετά τον πόλεμο, ρωτήθηκε σε συνέντευξή της γιατί επέλεξε να δουλέψει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Να και η απάντησή της: «Έκανα λάθος; Όχι! Το λάθος ήταν ότι υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης, και έπρεπε να πάω εκεί για δουλειά. Αυτό ήταν το λάθος»…

Hildegard Lachert – «Το Τέρας»

Ξεκινώντας το 1942, η Lachert απέκτησε φήμη για την ιδιαίτερη βαρβαρότητά της, έχοντας την ευκαιρία να την επιδείξει σε μια σειρά στρατοπέδων συγκέντρωσης, όπως το Ράβενσμπρουκ, το Μαϊντάνεκ και το Άουσβιτς. Μετά τον πόλεμο, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών για τα εγκλήματά της στο Άουσβιτς, παρά το γεγονός ότι θα αποφυλακιζόταν το 1956, έχοντας εκτίσει μόνο 9. Η ελευθερία της ωστόσο δεν θα κρατούσε για πολύ, καθώς το 1975 θα καταδικαζόταν σε άλλα 12 χρόνια φυλάκισης για τη φρικιαστική της δράση στη διαδικασία επιλογής των κρατουμένων και για νέα δεδομένα που ήρθαν στο φως, όπως η γενικευμένη κακοποίηση των θυμάτων και τα βάρβαρα φονικά της…




 

Wanda Klaff

Η Klaff εργαζόταν σε εργοστάσιο μαρμελάδας πριν κάνει το μεγάλο βήμα στην… καριέρα της και μεταπηδήσει σε ένα άλλο «εργοστάσιο», το κολαστήριο Στούτχοφ, το 1944, όπου και υπηρέτησε μέχρι το τέλος του πολέμου το 1945. Παρά το σύντομο της δράσης της, τα εγκλήματα της Klaff ήταν απερίγραπτα, γι’ αυτό και θα καταδικαζόταν σε θάνατο. Στη δίκη της μάλιστα δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας, αφήνοντας άφωνο το δικαστήριο όταν δήλωσε: «Είμαι πολύ έξυπνη και πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά μου στο στρατόπεδο. Κακοποιούσα τουλάχιστον δύο κρατουμένους κάθε μέρα»…

Alice Orlowski

Άλλη μια «επιστάτρια εργασίας» στα ναζιστικά κολαστήρια, η Orlowski αποφάσιζε ποιος θα ζήσει και ποιος θα θανατωθεί αμέσως, με τον σαδισμό της ωστόσο να εμπλέκεται στη διαδικασία και να καθιστά ανθρώπους ικανούς για εργασία αυτομάτως ανίκανους. Ήταν ιδιαιτέρως γνωστή για τη συνήθειά της να μαστιγώνει τους κρατούμενους κατά μήκος των ματιών τους, γεγονός που οδηγούσε στον αφανισμό τους, αφού ήταν πλέον ανίκανοι για καταναγκαστική εργασία. Άλλη μια περιβόητη τακτική της ήταν να ρίχνει μικρά παιδιά πάνω από τους στοιβαγμένους ανθρώπους στους θαλάμους αερίων, σε μια προσπάθεια «εξοικονόμησης χώρου», όπως το έθετε η ίδια. Το 1945, με τον πόλεμο να έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος του, η Orlowski θα άλλαζε τακτική: κατά τη διάρκεια της πορείας (μαζικής μεταφοράς) των κρατουμένων από το Άουσβιτς-Μπιρκενάου στο Lolau, η Orlowski ανακούφιζε τους αιχμαλώτους δίνοντάς τους κρυφά νερό. Κανείς δεν ξέρει αν η μεταμέλειά της ήταν ειλικρινής ή όχι, η Orlowski θα καταδικαζόταν ωστόσο σε ισόβια κάθειρξη και όχι σε θάνατο, ενώ θα αποφυλακιζόταν έπειτα από 10 χρόνια. Θα πέθαινε το 1976, κατά τη διάρκεια δεύτερης δίκης, σε ηλικία 73 ετών…

Maria Mandel – «Το Κτήνος»

Η Mandel υπηρέτησε σε πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης πριν γίνει διοικητής στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς, το διαβόητο κολαστήριο Μπιρκενάου. Έχοντας ήδη εξασκήσει τα «ταλέντα» της σε μικρότερες θέσεις, η Mandel έκανε τη διαφορά στα νέα της καθήκοντα, με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για 500.000 ανθρώπους που βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από τις διαταγές της από το 1942-1945. Σαδίστρια μέχρι εκεί που δεν πάει, η Mandel επέλεγε μικρά παιδιά να την υπηρετούν ως «κατοικίδια», ενώ όταν τα βαριόταν τα έστελνε κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. Η ίδια μάλιστα εισήγαγε τον θεσμό της Γυναικείας Ορχήστρας του Άουσβιτς, η οποία έντυνε μουσικά τις φρικιαστικές πρακτικές των εκτελέσεων, της διαδικασίας επιλογής και της μεταφοράς. Η Mandel καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 24 Ιανουαρίου 1948…

Ruth Neudeck

Ο «κομήτης» Neudeck ανέβηκε στην ιεραρχία αστραπιαία, καταφέρνοντας να γίνει διοικητής στρατοπέδου σε ένα από τα παραρτήματα του Ράβενσμπρουκ, παρά το γεγονός ότι στρατολογήθηκε μόλις το 1944. Τα ειδεχθή «προσόντα» της πολλά και διάφορα, με την αγαπημένη μέθοδο βασανισμού της να είναι το κόψιμο του λαιμού του αιχμαλώτου χρησιμοποιώντας την αιχμηρή άκρη ενός φτυαριού. Κατάφερε μάλιστα να διαφύγει λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, θα πιανόταν ωστόσο αργότερα και θα εκτελούταν για τα εγκλήματά της…

\

 

Elisabeth Volkenrath

Λαμπρή μαθήτρια της Dorothea Binz, η Volkenrath υπηρέτησε στο Ράβενσμπρουκ και στο Άουσβιτς-Μπιρκενάου, πριν αναγνωριστεί η αποτρόπαιη δράση της και γίνει ανώτερος επόπτης στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Η Volkenrath συμμετείχε προσωπικά στις μαζικές δολοφονίες των θυμάτων, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή της διαδικασίας, ακολουθώντας σε αυτό τη «δασκάλα» της Binz. Όπως και η Binz βέβαια, η Volkenrath θα εκτελούταν για τα εγκλήματά της…

 

Ilse Koch – «Η Μάγισσα του Μπούχενβαλντ», «Το Κτήνος του Μπούχενβαλντ»

Αυστηρά μιλώντας, η Koch δεν ήταν φύλακας ούτε μέλος των SS, ήταν απλώς σύζυγος του Karl Koch, του διοικητή του Μπούχενβαλντ και κατόπιν του Μαϊντάνεκ. Χρησιμοποιώντας την εξουσία του συζύγου της βέβαια, η Koch θα μετατραπεί σε «τέρας» που σπάνια συναντά κανείς στα εγκληματικά χρονικά. Η αγάπη της για την εσωτερική διακόσμηση θα την οδηγούσε στη σχεδόν απόκοσμη τακτική να ερευνά εξονυχιστικά κάθε κρατούμενο που έμπαινε στο Μπούχενβαλντ για ενδιαφέροντα τατουάζ. Όταν έβρισκε κάτι που της άρεσε, έβαζε να εκτελέσουν τον κρατούμενο, να τον γδάρουν, και με το δέρμα του να φτιάξουν χρηστικά αντικείμενα, όπως «καπέλα» για πορτατίφ και επενδύσεις βιβλίων! Η πλούσια συλλογή της μάλιστα θα χρησιμοποιούταν εναντίον της στη δίκη, αφήνοντας το δικαστήριο αποτροπιασμένο. Άλλο ένα «χόμπι» της… κυρίας διοικητού ήταν η υποκίνηση σε βασανιστήρια, με αγαπημένη μέθοδο τον βιασμό κρατουμένου από άλλο τρόφιμο σε κοινή θέα. Όταν ο Koch εκτελέστηκε από τους Ναζί για υπεξαίρεση και κακοδιαχείριση το 1943, η Ilse θα τη γλίτωνε, θα πιανόταν ωστόσο αργότερα από τους Συμμάχους. Σε μια από τις σπάνιες καταδίκες πολιτών για εγκλήματα πολέμου, η Koch θα καταδικαζόταν σε ισόβια κάθειρξη, θα αυτοκτονούσε ωστόσο στη φυλακή το 1967…

http://www.newsbeast.gr/world/arthro/492419/ta-thiluka-terata-ton-stratopedon-sugedrosis/