Το κράτος προσφέρει ενόχους
και ζητεί ανταλλάγματα
| Το καθεστώς προσφέρει θύματα και ενόχους, ο κόσμος ας απαντήσει με περίσκεψη | |
 | |
Αυτό μπορεί να είναι ένα αντιδημοφιλές κείμενο. Αλλά πιθανώς χρήσιμο.
Είναι παράξενη, ανησυχητική και ενοχλητική η ανθρωποφαγία που
αναπτύσσεται στις μέρες μας, από τα τέλη του 2009 (όταν άρχισε να
εκδηλώνεται η κρίση) και μετά. Δεν είναι βέβαια σπάνιο το φαινόμενο σε
μεγάλες οικονομικές κρίσεις (όταν λιγοστεύουν -με τάση να εξαφανιστούν-
τα λεφτά στις τσέπες των ανθρώπων) μια κοινωνική ομάδα να στρέφεται
εναντίον της άλλης ή η κοινή γνώμη να ζητάει εκδίκηση για όσους θεωρεί
ενόχους.
Από αρχαιοτάτων χρόνων οι κοινότητες, οι κοινωνίες, οι παρέες, οι άνθρωποι ζητούσαν αντάλλαγμα ηθικό σε όσα υφίστανται οι ίδιοι, κάτι σαν ανταπόδοση δικαιοσύνης. Και το αντάλλαγμα είναι (ότι πρέπει) να πληρώσουν όσοι εκτιμάται ότι μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Η περίπτωση Παπαγεωργόπουλου, και νωρίτερα η περίπτωση Τσοχατζόπουλου (εκλεγόμενοι στην Α΄ Θεσσαλονίκης και οι δύο, ο ένας δήμαρχος για έντεκα χρόνια και βουλευτής άλλα επτά, ο άλλος χρόνια πολλά υπουργός και βουλευτής, κορυφαίο στέλεχος του κόμματός του και υποψήφιος να διαδεχθεί τον Α.Γ. Παπανδρέου) είναι τα κορυφαία δείγματα τιμωρίας στη βάση του κοινωνικού αιτήματος.
Ας μην μπούμε καθόλου στο νομικό κομμάτι (αποδείξεις, στοιχειοθέτηση εγκλημάτων, διαδικασία, προφυλάκιση κ.λπ.) μια και δεν ανήκει στις πτυχές που ξεδιπλώνονται σε αυτές τις διαπιστώσεις. Αν το κοινωνικό αίτημα είναι (ή δομείται έτσι, ώστε να γίνει τέτοιο) η δημόσια απόδοση ενόχων, προκειμένου να γίνει αποδεκτή (έστω και δύσκολα) η υπάρχουσα κατάσταση (μέτρα, μειώσεις εισοδημάτων, χαράτσια, έκτακτη φορολογία, ανεργία, άγνωστο μέλλον), τότε έχουμε να κάνουμε με ευθεία διάβρωση του κοινωνικού ιστού: Αντί να διατηρείται και να γίνεται ισχυρότερος στη βάση υγιών ενοποιητικών στοιχείων ανάπτυξης ηθικά και υλικά της κοινωνίας, συντηρείται τεχνητά στη βάση του μίσους, της εκδίκησης και της επιβεβαίωσης του μύθου που συχνά διηγείτο ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Μύθος γνωστός σε όλους που κατάληξη είχε τη φοβερή και θλιβερή απάντηση του ανθρώπου, όταν τον ρώτησε ο Θεός τι θέλει. Θέλει κι αυτός μια κατσίκα, όπως ο γείτονας; Κι εκείνος χαμηλόφωνα, και κοιτάζοντας γύρω του μην ακούγεται, απάντησε: «Όχι, Θεέ μου, δεν θέλω δική μου κατσίκα, θέλω να πεθάνει η κατσίκα του διπλανού»! Μέσω της στέρησης, της οικονομικής καταστροφής που συντελείται στη χώρα, της διαρκούς μείωσης μισθών και συντάξεων, το κοινωνικό σώμα εκπαιδεύεται στην ανάπτυξη και διάδοση των χειρότερων ενστίκτων που έχουμε όλοι μέσα μας.
Όμως, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, οι κοινωνίες δεν προχωρούν με πρώτη ύλη τα χειρότερα ένστικτα. Η καλλιέργειά τους οδηγεί σε βαθύτερη έκπτωση των συναισθημάτων και βοηθάει στην υιοθέτηση μιας εκτεταμένης καχυποψίας και αλληλοϋπονόμευσης. Όταν με κάποιο τρόπο τελειώσει η κρίση, θα έχει μείνει μια τάφρος που θα χωρίζει τους ανθρώπους και θα είναι δύσκολο να κλείσει. Όσο κι αν σκεπάσει κανείς τους σκελετούς του μίσους, της απεγνωσμένης άμυνας απέναντι σε όσα συνέβησαν, οι σκιές θα είναι παρούσες. Η τιμωρία του Παπαγεωργόπουλου έρχεται σαν κοινωνική δικαίωση για όσα υφίσταται ο κόσμος, και η εξουσία, όπως όλες οι εξουσίες ανά τους αιώνες, είναι πρόσκαιρα ήσυχη ότι έτσι κερδίζει χρόνο αποφεύγοντας άλλα, πιο σύνθετα και δυσάρεστα, που είναι σε θέση να κάνει ο κόσμος. Εδώ είναι που πρέπει να έχουμε τον νου μας: Ασφαλώς να τιμωρούνται οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος και οι κάθε λογής εγκληματίες. Να είμαστε όμως σε θέση να διακρίνουμε πότε και γιατί μας προσφέρονται στο πιάτο τα θύματα, πότε και γιατί οι καταδίκες επωνύμων μετατρέπονται σε λαϊκά τηλεοπτικά υπερθεάματα, πόσο και ποιοι ωφελούνται από τον ξαφνικό διασυρμό επωνύμων. Όσα μοιάζουν εύκολα είναι ύποπτα και ύπουλα. Όσα συμβαίνουν ξαφνικά και μαζικά, ενώ χρόνια και χρόνια αποτελούσαν αίτημα και ερώτημα, έχουν και στόχο και καταγωγή.
Ας μη γίνουν οι πολίτες το όχημα πάνω στο οποίο θα κινηθούν, δραπετεύοντας από το καθεστώς που οι ίδιοι δημιούργησαν, αυτοί που εξακολουθούν να κυβερνούν, πότε πλειοψηφικά, πότε μειοψηφικά με πλαστές ενότητες. Δύσκολη και σύνθετη εποχή...
Από αρχαιοτάτων χρόνων οι κοινότητες, οι κοινωνίες, οι παρέες, οι άνθρωποι ζητούσαν αντάλλαγμα ηθικό σε όσα υφίστανται οι ίδιοι, κάτι σαν ανταπόδοση δικαιοσύνης. Και το αντάλλαγμα είναι (ότι πρέπει) να πληρώσουν όσοι εκτιμάται ότι μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση. Η περίπτωση Παπαγεωργόπουλου, και νωρίτερα η περίπτωση Τσοχατζόπουλου (εκλεγόμενοι στην Α΄ Θεσσαλονίκης και οι δύο, ο ένας δήμαρχος για έντεκα χρόνια και βουλευτής άλλα επτά, ο άλλος χρόνια πολλά υπουργός και βουλευτής, κορυφαίο στέλεχος του κόμματός του και υποψήφιος να διαδεχθεί τον Α.Γ. Παπανδρέου) είναι τα κορυφαία δείγματα τιμωρίας στη βάση του κοινωνικού αιτήματος.
Ας μην μπούμε καθόλου στο νομικό κομμάτι (αποδείξεις, στοιχειοθέτηση εγκλημάτων, διαδικασία, προφυλάκιση κ.λπ.) μια και δεν ανήκει στις πτυχές που ξεδιπλώνονται σε αυτές τις διαπιστώσεις. Αν το κοινωνικό αίτημα είναι (ή δομείται έτσι, ώστε να γίνει τέτοιο) η δημόσια απόδοση ενόχων, προκειμένου να γίνει αποδεκτή (έστω και δύσκολα) η υπάρχουσα κατάσταση (μέτρα, μειώσεις εισοδημάτων, χαράτσια, έκτακτη φορολογία, ανεργία, άγνωστο μέλλον), τότε έχουμε να κάνουμε με ευθεία διάβρωση του κοινωνικού ιστού: Αντί να διατηρείται και να γίνεται ισχυρότερος στη βάση υγιών ενοποιητικών στοιχείων ανάπτυξης ηθικά και υλικά της κοινωνίας, συντηρείται τεχνητά στη βάση του μίσους, της εκδίκησης και της επιβεβαίωσης του μύθου που συχνά διηγείτο ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Μύθος γνωστός σε όλους που κατάληξη είχε τη φοβερή και θλιβερή απάντηση του ανθρώπου, όταν τον ρώτησε ο Θεός τι θέλει. Θέλει κι αυτός μια κατσίκα, όπως ο γείτονας; Κι εκείνος χαμηλόφωνα, και κοιτάζοντας γύρω του μην ακούγεται, απάντησε: «Όχι, Θεέ μου, δεν θέλω δική μου κατσίκα, θέλω να πεθάνει η κατσίκα του διπλανού»! Μέσω της στέρησης, της οικονομικής καταστροφής που συντελείται στη χώρα, της διαρκούς μείωσης μισθών και συντάξεων, το κοινωνικό σώμα εκπαιδεύεται στην ανάπτυξη και διάδοση των χειρότερων ενστίκτων που έχουμε όλοι μέσα μας.
Όμως, όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, οι κοινωνίες δεν προχωρούν με πρώτη ύλη τα χειρότερα ένστικτα. Η καλλιέργειά τους οδηγεί σε βαθύτερη έκπτωση των συναισθημάτων και βοηθάει στην υιοθέτηση μιας εκτεταμένης καχυποψίας και αλληλοϋπονόμευσης. Όταν με κάποιο τρόπο τελειώσει η κρίση, θα έχει μείνει μια τάφρος που θα χωρίζει τους ανθρώπους και θα είναι δύσκολο να κλείσει. Όσο κι αν σκεπάσει κανείς τους σκελετούς του μίσους, της απεγνωσμένης άμυνας απέναντι σε όσα συνέβησαν, οι σκιές θα είναι παρούσες. Η τιμωρία του Παπαγεωργόπουλου έρχεται σαν κοινωνική δικαίωση για όσα υφίσταται ο κόσμος, και η εξουσία, όπως όλες οι εξουσίες ανά τους αιώνες, είναι πρόσκαιρα ήσυχη ότι έτσι κερδίζει χρόνο αποφεύγοντας άλλα, πιο σύνθετα και δυσάρεστα, που είναι σε θέση να κάνει ο κόσμος. Εδώ είναι που πρέπει να έχουμε τον νου μας: Ασφαλώς να τιμωρούνται οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος και οι κάθε λογής εγκληματίες. Να είμαστε όμως σε θέση να διακρίνουμε πότε και γιατί μας προσφέρονται στο πιάτο τα θύματα, πότε και γιατί οι καταδίκες επωνύμων μετατρέπονται σε λαϊκά τηλεοπτικά υπερθεάματα, πόσο και ποιοι ωφελούνται από τον ξαφνικό διασυρμό επωνύμων. Όσα μοιάζουν εύκολα είναι ύποπτα και ύπουλα. Όσα συμβαίνουν ξαφνικά και μαζικά, ενώ χρόνια και χρόνια αποτελούσαν αίτημα και ερώτημα, έχουν και στόχο και καταγωγή.
Ας μη γίνουν οι πολίτες το όχημα πάνω στο οποίο θα κινηθούν, δραπετεύοντας από το καθεστώς που οι ίδιοι δημιούργησαν, αυτοί που εξακολουθούν να κυβερνούν, πότε πλειοψηφικά, πότε μειοψηφικά με πλαστές ενότητες. Δύσκολη και σύνθετη εποχή...
http://www.paron.gr/v3/new.php?id=82607&colid=29&dt=2013-03-03
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου