Ο Ιταλικός πολιτικός σεισμός

Γράφει ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΝΕΑΡΧΟΥ Πρέσβυς ε.τ.

Γιατί οι Ιταλοί ψηφοφόροι απογοήτευσαν τους Ευρωπαίους ιθύνοντες και ψήφισαν τόσο ανορθόδοξα και απρόβλεπτα; Γιατί δεν ψήφισαν τον υμνούμενο από το εξωτερικό τεχνοκράτη καθηγητή Μάριο Μόντι και δεν έδωσαν επαρκή πλειοψηφία στον εκπρόσωπο της θεσμικής Κεντροαριστεράς Μπερσάνι; Πώς προέκυψε από το πουθενά ο Μπέπε Γκρίλο και πώς ανέκαμψε από τον δημόσιο διασυρμό και επανήλθε στο πολιτικό επίκεντρο ο Μπερλουσκόνι;

Τα ερωτήματα αυτά είναι αδυσώπητα μετά τον πολιτικό σεισμό στην Ιταλία, που έστειλε ωστικά κύματα σ' ολόκληρη την Ευρώπη. Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, παρετήρησαν με έκδηλη ανησυχία Γερμανοί ιθύνοντες. Πράγματι, η Ιταλία, τρίτη σε οικονομικό μέγεθος χώρα της Ευρωζώνης, δεν προσφέρεται εύκολα σε υπεροπτική αντιμετώπιση και σε εκβιασμούς, του τύπου που ασκήθηκαν στην Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, ο υποψήφιος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος για την Καγκελαρία Πέερ Στάινμπρουκ δεν άντεξε στον πειρασμό. Καταφέρθηκε δημοσίως κατά των Ιταλών, «που ψήφισαν δύο κλόουν», παρόντος στο Βερολίνο του Ιταλού Προέδρου Ναπολιτάνο, ο οποίος αντέδρασε έντονα.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο έσπευσε να προκαταλάβει τις ερμηνείες ότι τα αποτελέσματα των εκλογών έχουν οποιαδήποτε σχέση με την Ευρώπη και ότι εκφράζουν αντιευρωπαϊκά αισθήματα. Αναφέρονται, είπε, στην εσωτερική πολιτική κατάσταση της Ιταλίας.

Πράγματι, η Ιταλία είναι από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και οι Ιταλοί δεν είναι ύποπτοι αντιευρωπαϊσμού, όπως δεν ήταν ύποπτοι αντιευρωπαϊσμού και οι Γάλλοι που ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα για το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, το 2005.

Η αρνητική ψήφος των Γάλλων το 2005, όπως και η φαινομενικά «χαοτική» ψήφος των Ιταλών σήμερα, στέλνουν ισχυρά μηνύματα προς μια Ευρώπη που ακολουθεί λάθος πορεία και διαψεύδει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που επενδύθηκαν σ' αυτήν.

Ποια είναι αυτή η λανθασμένη πορεία που προκαλεί τόσο μεγάλες και έντονες αντιδράσεις; Η απάντηση βρίσκεται πρώτ' απ' όλα, στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί σ' ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο, με ναυαρχίδα, δυστυχώς, την Ελλάδα. Κατεβλήθησαν κάθε είδους προσπάθειες για να παρουσιασθεί το πρόβλημα του Νότου ως ενδογενές για κάθε χώρα και να μείνουν στο απυρόβλητο το ευρώ και οι Ευρωπαϊκές δομές και πολιτικές. Η προσπάθεια αυτή προσέλαβε στην περίπτωση της Ελλάδας ανεπίτρεπτα χαρακτηριστικά διεθνούς διασυρμού και ταπεινώσεως.

Αυτό δεν είναι άλλοθι για να υποτιμηθούν τα πραγματικά εσωτερικά προβλήματα και οι γνωστές παθογένειες της χώρας. Δεν πρέπει όμως να χρησιμοποιούνται αυτά, και αντιστρόφως, ως άλλοθι για να συγκαλύπτονται οι ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, του ευρώ και του τρόπου λειτουργίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος για την περιαγωγή της Ελλάδος στη σημερινή κατάσταση, που θυμίζει επαύριον καταστροφικού πολέμου.

Διαπιστώνεται, άλλωστε, στην πράξη ότι η Ελλάδα, παρά τη θλιβερή πρωτιά της στη σκάλα του κακού, δεν είναι μόνη. Παρουσιάζουν παρόμοια και πολύ ανησυχητικά σύνδρομα και χαρακτηριστικά και οι άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, μεταξύ αυτών και μια μεγάλη και βιομηχανική χώρα, όπως είναι η Ιταλία.

Τι έγιναν τελικά οι ελπίδες που ανέπνευσε η ιδέα για Ευρωπαϊκή ενοποίηση; Ότι δηλαδή αυτή θα έφερνε ανάπτυξη, σύγκλιση του επιπέδου ζωής και ευημερίας; Γιατί η Ευρώπη έχει ταυτισθεί με την οικονομική στασιμότητα, την πολιτική της λιτότητας και τη μαζική ανεργία;

Η απάντηση βρίσκεται στην αλλαγή πορείας της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που έγινε σχεδόν ανεπαίσθητα, χωρίς ουσιαστική συζήτηση, ενώπιον των Ευρωπαϊκών λαών, όπως ανεπαίσθητα κατελήφθη και η εξουσία στα θεσμικά κέντρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από την ολιγαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Η αλλαγή αυτή εκφράσθηκε με την ιδεολογία του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση. Πώς είναι δυνατόν να επιδιώκεις την πολιτική Ένωσης, με βάση την κοινή αγορά, και την ίδια στιγμή να αναιρείς στην πραγματικότητα, την κοινή αγορά, με την ιδέα μιας ενιαίας παγκόσμιας αγοράς;

Αναπόφευκτο θύμα μιας τέτοιας πολιτικής είναι η κοινή ανάπτυξη, η σύγκλιση και η συνοχή. Πώς θα γίνει κοινή ανάπτυξη όταν η κάθε χώρα-μέλος αναφέρεται χωριστά και ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά; Καθίσταται εκ των πραγμάτων ανέφικτη οποιαδήποτε εφαρμογή πολιτικών τύπου Keynes. Προφανώς, η θέση των λιγότερο ανεπτυγμένων και λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών-μελών μέσα στην υποτιθέμενη Ευρωπαϊκή Ένωση καθίσταται ακόμη πιο μειονεκτική και προβληματική. Αδυνατούν να αντιμετωπίσουν έναν αθέμιτο διεθνή ανταγωνισμό που καταστρέφει ολόκληρους τομείς της παραγωγής τους. Η κατάσταση επιδεινώνεται επιπλέον από τον τρόπο λειτουργίας του κοινού νομίσματος και κατά προέκταση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Οι χώρες-μέλη της Ευρωζώνης εγκατέλειψαν το εθνικό τους νόμισμα, αλλά το σύστημα που το υποκατέστησε θέτει υπό ξένη εξάρτηση τη νομισματική τους ρευστότητα, με το επιχείρημα της αναγκαίας δημοσιονομικής προσαρμογής. Ταυτόχρονα όμως δεν τους παρέχει κάλυψη απέναντι στις αγορές, ασφάλεια καταθέσεων, ίσους όρους δανεισμού και ευελιξία στην άσκηση μιας αναπτυξιακής πολιτικής. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε συνεχώς διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ Ευρωπαϊκού Βορρά και Νότου και υπονομεύει μακροπρόθεσμα την ίδια την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.

Τα εκλογικά αποτελέσματα στην Ιταλία είναι μια άλλη σειρήνα συναγερμού για τις Βρυξέλλες και τους Ευρωπαίους ιθύνοντες. Η Ευρώπη πρέπει γρήγορα να αλλάξει πορεία. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα ανεχθούν οι Ευρωπαϊκοί λαοί του Νότου να καθηλωθούν επ' αόριστον στην ύφεση, την εσωτερική υποτίμηση, τη λιτότητα και την ανεργία. Θα ζητήσουν επιτακτικά να ξαναπάρουν την τύχη τους στα χέρια τους με εθνικές πολιτικές.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=82624&colid=&catid=40&dt=2013-03-03%200:0:0