21.4.1967 Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ - ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΚΟΥΚΙΔΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 27.4.1941

Και ξημέρωσε η Κυριακή. Μια Κυριακή τόσο αλλιώτικη. Ο πατέρας, θυμάμαι, τη νύχτα λαγοκοιμήθηκε και σηκώθηκε νωρίς νωρίς, τα δε νευρικά του βήματα μας ξύπνησαν όλους. Στα κλεφτά μισάνοιξε το ρολό του παραθύρου που έβλεπε στη Λεωφόρο Συγγρού, προσπαθώντας ανάμεσα από τις γρίλιες να κατατοπιστεί τι γινόταν έξω. Νέκρα και ερημιά. Εικόνα μιας πόλης-φάντασμα, όπως εκείνες οι εγκαταλελειμμένες της «άγριας Δύσης» που βλέπουμε στα καουμπόικα φιλμ. Διστακτικά, βγήκε στο μπαλκόνι. Ούτε ίχνος ζωής δεν αντίκρισε τριγύρω, παρά μόνο σπίτια με κλειστά παράθυρα. Με ένα βαρύ αίσθημα ενοχής επειδή έσπασε το «εμπάργκο» και ξεμύτισε, μπήκε αναστενάζοντας. Άνοιξε το ραδιόφωνο. Δεν μετέδιδε όμως την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, όπως συνήθως, αλλά κλασική μουσική, σαν πένθιμη υπόκρουση στην ιστορία που γραφόταν εκείνες τις ώρες. Αίφνης το «ρέκβιεμ» διακόπηκε και ακούστηκε η σπαρακτική φωνή του αρχιεκφωνητή Κώστα Σταυρόπουλου, στα θρυλικά εκείνα λόγια που έμειναν ζωντανά στ' αυτιά όσων είχαν το προνόμιο να τα ακούσουν εκείνο το πρωινό: «…Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός. Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. Έλληνες! Μην τον ακούτε», προσθέτοντας πως ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχισθεί μέχρι την τελική νίκη, για να τελειώσει με ένα βροντερό: «Ζήτω το έθνος των Ελλήνων»…

Ξαφνικά, ένας θόρυβος από μηχανές ακούστηκε από μακριά, που όλο δυνάμωνε. Τρέξαμε στις μισάνοιχτες γρίλιες και είδαμε την πρώτη γερμανική φάλαγγα που κατηφόριζε. Προηγείτο ένα κλειστό βαν, με ένα τεράστιο μεγάφωνο στη σκεπή του. Πίσω του, μέσα σε κάμπριο αυτοκίνητο, όρθιος, ένας οπερατέρ κινηματογραφούσε την… «προέλαση». Ακολουθούσαν μοτοσικλετιστές και ανάμεσά τους θωρακισμένα, που από τον πυργίσκο τους πρόβαλλαν κεφάλια αγέρωχων μαυροσκούφηδων… Πρώτος από τις γρίλιες αποσύρθηκε κατηφής ο πατέρας:

- Τετέλεσται! είπε και δάκρυσε…

Ν. ΑΜΑΝΙΤΗΣ 

 ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ

ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ

Η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ

Για τους περισσότερους, η Πηνελόπη Δέλτα είναι ένα μυθικό πρόσωπο, μια μάγισσα που μέσα απ’ τα βιβλία της, ζωντανεύουν οι μύθοι, οι θρύλοι κι η ιστορία της Ελλάδας. 

Σκιαγραφεί τον Έλληνα, στην ιστορική του πορεία, με τον μοναδικό δικό της τρόπο.  Η γλώσσα της απλή, σαν της μάνας που μιλάει στα παιδιά της, στάζει Ελλάδα στις ψυχές όσων την διαβάσουν. Αυτή η αγάπη της για την πατρίδα έμελλε να αποβεί μοιραία για την ίδια, στην μετέπειτα πορεία της.

Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν κόρη του μεγαλοαστού Εμμανουήλ Μπενάκη – πρώτου Δημάρχου Αθηναίων – και της Βιργινίας Χωρέμη.Το 1882 είχε παντρευτεί τον πλούσιο Φαναριώτη έμπορο Στέφανο Δέλτα – ιδρυτή του Κολεγίου Αθηνών – και απέκτησε μαζί του τρείς κόρες, τις Σοφία, Αλεξάνδρα και Βιργινία. Συνδέθηκε με έναν φλογερό έρωτα με τον ευγενή διανοούμενο και ευπατρίδη Ίωνα Δραγούμη, τότε υποπρόξενο της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια, αλλά δεν μπόρεσε ποτέ να αντιταχθεί στις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής και στην αφοσίωση προς τον σύζυγό και τα παιδιά της. Τέλος την συνέδεε μεγάλη και ανιδιοτελής φιλία με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, του οποίου υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής.

Η Πηνελόπη Δέλτα όπως με ηθική έξαρση βίωσε το μεγαλείο του ελληνισμού, έτσι έφυγε και από την ζωή, μη μπορώντας να συμβιβαστεί με την ιδέα της υποδούλωσης του λαού μας. Όταν η γερμανική σκλαβιά σκέπασε τον υπέροχο αττικό ουρανό, η Πηνελόπη Δέλτα ήταν πια 66 χρονών και σχεδόν παράλυτη. Αδύναμη να βοηθήσει, στην υπόθεση της αντίστασης, όπως με τόση ζωτικότητα είχε κάνει άλλοτε, στη Μικρασιατική καταστροφή. Αποφάσισε να φύγει από την ζωή καθώς  όλος αυτός ο κόσμος στον οποίο είχε πιστέψει, η φιλελεύθερη αστική Ελλάδα και ο ευρωπαϊκός ουμανισμός, έδειχναν να σβήνουν από τον ιστορικό ορίζοντα.

Στις 27 Απριλίου 1941, ενώ τα Γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα πίνει το δηλητήριο που κουβαλούσε πάντα μαζί της και ξεψυχάει πέντε μέρες αργότερα, λέγοντας στα παιδιά της : “Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα».

Στην ταφή της, στον κήπο της Κηφισιάς, ιερουργεί μόνος ο παλιός φίλος Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος. Είχε κλείσει πλέον ο κύκλος της πολυδιάστατης πνευματικής παρουσίας της σπουδαίας αυτής ελληνίδας. Στο απέριττο τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της στην Κηφισιά, χαράχτηκε μια μονάχα λέξη, «Σιωπή».

Διαδίκτυο

27.4.1941

Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΟΥΚΙΔΗ 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΒΡΑΧΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ

Θα ήταν λάθος στο σημείο αυτό να μην αναφερθούμε και στην θυσία του ΕΛΛΗΝΑ ΦΡΟΥΡΟΥ της σημαίας μας που κυμάτιζε στην Ακρόπολη του Κων/νου Κουκκίδη

Κωνσταντίνος Κουκκίδης:

Ο ήρωας που αρνήθηκε να παραδώσει την Ελληνική Σημαία στους Γερμανούς!

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου του 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα, με επικεφαλείς τον λοχαγό Γιάκομπι (Peter Jacoby) και τον υπολοχαγό Έλσνιτς (Georg Elsnits) στην Ακρόπολη, για να υποστείλουν την Ελληνική Σημαία και να αναρτήσουν τη Σβάστικα στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης.

Οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης, που δεσπόζει της πόλης, τη Γαλανόλευκη, που θα αντικατασταθεί από τον Αγκυλωτό Σταυρό!

Εκεί, στη θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου, ο επικεφαλής του Γερμανικού Αποσπάσματος, ζήτησε από τον 17χρονο εύζωνο Κωνσταντίνο Κουκκίδη, που φρουρούσε τη σημαία, στις 8.45 το πρωΐ της 27ης Απριλίου του 1941, να υποστείλει την Ελληνική Σημαία και να τους την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, χωρίς να προδώσει την τρικυμία της ψυχής του, ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος… απλά αρνήθηκε…!

Ένα «ΟΧΙ»! Αυτό μόνον πρόφερε!

Βουβός και βουρκωμένος, κατέβασε την Ελληνική Σημαία,τύλιξε το κορμί του μ’ αυτήν και μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών, πήδηξε από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, βρίσκοντας τραγικό θάνατο και βάφοντας το Εθνικό μας Σύμβολο με το τίμιο αίμα του!

Η Γερμανική Στρατιωτική Διοίκηση Αθηνών, υποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου, να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία,ο φρουρός της σημαίας υπέστη έμφραγμα από τη συγκίνηση, όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει……

Όμως, οι στρατιώτες και οι επικεφαλείς του γερμανικού αποσπάσματος, συγκλονισμένοι από το γεγονός, δεν κράτησαν κλειστό το στόμα τους.

Στις 9 Ιουνίου του 1941, η είδηση δημοσιεύτηκε στην DAILY MAIL με τίτλο:

“A Greek carries his flag to the death” (Ένας Έλληνας φέρει τη σημαία του ως το θάνατό του).

Στο μνημείο στο σημείο που “έπεσε” ο Κουκκίδης, μέχρι πριν από λίγα χρόνια…., εκεί, στ’ Αναφιώτικα, κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμη αυτόπτες μάρτυρες που είδαν το 17χρονο παλληκάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους, τυλιγμένο τη Γαλανόλευκη!

Μια αναμνηστική πλάκα υπάρχει σήμερα στον χώρο της Ακρόπολης, σε ανάμνηση της πράξης του.

Διαβάστε επίσης την ανάρτησή μας «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ» εδώ : http://boraeinai.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1861.html

Διαβάστε επίσης:
http://boraeinai.blogspot.gr/2012/04/blog-post_5539.html