Εθνική γερμανική επιλογή η φτώχεια και η καταπίεση

του Μανώλη Κοττάκη

Nα γελά ή να κλαίει κανείς με τη μιζέρια των γερμανικών περιοδικών, που ανακαλύπτουν κάθε λίγο

και λιγάκι ότι οι λαοί του Νότου είναι πιο πλούσιοι από τον δικό τους και γι' αυτό τους αξίζει να πάθουν όλα τα κακά του κόσμου; Νομίζω να γελάει. Και ξέρετε γιατί;

Γιατί η φτώχεια, σε συνθήκες φρενήρους ανάπτυξης της οικονομίας τους, είναι επιλογή τους.

Δεν φταίνε ούτε οι «τεμπέληδες» Έλληνες ούτε οι ξιπασμένοι Ιταλοί ούτε οι πένητες Πορτογάλοι, που η επίσημη εθνική ιδεολογία, όπως αυτή εκφράζεται από τις ηγεσίες τους και γίνεται αποδεκτή από τον λαό τους, ευνοεί την ύπαρξη ενός πλούσιου κράτους με φτωχούς πολίτες.

Ούτε φταίει ο πονηρός Κύπριος ή ο πανούργος Ισπανός αν o μέσος Γερμανός δεν μπορεί να έχει ιδιόκτητο σπίτι.

Όταν το κράτος φοβάται να απελευθερώσει τη ζήτηση και η προτεσταντική θρησκεία θεωρεί αμαρτία την απόλαυση, τότε γιατί να απορεί κανείς που οι υπήκοοι διασκεδάζουν πίνοντας ατέλειωτα βαρέλια μπίρας και πέφτουν για ύπνο μόλις το ρολόι δείξει μεσάνυχτα;

Λυπάμαι, αλλά όσο αμαρτωλοί είμαστε εμείς, που δεν έχουμε όριο στην απληστία, άλλο τόσο είναι και αυτοί, που δέχονται να είναι έθνος καταπιεσμένων. Και για να μην τοποθετούμαι χωρίς επιχείρημα-τα, θυμίζω: Είναι, ναι ή όχι, οι ίδιοι οι Γερμανοί που αποθεώνουν τη Μέρκελ επειδή φορά το  ίδιο φόρεμα εδώ και δέκα χρόνια; Στα μέρη τους αυτό θεωρείται «αρετή», στα δικά μας «τσιγκουνιά» και «υποκρισία».

Από τη μια παίρνει αποζημίωση 250.000 ευρώ τον χρόνο (κατά τους Σοσιαλδημοκράτες είναι λίγη), από την άλλη προβάλλει στον λαό το ταγέρ της ταπεινοφροσύνης και συστήνει «αυτοσυγκράτηση» .

Είναι, ναι ή όχι, οι ίδιοι οι Γερμανοί που παραίτησαν τον πρόεδρο τους Κρίστιαν Γουλφ επειδή έλαβε δάνειο από ιδιώτη προκειμένου να αγοράσει ιδιόκτητη στέγη;

Είναι, ναι ή όχι, ο ίδιος ο Σόιμπλε που κατσάδιασε δημοσίως τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών όταν εκείνος τόλμησε να πει ότι πρέπει να αυξηθεί η κατάνάλωση στην Ευρώπη;

Όταν η κουλτούρα της χώρας σου λέει μην αγοράζεις νέα ρούχα, για να είσαι ενάρετος, μη δανείζεσαι για να αποκτήσεις σπίτι, γιατί είσαι ύποπτος διαφθοράς, και μην καταναλώνεις, γιατί μοιάζεις με τους άχρηστους Νότιους, φταίμε εμείς -σε όποια κατάσταση και να βρισκόμαστε- που εκείνοι κολυμπάνε μέσα στη μιζέρια και την γκρίνια;

Εμείς οι Νότιοι για πολλά χρόνια είχαμε το δόγμα «φτωχό κράτος, πλούσιος λαός» και πληρώσαμε τα επίχειρα της επιλογής μας. Εκείνοι, χρόνια τώρα, έχουν το δόγμα «πλούσιο κράτος, φτωχός λαός» και πληρώνουν τα επίχειρα της τσιγκουνιάς.

Συμπεριφέρονται σαν τους πλούσιους ιδιώτες που ενώ διαθέτουν δισεκατομμύρια στην άκρη και δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, έχουν καβούρια στην τσέπη όταν ένας συγγενής τους, που βρίσκεται σε οικονομική αδυναμία, τολμήσει να τους ζητήσει κάτι.

Στο δίλημμα «περισσότερα λεφτά στα ταμεία του κράτους ή περισσότερα λεφτά στις τσέπες των πολιτών» η γερμανική πολιτική ελίτ απαντά πεισματικά το πρώτο: λεφτά στα ταμεία του κράτους.

Απαντά περισσότερες εξαγωγές προς τον Νότο και τις αναδυόμενες αγορές και φτωχός λαός παρά αύξηση των κοινοτικών εισαγωγών και τόνωση της ζήτησης στο εσωτερικό.

Οι άνθρωποι επιλέγουν να αυξήσουν την ψαλίδα που τους χωρίζει από τον ευρωπαϊκό Νότο, με αντίτιμο την οικονομική καθήλωση των πολιτών τους, παρά να μειώσουν την απόσταση με όφελος για τους πολίτες τους.

Για να είμαι ειλικρινής  δεν τους κατηγορώ. Δικά τους είναι τα γένια, δικά τους και τα χτένια.

Μην τρομάζουν, όμως, όταν βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη και μην κατηγορούν τον Έλληνα για πλουτισμό επειδή μόλις βρήκε φτηνά επιτόκια στη ζωή του έτρεξε να βάλει κεραμίδι στο κεφάλι του. Καμιά  φορά η  ελευθερία  έχει  και  τα  καλά  της.