Το «Καρτιέ
Λατέν» περιμένει…
Χθες περπάτησα από το Σύνταγμα στα Εξάρχεια για ένα ραντεβού. Είχα καιρό να
διασχίσω το κομμάτι που περικλείει το Πανεπιστήμιο, τη Βιβλιοθήκη, την
Ακαδημία. Ένα κομμάτι που σε κάθε
ευρωπαϊκή πόλη (αλλά και σε πολλές τριτοκοσμικές) διατηρείται πάντα καθαρό,
προσεγμένο και αποτελεί συνήθως τόπο συγκέντρωσης ανθρώπων με ποιότητα και
αναζητήσεις. Τις αναζητήσεις αυτές τις είδα χθες γραμμένες στου τοίχους!
Στους
τοίχους του Πανεπιστημίου, στα μάρμαρα των τριών επιβλητικών κτιρίων, ακόμη και
στο δάπεδο. Στο αλσύλλιο, έξω από το Πανεπιστήμιο, καμιά εικοσαριά αλλοδαποί
ετοίμαζαν ένα πανό, προφανώς για κάποια αντιρατσιστική διαδήλωση. «Ζήτω το
Συνέδριο του ΚΚΕ» είχαν γράψει με κόκκινη μπογιά στον τοίχο, καθώς και «Όχι
παιδεία για την πλουτοκρατία». Μάλιστα
κάποιοι, προφανώς αντίπαλοι των
«κόκκινων», είχαν σπεύσει να σβήσουν με μαύρη μπογιά το σύνθημα, αλλά δεν τους
έφτασε, φαίνεται, και έσβησαν... μερικά γράμματα, μήπως και ο περαστικός δεν
έβγαζε νόημα!
Θα μου
πείτε, «αν οι νέοι, που βράζει το αίμα τους, δεν κάνουν αυτά που είδες, τότε τι
νέοι εν μέσω Μνημονίου θα είναι;».
Δεκτό, κατανοητό, αλλά και προ Μνημονίου τα ίδια και χειρότερα γίνονταν. Άλλο η
διακίνηση των ιδεών και άλλο η καταστροφή των κτιρίων. Κάτασπρη, ανέγγιχτη
έστεκε μόνο η προτομή του σοφού Παναγιώτη Κανελλόπουλου στον πεζόδρομο. Κατά
σύμπτωση, λίγες μέρες πριν συζητούσα με φίλο για τον φιλόσοφο πολιτικό και του
θύμισα ότι το 1940, εξόριστος ων από τον Μεταξά, ζήτησε και πήγε στο μέτωπο ως
απλός στρατιώτης! Θα πείτε, «τι ψάχνεις να βρεις σήμερα, που οι μισοί ψάχνουν
τρόπο να αποφύγουν τη θητεία και οι άλλοι μισοί... τον έχουν βρει»! Ο tempore,
o mores, είναι η απάντηση. Μέχρι τα μέσα της Μαυρομιχάλη, είδα πολλά λουκέτα,
πολλή αφίσα, πολλά συνθήματα στους τοίχους, πολλά «Ενοικιάζεται» και
«Πωλείται». Το πάλαι ποτέ όμορφο κέντρο έχει υποβαθμιστεί και ευτυχής όποιος
σήμερα μπορεί να αγοράζει «μπιρ παρά» τα ακίνητα, παλιά και νεότερα. Είναι
βέβαιο ότι κάποια στιγμή το κέντρο -και ο κόσμος του-θα αναβαθμιστεί.
Θα περάσουν
χρόνια, αλλά θα υπάρξει μεγάλη αλλαγή. Ίσως τότε κάποιοι εξηντάρηδες, αντί για
μολότοφ, θα έχουν καρτ-βιζίτ που θα γράφει «real estate», αλλά ποιος θα θυμάται τα παλιά!
Στην
επιστροφή, πέρασα από την πλατεία Εξαρχείων. Κι αυτή αλλαγμένη, αλλά ζωντανή,
με παλμό, με βουητό συζητήσεων στα «τραπεζάκια έξω». Ο ήλιος έδινε ζωή στην
πόλη και η Αθήνα προσπαθούσε, μέσα από τα κουρέλια της, να δείξει ότι «τραγουδάει ακόμα». Το «Καρτιέ Λατέν»
περιμένει κάπου, ίσως όχι πολύ μακριά. Η Αθηνά δεν έχει παρατήσει τον αγώνα. Η
πόλη της δεν μπορεί, θα ξανασταθεί στα πόδια της..
H AKΙΣ
Εφημερίδα Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου