Χρυσούλας Λουλοπούλου : Σαν σήμερα πριν 35 χρόνια

Σαν σήμερα πριν 35 χρόνια

της Χρυσούλας Λουλοπούλου

´Ήμασταν καθισμένοι στο καθιστικό, οι γονείς μου κι εγώ, δίπλα στο ραδιόφωνο κι ακούγαμε σιωπηλοί. Εγώ έτρωγα τα νύχια μου από την αγωνία. Από το πρωί δε με χωρούσε ο τόπος! Η μεγάλη μέρα έφτασε! Ο κόπος μου θα φαινόταν αν δικαιώθηκε ή όχι.

Τον περασμένο Σεπτέμβριο είχαμε πάει με τον πατέρα μου να γραφτώ σε φροντιστήριο, σε τμήμα προετοιμασίας για το Πανεπιστήμιο.

-Αργήσατε πολύ, κύριε Λουλόπουλε! Άλλα παιδιά παρακολουθούν εδώ κι ένα, ή ακόμη και δύο χρόνια το τμήμα, είπε προβληματισμένος ο κύριος Κορίνης, ο εκπληκτικός εκείνος δάσκαλος.

-Είναι καλή στα φιλολογικά, θα τα καταφέρει! είπε ο μπαμπακούλης μου, που πίστευε πολύ σε μένα.

Η σιγουριά του αυτή, μαζί με τη λατρεία του, μ' έκαναν να διαβάζω πολύ, για να φτάσω τους υπόλοιπους συμμαθητές μου. Δεν γινόταν να τον απογοητεύσω, δεν είχα το δικαίωμα! Όχι μόνο απέναντί του, αλλά κι απέναντι σ' εμένα την ίδια.

Από παιδάκι ήθελα να σπουδάσω. Δε μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου δίχως σπουδές. Έλα όμως που τα ήθελα όλα! Και διάβασμα λογοτεχνίας στη Δημόσια Βιβλιοθήκη υπό το αυστηρό βλέμμα του "Γάτου", και σινεμά κάθε Τρίτη στην Κινηματογραφική Λέσχη στα "Αστέρια" και χορό το Σαββατόβραδο στην "Τραπ" και σχέση παράφορη με τον Αλέκο!

Το καημένο το διάβασμα ήρθε τελευταίο στην παρέα και στριμώχτηκε ανάμεσά τους. Τελικά βολεύτηκαν όλα και τίποτε δεν έμεινε παραπονεμένο. Η μελέτη έγινε η κύρια ασχολία μου. Τα βράδια έβαζα το ραδιόφωνο στη χαμηλότερη δυνατή ένταση για να μην το ακούσουν οι αυστηροί γονείς μου και με τη μουσική που έπαιζε η Σαββίνα Γιαννάτου, διάβαζα.

Όταν καλοκαίριασε, κοιμόμουν λίγο και τα χαράματα με έβρισκαν στο μπαλκόνι να μελετώ με τη δροσιά. Περίμενα να δω και τον Αλέκο μου να περνάει από κάτω, την ώρα που πήγαινε στην οικοδομή, στην καλοκαιρινή απασχόληση που βρήκε για να βγάζει ένα μεροκάματο. Μου 'στελνε ένα φιλί, διάβαζα στα χείλη του το "σ'αγαπώ" και χαμογελώντας τρισευτυχισμένη, συνέχιζα το βύθισμα στην Ιστορία.

Να λοιπόν που η ώρα έφτασε! Ο εκφωνητής με σταθερή φωνή ανακοίνωνε τα ονόματα των επιτυχόντων. Η αγωνία μου έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν είπε "Αγγλική Φιλολογία Θεσσαλονίκης".
-...Καραστρατίδου Μαρία του Ιωάννη, Κουφοπούλου,...Λιαδάκη,...

"Χριστέ μου, δεν αντέχω άλλο!" έλεγα μέσα μου με κομμένη ανάσα.

Κοιταζόμασταν με τους γονείς μου και χίλιες σκέψεις αλώνιζαν το νου μας.

-Λαίνά Σωτηρία του Ιωάννη, Λουλοπούλου Χρυσούλα του Στυλιανού,... -Ναιαιαι!!! πετάχτηκα επάνω.

-Μπράβο, πουλάκι μου, αναφώνησε ο πατέρας με ένα κόμπο στο λαιμό.

-Αχ Θεέ μου! Μπράβο, Χρυσούλα μου! είπε κι η μαμά ενθουσιασμένη. Αγκαλιαστήκαμε και χοροπηδούσαμε από χαρά, κλαίγοντας και γελώντας.

-Πάω να πάρω γλυκά! είπε η μαμά κι έτρεξε στην "Αγνότητα".

Πώς να φορτωθείς γλυκά εκ των προτέρων, χωρίς να ξέρεις τα αποτελέσματα και να τα βλέπεις μετά να σε κοροϊδεύουν από το ψυγείο αν υπάρξει αποτυχία;

Σε χρόνο μηδέν το σπίτι γέμισε κόσμο. Το τηλέφωνο δεν σταματούσε για συγχαρητήρια. Εγώ πετούσα στα ουράνια!! Τα κατάφερα!!! Το παιδικό όνειρο έγινε πραγματικότητα! Και οι γονείς μου πήραν τη χαρά και την περηφάνια που περίμεναν απ' το παιδί τους.

Πολλές φορές στη ζωή μου άκουσα πλήρες το όνομά μου, σαν εκείνη όμως, ποτέ! Απότομα 'ψήλωσα', μεγάλωσα, έγινα γυναίκα υπεύθυνη για το μέλλον της! Και σχεδόν αμέσως αφαιρέθηκε και το πατρώνυμο κι έγινα σκέτα η Λουλοπούλου Χρυσούλα. Που έμαθε να στηρίζεται στον εαυτό της και να προχωρά, να προχωρά, να προχωρά...

Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη στιγμή, μια από τις ωραιότερες που έζησα, πριν 35 χρόνια, που σηματοδότησε την αρχή της υπόλοιπης ζωής μου.

facebook/Chryssa Loulopoulou