Το φθινόπωρο κρίνονται όλα
Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ,
Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Από
το φθινόπωρο, ο πολιτικός χρόνος που μας χωρίζει είναι μεν
περιορισμένος ημερολογιακά, αλλά εκρηκτικός, αφού «συμπυκνώνει» μια
σειρά δυναμικών αντιθέσεων και προβλημάτων, η αντιμετώπιση και
«διευθέτηση» των οποίων θα καθορίσει, κυριολεκτικά, το μέλλον του τόπου.
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα μνημονιακά-συστημικά συμφέροντα που την στηρίζουν έχουν δρομολογήσει τα σενάρια της πολιτικής και οικονομικής τους επιβίωσης τα οποία «διακτινίζονται» σε τρεις άξονες και στην πράξη σε τρεις μεθοδεύσεις, που περιβάλλονται από τους ανάλογους «μύθους»:
- Πρώτη μεθόδευση: Το «κόλπο» της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ώστε να διασφαλισθεί η επιβίωση και αναπαραγωγή του σημερινού ολιγαρχικού - μνημονιακού καθεστώτος.
- Δεύτερο τέχνασμα: Η δήθεν «διευθέτηση του χρέους», μέσα από «σκληρές» διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
- Τρίτος μύθος: Αποχωρεί η «τρόικα» και οι όποιες «μεταρρυθμίσεις» και υποχρεώσεις θα διενεργούνται με βάση τις αποφάσεις και τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης.
α) Η πρώτη μεθόδευση αποβλέπει, σε πρώτη φάση, στην επιχείρηση της σύγχρονης «αποστασίας», που περιλαμβάνει εξαγορές συνειδήσεων, συναλλαγές και εκμαυλιστικές «προσφορές» ώστε να συγκεντρωθεί ο περιπόθητος αριθμός των 180 ψήφων και να μπορέσει, με τον τρόπο αυτό, να αναδειχθεί ένας νέος μνημονιακός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Εκπονείται επίσης ένα εναλλακτικό σενάριο που προβλέπει την αιφνιδιαστική προκήρυξη εκλογών τον Οκτώβριο, πολύ πριν από τη συνταγματικώς νομιμοποιημένη προθεσμία του ενός ή δύο μηνών από τη λήξη της θητείας του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι «εγκέφαλοι» του Μαξίμου επιδιώκουν με τη μεθόδευση αυτή να εντάξουν το πρόβλημα των 180 σε μια ακραία, πολωτική, αντιπαράθεση, που, πέραν των «συνήθων» τρομοκρατικών διλημμάτων, θα περιλαμβάνει και τη «ρύθμιση» του χρέους. Πρόκειται για μια καταδήλως αντισυνταγματική μεθόδευση, όπως τεκμηριωμένα ανέλυσε ο καθηγητής Γ. Κασιμάτης, που το πιο πιθανό είναι να μετατραπεί σε μπούμερανγκ κατά των εμπνευστών της.
β) Τι προβλέπει στην πραγματικότητα η ήδη προειληφθείσα απόφαση από το γερμανικό ιερατείο και τις Βρυξέλλες για το χρέος;
Κατά πρώτον, έχει κατηγορηματικά αποκλεισθεί το οποιοδήποτε «κούρεμα» του χρέους. Οι όποιες διευθετήσεις κινούνται στο γνωστό «δίδυμο-μοτίβο»: Χρονική παράταση και οριακή μείωση των επιτοκίων… δηλαδή πολιτική και οικονομική υποδούλωση για τις τέσσερις επόμενες δεκαετίες…
γ) Η δήθεν διευθέτηση του χρέους συνδέεται ευθέως με το παραμύθι της αποχώρησης της «τρόικας»… Το καθαρώς επικοινωνιακού τύπου επιχείρημα είναι ότι η «απόσυρση» της «τρόικας» συνεπάγεται την αντικατάστασή της από ειδική ομάδα της Κομισιόν -όπως η σημερινή task force- ενώ το ΔΝΤ θα συνεχίσει το «έργο» του μέχρι το 2016, οπότε και λήγει το δικό του πρόγραμμα.
Στην πραγματικότητα, παρά τις υποσχέσεις περί «χαλάρωσης», τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο πρόγραμμα της εξοντωτικής λιτότητας και της διάλυσης της παραγωγικής και κοινωνικής δομής της χώρας.
Η νέα «ρύθμιση» θα προβλέπει, όπως και πριν, μια νέα δέσμη προαπαιτούμενων μέτρων. Σ' αυτό το πλαίσιο η ελληνική κυβέρνηση θα λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του σκύλου του Παυλόφ… Δηλαδή, για κάθε «προαπαιτούμενο» που υλοποιεί, θα επιβραβεύεται με το «αντίδωρο» της ανάλογης επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του χρέους… Επειδή όμως η αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας είναι προδιαγεγραμμένη και οδηγεί νομοτελειακά στην υπερ-διόγκωση του χρέους, υπάρχει, σ' ένα δεύτερο επίπεδο, η πρόνοια για ένα νέο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας…
Η ουσιαστική παραχώρηση ηγεμονικού ρόλου στη γερμανική ελίτ τα τελευταία χρόνια δεν έχει οδηγήσει μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη σε ένα οικονομικό αδιέξοδο. Παράλληλα -και κυρίως- έχει εκμηδενίσει τον πολιτικό της ρόλο. Η ΕΕ δεν ασκεί καμιά εξουσία, δεν έχει κανέναν αποφασιστικό ρόλο στις κρίσιμες γεωπολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις που συντελούνται όχι μόνο στον ευρωπαϊκό «περίγυρο» αλλά και στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης.
Ο χώρος της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής αποτελούν «αχαρτογράφητες» περιοχές για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Το συστηματικό πογκρόμ, η οργανωμένη εξόντωση του παλαιστινιακού λαού άφησε αδιάφορες τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, που αρκέσθηκαν σε μια «τυπική ουδετερότητα»… Αυτό είναι το κατάντημα ενός ιστορικού πολιτισμού, μιας πολιτικής κουλτούρας που στηρίχθηκε στις αξίες του Διαφωτισμού.
Όμως, οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ και τα θεσμικά της όργανα δεν μπόρεσαν να διαχειρισθούν ούτε την ουκρανική κρίση και να κατανοήσουν τις επιπτώσεις της. Σύρθηκαν κυριολεκτικά στη νέο-ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ, οι οποίες επιδιώκουν να δημιουργήσουν ρήγμα και προγεφύρωμα στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η ΕΕ να έχει δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο πεδίο έντασης με τη Ρωσία, ενώ με την επιβολή κυρώσεων υπάρχει περίπτωση να ενταθεί η ύφεση στην Ευρώπη λόγω της εξέλιξης που δρομολογείται με την αναπόφευκτη επιβολή ρωσικών αντιποίνων στο πεδίο της ενέργειας…
Σ' όλο αυτό το ευρύτερο πεδίο κρίσης, που οξύνει την ίδια την καταστροφική κρίση που βιώνουμε ως χώρα (εξαγωγές προϊόντων στη Ρωσία), η ελληνική κυβέρνηση είναι παντελώς απούσα, ο δε υπουργός Εξωτερικών έχει μετατραπεί -εδώ και καιρό- σε γραφείο Τύπου και ηχείο αναπαραγωγής των επιλογών των ΗΠΑ και της -συρόμενης από τις ΗΠΑ- ευρωπαϊκής ελίτ. Η σφαγή των Παλαιστινίων δεν υπάρχει ως πολιτικό γεγονός για τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος μάλιστα προανήγγειλε βομβαρδισμούς στη Συρία, όπως επίσης υπερακόντισε τα «μεγάλα αφεντικά» στην επέμβαση στην Ουκρανία, αγνοώντας ή υποβαθμίζοντας τα ελληνικά συμφέροντα που σήμερα θίγονται καίρια…
Η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τα μνημονιακά-συστημικά συμφέροντα που την στηρίζουν έχουν δρομολογήσει τα σενάρια της πολιτικής και οικονομικής τους επιβίωσης τα οποία «διακτινίζονται» σε τρεις άξονες και στην πράξη σε τρεις μεθοδεύσεις, που περιβάλλονται από τους ανάλογους «μύθους»:
- Πρώτη μεθόδευση: Το «κόλπο» της Προεδρίας της Δημοκρατίας, ώστε να διασφαλισθεί η επιβίωση και αναπαραγωγή του σημερινού ολιγαρχικού - μνημονιακού καθεστώτος.
- Δεύτερο τέχνασμα: Η δήθεν «διευθέτηση του χρέους», μέσα από «σκληρές» διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
- Τρίτος μύθος: Αποχωρεί η «τρόικα» και οι όποιες «μεταρρυθμίσεις» και υποχρεώσεις θα διενεργούνται με βάση τις αποφάσεις και τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης.
α) Η πρώτη μεθόδευση αποβλέπει, σε πρώτη φάση, στην επιχείρηση της σύγχρονης «αποστασίας», που περιλαμβάνει εξαγορές συνειδήσεων, συναλλαγές και εκμαυλιστικές «προσφορές» ώστε να συγκεντρωθεί ο περιπόθητος αριθμός των 180 ψήφων και να μπορέσει, με τον τρόπο αυτό, να αναδειχθεί ένας νέος μνημονιακός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Εκπονείται επίσης ένα εναλλακτικό σενάριο που προβλέπει την αιφνιδιαστική προκήρυξη εκλογών τον Οκτώβριο, πολύ πριν από τη συνταγματικώς νομιμοποιημένη προθεσμία του ενός ή δύο μηνών από τη λήξη της θητείας του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι «εγκέφαλοι» του Μαξίμου επιδιώκουν με τη μεθόδευση αυτή να εντάξουν το πρόβλημα των 180 σε μια ακραία, πολωτική, αντιπαράθεση, που, πέραν των «συνήθων» τρομοκρατικών διλημμάτων, θα περιλαμβάνει και τη «ρύθμιση» του χρέους. Πρόκειται για μια καταδήλως αντισυνταγματική μεθόδευση, όπως τεκμηριωμένα ανέλυσε ο καθηγητής Γ. Κασιμάτης, που το πιο πιθανό είναι να μετατραπεί σε μπούμερανγκ κατά των εμπνευστών της.
β) Τι προβλέπει στην πραγματικότητα η ήδη προειληφθείσα απόφαση από το γερμανικό ιερατείο και τις Βρυξέλλες για το χρέος;
Κατά πρώτον, έχει κατηγορηματικά αποκλεισθεί το οποιοδήποτε «κούρεμα» του χρέους. Οι όποιες διευθετήσεις κινούνται στο γνωστό «δίδυμο-μοτίβο»: Χρονική παράταση και οριακή μείωση των επιτοκίων… δηλαδή πολιτική και οικονομική υποδούλωση για τις τέσσερις επόμενες δεκαετίες…
γ) Η δήθεν διευθέτηση του χρέους συνδέεται ευθέως με το παραμύθι της αποχώρησης της «τρόικας»… Το καθαρώς επικοινωνιακού τύπου επιχείρημα είναι ότι η «απόσυρση» της «τρόικας» συνεπάγεται την αντικατάστασή της από ειδική ομάδα της Κομισιόν -όπως η σημερινή task force- ενώ το ΔΝΤ θα συνεχίσει το «έργο» του μέχρι το 2016, οπότε και λήγει το δικό του πρόγραμμα.
Στην πραγματικότητα, παρά τις υποσχέσεις περί «χαλάρωσης», τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στο πρόγραμμα της εξοντωτικής λιτότητας και της διάλυσης της παραγωγικής και κοινωνικής δομής της χώρας.
Η νέα «ρύθμιση» θα προβλέπει, όπως και πριν, μια νέα δέσμη προαπαιτούμενων μέτρων. Σ' αυτό το πλαίσιο η ελληνική κυβέρνηση θα λειτουργεί με τα αντανακλαστικά του σκύλου του Παυλόφ… Δηλαδή, για κάθε «προαπαιτούμενο» που υλοποιεί, θα επιβραβεύεται με το «αντίδωρο» της ανάλογης επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του χρέους… Επειδή όμως η αποτυχία των προγραμμάτων λιτότητας είναι προδιαγεγραμμένη και οδηγεί νομοτελειακά στην υπερ-διόγκωση του χρέους, υπάρχει, σ' ένα δεύτερο επίπεδο, η πρόνοια για ένα νέο πρόγραμμα δανειοδότησης της Ελλάδας…
Η ουσιαστική παραχώρηση ηγεμονικού ρόλου στη γερμανική ελίτ τα τελευταία χρόνια δεν έχει οδηγήσει μόνο την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη σε ένα οικονομικό αδιέξοδο. Παράλληλα -και κυρίως- έχει εκμηδενίσει τον πολιτικό της ρόλο. Η ΕΕ δεν ασκεί καμιά εξουσία, δεν έχει κανέναν αποφασιστικό ρόλο στις κρίσιμες γεωπολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις που συντελούνται όχι μόνο στον ευρωπαϊκό «περίγυρο» αλλά και στην ίδια την καρδιά της Ευρώπης.
Ο χώρος της Β. Αφρικής και της Μέσης Ανατολής αποτελούν «αχαρτογράφητες» περιοχές για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Το συστηματικό πογκρόμ, η οργανωμένη εξόντωση του παλαιστινιακού λαού άφησε αδιάφορες τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, που αρκέσθηκαν σε μια «τυπική ουδετερότητα»… Αυτό είναι το κατάντημα ενός ιστορικού πολιτισμού, μιας πολιτικής κουλτούρας που στηρίχθηκε στις αξίες του Διαφωτισμού.
Όμως, οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ και τα θεσμικά της όργανα δεν μπόρεσαν να διαχειρισθούν ούτε την ουκρανική κρίση και να κατανοήσουν τις επιπτώσεις της. Σύρθηκαν κυριολεκτικά στη νέο-ιμπεριαλιστική στρατηγική των ΗΠΑ, οι οποίες επιδιώκουν να δημιουργήσουν ρήγμα και προγεφύρωμα στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η ΕΕ να έχει δημιουργήσει ένα πρωτόγνωρο πεδίο έντασης με τη Ρωσία, ενώ με την επιβολή κυρώσεων υπάρχει περίπτωση να ενταθεί η ύφεση στην Ευρώπη λόγω της εξέλιξης που δρομολογείται με την αναπόφευκτη επιβολή ρωσικών αντιποίνων στο πεδίο της ενέργειας…
Σ' όλο αυτό το ευρύτερο πεδίο κρίσης, που οξύνει την ίδια την καταστροφική κρίση που βιώνουμε ως χώρα (εξαγωγές προϊόντων στη Ρωσία), η ελληνική κυβέρνηση είναι παντελώς απούσα, ο δε υπουργός Εξωτερικών έχει μετατραπεί -εδώ και καιρό- σε γραφείο Τύπου και ηχείο αναπαραγωγής των επιλογών των ΗΠΑ και της -συρόμενης από τις ΗΠΑ- ευρωπαϊκής ελίτ. Η σφαγή των Παλαιστινίων δεν υπάρχει ως πολιτικό γεγονός για τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος μάλιστα προανήγγειλε βομβαρδισμούς στη Συρία, όπως επίσης υπερακόντισε τα «μεγάλα αφεντικά» στην επέμβαση στην Ουκρανία, αγνοώντας ή υποβαθμίζοντας τα ελληνικά συμφέροντα που σήμερα θίγονται καίρια…
Το φθινόπωρο, ως κρίσιμη πολιτική περίοδος, θα πρέπει να ανατρέψει και
να ακυρώσει τις μεθοδεύσεις των μνημονιακών συμφερόντων και των
πολιτικών εντεταλμένων τους. Ο πολιτικός χρόνος που κερδίζουν,
«εξαργυρώνεται» με την καταστροφή της χώρας, με την εθνική-κυριαρχική
της αποδυνάμωση, με τον ευτελισμό και την απαξίωση ενός ολόκληρου λαού. Η
ανατροπή τους αποτελεί -χωρίς καμιά υπερβολή- όρο επιβίωσης της
πατρίδας και του λαού της.
"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου