Η Καλαμίτσα πρίν απο πολλά χρόνια …
"Θάλασσα, θάλασσα!"
της Χρυσούλας Λουλοπούλου
Το εκδρομικό λεωφορείο
ανέβαινε αγκομαχώντας τις στροφές. Απ' τα ανοιχτά παράθυρα έμπαινε ένα
μεθυστικό κοκτέιλ από χλωρή ρίγανη κι ιώδιο. Σαν έφτανε στον Άγιο Σύλλα, όλα τα
παιδάκια μαζευόμασταν γύρω από τον οδηγό, ρουφούσαμε τη θέα που απλωνόταν κάτω
σα μπλε χαλί και φωνάζαμε ξετρελαμένα: "Θάλασσα, θάλασσα!".
Κάθε μέρα αυτό! Όταν φτάναμε στο τέρμα της διαδρομής, στην
Καλαμίτσα, κατεβαίναμε όλο ανυπομονησία από το όχημα, με τις μαμάδες να μας
κρατάνε σφιχτά από το χέρι. Αφήναμε τις μάνες να τακτοποιούν τα πράγματα κι
εμείς ορμούσαμε στην καθάρια θάλασσα με τσιρίδες χαράς.
-Χρυσούλαααααα!! Βγες έξω
γρήγορα! φώναζε η δικιά μου σαν απομακρυνόμουν.
Τρελαινόμουν να κολυμπώ
λίγο πιο πέρα απ' ό,τι επιτρεπόταν. Παρατούσα
και το σωσίβιο κι εκείνη αφηνίαζε.
-Θα μπω στη θάλασσα με τα
ρούχα, καλέ, και θα δεις τι θα σε κάνωωω! με απειλούσε κι εγώ γελούσα.
"Σιγά, τι θα μου
κάνει;" σκεφτόμουν χωρίς φόβο. Ήξερα πως ούτε μια απαλή στον πισινό δεν θα
έτρωγα. Μ' αγαπούσε πολύ και μόνο φωνές ήταν.
Το μεσημέρι καθόμασταν στο
μικρό εστιατόριο κι έτρωγα μύδια τηγανητά. Κάθε μέρα! Μεγάλη λατρεία! Εκείνη
είχε έλκος, δεν έτρωγε τηγανητά. Και μετά διασχίζαμε πάλι την άσφαλτο- που
θαρρείς έβγαζε καπνούς απ' τη ζέστη-μπαίναμε στο λεωφορείο που θύμιζε χαμάμ και
ξεκινούσαμε για την επιστροφή στη Δράμα. Κουρασμένα τα παιδάκια, κοιμόντουσαν
στη διαδρομή. Η μαμά μου-πριν φύγουμε το πρωί- πάντα έβαζε μια μεγάλη σκάφη
στην αυλή να μαζεύει ήλιο κι όταν γυρίζαμε έκανα μπάνιο στο νερό αυτό
ενθουσιασμένη.
Μια ιεροτελεστία που
παρέμεινε ίδια για χρόνια.
Έτσι περνούσαν τα παιδικά
μου καλοκαίρια. Τα θυμάμαι με τρελή νοσταλγία από τη μυρωδιά απ' το αγιόκλημα,
από τα ατέλειωτα παιχνίδια στη θάλασσα, από τις πυγολαμπίδες που κυνηγούσα με
τρυφερότητα για να μου φωτίσουν για λίγο τις μικρές παλάμες, από το υπέροχο
παγωτό φράουλα του ζαχαροπλαστείου 'Ντίνος', από τα δροσερά γλυκά καρπούζια που
τα τρώγαμε ιδρωμένοι συνοδεία τυριού, από το τσιμέντο της αυλής που έκαιγε σαν
παίζαμε κουτσό ξυπόλητα και φυσικά απ' τα μύδια στην ταβέρνα της Καβάλας.
Αυτά όλα τα ξανάζησα
σήμερα σαν έβαλα τη πρώτη μπουκιά στο στόμα μου από τα τηγανητά μύδια, σε ένα
ουζερί. Τέτοια μαγική γεύση είχα από τότε να δοκιμάσω. Όλη η παιδική μου ηλικία
ξαναγύρισε. Για μια στιγμή νόμισα πως θ' άκουγα τη φωνή της να μου φωνάζει να
βγω απ' τη θάλασσα. Τα μικράτα μου με
κοίταξαν χαμογελαστά μέσα από τα πιο όμορφα γαλανά μάτια του κόσμου. Κι εγώ
δάκρυσα σαν θυμήθηκα τα μάτια της, που ήταν πιο γαλάζια κι απ' τους υδάτινους
κήπους του Αιγαίου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου