ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ : Χρέος και Μνημόνια: Τα ψέματα τελείωσαν

Χρέος και Μνημόνια: Τα ψέματα τελείωσαν

Του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΓΚΙΒΑΛΟΥ Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου δεν επέφερε μόνο τη ριζική ανατροπή των κομματικών συσχετισμών και την ιστορική ήττα των κομμάτων και του πολιτικού προσωπικού που υπηρέτησαν, «εκλογίκευσαν» και νομιμοποίησαν τα Μνημόνια και την υπαγωγή της χώρας σε ένα καθεστώς υποτέλειας και εξαθλίωσης.  Ο αγώνας, οι πολιτικές θέσεις και διεκδικήσεις που προβάλλει έκτοτε η ελληνική κυβέρνηση, με τη συμπαράσταση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, είχαν ένα ιδιαίτερα σημαντικό αποτέλεσμα: Αποκάλυψαν το ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ «ΛΟΓΙΚΗΣ», την αποτυχία ενός ολόκληρου συστήματος προπαγάνδας, τα ασύστολα ψεύδη και το πλήρες αδιέξοδο ενός «σωτηρίου» προγράμματος που οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην απόγνωση και την καταστροφή. Οι δανειστές μας, η γερμανική ελίτ, το ΔΝΤ, είναι τώρα υποχρεωμένοι να απαντήσουν σε δύο κρίσιμες αλήθειες: α) Το πρόγραμμα και τα Μνημόνια απέτυχαν. β) Το χρέος δεν είναι, με κανέναν τρόπο, βιώσιμο.

Το χρέος, «διακύβευμα» μεταξύ ΔΝΤ - Βερολίνου

 

Οι αφόρητες πιέσεις, οι εκβιασμοί, η τρομοκρατικού χαρακτήρα προπαγάνδα που ασκούνται κατά της ελληνικής κυβέρνησης, επιδιώκουν, μαζί με την απαξίωση και τη μνημονιακή ενσωμάτωσή της, να κρύψουν αυτές τις δύο κρίσιμες αλήθειες.

Η περίπτωση του χρέους έρχεται και πάλι στο προσκήνιο τις μέρες αυτές με τη μορφή της «διένεξης» μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου.

Βεβαίως το ΔΝΤ έχει εγείρει το θέμα αυτό εδώ και δύο χρόνια. Η ίδια η γερμανική ηγεσία, πριν ακόμα από τις τελευταίες εκλογές στη Γερμανία, είχε ήδη υποσχεθεί την «αντιμετώπιση» της βιωσιμότητας του χρέους. Όμως οι εγχώριοι μνημονιακοί εντολοδόχοι, ακόμα και όταν τολμούσαν να το ψιθυρίσουν ψοφοδεώς, δέχονταν σιωπηρά και υποτακτικά προσβλητικές αρνήσεις (ξέχασέ το, Γιάννη…)

Ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο»; Το ΔΝΤ απειλεί με αποχώρηση από το πρόγραμμα εδώ και καιρό και, προτείνοντας μετ' επιτάσεως το «κούρεμα», υποδεικνύει ότι η ΕΕ και η Ευρωζώνη θα πρέπει να αναλάβουν το βάρος… Γεγονός που αρνείται διαρρήδην η γερμανική ελίτ διά στόματος του Β. Σόιμπλε…

Προσοχή: Όσοι βεβιασμένα αναφέρονται σε αντιπαράθεση ή σύγκρουση μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα… Μπορεί να υπάρχουν διαφοροποιήσεις μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου, όμως αυτές ανάγονται και εξειδικεύονται στις διαφορές μεταξύ του αμερικανικού νεοφιλελεύθερου προτύπου και του «προτεσταντικού» νεοφιλελευθερισμού του Βερολίνου. Την κοινή ηγεμονία ασκεί προφανώς, και στις δύο νεοφιλελεύθερες εκδοχές, η χρηματοπιστωτική δομή και οι μεγάλες επιχειρήσεις που ρυθμίζουν σε διεθνή, σε παγκόσμια κλίμακα, τα συμφέροντά τους.

Υπάρχει μια ιστορικής σημασίας εξέλιξη που περνά σχεδόν απαρατήρητη, ιδιαίτερα στη χώρα μας όπου η «διαπραγμάτευση» απασχολεί «μονοθεματικά» το ενδιαφέρον.

Η εξέλιξη αυτή αφορά τη νέα συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ για τη δημιουργία ελεύθερης ζώνης εμπορίου για τη διακίνηση προϊόντων. Η δημιουργία της ζώνης αυτής συνεπάγεται την επιβολή εξωτερικού φόρου στην εισαγωγή προϊόντων από Κίνα, Ιαπωνία, κ.λπ., και τη δημιουργία ενός νέου πεδίου επενδύσεων στο «δυτικό στρατόπεδο», με σταδιακή μεταφορά τους από την Κίνα και την Άπω Ανατολή.

Οι γερμανικές φιλοδοξίες για ένα άνοιγμα εξαγωγών προς την Κίνα λόγω της κρίσης στην Ευρώπη δεν ικανοποιήθηκαν στον βαθμό που προσέβλεπε η γερμανική ηγεσία, γι' αυτό και κρίθηκε αναγκαία μια «εσωτερική» στροφή…

Ο αμερικανικός νεοφιλελευθερισμός θέλει επενδύσεις σε ένα εργασιακό περιβάλλον χωρίς δικαιώματα και εργασιακούς θεσμούς. Γι' αυτό και το ΔΝΤ εμμένει στην πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων και στη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων. Μέτρα, άλλωστε, που πήρε σε ανάλογο βαθμό πρόσφατα ο Ρέντσι στην Ιταλία και πριν από λίγο καιρό η Γαλλία. Γι' αυτό και το ΔΝΤ είναι πιο «χαλαρό» στα δημοσιονομικά και στην αντιμετώπιση του χρέους.

Αντίθετα, ο νεοφιλελευθερισμός της γερμανικής ελίτ στηρίζεται στην ακραία λιτότητα, αφού μέσω αυτής αντλεί η Γερμανία πόρους από τις χώρες του Νότου και ενισχύει την πολιτική της κυριαρχία στην Ευρώπη.

Γι' αυτό και τελικά για την περίπτωση της Ελλάδας θα υπάρξει ένας συμβιβασμός: Τόσο το ΔΝΤ όσο και το Βερολίνο δεν θα αποδεχθούν «κούρεμα» του χρέους, αλλά «τεχνικές» ρύθμισης και παράτασής του σε μεγάλο χρονικό βαθμό προκειμένου να υπάρξει μια λογική «εξισορρόπηση»…

Η τυφλή γερμανική «λογική»

Η αντίληψη της γερμανικής ελίτ είναι «γραμμική» και κοντόθωρη: Θεωρεί ότι εφόσον δεν υπάρχουν μείζονες αντιδράσεις ή εξεγέρσεις από τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τότε μπορούν να συνεχίζουν το πρόγραμμα της αυστηρής λιτότητας, με μικρές, ίσως, τροποποιήσεις…

Η «περίπτωση» της Ελλάδας αποτέλεσε για την ηγετική ομάδα της Γερμανίας μια αναπάντεχη και δυσάρεστη έκπληξη… Προσπάθησε επί τρεις ολόκληρους μήνες να ακυρώσει όχι μόνο την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τη λαϊκή βούληση που την ανέδειξε…

Όμως, η χώρα μας, ο λαός μας άντεξε και αντέχει… Τώρα που πλησιάζει η «ώρα μηδέν», η ίδια η Άνγκ. Μέρκελ είναι υποχρεωμένη να εκμετρήσει το τεράστιο πολιτικό κόστος που θα υποστεί η ίδια και η κυβέρνησή της από μια μείζονα κρίση στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, μια μη χειραγωγήσιμη και σε οικονομικό και σε πολιτικό επίπεδο κρίση που θα προκαλούσε η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ… Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τη στάση της Γερμανίας και των δανειστών. Όμως, η αποφυγή της κρίσης αποτελεί πλέον και δικό τους συμφέρον, γι' αυτό και είναι αναγκασμένοι να κινηθούν προς την πλευρά ενός -έστω και προσωρινού γι' αυτούς- συμβιβασμού…

 Αυτή όμως η «γραμμική» κοντόθωρη λογική -που οδήγησε δύο φορές σε συντριβή τη Γερμανία- δεν επιτρέπει στη γερμανική ηγεσία να αντιληφθεί ότι η Ευρωζώνη και γενικότερα η ΕΕ έχουν μετατραπεί σε ένα πεδίο άγριου ανταγωνισμού, που οδηγεί στην αποδυνάμωση και τελικά στη διάλυση της ΕΕ.

Οι αντιδράσεις σε κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο, που διευρύνονται καθημερινά σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, ο ογκούμενος αντι-ευρωπαϊσμός και η εχθρότητα κατά της Γερμανίας δεν αποτελούν συγκυριακές εκφράσεις μιας παροδικής κρίσης, αλλά προδιαγράφουν αντίθετα ριζικές ιστορικές αλλαγές.

Η γερμανική ελίτ δεν πρόκειται να «αλλάξει μυαλά»… Δεν πρέπει -και δεν μπορούμε- να περιμένουμε καμιά αλλαγή «εκ των άνω». Οι ίδιες οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα πρέπει να αποφασίσουν τελικά αν θα ζήσουν σε μια δημοκρατική Ευρώπη ή θα υποταχθούν στον γερμανικό ολοκληρωτισμό και στον νεοφιλελευθερισμό. 

"ΤΟ ΠΑΡΟΝ"