Ο
«Αττίλας» και οι «εισβολές»
Του ΧΡΙΣΓΟΔΟΥΛΟΥ Κ.
ΠΑΛΛΟΥΡΙΔΗ
Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής
στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
Η Κύπρος βιώνει για 45 χρόνια
το διαρκές έγκλημα της Τουρκίας εις βάρος της αλλά και κατά της ανθρωπότητας,
που συνίσταται στην παράνομη κατοχή ξένης γης, στον εποικισμό της, στην εκδίωξη
των κατοίκων της, πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας, και τη μετατροπή τους σε πρόσφυγες
στην ίδια τους την πατρίδα, καθώς και στη διαρκή, αδιάλειπτη παραβίαση όλων των
δικαιωμάτων και των ελευθεριών των μόνιμων κατοίκων της Μεγαλονήσου.
Η εισβολή σαφώς είχε
πρόσχημα, πρόφαση, ακόμη και αφορμή της το πραξικόπημα των εγκληματιών, αφρόνων
στρατιωτικών της ελληνικής χούντας. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία πως το
τραγικό αυτό συμβάν δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε συγκυριακή εξέλιξη, αλλά προϊόν ενός
στρατηγικού πλάνου της Τουρκίας, με τη συνεργασία των Βρετανών και σε τελευταία
φάση των Αμερικανών, που είχε αφετηρία το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ του 1957, κατ’
εντολήν του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές, ο οποίος
επεξεργάστηκε το «Σχέδιο Αττίλας» για τη διχοτόμηση της Κύπρου. Το σχέδιο
επιχειρήθηκε να πραγματοποιηθεί το 1964 και το 1967, αλλά απέτυχε είτε γιατί
εμποδίστηκε από τις ΗΠΑ το 1964 είτε γιατί υποχώρησε η δικτατορία των συνταγματαρχών
στις απαιτήσεις της Τουρκίας για απόσυρση της μεραρχίας τον Δεκέμβριο του 1967.
Το 1974 προσφέρθηκε από εμάς
τους Έλληνες, Ελλαδίτες και Κυπρίους, η χρυσή και πολυαναμενόμενη ευκαιρία για
την Τουρκία να εισβάλει και να υλοποιήσει τους στόχους που είχε θέσει ήδη από
τη δεκαετία του 1950 για διχοτόμηση και έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Η αναφορά
ορισμένων κυπρίων ιθυνόντων σε δύο εισβολές δεν είναι απλώς λάθος, αλλά για να
παραφράσουμε τον Ταλλεϋράνδο είναι έγκλημα, γιατί ακριβώς ταυτίζουμε τη
σχεδιασθείσα και πραγματοποιηθείσα εισβολή του «Αττίλα», της οποίας τα
εγκληματικά αποτελέσματα είναι μέχρι σήμερα ορατά και δυστυχώς παρόντα παντού,
με το εγκληματικό πραξικόπημα της χούντας εις βάρος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.
Ο «Αττίλας» δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με εισβολή ελλαδικών στρατιωτικών
δυνάμεων στην Κύπρο, οι οποίες δεν κατέλαβαν έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας
και δεν διέπραξαν εγκλήματα πολέμου.
Το να ταυτίζει η πολιτική
ηγεσία της Κύπρου το πραξικόπημα με την εισβολή, χαρακτηρίζοντας και τα δύο
«εισβολές», δεν είναι μόνο πολιτικά και ηθικά ανεπίτρεπτο, είναι και στρατηγικά
βλακώδες. Ο διεθνής παράγων, λόγω των χαρακτηρισμών αυτών, δεν θεωρεί την
Τουρκία δύναμη που κατέχει την Κύπρο παρανόμως και παραβιάζοντας όλα τα
δικαιώματα των κατοίκων της. Προβάλλεται η σκέψη και η παράσταση δύο χωρών,
Ελλάδας και Τουρκίας, οι οποίες στον ίδιο βαθμό και με τα ίδια αποτελέσματα
διέπραξαν και διαπράττουν εγκλήματα εις βάρος της Κύπρου, τα οποία πρέπει κάποια
στιγμή να διευθετηθούν μέσα από συνεννόηση των δύο «μητέρων»
πατρίδων-εισβολέων.
Πρόκειται για μια απίστευτη
διατύπωση, που αποενοχοποιεί πλήρως την Τουρκία και περιορίζει τη δυνατότητα
φιλικών προς την Κύπρο χωρών (όσες μας απέμειναν) να ασκήσουν πίεση προς την
Τουρκία για μεταβολή της στάσης της στο Κυπριακό. Πρόκειται για ερασιτεχνισμούς
χειρίστου είδους, που δεν προσβάλλουν μόνο τη νοημοσύνη, την αισθητική και τη
λογική μας, αλλά κυρίως υποθηκεύουν το μέλλον της Κύπρου.
Έφτασε η ώρα, πιστεύουμε,
για αλλαγή, τόσο στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού όσο και στη στρατηγική
γύρω από το κυπριακό πρόβλημα. Η στρατηγική θα πρέπει να αντιμετωπίζει την
Κύπρο ως μέλλον ελευθερίας και δικαιωμάτων, ως προοπτική δημοκρατίας για όλους,
ως κράτος δικαίου, που σημαίνει ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό και απόρριψη κάθε συνταγής
που οδηγεί σε φυλετικές διακρίσεις και εθνικούς διαχωρισμούς στην Παγκοσμιοποιημένη
δημοκρατία του 21ου αιώνα.
ΤΟ ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου