Έφηβοι και μηχανές

Διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού "ΓΥΝΑΙΚΑ" και σας το μεταφέρω γιατί μας αγγίζει όλους μας:

-->

Έφηβοι και μηχανές

Οι μηχανές αρέσουν πολύ στους έφηβους για τους σωστούς λόγους. Άρα πρέπει να βρούμε κι εμείς τους σωστούς λόγους για να τους πείσουμε να... μην τους αρέσουν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΗ ΔΟΞΙΑΔΗ

Γράφω για τις μηχανές κάθε φορά που χάνεται ή που τραυματίζεται ένα γνωστό μου παιδί ή ενός γνωστού μου γνωστό παιδί. Ανησυχώ όμως συνέχεια. Το ξέρουμε όλοι: είναι πάρα πολύ επικίνδυνες οι μηχανές. Ο κίνδυνος όμως αρέσει στους έφηβους. Θα μιλήσουμε λοιπόν εδώ για τους έφηβους, γιατί οι ενήλικες παίρνουν μόνοι τους τις ευθύνες τους Οι έφηβοι αγαπάνε τόσο πολύ τις μηχανές για τρεις βασικούς λόγους: 1. Επειδή τους γοητεύ­ει ο κίνδυνος. 2. Επειδή μπορούν να κάνουν τη φιγούρα τους, σαν τον ιππότη πάνω στο άλογο του. 3. Επειδή είναι πάρα πολύ πρακτικές και τους μεταφέρουν γρήγορα στα πολλά μέρη που θέλουν να βρεθούν.

Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση. Για να πιάνουν τόπο τα λόγια μας πρέπει να έχουμε ιεραρχήσει με πολλή σκέψη τις απαγορεύ­σεις μας από την εποχή που είναι μικρά. Δεν μπορούμε να τους απαγορεύουμε τα πάντα, για πολλούς λόγους, κυρίως όμως για να μας παίρνουν στα σοβαρά όταν λέμε κάποια από­λυτα ΟΧΙ. Θα φύλαγα τα απόλυτα ΟΧΙ μου για τα μηχανάκια και τα ναρκωτικά. Το καταλαβαί­νουμε όλοι αυτό. Κλείνει η παρένθεση.

Έλεγα λοιπόν ότι είναι απαραίτητο να καταλά­βουμε τη σημασία που έχουν οι μηχανές για τους έφηβους, όπως είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε και όσα άλλα θέματα τους απασχολούν και τους ενδιαφέ­ρουν. Και να έχουμε ενσυναίσθηση. Να μπαίνουμε δηλαδή στη θέση χους. Ας ξεκινήσουμε από το πόσο πρακτικές είναι οι μηχανές για τις μετακινήσεις χους. Εδώ δεν φτάνει να χους απαγορεύσει ο γονιός την εύκολη μετακίνηση με το μηχανάκι, πρέπει να τους προσφέρει άλλους τρόπους για να πηγαινοέρ­χονται. Να επιτρέψει λεωφορεία, ταξί, να τους μάθει το μετρό, να προσφέρεται ο ίδιος να τους πάει ή να τους πάρει. Ακόμα και στη μέση της νύχτας. Αυτό το τελευταίο είναι μπελάς. Αν όμως σκεφτείς ότι αλλιώς, μετά τα σφηνάκια θα καβαλήσουν μηχανές, είναι πολύ προτιμότερο να ξενυχτάς και να τους μεταφέρεις. Αν το δεχτούν. Και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να λέμε την αλή­θεια. Όχι να χρησιμοποιούμε τις μηχανές σαν δικαιολογία για να μη βγαίνουν τα βράδια! Την καταλαβαίνουν αυτήν την κοροϊδία.

Ο δεύτερος λόγος που τους ελκύουν είναι γιατί «... με βαριά μοτοσικλέτα μες στα σκέλη», που λέει κι ο Σαββόπουλος, κάνουν τη φιγούρα τους! Και ποιος δεν το θέλει αυτό, σε κάθε ηλικία; Τη φιγούρα τους, όμως, μπορούν να την κάνουν και με άλλους τρόπους, που μπορούμε να τους έχουμε βοηθήσει να καλλιεργή­σουν: να είναι εξαιρετικοί σε κάποιο άθλημα, σε κάποιο μάθημα, να έχουν αναπτύξει κάποιο ταλέντο τους - μουσικό, ζωγραφικό, επικοινωνιακό. Να έχουν αυτοπεποίθηση και να μη χρειάζεται ενίσχυση από τις μηχανές η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους. Να μπορούν να γοητεύουν τα κορίτσια με τα λόγια τους, με τους τρόπους τους, με τα όνειρα τους για το μέλλον. Με το καλογυμνασμένο σώμα τους.

Ο τρίτος λόγος είναι ότι τους ελκύει ο κίνδυνος, κάτι για το οποίο δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά. Ένα μόνο και πάρα πολύ σοβαρό. Να τους εξηγήσουμε, πείσουμε (εκβιάσουμε να χρησιμοποιούν κράνος. Πάντα. Καλό θα ήταν μάλιστα να τους χαρίσουμε το καλύτερο. Τα καλύτερα δύο κράνη. Και να καταλάβουν γιατί πρέπει να το προσφέρουν και να υπο­χρεώνουν και τον συνεπιβάτη τους να το φοράει.

Θα μπορούσα να σας προτείνω να τους πάτε σε κάποιο νοσοκομείο χαράματα, να δουν τι γίνεται. Είναι όμως ακραίο και πολύ τρομακτικό. Και δεν είμαι σίγουρη ότι ο τρόμος εί­ναι ο καλύτερος τρόπος. Η κατανόηση, η συνεννόηση και η εμπιστοσύνη είναι.

Βλέπω σιωπηλό και σκεφτικό τον γονιό που πάντα δια­φωνεί μαζί μου. Δυσκολεύεται εδώ. Δεν μπορεί να έχει αντιρρήσεις εύκολα με αυτά που λέω. Είναι όμως στη φύ­ση του να έχει αντιρρήσεις. «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να τους πείσεις», λέει. «Δεν χτυπάνε όλοι, τα παραλές».

«Μακάρι»! Και να προσθέσω: φυσικά δεν χτυπάνε όλοι. Μου φτάνει μόνον ένας, αν τον ξέρω ή αν ξέρω κάποιον που τον ξέρει. Ή μου φτάνει και ένα άγνω­στο παιδί για να ανησυχώ, να γράφω και να προσπαθώ να σας πείσω. Άναυδος ο αντιρρησίας γονιός! Το θυμάστε, πάντα παραμονεύει στη γωνία για να με πιά­σει. Τον έχω ανάγκη και με βοηθάει να κρατάω την ισορροπία μεταξύ θεωρίας και πράξης, γιαπί συχνά έχει δίκιο. Αλλά το χαί­ρομαι μερικές φορές να τον αποστομώνω!