Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

ΔΩΔΕΚΑΘΕΪΣΤΕΣ : ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ

Σε τι ακριβώς πιστεύουν οι πολυθεϊστές;

Μια συζήτηση με έναν τριαντάχρονο που γκρεμίζει στερεότυπα γύρω από το τι πρεσβεύουν οι θιασώτες της «ελληνικής θρησκείας»

Του Δημητρη Pηγοπουλου

Εχω απέναντί μου ένα «πολυθεϊστή». Το γράφω λες και μιλάω για κάποιον εξωγήινο, αλλά στο φτωχό μου το μυαλό οι «πολυθεϊστές» είναι κάποιοι μάλλον αλλόκοτοι τύποι που παίρνουν τα όρη και τα βουνά συμμετέχοντας σε βουκολικού περιεχομένου τελετές ντυμένοι με χλαμύδες και σανδάλια. Αλλά ο νέος άντρας, κοντά στα 30, που του έχω ήδη μιλήσει αρκετές φορές στο τηλέφωνο δεν έχει την παραμικρή σχέση με το στερεότυπο. Τίποτα πάνω του δεν προδίδει ότι ανήκει σε αυτό το άγνωστο τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού που δηλώνουν θιασώτες της «ελληνικής θρησκείας», όπως αποκαλούν οι ίδιοι τον ελληνικό πολυθεϊσμό.

Οταν μιλήσαμε για πρώτη φορά ήταν παραμονές της συγκέντρωσης, στις 13 Μαρτίου, υπέρ της προστασίας και ανάδειξης του βωμού των 12 θεών, μεγάλο τμήμα του οποίου ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της σιδηροδρομικής γραμμής των ΗΣΑΠ στο ύψος της Αρχαίας Αγοράς. Η φωνή του ήταν πάντα ψύχραιμη, ακόμα κι αν πίστευε ότι αυτό που τελικά δρομολογείται σήμερα (η κατάχωση των ευρημάτων) είναι ένα μικρό έγκλημα. Στην τρίτη ή στην τέταρτη τηλεφωνική μας επικοινωνία, μου αποκάλυψε ότι ήταν κι αυτός «πολυθεϊστής». Προσπάθησα να μην του δείξω την έκπληξή μου, αλλά εκείνη τη στιγμή μπήκε ο σπόρος της περιέργειας.

Δεν είναι «γραφικοί»

Οι Ελληνες πολυθεϊστές ή «δωδεκαθεϊστές» («υποτιμητικός όρος που χρησιμοποιεί για μας η Εκκλησία») ή «αρχαιολάτρες» (σε ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο) δεν είναι σίγουρα κάποιοι «γραφικοί» τύποι που αντί να πιστεύουν στον Χριστό ή στον Μωάμεθ δοξολογούν τον Διόνυσο ή τον Πάνα. Εδώ υπήρχε, υπάρχει κάτι βαθύτερο, καθόλου άσχετο ή ασύνδετο με τα όσα περνάει η χώρα τα τελευταία χρόνια. Γιατί, ναι, οι κοινότητες των πολυθεϊστών αυξάνονται και πληθύνονται, αν και κανείς δεν είναι σε θέση να δώσει επίσημα στοιχεία. Ως μη αναγνωρίσιμη θρησκεία, δεν υπάρχουν επίσημα πουθενά κι αυτός είναι ένας μεγάλος πόνος.

Αρχικά η κουβέντα μας περιστρέφεται στα «βασικά» του πολυθεϊσμού. Γρήγορα καταλαβαίνω ότι το θεολογικό μέρος του πολυθεϊσμού είναι τοποθετημένο και ενταγμένο σε ένα ευρύτερο σύστημα αξιών και αντίληψης των πραγμάτων με φόντο την ιδιαίτερη σχέση με τη Φύση. Δεν υπάρχει ιερό βιβλίο, δεν υπάρχουν, επομένως, δογματικές θέσεις ή ένας αυστηρός ηθικός κώδικας ή η διάσταση του Καλού και του Κακού ούτε υφίσταται μετά θάνατον τιμωρία. Η έννοια της πίστης είναι πολύ πιο χαλαρή, ενώ υπάρχει περιθώριο πολλαπλών αναγνώσεων. Για παράδειγμα, ένας πολυθεϊστής μπορεί να πιστεύει στην ομηρική αντίληψη του Αδη κι ένας άλλος να πιστεύει στη μετενσάρκωση ακολουθώντας τον ορφικό κύκλο και τους Πυθαγορείους. Οι αξίες στις οποίες πιστεύει ένας πολυθεϊστής (η αξία της δικαιοσύνης, της ανδρείας κ. λπ.) εκπορεύονται περισσότερο από φιλοσοφικές έννοιες συνδεδεμένες με συγκεκριμένους θεούς. Είσαι ελεύθερος να πιστεύεις σε όποιους θεούς επιλέξεις εσύ. Μπορεί οι 12 θεοί του Ολύμπου να είναι μια βασική «μαγιά», αλλά εξίσου «βασικοί» θεωρούνται και ο Διόνυσος, ο Ασκληπιός, ο Πάνας και όχι μόνον. Η επιλογή είναι μια βαθιά προσωπική υπόθεση που έχει να κάνει με την προσωπικότητά σου και το πλαίσιο της ζωής σου. Αν ζεις στην Αθήνα, όπως οι περισσότεροι πολυθεϊστές, το να εξυμνείς τον τραγοπόδαρο θεό των βοσκών, τον θεό Πάνα, είναι μάλλον κάπως παράδοξο. Αντίθετα, η θεά Αθηνά έχει περισσότερες ελπίδες.

Το εορτολόγιο

Η στενή σχέση με τη Φύση και την αγροτική ζωή υπαγορεύει ένα εξαιρετικά πλούσιο εορτολόγιο. Για τους πολυθεϊστές ο μήνας αρχίζει με τη Νέα Σελήνη, ακολουθούν, λοιπόν, ένα σεληνιακό εορτολόγιο που καθορίζεται από τον κύκλο των εποχών. Μεγάλες γιορτές, επίσης, θεωρούνται οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια (εαρινά και χειμερινά), ενώ ορισμένες μας έρχονται απευθείας από την αρχαιότητα: Ολυμπιακοί Αγώνες, Ηρεια, Νέμεα, Ανθεστήρια, Μεγάλα Διονύσια κ. λπ.

Ο νέος άντρας που έχω απέναντί μου συμμετέχει κάθε Κυριακή σε πολυθεϊστική τελετή. «Οι τελετές μας είναι συνδεδεμένες με την ύπαιθρο. Κάθε δεύτερη Κυριακή, τελετή πραγματοποιείται στο Ηρώον Μουσαίου κάτω από το μνημείο του Φιλοπάππου». Οσο για τα ρούχα, δεν υπάρχει επίσημος ενδυματολογικός κανόνας. Μπορείς να πας με χλαμύδα, μπορείς να πας με κουστούμι, κανείς δεν θα σου πει τίποτα. «Εχει να κάνει με το πώς αισθάνεσαι. Από ’κει και πέρα, είσαι ελεύθερος. Υπάρχουν πολυθεϊστές που θεωρούν την αρχαιοπρεπή εμφάνιση υποχρεωτική και άλλοι οι οποίοι αντιμετωπίζουν το ίδιο ακριβώς θέμα πολύ διαφορετικά». Οσο για τις πιθανές πολιτικές υποδηλώσεις, είναι εύκολο να συνδέσεις τον πολυθεϊσμό με εθνικιστικούς ή ακροδεξιούς κύκλους. «Υπάρχουν τα πάντα, όπως σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας, από την Ακρα Αριστερά μέχρι την Ακρα Δεξιά. Προσωπικά, εγώ που δεν ανήκω σε κανένα άκρο καταλογίζω στην Αριστερά ευθύνη γιατί άφησε τα σύμβολα του αρχαίου πολιτισμού να γίνουν αντικείμενα καπηλείας από την Ακρα Δεξιά»...

Tο πάθος για τον βωμό

Βράδυ Δευτέρας και ο κόσμος που σουλατσάρει στην οδό Αδριανού, λιγοστός. Μπορεί η θερμοκρασία να έχει ανεβεί, η μέρα να έχει μεγαλώσει, αλλά με το που πέφτει η νύχτα βάζει ψύχρα. Ολα μέχρι εδώ «κανονικά» για την ημέρα και την εποχή. Μόνο στην είσοδο της Αρχαίας Αγοράς η εικόνα δεν είναι η συνηθισμένη. Κόσμος μαζεμένος με φόντο πανό πολυθεϊστών εναντίον της κατάχωσης του τμήματος του βωμού των 12 θεών. Τις τελευταίες ημέρες είχε σημάνει συναγερμός στις τάξεις των πολυθεϊστών, καθώς κυκλοφορούσαν φήμες για εσπευσμένη κατάχωση των ευρημάτων πριν από την έκδοση σχετικής υπουργικής απόφασης. Αλλά η απόφαση της προηγούμενης εβδομάδας από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο υπέρ του τρόπου της κατάχωσης κλόνισε την αποφασιστικότητα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν ως βαρβαρότητα τη μη ανάδειξη ενός ιερού, για τους ίδιους, μνημείου.

«Από τη στιγμή που ο Γερουλάνος θα υπογράψει τη γνωμοδότηση του ΚΑΣ, η ιστορία θα έχει και τυπικά τελειώσει», μου λέει απογοητευμένος μέλος μιας λατρευτικής κοινότητας πολυθεϊστών. «Ο, τι και να κάνουμε θα είμαστε εμείς οι παράνομοι, ενώ μέχρι πριν από λίγες ημέρες ίσχυε το αντίθετο».

Δεν αποκλείεται η Δευτέρα να ήταν η τελευταία ολονυχτία. Πάντως, η ιστορία του βωμού λειτούργησε συσπειρωτικά για τις κοινότητες των Ελλήνων πολυθεϊστών. Παλιές διαιρέσεις και εχθρότητες μπήκαν στην άκρη για χάρη του κοινού σκοπού. Οσο για το πάθος με το οποίο υπερασπίστηκαν τον βωμό, έχει κι αυτό την εξήγησή του. Μιλώντας με πρωταγωνιστές του αγώνα του τελευταίου μήνα, συνειδητοποιείς εύκολα ότι το συγκεκριμένο θέμα ήταν αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης ενός κόσμου που αισθάνεται περιθωριοποιημένος και καταπιεσμένος. «Με αφορμή τον βωμό, που είναι από μόνο του ένα εξαιρετικά σημαντικό θέμα, εκφράστηκε μια αντίδραση που έχει να κάνει σε σημαντικό βαθμό με τον τρόπο που μας αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτεία. Αποσυμπιέστηκαν θυμός και οργή, θαμμένα για πολύ καιρό»...

Πηγή:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_03/04/2011_437753

http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=eortes

ΟΛΥΜΠΟΣ ,ΟΙ ΘΕΟΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ ΠΟΤΕ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΠΟΜΠΗ (ΠΛΗΡΗΣ ΕΔΩ) ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ "ΌΛΥΜΠΟΣ, ΟΙ ΘΕΟΙ ΔΕΝ ΕΦΥΓΑΝ ΠΟΤΕ" .
Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΧΕΙ ΔΙΑΡΚΕΙΑ 1 ΩΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ , ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ,ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ !
ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ , ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΤΗΝ,ΔΩΣΤΕ ΤΗΝ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ , ΑΝΤΙΓΡΑΨΤΕ ΤΗΝ ,ΕΠΙΚΟΛΛΗΣΤΕ ΤΗΝ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΙΣΤΟΧΩΡΟΥΣ.

ΟΙ ΠΟΛΥΘΕΪΣΤΕΣ

ΚΑΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΚΟΡΔΑΣ

Από των παλαιοτάτων χρόνων οι αρχαιολάτρες, πολυθεϊστές, πολέμησαν με πάθος και με ψεύδη τη χριστιανική πίστη. Τα ψεύδη κυκλοφορούν μέχρι σήμερα και ίσως παραπλανόνται μερικοί Χριστιανοί. Βέβαια οι εκκλησιαστικοί ηγέτες οφείλουν να μην αδιαφορούν για τις κακές συνέπειες των ψευδοδιδασκαλιών και με τη φωτισμένη διδαχή και διαφώτιση να αποδεικνύονται καλοί ποιμένες και διδαχοί.

Η ανάγκη της Απολογητικής αναγνωρίσθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους και έτσι παρουσιάσθηκαν οι Μεγάλοι Απολογητές που διαφώτισαν και τους Χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες και ακόμη απέστειλαν απολογητικά υπομνήματα προς αυτοκράτορες. Αγωνίσθηκαν να ανατρέψουν ψεύτικους ισχυρισμούς και να παρουσιάσουν την αποστολή της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο. Η Εκκλησία με το φωτεινό πνευματικό και κοινωνικό της έργο ανέτρεψε τους ψεύτικους ισχυρισμούς των ειδωλολατρών. Και σήμερα μετά πάθους οι νεοειδωλολάτρες επιχειρούν με διανοητικά επιχειρήματα, έξω από την ιστορική πραγματικότητα να ανατρέψουν το «παραμύθι των παπάδων» και να παρουσιάσουν πως ο Χριστιανισμός καταπίεσε τους ανθρώπους και κατέστρεψε τον πολιτισμό των αρχαίας ειδωλολατρίας. Υποστηρίζουν δε ότι η χριστιανική ηθική είναι υποδεέστερη του αρχαίου κόσμου. Θα παρουσιάσουμε με όση αντικειμενικότητα στοιχεία ιδεών και ηθικής του αρχαίου κόσμου σε σύγκριση με τη χριστιανική ηθική.

Α. Οι ειδωλολάτρες δεν είχαν την καλοκαγαθία και το ενδιαφέρον για τους αδύνατους και πάσχοντες. Η οργανωμένη φιλανθρωπία ήταν άγνωστη. Ο Ιουλιανός, ο λεγόμενος παραβάτης, σε επιστολή του προς τον εθνικό αρχιερέα της Γαλατίας το 362 συνιστά οι εθνικοί να προσεγγίσουν τις αρετές των Χριστιανών στην καλοκαγαθία προς τους ξένους, έστω και αν ο ηθικός τους χαρακτήρας είναι προσποιητός. «Σκέφτομαι, γράφει, ότι οι εθνικοί ιερείς παραμέλησαν και αγνόησαν τους φτωχούς, ενώ οι ασεβείς Γαλιλαίοι αφιερώθηκαν στην αγαθοεργία». Όντως οι χριστιανικές κοινωνικές προσπάθειες δημιούργησαν μια μικρογραφία κράτους κοινωνικής πρόνοιας. Η υπεροχή του ηθικού βίου των Χριστιανών διαγράφεται στην επιστολή προς Διόγνητο, β΄ήμισυ του 2ου αιώνος. «Αγαπούν (οι Χριστιανοί) όλους και όμως διώκονται από όλους. Αγνοούνται και καταδικάζονται, θανατώνονται και όμως ζωογονούνται. Είναι πτωχοί και όμως καθιστούν πλουσίους πολλούς».Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας γράφει, ότι κατά την περίοδο επιδημίας πανώλης στην Αλεξάνδρεια περί το 250, οι Χριστιανοί παρέσχον με μεγάλη αφοσίωση νοσοκομειακή περίθαλψη στους ασθενείς, χωρίς καμιά διάκριση, αν ήσαν οι ασθενείς Χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Πολλοί Χριστιανοί πέθαναν από μόλυνση περιποιούμενοι ασθενείς. Μπορεί να αγνοηθεί αυτή η μεγάλη κοινωνική προσφορά της Εκκλησίας, που δεν είναι μοναδική;

Β. Οι θεοί των Εθνικών δεν παρείχαν ηθικές απαιτήσεις για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων. Δεν υπήρχε στην ειδωλολατρία δογματική βάση ή πρακτική παραδοσιακή ηθική που να δημιουργούσε ένα υψηλό ηθικό εποικοδόμημα. Οι θεοί δεν τιμωρούσαν τις ηθικές παραβάσεις και οι άνθρωποι ζητούσαν να τους εξευμενίσουν με θυσίες, με ποικίλες προσφορές και δωροδοκίες. Οι θεοί δεν πρόσφεραν καμιά διέξοδο στις καθημερινότητες των ανθρώπων, ούτε μπορούσαν με τη διαβίωσή τους να αποτελέσουν ηθικά πρότυπα. Ο Χριστιανισμός με σαφήνεια διακήρυξε «Πνεύμα ο Θεός» και η λατρεία να τελείται «εν πνεύματι και αληθεία»,δηλ. με καθαρότητα εσωτερική.

Τα χριστιανικά έργα άλλαξαν την ποιότητα της ζωής στους ελληνορω-μαϊκούς χρόνους. Οι σύγχρονοι δημογράφοι θεωρούν ότι η ηθική ποιότητα των Χριστιανών αύξησε και τη διάρκεια της ζωής.

Γ. Να αναφερθούμε και στη θέση των γυναικών. Τα κορίτσια αποκτούσαν ελάχιστη μόρφωση ή και καμία. Η θέση των Αθηναίων γυναικών ήταν χαμηλή. Τα κορίτσια αποκτούσαν ελάχιστη ή και καμία εκπαίδευση. Οι γυναίκες παντρεύονταν στην εφηβεία ή και νωρίτερα. Γενικώς θεωρούνταν ιδιοκτησία του άνδρα σε όλα τα στάδια της ζωής τους. Οι άνδρες είχαν το δικαίωμα να χωρίσουν ή να διατάξουν να φύγει από το σπίτι η γυναίκα. Η απιστία της γυναίκας τιμωρούνταν με θάνατο. Ας συγκρίνουμε αυτή την κοινωνική θέση της γυναίκας μέσα στο χριστιανικό περιβάλλον. Το κήρυγμα «ουκ ένι άρσεν και θήλυ» άλλαξε την κοινωνική θέση της γυναίκας. Οι γυναίκες απέκτησαν ισοτιμία με τον άνδρα και μέσα στην Εκκλησία ανέλαβαν να υπηρετήσουν σε ποικίλους κοινωνικούς τομείς.

Δ. Ας αναφερθούμε και στη διαδεδομένη βρεφοκτονία στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Ο Δίων Κάσιος γράφει ότι ήταν μειωμένος ο αριθμός των γυναικών εξαιτίας της θανατώσεως θηλέων βρεφών. Κατά τις στατιστικές ανά 100 γυναίκες υπήρχαν 131 άνδρες στην πόλη της Ρώμης και ανά 100 γυναίκες 140 άνδρες στη Μικρά Ασία και στη Βόρεια Αφρική. Η ανισορροπία αυτή οφείλονταν στη βρεφοκτονία των θηλέων νηπίων. Χαρακτηριστική είναι επιστολή κάποιου Ιλαρίωνα προς την έγκυο σύζυγό του, ότι αν το παιδί που κυοφορούσε είναι κορίτσι να το ξεφορτωθεί. Η επιστολή αυτή χρονολογείται στο 1 π. Χ. Σημειώνουμε ότι οι Σπαρτιάτες σκότωναν χωρίς οίκτο γενικώς τα νεογέννητα με μορφολογικές ανωμαλίες.

Ε. Οι εκτρώσεις, οι παιδοκτονίες υποστηρίχθηκαν και από πολλούς φιλοσόφους και διανοουμένους της αρχαίας εποχής. Ο Σενέκας θεώρησε το πνίξιμο των παιδιών κατά τη γέννηση ως λογική και συνηθισμένη πράξη. Ο Τάκιτος κατήγγειλε την εβραϊκή διδασκαλία, διότι απαγόρευε τις εκτρώσεις και γενικώς τις βρεφοκτονίες. Συνηθισμένο το φαινόμενο να εγκαταλείπεται ένα ανεπιθύμητο νήπιο έξω από μια οικία, με την πιθανότητα να το λυπηθούν και να αναλάβουν τη φροντίδα του. Δυστυχώς και οι μεγάλοι φιλόσοφοι Πλάτων και Αριστοτέλης δικαίωναν την πρακτική της εκθέσεως νηπίων. Ή αν τα παιδιά ήταν χωρίς αξία να υποβιβάζονται να παραδίδονται στους φύλακες, για να διατηρείται μόνο καλός πληθυσμός στην Πολιτεία.( Βιβλ. Δ.,3). Και ο Αριστοτέλης δέχεται ο πατέρας να διοικεί το σπίτι του βασιλικώς, δηλ. ως απόλυτος μονάρχης. ( Ηθικά Νικομάχεια, θ, 12). Βέβαια εκ των μεμονωμένων αυτών θέσεων δεν υποτιμούμε και δεν υποβιβάζουμε τη μεγάλη αξία και τη φιλοσοφική και ανθρωπιστική προσφορά των Ελλήνων Φιλοσόφων. Ο Χριστιανισμός προχώρησε πολύ περισσότερο στην αναγνώριση της ανθρώπινης αξίας ως εικόνος του Θεού. Η αγάπη προς όλους, η φιλανθρωπία γενικώς, η συναλληλία, αναπτύχθηκαν και καλλιεργήθηκαν ιδιαιτέρως μέσα στην Εκκλησία. Ο Πλάτων αφαίρεσε το πρόβλημα των επαιτών από το ιδανικό κράτος με την αποβολή τους έξω από τα σύνορα της Πολιτείας. Ο Χριστός καταδίκασε την υλιστική ευδαιμονία αδιαφορώντας για το γείτονα φτωχό. Πρωταρχική αρετή η ευσπλαχνία.

Στ. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι τα θεάματα στην ελληνορωμαϊκή εποχή ήσαν απάνθρωπα.

Δεκάδες και εκατοντάδες άνθρωποι φονεύονταν στους σκληρούς εκείνους αγώνες που αποτελούσαν για τα πλήθη ψυχαγωγικά θεάματα. Οι μονομάχοι ήσαν καταδικασμένοι να παλέψουν έως θανάτου. Στα στάδια οι όχλοι ωρύονταν με ικανοποίηση βλέποντας να σκίζονται σε κομμάτια άνθρωποι ή να καταβροχθίζονται από άγρια ζώα. Χιλιάδες και εκατομμύρια Χριστιανοί θυσιάστηκαν και αποτέλεσε το φρικτό μαρτύριό τους «εξαίσιο θέαμα». Οι Χριστιανοί, όταν απελευθερώθηκαν από αυτές τις καταπιέσεις κατάργησαν τους απάνθρωπους αγώνες, χωρίς να υποβιβασθεί η αξία του υγιούς αθλητισμού.

Μέσα σ’ αυτή την υποβίβαση του τότε πολιτισμού η χριστιανική διδασκαλία κήρυξε την αγάπη προς ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μια αγάπη άγνωστη με αυτή την ευρύτητα, που πριν περιορίζονταν μεταξύ ομοεθνών και φιλικών ομάδων. Ο Χριστιανισμός υπήρξε η μεγαλύτερη εκπολιτιστική, ημερωτική και προοδευτική δύναμη. Δημιούργησε νέα ψυχή στον άνθρωπο και παρουσίασε τις προϋποθέσεις δημιουργίας νέου πολιτισμού, καθαρώς ανθρωπιστικού.

Οι Πολυθεϊστές πιθανόν να αντιτείνουν ότι υπήρξαν και εγκληματικές ενέργειες Χριστιανών, όταν απελευθερώθηκαν από τους διωγμούς. Οι απαράδεκτες αυτές ενέργειες έχουν μεμονωμένο χαρακτήρα, οφείλονταν σε ημιμαθή και ακαλλιέργητα άτομα ή σε συνεργασία αυτών με την πολιτική εξουσία. Επίσημα η Εκκλησία ουδέποτε καταδίωξε εθνικούς, αλλά ομολογούμε ότι η στενή σύνδεση της Εκκλησίας με την πολιτική, τη ζημίωσε. Οι Χριστιανοί Διανοούμενοι γίνονται κήρυκες της ηθικής ελευθερίας και αναγνώρισαν την ευεργετική συνεργασία χριστιανικής πίστεως και σπουδαίων ηθικών φιλοσοφικών θέσεων, στις οποίες αναγνώρισαν την ύπαρξη θείου σπερματικού λόγου. Οι Έλληνες, κατά τον Κρουμπάχερ, διαδραμάτισαν σπουδαίο πολιτικό πρόσωπο με τη συμβολή των υψηλών χριστιανικών αρχών. Ολόκληρος ο πολιτισμός της προχριστιανικής εποχής με την ακμή της φιλοσοφίας και της χριστιανικής με τα υψηλά ιδεώδη της αποτελούν τα θεμέλια του Ελληνικού Έθνους. Είμαστε Έλληνες Χριστιανοί.

Πηγή:
http://www.neasmyrni.net.gr/portal2/index.php?option=com_content&view=article&id=385:-----&catid=12:2010-05-25-12-05-54&Itemid=152

Ο τελευταίος δελφικός «χρησμός» της Πυθίας προς τον Ιουλιανό τον Παραβάτη

Σύμφωνα με την ιστορία που διδάσκεται σήμερα, ο τελευταίος χρησμός που δόθηκε από το Μαντείο των Δελφών, διά στόματος Πυθίας, συνέβη το 362 μ.Χ. και αποδέκτης ήταν ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο οποίος όταν αποφάσισε να εκστρατεύσει κατά των Περσών έστειλε ανθρώπους να ρωτήσουν στο μαντείο των Δελφών αν θα έπρεπε να κάνει αυτή την εκστρατεία. Ο χρησμός αυτός που σήμερα όλοι γνωρίζουμε, είναι ο εξής:

«Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Δηλαδή:

«Πείτε στον βασιλιά, πως έπεσε κατάχαμα το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλών νερό στέρεψε».

Ο χρησμός αυτός είναι ψευδέστατος από την πρώτη ως την τελευταία του λέξη και είναι ένα χριστιανικό εφεύρημα που επινοήθηκε, 700 χρόνια αργότερα από αυτόν τον υποτιθέμενο χρησμό, από τον Βυζαντινό χρονογράφο και μοναχό, Γεώργιο Κεδρηνό, ο οποίος έζησε προς το τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα μ.Χ.

[Ανυπόστατος φαίνεται ότι είναι επίσης και ο χρησμός που αποδίδεται ως τελευταίος πραγματικός χρησμός της Πυθίας:

«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».

Δηλαδή:

«Θα έρθει ημέρα που ο Φοίβος (Απόλλων) θα επιστρέψει και θα μείνει για πάντα».

Ο χρησμός αυτός (ίσως αλληγορικός, με την έννοια ότι «μαντεύει» την επάνοδο του ελληνικού πνεύματος), είναι μάλλον επινόηση των «εθνικών», ως απάντηση στον ψεύτικο χρησμό που επινόησαν οι χριστιανοί.]

Γιατί όμως οι χριστιανοί επινόησαν και διέδωσαν αυτό το ψεύδος; Η απάντηση είναι μάλλον προφανής. Γιατί έτσι θα δηλώνονταν με τον καλύτερο τρόπο η «ήττα» της ελληνικής θρησκείας (όπως, τυφλωμένοι από θρησκευτικό φανατισμό, αποκαλούσαν το ελληνικό πνεύμα) και η υπεροχή του χριστιανισμού. Επιπλέον, πόσο φυσιολογικό ακούγεται να δέχονται οι χριστιανοί την ερμηνεία ενός δελφικού χρησμού (και μάλιστα απόλυτα βολικού και καθόλου διφορούμενου ως συνήθως), μιας δηλαδή, καθαρά «παγανιστικής πλάνης», που εμφανώς απαξίωναν με κάθε ευκαιρία; Η απάντηση είναι ακόμα πιο προφανής, αν σταθούμε στο όνομα «Ιουλιανός ο Παραβάτης». Ποιος ήταν ο Ιουλιανός και γιατί ονομάστηκε «Παραβάτης»;

Ο Ιουλιανός (331-363 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο. Παρ’ ότι δεν ήταν Έλληνας δήλωνε με παρρησία «Έλλην ειμί», είχε ελληνική μόρφωση και παιδεία, λάτρευε κάθε τι ελληνικό, ήταν υπέρ της ανεξιθρησκίας, επέβαλλε την καταβολή αποζημιώσεων από τους χριστιανούς που είχαν καταστρέψει τους ναούς των εθνικών, απαγόρευσε να τον αποκαλούν «Δεσπότη», διέκοψε τις κρατικές επιχορηγήσεις προς την Εκκλησία, έκανε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις αναδιανέμοντας μέρος της εκκλησιαστικής περιουσίας στους ακτήμονες. Ο Ιουλιανός ήταν πολύ επηρεασμένος από την κλασική Παιδεία, και τον ενοχλούσε η ραγδαία εξάπλωση του Χριστιανισμού, τον οποίο θεωρούσε ασύμβατο με την Ελληνική Φιλοσοφία και εν γένει τον Ελληνικό Πολιτισμό («Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία και ουδέν πλέον. Αύτη εστίν η σοφία υμών»), αν και προσπάθησε να τους «συμφιλιώσει».

Όπως είναι φυσικό, όλα αυτά τον έκαναν να φαντάζει σαν τη μύγα μες στο γάλα, σε σχέση με τους άλλους βυζαντινούς αυτοκράτορες (ήταν ο μοναδικός μη χριστιανός αυτοκράτορας) και η κίνησή του ενάντια στο χριστιανικό ρεύμα ατύπως χαρακτηρίστηκε από τους χριστιανούς ως «παραβατικότητα» και ο ίδιος ως «Παραβάτης» ή «Αποστάτης», κατηγορήθηκε δε, με ανυπόστατες και γελοίες κατηγορίες, όπως ότι ξεκοίλιαζε εγκύους έσφαζε τα μωρά τους και ότι με τα σπλάχνα τους έκανε οιωνοσκοπίες, έθαβε κεφάλια μωρών κάτω από τα είδωλα κ.α. Ανάμεσα στις τερατολογίες αυτές, συμπεριλαμβάνεται, εκτός από τον περιβόητο χρησμό που αναφέρεται πιο πάνω, και μια άλλη ιστορική φράση που φέρεται να είπε ο Ιουλιανός όταν πέθαινε: «Νενίκηκάς με Ναζωραίε» (με νίκησες Χριστέ).

Κοινό σημείο αναφοράς όλων αυτών των ψευδών; Ο Γεώργιος Κεδρηνός, καθώς όλα αυτά έγιναν γνωστά μέσα από το βιβλίο του «Σύνοψις ιστοριών, από Κτίσεως Κόσμου και μέχρι της βασιλείας Ισαακίου του Κομνηνού», το οποίο όπως προαναφέρθηκε, γράφτηκε 700 χρόνια αργότερα απ’ τα γεγονότα που καταμαρτυρεί. Δεν είναι γνωστό από ποιες πηγές αντλεί τις πληροφορίες του ο Κεδρηνός. Υπάρχουνε όμως νύξεις για τον ιστορικό Αγαθία. Σε ένα σημείο που μιλάει για το μαντείο και το χρησμό του Ιουλιανού για την περσική εκστρατεία, λέει «Ἰουλιανὸς δὲ μαντείαις καὶ θυσίαις καὶ ἐπῳδαῖς δαιμόνων καὶ ἀπάταις φραξάμενος, ὡς φησὶν Ἀγαθίας, κατὰ Περσῶν ἐστράτευσεν, ὅτε καὶ χρησμὸν ἔλαβεν». Υπάρχουνε δηλαδή υπόνοιες ότι ο Κεδρηνός αρύεται τις πληροφορίες του από τον Αγαθία (ο οποίος παρεμπιπτόντως γράφει δύο αιώνες μετά τον υποτιθέμενο χρησμό). Αλλά ο Cameron στο έργο του «Agathias and Cedrenus on Julian» απέδειξε ότι όχι μόνο δεν αντλεί τις πληροφορίες του ο Κεδρηνός απ’ ευθείας από τον Αγαθία, αλλά τις παίρνει από το ανώνυμο χρονικό του «Cod. Par. gr. 1712» το οποίο γράφτηκε τον 10ο αιώνα και έχει σχεδόν μηδενική αξία για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στον 4ο αιώνα (σε αυτό συμφωνεί και ο Kaegi). O Cameron με ενάργεια και σαφήνεια προτείνει επίσης ότι όλοι αυτοί οι χρησμοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά χριστιανικά χαλκεύματα που αποσκοπούνε στο να καταδείξουν το ψεύδος των μαντείων τα οποία ο Ιουλιανός εμπιστευόταν.

Το Μαντείο των Δελφών, παρ’ ότι υποβαθμισμένο, παρηκμασμένο και λεηλατημένο, χρησμοδοτούσε τουλάχιστον ως το 384 μ.Χ. (ο Κλαυδιανός απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Ονώριο και αναφερόμενος στη γέννησή του (του Ονωρίου), λέει ότι έσπασαν τη σιωπή τους οι Δελφοί και ο Κερασφόρος Άμμωνας), πριν ο Μέγας Θεοδόσιος διατάξει το 391 μ.Χ., μεταξύ άλλων, το κλείσιμο όλων των μαντείων και την απαγόρευση της μαντικής.

Αναδημοσίευση από: http://www.pare-dose.net/

http://strangehellas.blogspot.gr/2011/02/blog-post_859.html